องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 125

"ท่านอ๋องเย่ พวกท่านกำลังทำอันใด?" ฮูหยินซือคงทนไม่ได้อีกต่อไป ซักถามด้วยความตำหนิติเตียน

หนานกงเย่นั้นเรียบเฉย "พระชายาไม่รู้จักมองการณ์ไกล กำเริบเสิบสานและโอหังในจวน ข้าอยากแต่งพระชายารอง นางกลับคิดฆ่าตัวตาย ข้าต้องลงโทษเพื่อเตือนไม่ให้ทำเรื่องเกินเลยกว่านี้ ร่างกายนางไม่เอื้ออำนวยเอง ไม่ใช่ความผิดของข้า"

"ท่านอ๋องพูดถูกเพคะ แต่พระชายาเป็นชายาเอก ทำเยี่ยงนี้ได้อย่างไร? ท่านอ๋องไม่กลัวจะขายหน้าหรือเพคะ?" สีหน้าฮูหยินซือคงย่ำแย่ รู้สึกผิดหวังต่อหนานกงเย่มาก

ตอนแรกฮูหยินซือคงยังมีความรู้สึกดีๆกับหนานกงเย่อยู่บ้าง เขาในฐานะผู้อยู่เหนือคนนับหมื่น โดยอยู่ภายใต้บารมีของฝ่าบาทผู้เดียว แต่ตอนมาจวนซือคงก็ยังคงมีสัมมาคารวะ ไม่เคยเสียมารยาทเลยสักครั้ง

สิ่งที่เหนือความคาดหมายก็คือ เขากลับกระทำผิดกับชายาของตัวเองอย่างเหิมเกริมเยี่ยงนี้ แม้นจะไม่พะเน้าพะนอภรรยา ทว่าฉีเฟยอวิ๋นก็เป็นถึงชายาเอก เขาไม่ควรปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ ไม่กลัวใต้หล้าจะขบขันหรือไร

ฮูหยินซือคงยิ่งคิดก็ยิ่งฉุนเฉียว

ฮูหยินซือคงคิดว่า สิ่งที่ตัวเองโชคดีที่สุดในชีวิตนี้ก็คือ การที่ได้แต่งงานกับซือคงเซียง นางก็เคยปวดเศียรเวียนเกล้าด้วยเรื่องที่มีบุตรไม่ได้เช่นกัน

ทว่าซือคงเซียงกลับบอกว่าไม่มีก็ไม่มี อยู่กันสองคนดีถมเถ พวกเขาจึงไม่มีลูกหลานจนถึงบัดนี้ ทว่านางกลับมีความสุขกว่าสตรีอื่น แม้นต้องนอนป่วยติดเตียง สามีนางก็ดูแลอย่างดี จึงทำให้ความรัก ความผูกพันของทั้งสองยั่งยืนและดีมากขึ้นเรื่อยๆ

ยามนี้ได้ยินหนานกงเย่จะแต่งพระชายารอง ฮูหยินซือคงก็รู้สึกสงสารฉีเฟยอวิ๋นจับใจ สตรีที่ดีเลิศประเสริฐศรีปานนั้น ไยต้องถูกย่ำยีเพียงนี้

"ข้าต้องแต่งชายารองไม่ช้าก็เร็วอยู่ดี มีอะไรน่าอายกัน?" หนานกงเย่ไม่แยแสต่อไป พลางพูดอย่างมีหลักการและเหตุผล

ฮูหยินซือคงไม่รู้จะพูดกระไรต่อ รู้สึกผิดหวังต่อหนานกงเย่อย่างสุดแสน จึงหันหน้ามองซือคงเซียงผู้เป็นสามี

ซือคงเซียงจึงจะกล่าวว่า "ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ปล่อยตัวพระชายาก่อนเถอะ"

"อาอวี่ หาวิธีไขกุญแจออก" หนานกงเย่สั่งการ

อาอวี่กล่าวว่า "ท่านอ๋อง ไม่สู้ตัดกุญแจทิ้งดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"

"ความคิดดี แต่เสียดายกุญแจแล้ว" หนานกงเย่โบกมือสื่อให้อาอวี่รู้ว่าตัดกุญแจออกได้

ท่านอ๋องเย่ที่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แห่งแคว้นต้าเหลียง เขาขัดสนกระทั่งกุญแจหนึ่งอันเลยหรือ?

เห็นชีวิตคนเป็นผักปลาชัดๆ คงร้อนใจอยากให้พระชายาเอกหิวสิ้นใจ เขาจะได้แต่งพระชายารองโดยเร็ววัน

หลังเปิดประตู ฮูหยินซือคงรีบวิ่งผลุนผลันไปหาฉีเฟยอวิ๋นคนแรก ฉีเฟยอวิ๋นที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นสีหน้าซีดเหลือง เนื้อตัวมอมแมม บริเวณรอบๆยุ่งเหยิงมาก บนพื้นยังมีอิฐกองอยู่จำนวนหนึ่ง นี่มันห้องโกดังชัดๆ จะอยู่ได้อย่างไร

"เด็กที่น่าสงสาร"

ฮูหยินซือคงรีบเข้าไปหาฉีเฟยอวิ๋น ก่อนจะย่อตัวเพื่อประคองฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมา ทว่านางกลับไร้กำลังวังชา

หนานกงเย่เดินเข้ามาก็ชะงัก มองสภาพฉีเฟยอวิ๋นบนพื้นแล้วก็ตกใจหนักมาก

ก้าวเท้าเข้าไป จากนั้นจึงโค้งตัวลงไปอุ้มนางขึ้นมา

"อวิ๋นอวิ๋น"

ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ หนานกงเย่อุ้มนางเข้าห้องพักของเขาตะโกนเรียก "หมอประจำจวน"

อาอวี่ก็ตกใจมากเช่นกัน ทำไมกลายเป็นจริงเสียอย่างนั้น

อาอวี่หันหลังไปเรียกหมอประจำจวนมา

หมอประจำจวนเห็นก็ทำหน้ากังวล

"พระชายาหิวจนเป็นลมพ่ะย่ะค่ะ" หมอประจำจวนตอบตามที่ได้รับคำสั่งมา สำหรับเรื่องพระชายาเป็นลมจริงหรือไม่ พวกเขาก็ไม่อาจทราบได้เลย

ดูจากชีพจรแล้ว ลมหายใจพระองค์อ่อนแรงเสมือนคนเป็นลมจริงๆ

สำหรับเรื่องหิวจริงหรือไม่ พวกเขาก็ไม่รู้เช่นกัน

หนานกงเย่รู้สึกเป็นห่วง อุ้มฉีเฟยอวิ๋นไว้แนบแน่นด้วยใบหน้าที่กลัดกลุ้ม "จัดยามาก่อน"

"พ่ะย่ะค่ะ"

หมอประจำจวนจึงได้เริ่มงานกัน ฮูหยินซือคงยืนอยู่ด้านข้างด้วยความเป็นห่วง พลางใคร่ครวญว่าท่านอ๋องเย่ก็เป็นห่วงเป็นใยพระชายา ที่ทำไปคงเป็นเพราะอารมณ์โกรธชั่ววูบ เพราะถึงอย่างไรเรื่องตู้ฟางจุนก็เป็นเรื่องใหญ่ หากเป็นเรื่องอื่นก็คงไม่ทำเช่นนี้กับพระชายาหรอกกระมัง เห็นท่าทีเป็นห่วงของเขาในยามนี้ จึงดูออกว่ายังใส่ใจพระชายาอยู่

หลังดื่มยาฉีเฟยอวิ๋นจึงค่อยๆฟื้น นางลืมตาแล้วก็ไม่ค่อยอยากพูดกระไรนัก เห็นว่าฮูหยินซือคงอยู่ด้วย จึงฝืนคุยสองสามประโยค จากนั้นก็กลับไปนอนดังเดิม

หนานกงเย่กล่าวส่งแขกสองสามประโยค ซือคงเซียงก็ไม่สะดวกอยู่ต่อ จึงกลับไป

หลังจากออกไปแล้ว หนานกงเย่ก็รีบไปหาฉีเฟยอวิ๋น นั่งลงพร้อมกับดึงมือของนางมาจับ "อวิ๋นอวิ๋น"

ฉีเฟยอวิ๋นลืมตา มองไปยังประตูปราดหนึ่ง "ระวังกำแพงมีหู ประตูมีช่อง"

ได้ยินฉีเฟยอวิ๋นพูดจา หนานกงเย่จึงวางใจ

"ข้าตกใจหมดเลย ข้าคิดว่าเกิดเรื่องกับอวิ๋นอวิ๋นจริงๆสักแล้ว"

"ฉีเฟยอวิ๋นคลี่ยิ้ม "ข้าเป็นหมอ จะเป็นอันใดได้ แสดงละครทันทีต้องให้สมจริงหน่อยสิ"

เมื่อมั่นใจว่าด้านนอกไม่มีคน ฉีเฟยอวิ๋นจึงลุกขึ้นนั่งบนเตียง ทำไมบุรุษผู้นี้ใจเสาะปานนี้นะ ตกใจเมื่อไหร่มีอันต้องเป็นเช่นนี้เสมอ

ลี่ว์หลิ่วกับหงเถาปาดน้ำตา เมื่อครู่พวกนางตกใจกันมาก

"พวกเจ้าออกไปเตรียมถังน้ำ ข้าจะอาบน้ำ" ฉีเฟยอวิ๋นลงจากเตียง เนื้อตัวสกปรกโสโครกเช่นนี้ ช่างไม่สบายตัวเสียเลย

หนานกงเย่มองสำรวจหนึ่งจบ มั่นใจว่าไม่เป็นอะไร จึงจะกล่าวว่า "เจ้าทำให้ข้าตกใจแล้วยังจะอาบน้ำอีก ข้าจะอาบด้วย"

"หน้าไม่อาย" ฉีเฟยอวิ๋นถลึงตาใส่หนานกงเย่ ทว่าการอาบน้ำร่วมกัน ไม่รู้ว่าจะสานสัมพันธ์รักให้ดีขึ้นได้หรือไม่

พอฉีเฟยอวิ๋นนึกอะไรออกก็มองหนานกงเย่อย่างพินิจพิเคราะห์ หนานกงเย่ใบหน้าเคร่งขรึม จากนั้นก็ดึงนางมาอ้อมกอด "บังอาจใช้สายตาลวนลามข้า?"

ผลตอบแทนของการใช้สายตาลวนลามก็คืออาบน้ำด้วยกัน

หลงอาบน้ำด้วยกันเสร็จ หนานกงเย่ก็อุ้มฉีเฟยอวิ๋นไว้บนเตียง พลางตบมือนางเบาๆ "ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าแต่งพระชายาเข้าจวนแล้วจะสบายเช่นนี้ หากรู้แต่แรก ข้าจะแต่งงานเร็วๆ"

ฉีเฟยอวิ๋นรูึสึกเหนื่อยแล้วเต็มทน ไม่อยากคุยกับเขา ทว่าก็อดหัวเราะไม่ได้

"หากท่านอ๋องแต่งเร็วๆ หม่อมฉันอาจจะไม่ใช่พระชายาก็ได้เพคะ เฉินอวิ๋นเอ๋อร์อยากแต่งกับท่านแทบใจจะขาด ยังมีจวินฉูฉู่อีกคน นางมีใจให้ท่านตั้งนานแล้วเพคะ"

"แต่ข้าก็ยังชอบอวิ๋นอวิ๋นในตอนนี้อยู่ดี" หนานกงเย่ดึงผ้านวมมา "ไม่คุยกันแล้ว เหนื่อยก็นอนเถอะ พรุ่งนี้ข้าก็ต้องไปราชการยามเช้าเช่นกัน"

ฉีเฟยอวิ๋นเหนื่อยแล้วจริงๆ เมื่อหลับตาก็นอนสนิทถึงเช้า

ฉีเฟยอวิ๋นออกจากห้องก็ไปผลิตยา ถึงแม้ขั้นตอนไม่ได้ซับซ้อน ทว่าอารมณ์ของนางไม่สู้ดีนัก จึงส่งผลต่อความคืบหน้าในการผลิตยา