องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 11

ข่าวเรื่องที่นายพลฉีได้ทำการต่อสู้ไปถึงพระกรรณขององค์จักรพรรดิอวี้ตี้อย่างรวดเร็ว ฉีเฟยอวิ๋นเองก็ถูกเรียกตัวไปที่พระที่นั่งบำรุงฤทัยด้วย

พระองค์ทรงทอดพระเนตรไปยังฉีจือซานที่อยู่เบื้องล่าง องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงตรัสขึ้นว่า : "ข้าไม่ได้ดูเจ้าเพียงครู่เดียว ก็ก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ อีกเดี๋ยวองค์จักรพรรดิสูงสุดและพระมเหสีจะมาคาดโทษกับข้า แล้วเจ้าจะให้ข้ารับหน้าอย่างไร?"

"ฝ่าบาท หรือว่าโอรสขององค์จักรพรรดิสูงสุดคือโอรส แล้วลูกของกระหม่อมไม่ใช่ลูกหรือ?" นายพลฉีที่ยังโกรธแค้นไม่หาย เสียดายที่ไม่ได้ตบสั่งสอนหนานกงเหยี่ยนให้ตายคามือ

"ดูแล้วเจ้าคงถูกถือหางจนกำเริบเสิบสาน แม้แต่พระอนุชาขององค์จักรพรรดิเจ้ายังกล้าทำร้าย" หนานกงเย่โกรธจนตัวสั่นเทา

ฮองเฮาเฉินอวิ๋นชูทรงปลอบใจอยู่ข้างๆ : "ฝ่าบาท อาการของอ๋องตวนคงที่แล้ว เพียงแค่ต้องบำรุงรักษาต่อก็ไม่เป็นอะไรแล้วเพคะ"

"ยังดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก ถ้าหากเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะไปทูลพระมเหสียังไง?" องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงทอดพระเนตรสองพ่อลูกด้วยสีพระพักตร์ไม่สบพระทัย ฉีจือซานที่นิสัยแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยน องค์จักรพรรดิอวี้ตี้เองทรงรู้สึกเหนื่อยพระทัยและเอือมระอาเป็นที่สุด

เวลานี้เอง ก็มีคนเข้ามาในพระที่นั่งบำรุงฤทัย

"พระมเหสีเสด็จ"

กงกงเรียกเสียงสูง ฉีเฟยอวิ๋นบ่นซวยในใจ โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง ไม่รู้ว่าจะออกไปได้หรือเปล่า

เบื้องหน้า ทั้งชุดปักลายด้วยดอกไม้สีเหลือง สวมมงกุฎหงส์สยายปีกอยู่บนพระเศียร ด้านข้างมีสาวรับใช้อยู่สี่นาง แต่ละนางวางมาดเนี้ยบสนิท มองจากด้านล่างขึ้นไป เหมือนจะสูงกว่ากว่าพระมเหสีด้วยซ้ำ

แต่ใบหน้าสวยหมดจด รูปร่างอรชร ถึงแม้จะสวมใส่ชุดคลุมที่หละหลวม แต่ก็ดูออกชัดเจน สวยเกินบรรยายจริงๆ

"พระมเหสีเสด็จมาแล้วหรือ?" องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงรีบลุกขึ้น ฮองเฮาที่นั่งอยู่ด้านข้างก็ทรงรีบลุกขึ้นด้วยเช่นกัน พร้อมกับทอดพระเนตรไปยังพระมเหสีหวาและทรงแย้มพระสรวล : "พระมเหสี ทรงเสด็จมาแล้วหรือเพคะ?"

"หากข้าไม่มา ฝ่าบาทคงปล่อยตัวฆาตกรที่ทำร้ายลูกชายของหม่อมฉันไปน่ะสิเพคะ ฝ่าบาท หม่อมฉันปฏิบัติกับพระองค์ไม่ดีหรือ พระองค์ถึงได้ปฏิบัติต่อเหยี่ยนเอ๋อร์เช่นนี้?"

"พระมเหสีกล่าวแบบนี้ก็ไม่ถูก เรื่องนี้ทุกคนล้วนมีความผิด ที่แล้วมานายพลฉีก็มีนิสัยอย่างนี้มาโดยตลอด เมื่อครู่นี้ข้าเองได้สั่งสอนเขาไปแล้ว เรื่องนี้มีต้นสายปลายเหตุ ถือว่าเห็นแก่ข้า พระมเหสีปล่อยนายพลฉีไปสักครั้งเถอะ" องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงตรัสขึ้นพร้อมกับเสด็จลงมาจากที่ประทับ

พระมเหสีหวามีประชนมพรรษาราวสามสิบกว่าพรรษา พระพักตร์พระองค์ผุดผ่องดุจหยก สวยสง่าดุจบุปผา ปกติพระองค์แทบจะไม่ออกมาข้างนอกเลย แต่เมื่อเกิดเหตุอันตรายขึ้นกับพระโอรสของพระองค์ พระองค์เองจึงไม่สามารถเพิกเฉยได้

เมื่อทรงได้ยินองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสออกมาเช่นนี้ พระมเหสีหวาก็ทรงพระพิโรธโกรธขึ้นมาทันที : "ฝ่าบาท หรือพระองค์ทรงเห็นว่าปฐมกษัตริย์สละบัลลังก์เร็ว ทรงเห็นว่าเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าและหญิงหม้ายจึงน่ารังแกอย่างงั้นหรือ เพราะไร้สิ้นกำลังและอำนาจอย่างเช่นทุกวันนี้ จึงมารังแกลูกของหม่อมฉันได้ตามอำเภอใจ หม่อมฉันจะทนมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไร หม่อมฉันจะโขกหัวให้ตายไปเสียประเดี๋ยวนี้ ตายไปได้ก็ดี จะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนปฐมกษัตริย์"

พูดจบพระมเหสีหวาก็พุ่งตรงไปที่เสา องค์จักรพรรดิอวี้ตี้จึงรีบตรัสขึ้นว่า : "พระมเหสีหวาใจเย็นเสียก่อน งั้นพระมเหสีหวาลองว่ามา ว่าต้องการจัดการเรื่องนี้อย่างไร พระมเหสีหวาจึงจะหายโมโหได้?"

นายพลฉีสีหน้าไม่ดีขึ้นมาทันที มองไปยังองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงตกอยู่ภายใต้แรงกดดันมหาศาล ไม่ได้ทรงเข้าพระทัยเขาตั้งแต่แรก ใครให้เขาลงมือทำร้ายผู้อื่นล่ะ

พูดไปแล้ว พระมเหสีหวาคือมเหสีที่ปฐมกษัตริย์โปรดปรานเป็นที่สุด ตำแหน่งเครือญาติทางฝั่งพระมารดาของพระมเหสีหวาไม่สามารถแตะต้องปรับเปลี่ยนหรือสั่นคลอนได้ ไม่เพียงแต่ในราชวังเท่านั้น รวมถึงนอกวังด้วย

แม้ยุครุ่งเรืองจะสงบสุขแล้ว แต่ภายใต้ความเป็นมาแบบนี้ จึงมิอาจเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ได้

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก!

"ฝ่าบาท......" พระสุรเสียงของพระมเหสีหวาทรงเปลี่ยนไปอย่างทันที สุขุมขึ้นมาก : "ในเมื่อทุกคนต่างล้วนมีส่วนผิด แต่เวลานี้เหยี่ยนเอ๋อร์ยังคงนอนหมดสติอยู่ บาดเจ็บเกินจะทนไหว แต่ความผิดของนายพลฉีครั้งนี้จะตัดสินโทษง่ายๆ เช่นนี้ไม่ได้ ข้าคิดว่าให้เขาได้ลิ้มรสชาติการนอนทรมานแบบนั้นเหมือนๆ กัน จึงจะถือว่ายุติธรรม"

"พระมเหสี นายพลฉีมีความดีความชอบต่อบ้านเมือง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นนายพลใหญ่ที่ปกป้องเมืองต้าเหลียงของเรา ปกป้องประเทศของเรา ถ้าหากจะลงโทษเขาด้วยเหตุผลนี้ เกรงว่าจะไม่เหมาะควร หากข่าวลือถูกแพร่กระจายออกไป จะกลายเป็นเรื่องน่าตลกขบขันของเหล่าผู้คนเอาได้!"

ฮองเฮาเองก็ทรงตรัสว่า : "นายพลฉีปกติเป็นคนประมาทบ้าบิ่น ฝ่าบาทและหม่อมฉันยอมรับในข้อนี้ พระมเหสี เรื่องนี้ขอพระองค์ปล่อยผ่านเถอะนะเพคะ?"

"ปล่อยผ่านรึ?" พระมเหสีหวาเตรียมจะพุ่งชนเสา : "หม่อมฉันไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว!"