องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 17

“ปล่อยข้า ออกไปเดี๋ยวนี้！”

หนานกงเย่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ฉีเฟยอวิ๋นต้องการจะช่วยพยุงหนานกงเย่ขึ้นมา แต่ก็ถูกหนานกงเย่ผลักออก：“ออกไปเดี๋ยวนี้！”

ท่านเสร็จแล้วเหรอ？อย่างนั้นข้าจะเรียกพ่อบ้านเข้ามา？”

ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่อยากเป็นเช่นนี้ หรือว่าของของผู้ชายมันน่ามอง？ราวกับว่านางเต็มใจที่จะมอง

หนานกงเย่หน้าแดง：“ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

“ท่านอ๋องต้องออกไปก่อน อีกเดี๋ยวแม้แต่ชีวิตก็จะไม่มี แล้วจะไม่ละเว้นข้าได้อย่างไร？”

ฉีเฟยอวิ๋นพยายามพาเขาออกไปนอนลง และทำการรักษาบาดแผลให้หนานกงเย่ในทันที บาดแผลบนร่างกายเปิดหลายจุด ซึ่งเดิมทีดีขึ้นมากแล้ว แต่คราวนี้ดูจะสาหัสมากขึ้น

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบผ้ามาทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว และเริ่มพันแผล

หนานกงเย่โกรธมากจนหน้าแดงก่ำและจ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกอึดอัดใจ ใครยั่วโมโหใครกันแน่？

หลังจากจัดการนานเกือบหนึ่งชั่วยาม หนานกงเย่ก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า：“ไปเรียกอาอวี่เข้ามา”

ฉีเฟยอวิ๋นจัดการเรียบร้อยแล้ว นางจึงเดินไปเรียกอาอวี่

“ท่านอ๋องเรียกให้เจ้าเข้าไป”

ฉีเฟยอวิ๋นก็เหนื่อยมากเช่นกัน นางยืนพิงประตูและถือโอกาสเช็ดใบหน้าไปด้วย

อาอวี่รีบเดินเข้าไป หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถือกระโถนปัสสาวะออกมาจากด้านใน แล้วฉีเฟยอวิ๋นก็กลับเข้าไป

ในเวลานี้หนานกงเย่กำลังนอนอย่างเงียบ ๆ และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้ป้อนเลือดให้เขา

ร่างของเจ้าของร่างเดิมจำเป็นต้องได้รับการบำรุงร่างกาย การสูญเสียเลือดมากเกินไปอาจส่งผลกระทบได้ ในเมื่อหนานกงเย่ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องดื่มเลือด เพื่อหลีกเลี่ยงความยุ่งยาก

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปตรงหน้าหนานกงเย่ นางยื่นมือไปตรวจสอบและถามคำถาม แต่ก็ถูกหนานกงเย่ผลักมือออก：“ไปให้พ้น！”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเดินไปนั่งข้าง ๆ

“พรุ่งนี้เช้าท่านก็จะไม่เป็นไรแล้ว และแน่นอนว่าข้าจะจากไป”

หลังจากที่พูดจบ ฉีเฟยอวิ๋นก็เอนตัวลงนอนข้าง ๆ

นางเหนื่อยก็เลยนอนลงบนโต๊ และนอนเหมือนอย่างกับว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง

หนานกงเย่โกรธจัดและยากที่จะสงบลงได้ เขาหยิบของบนเตียงโยนลงไป ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและเหลือบมองหมอนที่อยู่ข้าง ๆ ราวกับว่าเขาเอาโยนมาให้นาง นางจึงก็กอดหมอนไว้ในอ้อมแขนแล้วนอนต่อ

หน้าอกของหนานกงเย่ขยับขึ้นลงด้วยความโกรธจัด และเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

ฉีเฟยอวิ๋นนอนหลับจนถึงกลางดึก หลังจากที่นางตื่นขึ้นมา หนานกงเย่ก็หลับไปแล้ว และยังหลับลึกมากด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่ายาของนางได้ผลดังคาด จากนั้นนางก็เดินไปตรวจสอบหนานกงเย่ที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อแน่ใจว่าเขาไม่เป็นไรแล้ว นางก็หาวและกำลังจะกลับไปที่จวนของท่านแม่ทัพ แต่เมื่อนางออกไป นางก็เจอกับพ่อบ้านที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ตอนที่นางกำลังจะออกไป พ่อบ้านก็ขวางนางไว้ในทันที：“พระชายาจะกลับแล้วหรือพะยะค่ะ？”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ปิดบัง：“ใช่”

“พระชายาได้โปรดอยู่อีกสักสองสามวัน ท่านอ๋องต้องการให้พระชายาดูแลอยู่ข้าง ๆ ไม่เช่นนั้นเอาอย่างนี้จะดีกว่า ในจวนมีสาวใช้คอยปรนิบัติ มีที่พักผ่อนอยู่ข้าง ๆ ห้องนี้ พระชายาสามารถไปพักผ่อนที่นั่นได้ และท่านอ๋องก็คงจะไม่รบกวนสักระยะหนึ่ง เช่นนี้แล้วจะได้หลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดขึ้นกับท่านอ๋อง พระชายาจะได้ไม่ต้องรีบมาจากจวนท่านแม่ทัพและจะได้ไม่ลำบากเกินไป”

พ่อบ้านพูดเช่นนั้นแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่ามีเหตุผล เมื่อนางกลับไปนางจะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ความกระสับกระส่ายในร่างกายของนางทำให้นางต้องรั้งอยู่ที่นี่

“ก็ได้”

ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามพ่อบ้านไปที่ห้องข้าง ๆ ภายในห้องเงียบสงบและเป็นระเบียบเรียบร้อย ซึ่งไม่ต่างจากห้องของหนานกงเย่เลย

พ่อบ้านกล่าวว่า：“พระชายาทรงเหน็ดเหนื่อยและมีเหงื่อออกเล็กน้อย ข้าสั่งให้คนเตรียมน้ำปรุงหอม ๆ สำหรับอาบน้ำไว้แล้ว ข้างในเป็นเตียงสำหรับพระชายา หลังฉากกั้นห้องมีเสื้อผ้าหลายแบบและหลายสีให้พระชายาได้เลือกสวมใส่ หากมีอะไรพระชายาก็ทรงเรียกสาวใช้เข้ามาได้เลย”

ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองฉากกั้นห้อง สายตาของนางมองไปที่เสื้อผ้าหลากสีสันด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว ที่แท้ทั้งเมืองหลวงก็รู้ว่าฉีเฟยอวิ๋นชอบสีสันที่ฉูดฉาด