องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 8

บทที่ 8 เกิดเรื่องกับฝ่าบาท

"ฝ่าบาททรงมีรับสั่ง ให้พระชายาตวน พระชายาเย่เข้าเฝ้า" กงกงเรียกเสียงสูง นายพลฉีเริ่มเป็นกังวล จูงมือฉีเฟยอวิ๋นไว้พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "อย่ากลัวไปลูกสาวข้า พ่อจะเข้าไปกับเจ้าเอง"

"ท่านพ่อ ข้าไม่กลัวเลย ท่านรออยู่นี่ อีกเดียวข้าก็ออกมาแล้ว"

แต่นายพลฉีที่เป็นห่วงมาก ฉีเฟยอวิ๋นจึงพูดปลอบใจไป

นายพลฉีมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล : "เกิดเรื่องอะไรขึ้นให้รีบเรียกพ่อ พ่อจะไปหาเจ้าทันที"

"เจ้าค่ะ"

ฉีเฟยอวิ๋นปล่อยมือของนายพลฉีแล้วเดินเข้าไป พระสนมทั้งสองเดินเข้าประตูไปพร้อมกัน ทั้งคู่รับคำสั่งและเดินอย่างเสมอกัน

เมื่อถึงกลางพระตำหนักเฟิ่งอี๋ ทั้งสองก็คุกเข่าลง ตอนนี้เองฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งรู้ว่าในพระตำหนักเฟิ่งอี๋นอกจากองค์จักรพรรดิและฮองเฮาแล้ว ยังมีผู้อื่นอีกสองคน

"หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท ฮองเฮาเพคะ"

"หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท ฮองเฮาเพคะ"

"ลุกขึ้นเถิด" องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ส่งตรัสขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นและจวินฉูฉู่ก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกัน

ทั้งคู่เงยหน้ามองไปยังด้านหน้า และแยกย้ายไปนั่งด้านข้างของท่านอ๋องเย่ หนานกงเย่และท่านอ๋องตวน หนานกงเหยี่ยน

ทั้งคู่เหมือนกับคนที่อยู่ท่ามกลางพายุมังกร ทั้งหนุ่มและหน้าตาหล่อเหลาสง่างาม

ทั้งคู่แตกต่างเพียงชุดที่ใส่สีดำและสีม่วง แต่สวมมงกุฎทองคำเก้ามังกรคาบไข่มุกเหมือนกัน อันหลิงอวิ๋นเห็นแบบนี้เป็นครั้งแรก แววตาของหนานกงเย่ลุ่มลึกเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

สายตาของเขาในตอนนี้จับจ้องไปที่จวินฉูฉู่อย่างไม่ต้องสงสัย และจวินฉูฉู่เองก็แอบมองหนานกงเย่เป็นพักๆ ถึงแม้ว่าจะปกปิดได้แนบเนียนแค่ไหน แต่สีหน้าที่เยือกเย็นและร่างกายที่แข็งทื่อของเขานั่น ก็ถูกฉีเฟยอวิ๋นเห็นเข้า

คณานับวีรบุรุษ กล่าวพูดถึงวีรบุรุษ วีรบุรุษไม่สามารถหลบหนีความงามของบรรพต คงคา และสตรีได้ ความงามของบรรพต คงคา และสตรีของหนานกงเย่ได้ถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของเจ้าของร่างเดิม

ถ้าหนานกงเย่ไม่เกลียดก็แปลกแล้ว

แต่เจ้าของร่างเดิมก็หาเรื่องใส่ตัวเสียจริง

ไปหาเรื่องใครไว้ ความซวยมาเยือนถึงบ้านตลอด!

"วันนี้ที่เรียกพวกเจ้าเขาวังก็ไม่มีอะไรมาก เพียงแต่ฮองเฮารู้สึกเหงา จึงเรียกพวกเจ้ามาอยู่เป็นเพื่อน" องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ

"เพคะ"

จวินฉูฉู่ก้มหน้ารับคำสั่งด้วยความเคารพ ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบตอบพร้อมนางด้วย

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ดูไม่ได้แย่ขนาดนั้น อย่างน้อยสีพระพักตร์ก็ยังดีอยู่ ถ้าหากไม่ใช่เรื่องน่าอายพวกนั้นส่งผลเสียต่อสีพระพักตร์ ก็คงจะไม่เป็นไร

"พวกเจ้ามาเถอะ"

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงลุกขึ้นแล้วเดินไปด้านหลัง ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามจวินฉูฉู่ไปเข้าเฝ้าฮองเฮา

ก่อนจะจากไปฉีเฟยอวิ๋นตั้งใจหันไปมองหนานกงเย่อยู่ครั้งหนึ่ง เขาคงจะเจ็บปวดมาก ใบหน้านั้นแข็งทื่อไม่ไหวติงเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเข้าไปถึงภายในพระตำหนักเฟิ่งอี๋แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นและจวินฉูฉู่นั่งลงทีละคนตามลำดับ ฮองเฮาทรงตรัสขึ้นว่า : "ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามา ก็ไม่ใช่เรื่องอื่นใด แค่เพียงอยากจะถามพวกเจ้า เรื่องการสืบทอดสายพระโลหิต พวกเจ้าก็รู้ดีอยู่แล้ว ว่าองค์ราชทายาทร่างกายบอบบาง องค์จักรพรรดิมีความประสงค์ให้เลือกตัวแทนระหว่างหนานกงเย่และหนานกงเหยี่ยนมารับตำแหน่งมกุฎราชกุมารเพื่อสืบทอดบัลลังก์"

"เรื่องนี้สำคัญยิ่งนัก ฉูฉู่มิบังอาจออกความเห็นเพคะ" จวินฉูฉู่หัวใจสั่นสะท้านไปหมด แต่ก็เก็บสีหน้าหมดจดไม่แสดงอาการใดๆ ทั้งสิ้น เพียงแต่หน้าแดงเล็กน้อย ก้มหน้าเงียบและไม่พูดอะไรอีก

ฉีเฟยอวิ๋นเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมา ยังคงไม่เข้าใจถึงความประสงค์ที่แท้จริงของฮองเฮา แต่เรื่องที่ฮองเฮาไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ นางเองรู้ตั้งนานแล้ว งั้นวันนี้เรียกนางมาเพราะ?

เมื่อเข้าใจแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็นึกขำ นี่มันคือแผนการของพระราชวังนี่นา

"กราบทูลฮองเฮา หลิงอวิ๋นมีโรคทางร่างกาย มิสามารถให้กำเนิดบุตรได้ เชิญฮองเฮาเป็นผู้ตัดสิน อนุญาตให้หลิงอวิ๋นหย่ากับท่านอ๋องเย่หรือไม่เพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นลุงขึ้นจากที่นั่งแล้วคุกเข่าลงกับพื้น จวินฉูฉู่อึ้งไปชั่วขณะ มองไปที่ฮองเฮาด้วยความแปลกใจ

เวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว ที่ให้จวินฉูฉู่เข้ามาด้วย ก็เพื่อให้ประจักษ์เป็นพยาน ว่าฉีเฟยอวิ๋นต้องการหย่าด้วยเอง

"หลิงอวิ๋น เจ้าลุกขึ้นก่อน เรื่องนี้สำคัญมาก ต้องค่อยๆ ปรึกษากันให้ดีก่อน ข้าตัดสินใจแทนเจ้าไม่ได้ ข้าว่าเจ้าออกไปทูลองค์จักรพรรดิดีกว่า และเรื่องนี้ต้องให้อ๋องเย่ยินยอมถึงจะถูก"

ฮองเฮามองไปยังจวินฉูฉู่ จวินฉูฉู่เข้าประคองฉีเฟยอวิ๋นยืนขึ้น

ทั้งสามคนจึงเดินออกไปพร้อมกัน

เมื่อถึงด้านนอกก็กราบทูลองค์จักรพรรดิไปว่า : "ฝ่าบาท หลิงอวิ๋นทูลกับหม่อมฉันว่า ต้องการหย่ากับอ๋องเย่เพคะ"

หนานกงเย่จ้องตาเขม็งไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นรีบคุกเข่าหมอบเสมอพื้นต่อหน้าพระพักตร์องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ : "ฝ่าบาท หม่อมฉันร่างกายอ่อนแอ ไร้ความสามารถ ไม่คู่ควรกับการเป็นชายาของท่านอ๋องเย่ ฝ่าบาทโปรดเมตตาทรงอนุญาตให้หม่อมฉันและท่านอ๋องเย่หย่ากันด้วยเพคะ"

"ข้าไม่ได้ถือสา" หนานกงเย่หรี่ตาลง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบา

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าจะโดนขัดเรื่องหย่าเข้าอีกแล้ว แต่ก็ทูลต่ออย่างไม่เกรงกลัว : "ท่านอ๋องเย่ไม่ถือสา แต่ข้าถือ หม่อมฉันเคยได้ยินมาว่าหากสามีภรรยาดวงไม่ถูกกัน เข้ากันไม่ได้ จะส่งผลให้ฝ่ายหญิงมีบุตรยาก บางทีหากหม่อมฉันไม่แต่งงาน ร่างกายอาจจะกลับมาเจริญพันธุ์อีกครั้งเพคะ!"

จวินฉูฉู่มองไปยังหนานกงเย่ แววตาท่วมท้นไปด้วยความรู้สึก

ดูสิ เพิ่งจะแต่งงานไป ก็คิดจะแต่งงานใหม่แล้วหรือ?

สีพระพักตร์ขององค์จักรพรรดิอวี้ตี้เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ คุณหนูตระกูลฉี พูดจาไม่รู้จักเกรงกลัว ช่างกล้าไปแล้ว

หนานกงเย่จับเก้าอี้แน่น แล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว : "เสด็จพี่เองก็ยังอยู่ในวัยเยาว์ ควรจัดการปัญหาของพระองค์เองก่อน ไม่ต้องยุ่งเรื่องส่วนของข้าเลย ฉีเฟยอวิ๋น มากับข้า ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า"

พูดจบหนานกงเย่ก็เดินตรงไปยังด้านนอกของพระตำหนักเฟิ่งอี๋ ในตอนแรกฉีเฟยอวิ๋นกะว่าจะอยู่ต่อ แต่นางเป็นคนของหนานกงเย่ นอกเสียจากว่าจะคุกเข่าไม่ลุกขึ้น ไม่เช่นนั้นก็ต้องออกไปพร้อมเขา

"หม่อมฉันทูลลาเพคะ"