องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก นิยาย บท 1

“ฉู่เนี่ยนซี หญิงอัปลักษณ์ กล้าดีอย่างไรมาวางยาข้า?”

ดวงตาของเย่เฟยหลีเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เขาจ้องมองฉู่เนี่ยนซีที่สวมเพียงผ้าฝ้ายสีแดงสดบนเตียงด้วยดวงตาโหดเหี้ยม

“เราแต่งงานกันสามเดือนแล้ว แต่ท่านไม่เคยแตะต้องข้าเลย ท่านคิดจะรอให้ซ่างกวานเยียนแต่งเข้ามาในวันพรุ่งนี้ใช่หรือไม่? หากยังไม่ได้แตะต้องข้า ท่านก็อย่าได้คิดจะได้แตะต้องนาง!”

ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความริษยา

บนใบหน้าเล็ก ๆ ของผู้หญิงคนนี้มีตุ่มสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ ทำให้ดูน่าเกลียดน่ากลัว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการกระตุ้นของฉู่เนี่ยนซี หรือเป็นเพราะฤทธิ์ยา เย่เฟยหลีรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่างกาย

"เจ้ามันน่ารังเกียจจริง ๆ!"

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะสนองให้เจ้าเอง! แต่ชาตินี้ทั้งชาติ้เจ้าอย่าหวังว่าข้าจะสัมผัสเจ้าอีกเป็นครั้งที่สอง!”

เย่เฟยหลีฉีกผ้าฝ้ายออกจากร่างของหญิงตรงหน้าด้วยแววตาเกลียดชัง

หลังจากผ่านการร่วมหลับนอน เย่เฟยหลีก็สวมเสื้อผ้าแล้วหยัดกายขึ้น

เมื่อมองดูดวงตาที่เย็นชาของชายคนนั้นที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกหายใจไม่ออก

“ใครก็ได้ พาสตรีนางนี้ไปขังไว้ในคอกม้า! ข้าไม่อยากเห็นหน้านางในงานแต่งวันพรุ่งนี้!”

พูดจบ เย่เฟยหลีก็ดึงผ้าม่านเตียงลงมา

ทันทีที่ผ้าม่านหลุดลงมา ร่างกายและศีรษะของฉู่เนี่ยนซีก็ถูกผ้าม่านผืนนั้นคลุมเอาไว้

จู่ ๆ หัวใจที่จมดิ่งของนางก็รู้สึกอุ่นใจขึ้น เมื่อได้สัมผัสถึงความอบอุ่นบนร่างกาย

แม้ว่าเขาจะพูดเช่นนั้น แต่เขาก็เป็นห่วงใยนาง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ห่อตัวนางเอาไว้เช่นนี้

บางทีนางอาจจะยังมีหวัง ใช่หรือไม่...

อย่างไรก็ตาม เสียงที่ไร้หัวใจของชายที่อยู่ด้านนอกก็ดังขึ้น ทำลายจินตนาการที่สวยงามของฉู่เนี่ยนซีไปจนหมดสิ้น และยังทำให้นางหยุดพยายามถอดผ้าม่านนี้ออกจากศีรษะด้วย

“แค่เห็นใบหน้าที่น่ารังเกียจของเจ้า ข้าก็รู้สึกอยากจะอ้วกแล้ว!”

โลกของฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ จนกระทั่งองครักษ์เข้ามาในห้อง และเย่เฟยหลีก็จากไป

“พระชายา เชิญ” เสียงขององครักษ์ดังขึ้น แม้ว่าคำพูดจะมีถ้อยคำแสดงความเคารพ แต่น้ำเสียงและการแสดงออกของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“ข้าอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน!” เสียงเย็นชาของฉู่เนี่ยนซีดังรอดออกมาจากผ้าม่านเตียง

องครักษ์ทั้งสองตกตะลึง เหลือบมองกันไปมาแล้วตอบว่า "เช่นนั้นพระชายาโปรดทรงรีบแต่งตัวด้วย อย่าทำให้ท่านอ๋องต้องโกรธเคือง"

พูดจบ องครักษ์ทั้งสองก็หัวเราะเยาะและเดินออกไป

“หน้าตาแบบนี้แม้แต่ผู้ชายก็ยังไม่กล้ามองเลย ยังจะกลัวถูกคนอื่นเห็นอีก”

“หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว อย่างไรนางก็เป็นถึงพระชายา ไม่ว่าท่านอ๋องจะรังเกียจนางเพียงใด แต่พระองค์ก็จะไม่ยอมให้ตัวเองเสียหน้าเด็ดขาด”

“ท่านอ๋องไม่มีเวลามาสนใจนางหรอก พรุ่งนี้คุณหนูซ่างกวานก็จะมาแล้ว นางเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองหลวงเชียวนะ!”

เสียงของทั้งสองเริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆ จนเงียบลง จากนั้นมือที่กำแน่นของฉู่เนี่ยนซีก็ค่อย ๆ คลายออก และดึงม่านเตียงที่คลุมศีรษะไว้ออก

หลังจากแต่งตัวเสร็จ นางก็นั่งเงียบ ๆ มองดูตนเองผ่านกระจกสีเงิน ดวงตาของเธอหมองคล้ำราวกับน้ำนิ่ง

“ท่านพ่อ ลูกผิดไปแล้ว!”

ฉู่เนี่ยนซีหยิบขวดแก้วออกมาจากลิ้นชัก ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาที่หลั่งไหลออกมา "นี่อาจเป็นศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลืออยู่ของลูก"

พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็เงยหน้าขึ้นแล้วเทสิ่งที่อยู่ในขวดแก้วลงไปในปากทันที

...

ห้องนอน

“พระชายา ฮือ ฮือ...ได้โปรดฟื้นขึ้นมาเถิดเพคะ...”

“ทำไมท่านถึงได้คิดสั้นเช่นนี้ อย่าทำให้เสี่ยวเถาตกใจกลัวสิเพคะ!”

“นายท่านสั่งให้เสี่ยวเถามาดูแลท่าน ในเมื่อวันนี้ท่านจากไปแล้ว เสี่ยวเถาก็จะตามท่านไป!”

"หนวกหูจริง ๆ..." เสียงแหบแห้งติดรำคาญดังขึ้น และทั้งห้องก็เงียบลงทันที

ฉู่เนี่ยนซีขยี้ตาที่เจ็บแล้วลุกขึ้นนั่งช้า ๆ ข้างเตียงมีหญิงสาวที่ตาบวมแดงเกาะอยู่

"ที่นี่ที่ไหน?" ฉู่เนี่ยนซีถามพลางมองไปรอบ ๆ ห้องที่ดูโบราณ รวมถึงชายหญิงที่แต่งกายด้วยชุดโบราณ และอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

เธอกำลังทำการทดลองทางการแพทย์ ที่สามารถฟื้นฟูร่างกายที่เสียหายได้อยู่ในห้องปฏิบัติการ แต่การทดลองกลับล้มเหลว หรือเธอจะโดนระเบิดตายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

“พระชายา...พระชายา ในที่สุดท่านก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว เสี่ยวเถารู้ว่าท่านไม่มีทางทิ้งบ่าวไปแน่!”

“พระชายา? ใครคือพระชายา สาวน้อยเธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”