องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 141

หนานกงเหยี่ยนที่อยู่ไกลออกไปมองมายังหนานกงเย่ปราดหนึ่ง "หากเจ้ายังไม่ไป นางก็จะก่อเรื่องใหญ่แล้ว อาลักษณ์ราชสำนักหลี่เป็นคนสนิทของราชครูจวิน หากจัดการเรื่องนี้ไม่เหมาะสม เกรงว่าเจ้าก็ไม่มีปัญญาล่วงเกินได้"

บารมีและปฏิสัมพันธ์ของราชครูจวินในราชสำนักนั้นมั่นคงและซับซ้อนมาก ประสงค์จะโค่นล้มคนข้างกายของราชครูจวินนั่นยากดั่งปีนขึ้นฟากฟ้า เพราะราชครูจวินจะเป็นคนแรกที่ไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น

หนานกงเย่ไม่พูดจา หนานกงเหยี่ยนถาม "นางเปลี่ยนไปมาก หรือว่าเจ้าไม่ได้สังเกต ถึงแม้ข้าเคยพบนางไม่กี่ครั้ง แต่ข้าจำได้ ลายมือไก่เขี่ยของนางน่าเกลียดกว่าลายมือขอทานเสียอีก กระทั่งวิธีจับพู่กันยังไม่เป็น แต่เมื่อครู่ข้าเห็นนางเขียนด้วยอิริยาบถสุขุม สายตาเฉียบแหลม ส่วนลีลาการเขียน ไม่ดูก็รู้ว่าอักษรของนางดี

เจ้าไม่เคยสงสัยหรือว่านางไม่ใช่ฉีเฟยอวิ๋น?"

หนานกงเย่มองแล้วรู้สึกขบขัน "เหตุใดพี่สองจึงสนใจพระชายาของข้านัก?"

"ไม่ใช่สนใจ แต่นางแปลกประหลาดมาก" วันนี้หนานกงเหยี่ยนดื่มสุราไปเล็กน้อย ทว่าเขายังคงมีสติดี

"ข้ากลับคิดว่าข้าสอนดี พี่สองไม่สังเกตเหรอว่าช่วงนี้นางเชื่อฟังขึ้น"

หนานกงเหยี่ยนรู้สึกตลก "พระชายาของเจ้า เจ้าพูดกระไรก็คือกระนั้น แต่ทางที่ดีไม่ต้องยุ่งเรื่องอาลักษณ์ราชสำนักหลี่"

หนานกงเหยี่ยนกล่าวจบก็กลับจวนอ๋องตวนของเขาอย่างไม่หันหลังมอง

หนานกงเย่จึงขมวดคิ้วแน่นเป็นปมด้วยความกังวลใจ เมื่อเพ่งมองก็พบว่าใบหน้าเย็นยะเยือกของฉีเฟยอวิ๋นกำลังใจลอยอยู่

นางคงเกรี้ยวกราดมากถึงให้แม่ทัพฉีไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท

ชาติปัจจุบันของพวกนาง สตรีล้วนสูงศักดิ์ ได้ยินว่าคลุมถุงชนไม่ได้ เหล่าบุรุษเพศต้องจริงใจถึงจะได้สตรีไว้ในครอบครอง ผู้ที่ใช้เงินทองซื้อตัวคือพวกที่บ้ากาม นางบอกว่าเรื่องเช่นนี้ควรเหยียดหยามประณามมาก

หนึ่งชั่วยามกว่าผ่านไป แม่ทัพฉียังไม่กลับมา มีเพียงอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ที่กลับมา

รถม้าของอาลักษณ์ราชสำนักหลี่นั้นต่ำกว่ารถม้าของแม่ทัพฉีสองขั้น เดิมทีรถม้าของแม่ทัพฉีนั้นสูงกว่าอาลักษณ์ราชสำนักหลี่เพียงหนึ่งขั้นเท่านั้น ซึ่งก็คือสามารถแขวนโคมไฟด้านข้างได้สองอันเท่านั้น ส่วนอาลักษณ์ราชสำนักหลี่แขวนได้อันเดียว

ทว่าองค์จักรพรรดิพระราชทานให้แม่ทัพฉีเป็นบรรดาศักดิ์เทียบเท่าตำแหน่งอ๋อง ถึงแม้ไม่ใช่องค์ชาย ทว่าก็มีสิทธิ์เทียบเท่าองค์ชาย สามารถแขวนโคมไฟได้สามอัน

รถม้าของอาลักษณ์ราชสำนักหลี่หยุดที่หน้าประตู ตอนที่อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ลงจากรถม้าก็มีคนรีบนำเก้าอี้มาวางใต้รถม้า อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ค่อยๆลงจากรถม้าด้วยฝีเท้าที่สงบเงียบ

ฉีเฟยอวิ๋นมองวิเคราะห์ อายุของอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ประมาณห้าสิบเห็นจะได้ ซึ่งไล่เลี่ยกับท่านพ่อนาง ขุนนางฝ่ายบุ๋นจะหมดจดกว่าขุนนางฝ่ายบู๊

อีกฝ่ายสวมใส่ชุดขุนนางประจำตำแหน่งอาลักษณ์ บริเวณหน้าอกมีนกกระเรียนเทพโบยบิน โดยมีเมฆีมงคลล้อมรอบ วิจิตรเหลือแสน ยิ่งขับเน้นให้อาลักษณ์ราชสำนักหลี่มีความสง่าราศีกว่าคนสามัญชน

อาลักษณ์ราชสำนักหลี่เตรียมตัวเดินเข้าประตู เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นพลันรู้สึกแปลกใจ เขารู้จักฉีเฟยอวิ๋นกับอาอวี่

อาลักษณ์ราชสำนักหลี่รีบย้ายเท้าเดินไปหลายก้าว จากนั้นก็ประสานมือโค้งคำนับ "กระหม่อมถวายบังคมพระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะ"

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแปลกหูแปลกตา อาลักษณ์ทันที มารยาทดีกว่าข้ารับใช้บริพารมากโข

"อาลักษณ์ราชสำนักหลี่เกรงใจแล้ว พระชายาข้าผ่านทางนี้พอดี เลยคิดจะดูเสียหน่อย หวังว่าอาลักษณ์ราชสำนักหลี่คงไม่รังเกียจ" ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวทักทาย

อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ยืนตัวตรง มองไปยังฉีเฟยอวิ๋น "เชิญพระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่ต้องแล้ว ไม่รบกวนอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ ข้าแค่มาดูเฉยๆ ไม่กล้ารบกวนอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ ประเดี๋ยวท่านอ๋องข้าคงมาตามหา หากเขารู้ว่าข้ารบกวนที่นี่ คงไม่ชอบใจแน่ อาลักษณ์ราชสำนักหลี่โปรดทำเหมือนไม่เห็นสิ่งใดทั้งสิ้นด้วย"

อาลักษณ์ราชสำนักหลี่กล่าวอย่างเคารพนอบน้อม "เช่นนั้นข้าน้อยก็ไม่รบกวนพระชายาเย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ"

เคารพเสร็จก็หันกายกลับไปอย่างสุภาพ ฉีเฟยอวิ๋นเห็นอีกฝ่ายกลับเข้าไปก็รู้สึกอนาทรร้อนใจขึ้นมา

เนื่องจากข้ารับใช้บริพารไม่ใช่อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ ก่อนหน้านี้ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้สึกวิตกกังวล ยืดเวลาสักหน่อยก็จะถึงแล้ว

ทว่าอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ต้องสังเกตความผิดปกติแน่

อาลักษณ์ราชสำนักหลี่เข้าไป ฉีเฟยอวิ๋นเดินวนไปมา หนานกงเย่รู้สึกตลก สตรีผู้นี้ฉลาดปราดเปรื่องดีแท้

เมื่อเผชิญหน้ากับการเหยียดหยามของข้ารับใช้ก็ไม่เคยสะทกสะท้านเลย ทว่าเมื่อเจอหน้าอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ที่ไม่เป็นไปตามแผนก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมา

"ทำไมหรือพ่ะย่ะค่ะ พระชายา?" อาอวี่ถาม

ฉีเฟยอวิ๋นทอดสายตามองออกไป "อาอวี่ กลับไปเชิญท่านอ๋องมา บอกว่าข้าโดนคนรังแก ส่วนข้าจะรออยู่ตรงนี้"

ฉีเฟยอวิ๋นกังวลว่าคนของจวนอาลักษณ์จะสังหารชีวิตก่อนจะทราบทูล ถึงเวลานั้นพูดอะไรก็ไร้ความหมายแล้ว

อาอวี่ฉงนสนเท่ห์ ไยท่านอ๋องยังไม่ออกมาเสียที

"พระชายา ข้าน้อยไปไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ หากเกิดอะไรขึ้นกับพระชายา อาอวี่แบกรับไม่ไหวพ่ะย่ะค่ะ" อาอวี่ไม่ยอมกลับไป

"ให้เจ้ากลับก็กลับเถอะ เจ้ารักษาโอกาสตอนที่ยังไม่มีคนรังแกข้ากลับไปก็ถูกแล้ว ข้าปกป้องตัวเองได้" ฉีเฟยอวิ๋นเจ็บใจที่ไม่อาจหลอมเหล็กให้เป็นเหล็กกล้าได้ ถึงนาทีสำคัญก็ไม่เชื่อฟังเสียอย่างนั้น

อาอวี่ไม่ขยับเขยื้อน กลุ้มใจที่ท่านอ๋องยังไม่ออกมาเสียที หากยังไม่ออกมาเขาก็จะรับมือไม่ไหวแล้ว

อาลักษณ์ราชสำนักหลี่กลับเข้าจวนไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดเดิน ฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ จึงหันหน้าไปมองหน้าประตู ความประหลาดใจก็ผุดขึ้นมา ร่างกายฉีเฟยอวิ๋นโสมม คนดูความครึกครื้นไฉนจึงสกปรกเยี่ยงนี้ แปลกใจยิ่งนัก?

อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่ชอบมาพากล หันไปมองพ่อบ้านและข้ารับใช้ในจวน

"มานี่"

ข้ารับใช้กับพ่อบ้านรีบเข้าไป "นายท่าน"

"พระชายาเย่ที่อยู่นอกประตูมาตั้งแต่เมื่อใด?" อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ซักถาม

พ่อบ้านกล่าว "ยามพลบค่ำขอรับ"

"พลบค่ำ?"

อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ถูก ดูความครึกครื้นจนสองชั่วยามเลยหรือ?

"นี่มันกี่ชั่วยามแล้ว ยังไม่ไปอีก?" อาลักษณ์ราชสำนักหลี่หน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างไม่เข้าใจ

ข้ารับใช้กล่าวว่า "คนประเภทนาง ต้องมาดูความคึกคักแน่ขอรับ"

"เหลวไหล นางดูคึกคักสองชั่วยามหรือ? พ่อบ้านเจ้าไปดูหน่อย เชิญนางไปเสีย ถ้าเกิดนางไม่ไป เจ้าให้คนจัดการไอ้คนต่ำช้านั้นทิ้งซะ" ถึงแม้อาลักษณ์ราชสำนักหลี่จะเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋น ทว่าความเหี้ยมเกรียมก็เหนือกว่าสามัญชนทั่วไป

พ่อบ้านได้รับคำสั่งก็รีบไปที่ประตู