องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 29

หมอหลวงสั่นไปทั้งตัว และน้ำตาของฉีจือซานก็ไหลออกมาอีกครั้ง

“อวิ๋นอวิ๋น อย่าทำให้พ่อตกใจสิ!”

ฉีจือซานกอดฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมา ฉีเฟยอวิ๋นไม่ตอบสนองใด ๆ ร่างกายขอนางอ่อนนุ่มเหมือนไม่มีกระดูก ฉีจือซานกอดนางไว้ในอ้อมและร้องไห้:“อวิ๋นอวิ๋น พ่อก็มีชีวิตอยู่อีกต่อไปไม่ได้เช่นกัน”

หนานกงเย่จับมือนางไว้อย่างกระวนกระวายใจ:“นางเป็นอะไร?”

หมอหลวงรีบตอบ:“พระชายาถูกพิษจนสิ้นพระชนม์แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

หมอหลวงคิดเองว่าในเวลานี้พระชายาเย่ไม่สามารถรักษาได้แล้ว

หนานกงเย่มองไป:“เจ้าล้อเล่นกับข้าหรือ?”

“ท่านอ๋องเย่ พระชายาถูกพิษร้ายแรง ข้าน้อยแน่ใจพ่ะย่ะค่ะ!”

หนานกงเย่ใจสั่น:“ตรวจดูอีกทีสิ!”

ฉีจือซานลุกขึ้นอุ้มบุตรสาวและจากไป:“อวิ๋นอวิ๋น กลับบ้านกัน พ่อจะพาเจ้ากลับบ้าน”

ฉีจือซานเดินไปด้วยร้องไห้ไปด้วย ไม่มีนางชีวิตของเขาก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป

รองแม่ทัพที่อยู่ข้างหลังของเขาก็ตามเขาออกจากวังไปเช่นกัน

หนานกงเย่พยายามที่จะอดทนไว้ ดวงตาของเขาหรี่ลง และมองฉีเฟยอวิ๋นที่ถูกพาตัวไป เขาอยากจะเอ่ยปากพูด แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรง จึงทำได้เพียงมองดูนางถูกพาตัวไป

ฉีเฟยอวิ๋นถูกอุ้มออกมาจากในตำหนัก จักรพรรดิอวี้ตี้เสด็จออกจากพระที่นั่งบำรุงฤทัยและเห็นฉีจือซาน จึงเรียกเขา:“จือซาน”

ฉีจือซานหยุดและหันกลับไปมองจักรพรรดิอวี้ตีโไดยไม่พูดอะไร ในตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา และดูไม่เหมือนท่านแม่ทัพใหญ่เลย เขามองดูบุตรสาวที่อยู่ในอ้อมกอดและหันหลังเดินจากไป

“จือซาน ข้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น”

จักรพรรดิอวี้ตี้ตรัสอยู่ข้างหลัง ฉีจือซานไม่หยุดและจากไปอย่างรวดเร็ว

บรรดาผู้ที่ติดตามเขาก็จากไปเช่นกัน

ฮองเฮาเฉินอวิ๋นชูตรัสอย่างเป็นกังวลว่า:“ฝ่าบาท ท่านแม่ทัพฉีเศร้าเสียใจมากใช่หรือไม่เพคะ?”

“ล้วนเป็นความผิดของข้า ข้าไม่สามารถชี้แจงได้ รีบไปดูอ๋องเย่กันเถอะ”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีความผิดเพคะ!”

ฮองเฮาคุกเข่าลง

จักรพรรดิอวี้ตี้หันกลับไปมอง แล้วก้มลงช่วยพยุงเฉินอวิ๋นชูขึ้นมา:“เป็นข้าเองที่ไร้ความสามารถ ทำร้ายผู้คนมากมาย เสนาบดีมีแค่หน้าที่รับผิดชอบเท่านั้น”

“แต่ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันเองก็เฝ้าดูอ๋องเย่เติบโตมา เขาจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร เขาจงภักดีต่อพระองค์มาโดยตลอด”

เฉินอวิ๋นชูเงยหน้าขึ้นและอดไม่ได้ที่จะน้ำตาตก

เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงด้วยดี และสุดท้ายท่านพ่อก็ต้องลำบาก

แม้ว่าหลักฐานจะถูกรวบรวมไว้แล้ว แต่ทำไมเนางถึงคิดไม่ตก จะทำให้ท่านพ่อตรวจเจอได้อย่างไร ทั้งหมดนี้เป็นอ๋องเย่ที่กระทำ

จักรพรรดิอวี้ตี้ช่วยพยุงเฉินอวิ๋นชูขึ้นมา:“ลุกขึ้นเถิด ข้าก้มตัวจนเหนื่อยมากแล้ว”

เฉินอวิ๋นชูทำได้เพียงลุกขึ้น จักรพรรดิอวี้ตี้เหลือบมองไปที่ห้องโถงด้านข้าง แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้เดินไป

“ข้าเหนื่อยแล้ว ข้าจะกลับไปที่พระที่นั่งบำรุงฤทัยก่อน ฮองเฮาไปดูเถอะ ถึงอย่างไรฮองเฮาก็เฝ้าดูอ๋องเย่เตบโตมา ความสัมพันธ์ระหว่างอ๋องเย่กับฮองเฮานั้นแน่นอนว่าต่างออกไป” หลังจากที่จักรพรรดิอวี้ตรัสจบก็หันหลังเดินจากไป

ในเวลานี้ฮองเฮาเฉินอวิ๋นชูตัวสั่นเล็กน้อย อยู่ใกล้จักรพรรดิก็เหมือนอยู่ใกล้เสือ หัวใจของจักรพรรดิคือสิ่งสำคัญที่สุด อาจกล่าวได้ว่าจักรพรรดินั้นไร้ความปรานีอย่างที่ชาวโลกกล่าวไว้

อ๋องเย่เป็นคนที่เขารักและโปรดปรานมากที่สุด แต่ในเวลานี้เขาเดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว

แล้วนางล่ะ?

ทันใดนั้นเฉินอวิ๋นชูก็รู้สึกว่ามันน่าขบขัน นางจะนับว่าเป็นอะไรได้?

ฉีเฟยอวิ๋นถูกนำตัวขึ้นไปบนรถม้า แม่ทัพฉีอุ้มนางไว้ไม่ยอมวาง ไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์

รถม้ากลับมาถึงอย่างรวดเร็ว แม่ทัพฉีร้องไห้ออกมาดั่งสายฝน กอดฉีเฟยอวิ๋นไว้และร้องไห้ไม่หยุด

ฉีเฟยอวิ๋นค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา นางลืมตาขึ้นแล้วเรียกว่า:“ท่านพ่อ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ