องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก นิยาย บท 3

คงจะดีมากหากทุกสิ่งที่นางฝึกฝนมายังคงอยู่ หากเป็นเช่นนั้น การรักษาพิษออกจากร่างของเจ้าของร่างเดิมก็ไม่ใช่เรื่องยาก

หลังจากกำจัดพิษ หน้าของนางก็จะดีขึ้นอย่างแน่นอน

ฉู่เนี่ยนซีสัมผัสใบหน้าตัวเอง และทันใดนั้นก็นึกบางสิ่งขึ้นมาได้

“เสี่ยวเถา ให้คนเตรียมน้ำร้อนให้ข้าหน่อย ข้าอยากอาบน้ำ หากเตรียมน้ำเรียบร้อยแล้วค่อยเรียกข้า และอย่าให้ใครมารบกวนข้าในระหว่างนี้ ส่วนเจ้าก็ไปให้ท่านหมอจัดการแผลให้ซะ”

หลังจากสั่งการเสร็จ เสี่ยวเถาก็จากไป และฉู่เนี่ยนซีก็ปิดประตูอย่างรวดเร็ว

นางกำฝ่ามือแน่น รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยอยู่ข้างใน เมื่อนึกถึงเข็มเงิน จู่ ๆ เข็มก็ปรากฏขึ้นในมือ หรือว่ามิติในโลกอนาคตจะติดตามมาสู่โลกนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ?

นางค่อย ๆ หลับตาลง และตามที่คาดไว้ โลกอีกใบค่อย ๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้านาง

ฉู่เนี่ยนซีมีความสุขมากที่มันเป็นความจริง มิติยังคงอยู่!

แต่ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นสีเทาไปทั้งหมด มีเพียงมุมเล็ก ๆ เท่านั้นที่ยังคงชัดเจน และมีบางสิ่งวางอยู่ตรงนั้นรวมถึงเข็มเงินพิเศษ อุปกรณ์ฆ่าเชื้อบางอย่าง เช่น แอลกอฮอล์ ผ้าก๊อซ ยาชา มีดผ่าตัด และเครื่องมือทางการแพทย์อื่น ๆ ที่มักใช้ในการรักษาพยาบาล น่าเสียดายที่ไม่มียาพิษ ยาแก้พิษ และอาวุธที่นางทำการวิจัยเอาไว้

ตอนแรกคิดว่าการที่มิติยังคงอยู่ ยาไป๋หลิงที่เธอใช้เวลาพัฒนามาห้าปีก็จะอยู่ที่นี่ด้วย ยาไป๋หลิงเป็นยาที่สามารถรักษาพิษทุกชนิดบนโลกนี้ได้

แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย ถ้ายังไม่ได้ผล งั้นเธอก็คงต้องค่อย ๆ รักษาใบหน้าของเธอไป ก่อนอื่นต้องลองใช้วิธีอื่นเพื่อทำให้มันจางลงไปเสียก่อน

“พระชายา น้ำพร้อมแล้วเพคะ”

เมื่อฉู่เนี่ยนซีได้ยินเสียงเรียกจากด้านนอกประตู เธอก็รีบเรียกสติกลับมาและไปที่ห้องอาบน้ำ

“ทำไมเจ้ายังไม่ไปทำแผลที่หน้าผากอีกล่ะ” นางเหลือบมองเสี่ยวเถาและขมวดคิ้วเล็กน้อย

เสี่ยวเถาแตะหน้าผากตัวเองด้วยความตื่นตระหนก และส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “บาดแผลแค่นี้ สองวันก็หายดีแล้วเพคะ พระชายา โปรดทดสอบอุณหภูมิของน้ำดูก่อนเถิด”

เมื่อฉู่เนี่ยนซีเห็นเช่นนั้น ก็รู้สึกจนปัญญา

เด็กผู้หญิงคนนี้อยู่กับนางมาตั้งแต่จวนมหาเสนาบดี และภักดีต่อนางมากจริง ๆ แต่นิสัยของนางกลับไม่ต่างไปจากเจ้าของร่างเดิมที่ทั้งขี้ขลาดและอ่อนแอ

“รอข้าอยู่นี่สักประเดี๋ยว”

เมื่อพูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็กลับไปที่ห้องนอน จากนั้นไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกล่อง ๆ หนึ่งพลางพูดขึ้นว่า "แม้ว่าบาดแผลจะไม่ใหญ่ แต่หากติดเชื้อขึ้นมาจะแย่เอาได้ มันจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ แล้วเจ้าก็จะน่าเกลียด และถูกคนหัวเราะเยาะเหมือนข้า"

“พระชายามิได้น่าเกลียดเลยเพคะ”

ฉู่เนี่ยนซีตกตะลึง มองดูใบหน้าจริงจังของเสี่ยวเถา แล้วจึงยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เจ็บนิดหน่อย ทนหน่อยนะ”

ขณะที่พูด นางก็หยิบผ้าก๊อซ ไอโอดีน และขี้ผึ้งที่เอาไว้ใช้รักษารอยฟกช้ำออกมาจากกล่อง

เสี่ยวเถาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจากไปในที่สุด

หลังจากที่นางจากไป ฉู่เนี่ยนซีก็อาบน้ำและนอนลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว

เมื่อนึกถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว โดยไม่ทันสังเกตว่าในมุมมืดอีกมิติหนึ่ง หมอกหนาได้จางลงเล็กน้อยแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงฆ้องรบกวนความฝันของผู้คน

ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้วและลุกขึ้นนั่งอย่างไม่สบอารมณ์

ตอนนั้นเอง เสี่ยวเถาก็เดินถือกะละมังใส่น้ำเข้ามา

“พระชายา คุณหนูซ่างกวานเข้าวังมาแล้วเพคะ ท่านอ๋อง...บอกให้พระชายาเสด็จไปที่นั่นด้วย…” เสี่ยวเถาเหลือบมองนางอย่างเป็นกังวล และพูดอย่างระมัดระวัง

“ให้ข้าเข้าไปด้วยงั้นรึ? เขาเสียสติไปแล้วเหรอ!” ฉู่เนี่ยนซีอารมณ์ไม่ดี เพราะความฝันอันแสนหวานของถูกรบกวน เมื่อได้ยินว่าเย่เฟยหลีเรียก ก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้นไปอีก

เขาจะแต่งตั้งนางสนมยังต้องให้นางไปดู ไม่กลัวว่านางจะก่อปัญหาหรือไง?

ในเมื่อเจ้าบ้าไปแล้ว เช่นนั้นก็อย่าโทษข้าก็แล้วกัน!

"ไปล้างหน้าล้างตา เสร็จแล้วเราจะไปดูกัน!"