องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน นิยาย บท 14

พอเห็นหยุนเจิงเดินเข้ามา พวกคนในห้องก็รีบลุกขึ้นทำการคาราวะ

แม้กระทั่งคนที่มีนิสัยแข็งกระด้างอย่างเสิ่นลั่วเยี่ยนยังลุกขึ้นคาราวะ

เอ๋?

หยุนเจิงประหลาดใจ

พวกนางเปลี่ยนนิสัยไวมาก?

เมื่อวานไม่ได้เข้าเฝ้าฝ่าบาท วันนี้ก็เลยยอมรับความจริงแล้ว?

“ล้วนเป็นคนบ้านเดียวกัน ไม่ต้องมากพิธีเช่นนี้หรอก!”

หยุนเจิงหัวเราะ สายตาของเขากวาดไปเจอชายหนุ่มที่มีราศีวีรบุรุษ “เจ้าเป็นใคร”

ชายหนุ่มมีแววดูถูกพาดผ่านตาไปแวบหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นตอบว่า “ทูลองค์ชาย ข้าหยวนกุยนายกองทหารม้าแห่งหน่วยทหารรักษาเมืองตะวันออก บิดาคือแม่ทัพหยวนฉงแห่งหน่วยทหารรักษาเมืองตะวันออก”

หยวนฉง?

พวกองค์ชายสาม?

หยุนเจิงในใจกระตุก

เมื่อวานตอนอยู่ในท้องพระโรง หยวนฉงเป็นคนที่โลดเต้นอย่างยินดีมากที่สุดคนหนึ่ง!

ในเมื่อเป็นคนขององค์ชายสาม เช่นนั้นก็อย่าหาว่าตนไม่เกรงใจแล้วกัน!

“ที่แท้ก็คือนายกองทหารม้าหยวนนี่เอง”

หยุนเจิงหัวเราะเหอะๆ แล้วถามขึ้นว่า “นายกองทหารม้าหยวนวันนี้มาทำอะไรหรือ”

หยวนกุยยิ้มจนคิ้วยิ้มตาม พูดขึ้นอย่างไม่เสแสร้างว่า “ขข้าได้ยินว่าคุณหนูเสิ่นอารมณ์ไม่ดี จึงได้ตั้งใจ…”

“อะแฮ่มๆ…”

เยี่ยจื่อกระแอมไอเบาๆ ตัดบทหยวนกุย จากนั้นนางก็รีบกล่าวต่อว่า “นายกองทหารม้าหยวนกับข้าเป็นเครือญาติกัน ตอนแรกเขามาเพื่อชวนข้าไปขี่ม้าเล่นรอบเมือง แต่พอได้ยินว่าลั่วเยี่ยนอารมณ์ไม่ดี ก็เลยจะชวนลั่วเยี่ยนออกไปขี่ม้าเล่นด้วยกัน”

เยี่ยจื่อพูดพลางเบิกตาโตจ้องหยวนกุยไปคราหนึ่ง

เจ้าคนไร้สมองคนนี้ เรื่องมาชวนเสิ่นลั่วเยี่ยนไปขี่ม้าเล่นนี่พูดซี้ซั้วเช่นนี้ได้ด้วยหรือไงกัน?

เสิ่นลั่วเยี่ยนจะเป็นพระชายาองค์ชายหกอยู่แล้ว!

แม้ว่าเสิ่นลั่วเยี่ยนจะปฏิเสธหยวนกุยไปแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าหากองค์ชายหกทราบเรื่องนี้แล้วเขาจะคิดอย่างไรบ้าง

หากเรื่องนี้ไปถึงพระกรรณของจักรพรรดิเหวินแล้วล่ะก็ ไม่แน่ว่าจะเกิดปัญหาใดขึ้นมาอีก!

หยวนกุยถูกเยี่ยจื่อจ้องเขม็งไปทีหนึ่งก็เข้าใจความหมายของนางทันที ทันใดมีเหงื่อเย็นไหลวาบกลางหลัง จึงรีบพูดต่ออย่างให้ความร่วมมือว่า “ใช่ๆ ข้าจะมาชวนพี่จื่อเออร์ไปเดินเล่น…”

เจ้าคนโง่งมคนนี้ก็อยากตบหน้าตนเช่นกันงั้นหรือ?

คอยดูบิดาจะจัดการพวกโง่เง่าเต่าตุ่นอย่างพวกเจ้าอย่างไร!

หยุนเจิงแค่นเสียงเหอะอย่างเยือกเย็น “ข้าเองก็ไม่ได้มีธุระอะไร ไปขี่ม้าเล่นกับพวกเจ้าด้วยเลยแล้วกัน!”

เสิ่นลั่วเยี่ยนพอได้ยินดังนั้น ก็ไม่พอใจขึ้นแล้ว ถามอย่างดูแคลนว่า “เจ้าเนี่ยนะ? ขี่ม้าเป็นด้วยรึ?”

“ก็ไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่”

หยุนเจิงหัวเราะอย่างเหนียมอายแล้วถามหยวนกุยว่า “นายกองทหารม้าหยวน เจ้าเป็นหน่วยทหารรักษาเมือง แสดงว่าทักษะขี่ม้าของเจ้าต้องดีมากใช่หรือไม่?”

ไร้สาระ!

หยวนกุยดูแคลนหยุนเจิงอยู่ในใจ แต่กลับยิ้มตอบว่า “ทักษะการขี่ม้าเป็นทักษะขั้นพื้นฐานของหน่วยทหารรักษาเมือง คนที่จะเป็นนายกองทหารม้าได้ ทักษะการขี่ม้ายิงธนูต้องดีมากเท่านั้น!”

“จริงหรือ?”

หยุนเจิงพูดอย่างดีใจว่า “นายกองทหารม้าหยวน อีกไม่กี่วันข้าก็ต้องไปดินแดนทะเลทรายแล้ว แต่ทักษะการขี่ม้าของข้าแย่มาก เมื่อครู่ระหว่างทางมาที่นี่ องครักษ์ของข้าสองคนนี้ยังกลัวว่าข้าจะตกจากหลังม้าอยู่เลย เจ้ามาช่วยสอนข้าขี่ม้าเป็นไง?”

ระหว่างที่หยุนเจิงพูด สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยการยกย่องหยวนกุย

แต่ในใจเขากลับพูดว่า: เจ้าตัวโง่งม รีบตกหลุมมาเลยนะ พ่อรอเหยียบเจ้าให้ตายอยู่นี่…