องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 30

เมื่อนึกถึงจวินฉูฉู่ที่ต้องการจะเอาชีวิตของหนานกงเย่หลายครั้ง นางก็ไม่สามารถระงับความกังวลใจได้ และเหลือบมองเข้าไปข้างใน ไม่มองก็ดีอยู่แล้ว มองแล้วทำให้สึกโมโห หนานกงเย่ก็ทำไปได้

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ฉีเฟยอวิ๋นก็พุ่งเข้าไปอย่างแรง

ทังเหออยากจะขวางนางไว้ แต่ในที่สุดก็ไม่ทัน

การชื่นชมการเปลี่ยนแปลงของฉีเฟยอวิ๋นก่อนหน้านี้ก็หายไปในทันที

ในเมื่อมีใจให้ท่านอ๋องก็น่าจะรู้ว่าท่านอ๋องไม่ชอบการถูกบังคับ และนางก็เป็นผู้หญิงที่ร้าย ถ้าเข้าไปเช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วต้องถูกท่านอ๋องประหารชีวิต

การปรากฏตัวของฉีเฟยอวิ๋น ทำให้หนานกงเย่ที่อยู่ในห้องโถงด้านข้างตกใจเล็กน้อย

เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาอย่างชัดเจน ใบหน้าของเขาก็หนักอึ้ง และตะโกนด้วยความหงุดหงิดใจ：“ใครให้เจ้าเข้ามา？”

ผู้หญิงคนนี้มุทะลุมากเกินไป！

ทังเหอพูดไม่พูดอะไร และไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมา

แววตาของฉีเฟยอวิ๋นเปล่งประกาย และมองอย่างเยาะเย้ยที่เพิ่งที่จวินฉูฉู่เพิ่งสวมเสื้อผ้าเสร็จ

นางเหลือบมองหนานกงเย่ที่เปลือยกายท่อนบนอยู่บนเตียงอย่างดูถูกเหยียดหยาม

นางเป็นห่วงว่าเขาจะเป็นหรือตาย แต่เขาทำเช่นนั้นกับคนอื่น

“พระชายาเย่ อย่าทรงเข้าพระทัยผิดนะเพคะ ข้าเพียงแค่ช่วยทายาให้ท่านอ๋องเย่ คนในวังมือไม้หยาบกร้าน ข้าจึงอดไม่ได้ที่จะช่วย”

ใบหน้าของจวินฉูฉู่ดูไม่ได้รับความเป็นธรรม ก่อนที่จะลุกขึ้นออกจากเตียง นางก็หันไปทำหน้ายั่วยุใส่ฉีเฟยอวิ๋น

เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากจะพูดอะไร แต่ยังมีสิ่งที่กระสับกระส่ายอยู่ในร่างกายของนาง และไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

จึงพูดถากถางสองประโยคว่า：“ที่นี่คือในวัง พระชายาตวนจะหิวกระหายสักเพียงใดก็ควรจะรอให้พระวรกายของท่านอ๋องเย่ดีขึ้นเสียก่อน เสด็จออกจากตำหนักไปแล้ว วางแผนจะทำอย่างไรอีก ไม่เช่นนั้นจะถูกคนมองว่าชายโสดหญิงม่ายอยู่ร่วมห้องเดียวกัน อย่าว่าแต่ทำอะไรเลย ต่อให้ไม่ได้ทำอะไร แต่ทำให้เกิดความระแวงเช่นนี้ หากเรื่องแพร่ออกไปคงจะไม่ดี

ยิ่งกว่านั้นเมื่อกี้ตอนที่ข้าเข้ามา เสื้อผ้าของพระชายาตวนก็ไม่เรียบร้อย และตอนนี้ร่างกายท่อนบนของท่านอ๋องเย่ก็แดง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับท่านอ๋องเย่ แต่ยังพัวพันถึงท่านอ๋องตวนและตระกูลจวินด้วย หวังว่าพระชายาตวน……จะอดทนสักหน่อย”

“เจ้า……”

ทังเหออยู่ในเหตุการณ์ ใบหน้าของจวินฉูฉู่แดงเหมือนซอสด้วยความโกรธ

“ท่านอ๋องเย่……”

จวินฉูฉู่หันกลับไปมองหนานกงเย่ทั้งน้ำตา ในเวลานี้ดวงตาของหนานกงเย่ก็ลุกเป็นไฟ และจ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยความโกรธ

“ออกไปซะ！”

“หม่อมฉันทูลลา！”

ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัวด้วยสีหน้าที่สงบและไม่แยแสอย่างหาได้ยากฉีเฟยอวิ๋นถอยหลังออกไปโดยไม่เงยหน้าขึ้น

จวินฉูฉู่รู้สึกลำพองใจ ฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงเป็นฉีเฟยอวิ๋นคนเดิม ในกรณีนี้ก็เช่นกัน

ทังเหอรีบตามออกไป และเกรงว่าฉีเฟยอวิ๋นจะพูดไร้สาระ

ในตอนนี้อ๋องเย่ไม่สามารถทำผิดพลาดได้อีกต่อไปแล้ว

“ท่านอ๋องเย่ เป็นความผิดของฉูฉู่ที่ทำให้พระชายาทรงเข้าพระทัยผิด ฉูฉู่จะไปอธิบาย……”

จวินฉูฉู่น้ำตาซึม หนานกงเย่ส่ายหัว：“กลับไปเถอะ”

“แล้วท่าน……” จวินฉูฉู่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงรู้สึกได้ว่าหนานกงเย่ดูเหินห่าง และไม่เต็มใจที่จะให้นางเข้าไปใกล้ และหนานกงเย่ก็ปฏิเสธอย่างราบเรียบ

“ข้าไม่เป็นไร อย่าเสียเวลาเลย ไปขึ้นรถม้าเถอะ”

หนานกงเย่จัดเสื้อผ้า และมองออกไปนอกประตู ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมาเร็วนัก？

จวินฉูฉู่มองไปที่แววตาของหนานกงเย่ และความเกลียดชังที่ฝังลึกในใจก็เพิ่มมากขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นเจ้าใช้วิธีใดถึงทำให้เขาเริ่มสนใจเจ้า！

จวินฉูฉู่ถอยออกไป แล้วหนานกงเย่ก็ค่อย ๆ นอนลง หลังจากผ่านไปสองชั่วยามก็ไม่เห็นมีใครมา เขาลุกขึ้นจากเตียงและนั่งสักพัก ร่างกายของเขายังไม่ไหว จึงกลับลงไปนอน

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นกำลังขอเข้าเฝ้าอยู่ที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย ทังเหอร้อนใจมาก นี่เป็นการยื่นเรื่องร้องเรียน

หากเรื่องนี้ไปถึงหูของฝ่าบาท เกรงว่าสถานการณ์ของท่านอ๋องเย่จะยิ่งแย่กว่าเดิม

“พระชายา มีอะไรก็พูดกันดี ๆ เถอะพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องก็แค่เลอะเลือนไปชั่วขณะ เรื่องนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิดนะพ่ะย่ะค่ะ” ทังเหอกำลังเกลี้ยกล่อมฉีเฟยอวิ๋น ปกติแล้วในเวลาเช่นนี้ฉีเฟยอวิ๋นจะต้องก่อความวุ่นวายไม่หยุด แต่วันนี้ก็แปลกและเงียบสงบมากเช่นกัน

สวีกงกงออกมาจากข้างใน และเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็พูดว่า：“พระชายาเย่ตามบ่าวมาพ่ะย่ะค่ะ！”

“ลำบากกงกงแล้ว” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างเกรงใจ และตามสวีกงกงเข้าไปที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย

ทังเหออยากจะห้ามไว้ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

เมื่อเห็นคนเดินเข้ามา เขาก็รีบกลับไปหาหนานกงเย่ที่ห้องโถงด้านข้าง

ในเวลานี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็เข้ามาในพระที่นั่งบำรุงฤทัยแล้ว และเมื่อเข้าประตูไป นางก็คุกเข่าลง：“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”