องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 119

เวลานี้จวนแม่ทัพเตรียมปิดประตูจวน เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็ต้องตะลึงพรึงเพริด

"คุณหนูกลับมาแล้วหรือขอรับ?" คนเฝ้าประตูฉงนสนเท่ห์ ทำไมคุณหนูถึงกลับมาล่ะ?

"ท่านพ่อข้าล่ะ?" ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าธรณีประตู คนเฝ้าประตูรีบตอบว่าอยู่ในห้องโถง ฉีเฟยอวิ๋นจึงมุ่งหน้าไปยังทิศทางนั้น พร้อมกับปล่อยจิ้งจอกหางสั้นลง "พาจิ้งจอกน้อยไปเดินเล่นสิ"

คนเฝ้าประตูงงงวย พาจิ้งจอกเดินเล่นหรือ?

ทั้งยังขี้ริ้วขี้เหร่ปานนี้?

จิ้งจอกหางสั้นหงายหน้ามองคนเฝ้าประตู พลางส่งเสียงร้องด้วยความอดรนทนไม่ไหว

คนเฝ้าประตูรีบพยักหน้า ก่อนจะพาไปเที่ยวเตร่ด้วยกัน

ฉีเฟยอวิ๋นเจอแม่ทัพฉี พลันเห็นอีกฝ่ายตะลึงงัน "อวิ๋นอวิ๋น ทำไมเจ้าถึงกลับมาล่ะ มาเอาสมุนไพรหรือ?"

ใบหน้าอันไร้เดียงสาของแม่ทัพฉีทำให้ฉีเฟยอวิ๋นรื่นรมย์ยิ่งนัก

"ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าทะเลาะกับหนานกงเย่ จึงหนีกลับมาเจ้าค่ะ"

"ห๊ะ? เขากล้าทะเลาะกับเจ้าเหรอ?"

ฉีเฟยอวิ๋นเอามือฟาดโต๊ะ ลุกพรวดขึ้น "บังอาจนะ เมื่อวานพึ่งบอกข้าว่าพวกเจ้าเข้ากันได้ดีอยู่เลย และข้าก็เชื่อเสียด้วยสิ"

"ท่านพ่อเจอเขาเมื่อวานหรือ?" ฉีเฟยอวิ๋นคลางแคลงใจ เมื่อวานไม่ใช่อยู่แต่บ้านหรือ แล้วเอาเวลาไหนมาเจอกัน

แม่ทัพฉีชะงัก พลางนั่งลงอย่างใจไม่เป็นสุข ไม่กล้ามองฉีเฟยอวิ๋น แววตาของเขาเลื่อนลอยในบัดดล

ฉีเฟยอวิ๋นเอ่ยถาม "ท่านพ่อมีเรื่องปิดบังข้า?"

"เมื่อวานพ่อไปที่จวนอ๋องเย่ เห็นว่ามีคนอยู่ด้านในเยอะ จึงอยากเข้าไปดูหน่อย ไอ้สารเลวเห็นข้า เลยเชิญข้าไปที่หลังจวน ข้าจึงได้ตามเข้าไป"

"อ่อ?" ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจแล้ว ที่เขาหายตัวไปเมื่อวาน ที่แท้ก็อยู่เป็นเพื่อนกับท่านพ่อนี่เอง

"ท่านพ่อ หลังจวนมีอะไรหรือเจ้าคะ?"

"ก็ไม่มีอันใด แค่เดินเล่นเฉยๆ สักพักเขาก็ส่งข้ากลับจวนแม่ทัพ จากนั้นก็กลับไป" แม่ทัพฉีตอบด้วยความสัตย์จริง

ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ "ประตูใหญ่มีคนมากมาย เขาส่งท่านตรงนั้นหรือเจ้าคะ?"

"จวนอ๋องเย่ของพวกเจ้ามีประตูหลัง" แม่ทัพฉีสงสัย "อวิ๋นอวิ๋นไม่รู้หรือ?"

"ไม่รู้เจ้าค่ะ" ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จริงๆ

แม่ทัพฉีรู้สึกว่าบรรยากาศพิลึกนัก รู้สึกใจไม่เป็นสุขเล็กน้อย "หากเขามา เจ้าอย่าบอกว่าข้าเล่าให้ฟังนะ"

"ท่านพ่อ งั้นท่านจะสนใจเรื่องของพวกข้าไหม?"

แววตาฉีเฟยอวิ๋นแปลกชอบกล แมีทัพฉีรู้สึกเลอะเลือน "แล้วเจ้าอยากให้พ่อก้าวก่ายไหมล่ะ?"

"ท่านพ่อไม่ต้องสนใจนะเจ้าค่ะ" ฉีเฟยอวิ๋นกำชับ

แม่ทัพฉีถาม "เขาดีกับเจ้าไหม?"

"ดีเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นข้าก็จะไม่ก้าวก่ายแล้ว"

แม่ทัพฉีสุขฤทัยยิ่งนัก ทั่วทั้งเมืองหลวง ไม่มีใครเทียบหนานกงเย่ได้เลย จึงทำให้เขารู้สึกลำพองใจไม่น้อย

ฉีเฟยอวิ๋นจึงกล่าวว่ายังไม่ได้ทานข้าว จากนั้นทั้งจวนแม่ทัพก็เริ่มยุ่งกันอลหม่าน ครึกครื้นราวกับฉลองเทศกาลตรุษจีนอย่างไรอย่างนั้น ต่างเตรียมอาหารให้ฉีเฟยอวิ๋นอย่างขะมักเขม้น

ยังไม่ทันเตรียมเสร็จ หนานกงเย่ก็มาถึงประตูจวนแม่ทัพเสียแล้ว

อาอวี่ยืนเคาะประตูอยู่ด้านนอก

มีเสียงลอยออกจากด้านในจวนแม่ทัพว่า "เชิญมาพรุ่งนี้เช้า ยามนี้พักผ่อนกันหมดแล้ว"

"พวกเราเป็นคนของจวนอ๋องเย่" อาอวี่กล่าวอย่างอนาทรร้อนใจ

คนเฝ้าประตูเหลียวไปมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนของจวนอ๋องเย่

หลังเปิดประตู อาอวี่พลันหลบไปอีกทาง เชิญหนานกงเย่ย่างเท้าเดินเข้าไป คนเฝ้าประตูเห็นหนานกงเย่ก็รีบเดินเข้าไปหา "ท่านอ๋อง"

"พระชายาล่ะ?" หนานกงเย่ไม่อยากพูดไร้สาระ กล่าวประโยคเดียวจบก็เริ่มเดินต่อ

คนเฝ้าประตูกล่าวว่า "คุณหนูหิวแล้วพ่ะย่ะค่ะ กำลังเตรียมตัวเสวยพ่ะย่ะค่ะ"

หนานกงเย่มุ่งหน้าเดินเข้าด้านในจวนแม่ทัพ เมื่อกวาดสายตามองแล้วก็เห็นแสงไฟสว่างเจิดจ้า หากติดตัวหนังสือ คำว่า สิริมงคล ด้วยก็จะเสมือนการเฉลิมฉลองพิธีแต่งออกเรือน เห็นข้ารับใช้ขยันขันแข็งทำงานด้วยหน้าระรื่น

"แค่กินข้าวก็ต้องยุ่งเพียงนี้เลยหรือ?" หนานกงเย่เดินเข้าประตูเรียบร้อยแล้ว คนเฝ้าประตูก็ปิดประตูทันควัน

อาอวี่ที่ตามหลังอยู่ถามว่า "ท่านอ๋อง วันนี้พวกเราจะพักที่นี่หรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"ข้าเคยรับปากว่าจะทำพิธีพาตัวเจ้าสาวกลับบ้านแม่หลังแต่งงาน แต่ข้าลืม วันนี้ก็ถือว่าทำพิธีนี้แล้วกัน พักที่นี่เถอะ"

"เช่นนั้นข้ากลับไปบอกพ่อบ้านนะพ่ะย่ะค่ะ"

"อืม"

อาอวี่กลับไปยังจวนอ๋องเย่ ส่วนหนานกงเย่ก็เข้าไปหานาง

ฉีเฟยอวิ๋นกำลังดูเครื่องยาในโรงเก็บยาสมุนไพร จวนแม่ทัพจัดสรรเครื่องยามาเพิ่มอีกมากมาย จึงเต็มทั่วทั้งโรงเลย

หมอประจำจวนหลายคนได้ยินว่าคุณหนูกลับจวนแล้ว ต่างพากันมาที่โรงเก็บยาสมุนไพร ด้วยเกรงว่าคุณหนูจะกวาดเครื่องยาไปเสียหมดเกลี้ยง ยามที่ฉีเฟยอวิ๋นดูเครื่องยา เหล่าหมอประจำจวนก็ตามนางไม่ห่าง

ฉีเฟยอวิ๋นเขียนรายการออกมาหนึ่งแผ่น ด้านบนกระดาษเขียนชื่เครื่องยาที่นางต้องการ เพราะถึงแม้จวนอ๋องเย่จะไม่ขาดแคลนเครื่องยา ทว่าในนั้นล้วนแต่เป็นเครื่องยาราคาแพง บางอย่างจวนอ๋องเย่จึงไม่มี

หลังฉีเฟยอวิ๋นจัดแจงออกมา หมอประจำจวนก็ช่วยจัดเตรียม

เครื่องยาพวกนี้ล้วนไม่มีราคากระไร บรรดาหมอประจำจวนจึงโล่งใจไปหนึ่งเปราะ

เมื่อออกจากโรงเก็บยาสมุนไพร นางเห็นหานกงเย่ยืนอยู่ด้านนอกพลันหยุดก้าวเดิน

"คุณหนูขอรับ"

หมอในจวนบางคนยังไม่รู้จักหนานกงเย่ เมื่อเห็นคนแปลกหน้าแล้วจึงมองฉีเฟยอวิ๋นต่อ

หนานกงเย่ยืนมือไพล่หลัง ใช้แววตาที่ต่างไปจากเดิม ถามขึ้นว่า "ทำไม ข้าว่าอะไรหน่อยก็กลับบ้านมารดา เห็นข้าแล้วยังไม่ทำความเคารพอีก?"

"ท่านอ๋อง?"

หนึ่งในหมอประจำจวนรู้จักหนานกงเย่ รีบเดินไปเบื้องหน้า จากนั้นสองมือประสานแล้วทำความเคารพ

"ข้าน้อยคารวะท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

หนานกงเย่ไม่อินังขังขอบ มองฉีเฟยอวิ๋นต่อ

ฉีเฟยอวิ๋นเดินอ้อนเพื่อจะจากไป หนานกงเย่หน้ามืดครึ้ม "หยุดเดี๋ยวนี้"

ฉีเฟยอวิ๋นหยุดเดิน ก่อนจะหมุนกายไปมอง เหล่าหมอประจำจวนเริ่มพะว้าพะวัง ปกติคุณหนูก็ไม่ใคร่เป็นที่โปรดปรานของท่านอ๋องเย่อยู่แล้ว หรือว่าต้องการจะปลดภรรยา มาปลดถึงจวนแม่ทัพเลยหรือนี่?