องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก นิยาย บท 3

คงจะดีมากหากทุกสิ่งที่นางฝึกฝนมายังคงอยู่ หากเป็นเช่นนั้น การรักษาพิษออกจากร่างของเจ้าของร่างเดิมก็ไม่ใช่เรื่องยาก

หลังจากกำจัดพิษ หน้าของนางก็จะดีขึ้นอย่างแน่นอน

ฉู่เนี่ยนซีสัมผัสใบหน้าตัวเอง และทันใดนั้นก็นึกบางสิ่งขึ้นมาได้

“เสี่ยวเถา ให้คนเตรียมน้ำร้อนให้ข้าหน่อย ข้าอยากอาบน้ำ หากเตรียมน้ำเรียบร้อยแล้วค่อยเรียกข้า และอย่าให้ใครมารบกวนข้าในระหว่างนี้ ส่วนเจ้าก็ไปให้ท่านหมอจัดการแผลให้ซะ”

หลังจากสั่งการเสร็จ เสี่ยวเถาก็จากไป และฉู่เนี่ยนซีก็ปิดประตูอย่างรวดเร็ว

นางกำฝ่ามือแน่น รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยอยู่ข้างใน เมื่อนึกถึงเข็มเงิน จู่ ๆ เข็มก็ปรากฏขึ้นในมือ หรือว่ามิติในโลกอนาคตจะติดตามมาสู่โลกนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ?

นางค่อย ๆ หลับตาลง และตามที่คาดไว้ โลกอีกใบค่อย ๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้านาง

ฉู่เนี่ยนซีมีความสุขมากที่มันเป็นความจริง มิติยังคงอยู่!

แต่ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นสีเทาไปทั้งหมด มีเพียงมุมเล็ก ๆ เท่านั้นที่ยังคงชัดเจน และมีบางสิ่งวางอยู่ตรงนั้นรวมถึงเข็มเงินพิเศษ อุปกรณ์ฆ่าเชื้อบางอย่าง เช่น แอลกอฮอล์ ผ้าก๊อซ ยาชา มีดผ่าตัด และเครื่องมือทางการแพทย์อื่น ๆ ที่มักใช้ในการรักษาพยาบาล น่าเสียดายที่ไม่มียาพิษ ยาแก้พิษ และอาวุธที่นางทำการวิจัยเอาไว้

ตอนแรกคิดว่าการที่มิติยังคงอยู่ ยาไป๋หลิงที่เธอใช้เวลาพัฒนามาห้าปีก็จะอยู่ที่นี่ด้วย ยาไป๋หลิงเป็นยาที่สามารถรักษาพิษทุกชนิดบนโลกนี้ได้

แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย ถ้ายังไม่ได้ผล งั้นเธอก็คงต้องค่อย ๆ รักษาใบหน้าของเธอไป ก่อนอื่นต้องลองใช้วิธีอื่นเพื่อทำให้มันจางลงไปเสียก่อน

“พระชายา น้ำพร้อมแล้วเพคะ”

เมื่อฉู่เนี่ยนซีได้ยินเสียงเรียกจากด้านนอกประตู เธอก็รีบเรียกสติกลับมาและไปที่ห้องอาบน้ำ

“ทำไมเจ้ายังไม่ไปทำแผลที่หน้าผากอีกล่ะ” นางเหลือบมองเสี่ยวเถาและขมวดคิ้วเล็กน้อย

เสี่ยวเถาแตะหน้าผากตัวเองด้วยความตื่นตระหนก และส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “บาดแผลแค่นี้ สองวันก็หายดีแล้วเพคะ พระชายา โปรดทดสอบอุณหภูมิของน้ำดูก่อนเถิด”

เมื่อฉู่เนี่ยนซีเห็นเช่นนั้น ก็รู้สึกจนปัญญา

เด็กผู้หญิงคนนี้อยู่กับนางมาตั้งแต่จวนมหาเสนาบดี และภักดีต่อนางมากจริง ๆ แต่นิสัยของนางกลับไม่ต่างไปจากเจ้าของร่างเดิมที่ทั้งขี้ขลาดและอ่อนแอ

“รอข้าอยู่นี่สักประเดี๋ยว”

เมื่อพูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็กลับไปที่ห้องนอน จากนั้นไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกล่อง ๆ หนึ่งพลางพูดขึ้นว่า "แม้ว่าบาดแผลจะไม่ใหญ่ แต่หากติดเชื้อขึ้นมาจะแย่เอาได้ มันจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ แล้วเจ้าก็จะน่าเกลียด และถูกคนหัวเราะเยาะเหมือนข้า"

“พระชายามิได้น่าเกลียดเลยเพคะ”

ฉู่เนี่ยนซีตกตะลึง มองดูใบหน้าจริงจังของเสี่ยวเถา แล้วจึงยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เจ็บนิดหน่อย ทนหน่อยนะ”

ขณะที่พูด นางก็หยิบผ้าก๊อซ ไอโอดีน และขี้ผึ้งที่เอาไว้ใช้รักษารอยฟกช้ำออกมาจากกล่อง