ฉีเฟยอวิ๋นเอามือของเขาออก:“ไร้ยางอาย”
“เจ้าเป็นพระชายาของข้ามีอะไรน่าอาย” หลังจากที่พูดจบแล้ว เขาก็ดึงฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาในอ้อมแขน
สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูประหลาดใจ นางหันไปมองหนานกงเย่:“ท่านกอดข้าทำไม ?”
“ข้ารู้สึกหงุดหงิด จึงกอดเจ้าเพื่อให้รู้สึกผ่อนคลาย” หนานกงเย่มีคำพูดมากมายไม่รู้จบ ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เขาอย่างไม่สบอารมณ์ ไร้ยางอาย!
ทั้งสองกอดกันและหนานกงเย่ก็จูบไปที่แก้มของนาง ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าเขากำลังคิดถึงเรื่องนั้น นางจึงต้องการดึงความสนใจของเขาออกไป และถามเกี่ยวกับเรื่องของพระมเหสีหวา
“ข้าเดาไม่ผิด พระมเหสีหวาส่งพระชายาตวนกลับไปที่สกุลจวิน หากพระชายาตวนยังอยู่ในวังก็ไม่แน่ว่าพระชายารองจะเข้ามาในวัง”
หนานกงเย่กล่าวอย่างใจเย็น เขาเลิกเสื้อผ้าของฉีเฟยอวิ๋นและต้องการที่จะเข้ามาใกล้นาง
บนกายของนางมีกลิ่นหอมของน้ำนม และนุ่มนวลเหมือนเด็กทารก
ได้กลิ่นแล้วทำให้เคลิบเคลิ้ม
ในที่สุดรถม้าก็มาถึงจวนอ๋องเย่ และฉีเฟยอวิ๋นก็ถูกอุ้มลงไป
หลังจากที่กลับมาถึงสวนดอกกล้วยไม้ ผู้คนก็ล่าถอยออกไป ฉีเฟยอวิ๋นถูกหนานกงเย่อุ้มเข้าไปในห้องและปิดประตู
เขาจุดตะเกียงในห้องและปลดม่านที่เตียงลง
หนานกงเย่รีบถอดเสื้อผ้าแล้วยกผ้าห่มขึ้นด้านบน
ฉีเฟยอวิ๋นกลอกตา:“ท่านอ๋อง ทุกวันก็พักผ่อนเวลานี้ ไม่เห็นว่าท่านจะรีบร้อนเช่นนี้เลย ?”
“มันจะเหมือนกันได้อย่างไร ข้าอยากมีบุตร หมอหลวงหูบอกว่าอีกไม่กี่วันนี้ ข้าจึงต้องรีบคว้าโอกาสนี้ไว้”
หลังจากที่พูดจบ เขาก็จัดการกับฉีเฟยอวิ๋น
ฉีเฟยอวิ่นรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และรู้สึกว่าร่างกายของนางไม่เหมือนก่อนหน้านี้
แต่บอกไม่ถูกว่ามันต่างกันตรงไหน
ในเวลานี้จวินฉูฉู่กำลังรออยู่ที่หน้าประตูจวนสกุลจวิน หลังจากได้รับจดหมายจากอ๋องตวนแล้ว จวินฉูฉู่ก็ยิ้มเยาะแล้วโยนจดหมายนั้นทิ้งไป อ๋องตวนไม่กล้าที่จะทรยศนาง แต่นางไม่สนใจ
ประตูใหญ่ของจวนสกุลจวิน นางเข้าสู่ห้วงของความโศกเศร้า
เมื่อจวินฉูฉู่กลับมาถึงจวนสุกลจวินก็มืดแล้ว เดิมที่นางสามารถเข้าไปได้ แต่ในเวลานี้ต่างออกไป อยู่ที่สกุลจวินนางไม่มีตำแหน่งใด ๆ แม้ว่าอยากจะเข้าไป แต่ก็ไม่กล้า
เห็นได้ชัดว่าให้คนมารายงานแล้ว แต่ไม่มีใครในจวนออกมาต้อนรับเลย และไม่มีการแจ้งใด ๆ
จวินฉูฉู่อยู่ในรถม้าทั้งคืน และคิดเรื่องต่าง ๆ มากมาย สกุลจวินไม่สนใจนางแล้ว แต่นางจะไม่สนใจตัวเองไม่ได้
ในเมื่อแต่งงานกับอ๋องตวนแล้ว เช่นนั้นก็ทำได้เพียงช่วยสนับสนุนตำแหน่งของอ๋องตวน เมื่ออ๋องตวนได้เป็นองค์จักรพรรดิแล้ว เช่นนั้นนางก็จะเป็นฮองเฮา ถึงเวลานั้นสกุลจวินจะอย่างไร ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จวินฉูฉู่ก็มีแผนแล้ว นางต้องยืมมือของฉีเฟยอวิ๋น เพื่อกำจัดบุตรทั้งสองของฝ่าบาท นั่นไม่เพียงแต่จะทำให้จวนอ๋องเย่ดับสิ้น แต่ยังได้ขุดรากถอนโคนแม่ทัพฉี และทำให้นางมีวันที่ดีด้วย
ความเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตรจะต้องทำให้ฝ่าบาทไม่ทรงปล่อยให้คนในจวนอ๋องเย่เหลือรอดแม้แต่คนเดียวอย่างแน่นอน
เมื่อตนเองไม่มีบุตรและไม่มีทายาทที่จะสืบทอดราชบัลลังก์แล้ว เช่นนั้นก็ทำได้เพียงสละราชบัลลังก์ให้แก่อ๋องตวน
ในตอนรุ่งสาง ประตูจวนสกุลก็เปิดออก และผู้ที่เฝ้าประตูก็ออกมาจากด้านใน เมื่อเห็นรถม้าของจวินฉูฉู่อยู่ตรงหน้าก็รีบคารวะ:“คารวะพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ต้องมากพิธี” จวินฉูฉู่ลงมาจากรถม้า และเงยหน้าขึ้นไปมองคำว่าจวนสกุลจวิน จากนั้นก็ตามคนรับใช้เข้าไปในจวน
พ่อบ้านออกมาแจ้งว่า:“ท่านราชครูต้องการให้พระชายาไปคุกเข่าที่ห้องพระหลังจวนและคัดลอกพระคัมภีร์ จนกว่าครบสามวันจึงจะออกมาได้พ่ะย่ะค่ะ”
ใบหน้าของจวินฉูฉู่ซีดเผือด ในห้องพระมีแต่หญิงชรา นางต้องไปคัดลอกพระคัมภีร์เป็นเวลาสามวัน มือของนางยังจำเป็นอยู่หรือม่ ?
ในตอนนี้อากาศไม่อบอุ่นมากนัก นางคุกเข่าแล้วคัดลอกพระคัมภีร์ ขาของนางก็คงจะเจ็บปวดทรมาน
“ข้าอยากพบท่านปู่ ท่านอยู่ที่ไหน ?” จวินฉูฉู่ต้องการจะขอความเมตตา
“ท่านราชครูบอกว่า เขาไม่ต้องการที่จะพบพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”
จวินฉูฉู่เกือบจะล้มลง และหันหลังกลับไปอย่างขาอ่อน
ถ้ารู้เช่นนี้ นางน่าจะแต่งงานกับหนานกงเย่ ถ้านางไม่ยอมปล่อยมือ ฉีเฟยอวิ๋นคงไม่มีความสามารถพอที่จะได้หนานกงเย่ไป
สวรรค์ ท่านช่างทำเรื่องที่น้าขบขันเสียจริง !
จวินฉูฉู่ไปที่ห้องพระหลังจวนด้วยความเศร้าโศก เมื่อเข้าไปแล้ว นางก็เห็นว่าท่านย่าอยู่ในห้องพระ แต่นางไม่เห็นใครอยู่ข้างใน
บนพื้นมีเบาะนั่ง ในห้องนี้หนาวมาก ๆ
ทุกคนในสกุลจวินต่างก็รู้ดีว่าห้องพระที่หลังจวนสกุลจวน ไม่ใช่ที่สำหรับกินเจและสวดมนต์ แต่เป็นสถานที่ที่เมื่อบุตรสาวของสกุลจวินทำผิดแล้ว จะต้องมารับโทษที่นี่ ดังนั้นมันจึงไม่ได้ดีไปกว่าคุกใต้ดินมากนัก
ด้านหน้ามีพระพุทธรูปสามองค์ นางมองขึ้นมองอย่างสง่างาม แต่กลับเต็มไปด้วยความชั่วร้าย
จวินฉูฉู่คุกเข่าลงอย่างช่วยไม่ได้ นางต้องรักษาฐานะอันสูงส่งไว้ และรอให้พระคัมภีร์ถูกส่งมา
พระคัมภีร์ถูกวางลง และคนรับใช้ก็ถอยออกไป ประตูถูกล็อกจากด้านนอก จวินฉูฉู่หยิบพู่กันขึ้นมาและเริ่มคัดลอก
ด้านในตำหนักหวาหยาง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ