องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 128

จิ้งจอกหางสั้นขดตัวอยู่ที่มุมหนึ่งในรถม้า มันลืมตาขึ้นมามองฉีเฟยอวิ๋นเป็นครั้งคราว ราวกับว่าเข้าใจฉีเฟยอวิ๋น

ทังเหอและพ่อบ้านอาวุโสขับรถม้าอยู่ข้างนอก อาซิวถูกส่งตัวไปแล้ว และในเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว

ก่อนที่จะเข้าเมือง พ่อบ้านอาวุโสที่อยู่ข้างนอกแจ้งฉีเฟยอวิ๋นว่าพวกเขาต้องไปก่อน ฉีเฟยอวิ๋นส่งเสียงอืมออกมา พ่อบ้านอาวุโสและทังเหอจึงลงมาจากรถม้า พวกเขาทิ้งฉีเฟยอวิ๋นไว้ที่นอกประตูเมืองและจากไป

จิ้งจอกหางสั้นลุกขึ้นและยืดตัวอย่างเกียจคร้าน จากนั้นมันก็มาตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น แล้วเงยหน้าขึ้นมองนาง

ฉีเฟยอวิ๋นลูบจิ้งจอกหางสั้น：“คนสมัยโบราณเหล่านี้ กล่าวอ้างว่าตัวเองเป็นคนซื่อสัตย์จริงใจ แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับเจ้า

ขี้ขลาดและไม่กล้าพูด จนส่งผลเสียต่อผู้อื่น”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและออกมาจากรถม้า นางรู้สึกหมดหนทางจึงขับรถม้าเข้าไปในเมือง

แต่เมื่อนางเข้าไปในเมือง บนประตูเมืองมีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองมาที่นาง นางรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองมาที่นาง นางจึงมองขึ้นไปบนประตูเมืองอย่างไม่ได้ตั้งใจ และเห็นคนในชุดแดงยืนอยู่ใต้แสงไฟและกำลังมองลงมา และเห็นเขาเดินลงมาจากหอคอย

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าไปต่อไม่ได้ นางจึงจอดรถม้าไว้ด้านข้าง

ในตอนกลางคืนบนถนนไม่มีผู้คน เฉินอวิ๋นเจี๋ยเดินมาตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น เขาขมวดคิ้วและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：“แต่งกายเช่นนี้ พวกเขาคงทอดทิ้งเจ้าแล้วล่ะสิ ไม่รู้ว่าจิตใจของเจ้าทำด้วยอะไร ถึงได้ใจร้ายเช่นนี้ ？

เดิมทีข้าเห็นว่าเจ้าโตขึ้นมาก แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ได้โตขึ้นเลยสักนิด”

เฉินอวิ๋นเจี๋ยยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ เขาดึงเสื้อคลุมหนังจิ้งจอกดำออก แล้วโยนมันใส่ร่างของฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็กล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“ใส่ซะ”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกซาบซึ้งใจ แม้ว่าเฉินอวิ๋นเจี๋ยจะเป็นคนของตระกูลเฉิน แต่เขาก็ดีกับเจ้าของร่างเดิมมาก

ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ในตอนแรกที่เฉินอวิ๋นเจี๋ยเป็นเช่นนั้น เจ้าของร่างเดิมสมองกลวงหรือไม่ถึงได้ไม่ชอบเขา

เมื่อมองไปที่เสื้อคลุมหนังจิ้งจอกดำที่อยู่บนร่างของนาง ฉีเฟยอวิ๋นก็หยิบมันขึ้นมาวางไว้ข้าง ๆ

“ข้าใกล้จะถึงจวนแล้ว คงไม่ต้องรบกวนท่านแม่ทัพ” ฉีเฟยอวิ๋นไม่กล้าใช้ของของเฉินอวิ๋นเจี๋ย

นางเป็นพระชายาเย่ มืดค่ำไม่กลับบ้าน แถมยังอยู่กับชายหนุ่มตามลำพัง นางหน้าไม่รักษาหน้า แต่ท่านพ่อของนางยังต้องรักษาหน้า

เฉินอวิ๋นเจี๋ยไม่สนใจ เขากระโดดลงมาข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋นและนั่งลงข้าง ๆ นาง จากนั้นก็ใช้แส้ม้าตีไปที่ก้นม้า และม้าก็เดินไปที่จวนท่านแม่ทัพอย่างเชื่อฟัง

จิ้งจอกหางสั้นมุดเข้าไปในอ้อมแขนของฉีเฟยอวิ๋นและขดตัวอย่างสบาย

เฉินอวิ๋นเจี๋ยมองดูมันและเลิกคิ้ว：“จิ้งจอกหางสั้นเป็นของดี เจ้าช่างโชคดีจริง ๆ ”

“ก็พอใช้ได้” ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดอะไรมากนัก แล้วเดินกลับไป

เฉินอวิ๋นเจี๋ยมักจะมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นตลอดทาง ฉีเฟยอวิ๋นปิดเสื้อผ้าไว้อย่างมิดชิด ราวกับกลัวว่าจะมันเผยให้เห็นอะไรบางอย่าง

“มีอะไรน่ากลัว ไม่ใช่ว่าไม่เคย” เฉินอวิ๋นเจี๋ยกล่าวเช่นนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกแปลก ๆ เขาเคยเห็นงั้นหรือ？

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ถาม และคิดว่ามันไม่มีความหมายอะไร

มันเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว

เฉินอวิ๋นเจี๋ยจึงถามว่า：“เจ้าออกไปทำอะไรกลางดึกเช่นนี้ ？”

“กลางดึกเช่นนี้เจ้าไม่หลับไม่นอน แล้วขึ้นวิ่งไปทำอะไรอยู่บนหอคอย ？”

ถามไปถามกลับ แล้วทั้งสองก็ไม่พูดอะไร

เมื่อรถม้ามาถึงหน้าจวนท่านแม่ทัพ เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็วางแส้ลง เขากระโดดลงจากรถม้าแล้วหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น：“อย่าออกไปไหนมาไหนกลางดึก”

หลังจากที่พูดจบแล้ว เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็หันหลังเดินจากไป ฉีเฟยอวิ๋นลงมาจากรถม้า และมองดูเฉินอวิ๋นเจี๋ยเดินจากไป

การเดินของเฉินอวิ๋นเจี๋ยนั้นธรรมดามาก แต่ถึงอย่างไรเขาไม่ควรปรากฏตัวขึ้น ในเมื่อไร้ซึ่งวาสนาต่อกันก็ไร้ประโยชน์ที่จะพูดอะไรในเวลานี้ แต่เขาก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพื่ออะไร ？

ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่าเฉินอวิ๋นเจี๋ยน่าสงสาร แต่นางไม่สามารถรักเขาได้ และในตอนนี้ก็ยากที่จะจากไป

เมื่อเห็นว่าเฉินอวิ๋นเจี๋ยเดินจากไปไกลแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็หันหลังกลับไปและกำลังจะเข้าไปในจวนท่านแม่ทัพ แต่ในทันทีที่หันหลังกลับมา นางก็เห็นหนานกงเย่ยืนอยู่ตรงหน้า

เขาสวมชุดดำและสวมเสื้อคลุมหนังสัตว์สีเทา แม้ว่าใบหน้าของเขาจะไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกไม่ดี

“ท่านอ๋อง” ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัว

หนานกงเย่ไม่ได้สนใจนาง และเดินตรงไปที่รถม้า เขายื่นมือไปหยิบเสื้อคลุมหนังจิ้งจอกดำบนรถม้ามาให้ฉีเฟยอวิ๋นดู

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เสื้อคลุมหนังจิ้งจอกดำที่อยู่ตรงหน้า และค่อย ๆ มองไปที่หนานกงเย่：“ข้าไม่มีอะไรจะพูด”

หนานกงเย่จับเสื้อคลุมหนังจิ้งจอกดำไว้แน่นแล้วโยนทิ้งไป

จิ้งจอกหางสั้นตกใจกลัวและมุดเข้าไปในอ้อมแขนของฉีเฟยอวิ๋นทันที มันรู้สึกว่าในอ้อมแขนนี้ก็ไม่ปลอดภัย มันจึงวิ่งออกไปไปหลบที่หน้าจวนท่านแม่ทัพ

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองจิ้งจอกหางสั้นที่วิ่งหนีไป แม้แต่จิ้งจอกหางสั้นก็ยังวิ่งหนี แสดงให้เห็นได้ว่าหนานกงเย่โกรธมากแค่ไหน

สัญชาตญาณของสัตว์ย่อมดีกว่ามนุษย์ สัตว์เลี้ยงกลัวมากจนแม้แต่เจ้าของก็ไม่เอาแล้วแสดงให้เห็นได้ว่ามันน่ากลัวมากแค่ไหน

“นี่คือคำอธิบายที่เจ้ามอบให้ข้างั้นหรือ ？” สีหน้าของหนานกงเย่ไม่น่ามากเป็นอย่างมาก ฉีเฟยอวิ๋นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

เมื่อนึกถึงเรื่องที่ซูมู่หรงเคยพูด เขาถูกคนเข้าใจผิด และเขาไม่ได้อธิบาย เขาบอกว่าถ้าหากเชื่อก็ไม่จำเป็นต้องอธิบาย แต่ถ้าหากไม่เชื่ออธิบายไปมันก็ไร้ประโยชน์

นางไม่ได้ยืนกรานให้หนานกงเย่เชื่อนาง แต่ถ้าหากเขายืนกรานที่จะเข้าใจผิดก็ไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบาย

ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังและเตรียมที่จะจากไป แต่หนานกงเย่ก็เรียกนาง：“หยุดนะ”

ฉีเฟยอวิ๋นหยุด หนานกงเย่ไม่ขยับและไม่พูดอะไร

ฉีเฟยอวิ๋นยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง นางหันกลับไปมองหนานกงเย่และครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่：“ข้าปล่อยอาซิวไปแล้ว ถ้ามีอะไรก็มาลงที่ข้าเพียงผู้เดียว เรื่องนี้ข้าเคยบอกท่านแล้ว แต่ท่านไม่เห็นด้วย ข้าจึงทำได้เพียงเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยคน