องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 153

พระพันปีทรงกริ้ว: “อยู่ดีๆทั้งสองตำหนักเกิดเรื่องอันใดขึ้น? แล้วเหตุใดหลังจากเกิดเรื่องแล้วอ๋องเย่ถึงเป็นผู้รับผิดชอบงานในราชสำนัก? พฤติกรรมอันแข็งกร้าวของเขาย่อมต้องถูกวิพากษ์วิจารณ์ ฝ่าบาทเกิดเรื่องเขากระทำการเคลื่อนไหวอันใหญ่หลวงเช่นนี้ก็ไม่ได้ผิดปกติ แต่การเคลื่อนไหวใหญ่หลวงเช่นนี้ทำให้ทั่วทั้งเมืองหลวงตื่นตระหนก การกระทำของเขากล่าวน่าฟังเป็นการแบ่งปันความทุกข์ของฝ่าบาท หากกล่าวไม่น่าฟังก็คือยึดอำนาจ

ก่อนเกิดเรื่องทั้งสองตำหนักมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับพวกเขา เค้าลางนี้คือเจาะจงกับพวกเจ้า เหตุใดเจ้าถึงไม่รู้จักคิดไปข้างหน้านะ? "

“เสด็จแม่……” ฉีเฟยอวิ๋นก็ตกใจและเดินไปเดินมา นางเพิ่งจะเข้าใจว่าเหตุใดพระพันปีถึงส่งคนไปรับนางมา

ในการณ์นี้ก็เพื่อปกป้องบุตรชาย

กล่าวตรงๆก็คือ ตามืดบอดนั้นถูกบีบบังคับจากสถานการณ์และนางต้องการปกป้องหนานกงเย่มิให้ถูกทำร้าย

“อย่าวิตกให้ข้าคิดทบทวนและค้นหาเบาะแสให้แน่ชัด” พระพันปียกมือขึ้นหยุดความกังวลของฉีเฟยอวิ๋น

นางครุ่นคิดอย่างสงบนิ่งแล้วถามว่า: “ฝ่าบาททรงมีสิ่งใดแตกต่างไปหรือ?

ฉีเฟยอวิ๋นคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนว่าจักรพรรดิอวี้ตี้ไม่ใช่คนธรรมดา อันที่จริงผู้ที่สามารถนำถุงหอมของฮองเฮาไปได้เขาเป็นผู้ที่น่าสงสัยมากที่สุด

หากเขาต้องการกำจัดอ๋องเย่ออกไปให้พ้นจริงๆ การทำเช่นนี้ก็เป็นไปได้

แต่ว่าจักรพรรดิอวี้ตี้และหนานกงเย่มีความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องอย่างแน่นแฟ้น จะโหดร้ายเช่นนี้ได้จริงหรือถึงได้ลงมือกับหนานกงเย่?

หรือว่าเรื่องราวในครั้งนี้เป็นเพียงแค่การทดสอบหนานกงเย่

“ลูกรีบร้อนเลยไม่ทันไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท” ฉีเฟยอวิ๋นทูลตามความจริง

เกิดความวิตกกังวลผ่านพระเนตรของพระพันปี

“เสด็จแม่เดิมทีผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ควบคุมดูแลทั้งหกกรม การโยกย้ายกำลังทหารและทำให้พระราชวังทั้งภายในและภายนอกมีเสถียรภาพก็เป็นเรื่องปกติหรือว่ายังมีสิ่งใดผิดปกติ?”

“ให้อ๋องเย่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แต่อ๋องเย่เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในพระหัตถ์ของฝ่าบาท หากฝ่าบาทต้องการให้เขาโยกย้ายกำลังทหารเขาก็ต้องโยกย้ายกำลังทหาร หากว่าฝ่าบาทไม่ต้องการให้เขาเคลื่อนพลเขาก็ทำได้เพียงแค่ไม่เคลื่อนพลเท่านั้น

เขาเป็นข้าราชบริพารซึ่งข้าราชบริพารก็ต้องมีท่าทีของข้าราชบริพารด้วย

ดังคำกล่าวที่ว่า กษัตริย์ต้องการให้ข้าราชริพารตาย ข้าราชบริพารก็ต้องตาย

เขาเป็นข้าราชบริพาลนี่คือโชคชะตา

หากเวลาของวันนี้เป็นพระประสงค์ของฝ่าบาท เข่นนั้นทุกสิ่งก็พูดง่าย หากเวลาของวันนี้เป็นความประสงค์ของเขาเองเช่นนั้นทุกอย่างล้วนผิดทั้งสิ้น "

พระพันปีทรงขมวดพระขนง: “ใครกันช่างกล้าเช่นนี้ถึงกล้าลงมือในวังเพื่อทำร้ายจวนอ๋องเย่ หากข้ารู้จะไม่อภัยให้เป็นแน่”

ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง: “เสด็จแม่ ทำร้ายจวนอ๋องเย่หรือ?”

พระพันปีปล่อยพระหัตถ์และยื่นข้อพระหัตถ์ให้ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นรีบดูให้พระพันปี: "เสด็จแม่ทรงคับข้องพระทัยขออย่าได้ทรงคิดมากไปเลย ลูกมียาโอสถเม็ดคลายกังวลขอเสด็จแม่ทรงเสวยซะก่อน”

ฉีเฟยอวิ๋นวุ่นอยู่กับการนำขวดยาเล็กๆออกมาจากร่างกาย แล้วหยิบเม็ดยาสีดำขนาดเท่าเมล็ดงาออกมาสามเม็ดมอบให้กับพระพันปี

พระพันปีทรงระแวงตลอดอยู่แล้ว หากว่าไม่มีผู้ใดทดลองยานั่นพระนางไม่เสวยอยู่แล้ว

พระพันปีเงยพระพักตร์ขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นหยิบมาหนึ่งเม็ดแล้ววางไว้ใต้ลิ้น: "นี่เป็นสิ่งที่ลูกใช้ตานเซิน พิมเสนและชาดแดงสกัดออกมา ไม่ควรใช้เป็นเวลานานแต่หากอาการป่วยกำเริบให้ใส่ไว้ใต้ปลายพระชิวหาจะช่วยชีวิตคนได้ในทันที เวลาใช้จำนวนมากๆก็สิบเม็ดเวลาใช้น้อยๆอย่างเช่นเสด็จแม่นี้ใช้สองเม็ดถึงสี่เม็ดก็ทุเลาแล้ว"

เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นทานแล้วพระพันปีก็ใส่ไว้ใต้พระชิวหา แล้วรู้สึกว่าเย็นสดชื่นขึ้นมากจากนั้นจึงทอดพระเนตรไปยังฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายตามว่า: "โอสถนี้ไม่ใช้การกลืนลงไปเลยจะเป็นอันตรายต่อพระอามาสัยและอันตะ หลังจากทรงใช้แล้วเสด็จแม่สามารถบ้วนพระโอษฐ์ได้"

“อืม” พระพันปีรู้สึกเย็นสดชื่นขึ้นในพระทัยและก็ทรงสงบลง

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: "ก่อนเกิดเรื่องกับสองตำหนักนั้นได้พบเจ้าก่อน เกิดเรื่องขึ้นก็เป็นการมุ่งเป้าไปยังเจ้า แม้ว่าเจ้าจะช่วยชีวิตคนใกล้ตายให้ฟื้นกลับมาได้เจ้าก็หลีกเลี่ยงปัญหาเข้าตัวไม่ได้

อ๋องเย่ต่อสู้อย่างห้าวหาญเช่นนี้ก็เกรงว่าจะไม่ใช่เพื่อฝ่าบาทซะทั้งหมด ยังมีเจ้าซึ่งเป็นหนึ่งในนั้น

ข้าได้ยินว่าเรื่องของเฉาเหม่ยเหรินนั้นทำให้เขาเร่งเข้าวังในชั่วข้ามคืนเพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาท ทำเพียงเพื่อระบายอารมณ์โกรธให้กับเจ้า ฝ่าบาทมาหาข้าแล้วทรงรายงานเรื่องนี้ต่อข้า พระองค์บอกว่าอ๋องเย่ถูกเจ้าทำให้หลงไหลไร้ซึ่งสติ"

“เสด็จแม่ ลูกหวาดกลัว คำพูดนี้ของฝ่าบาททำให้ลูกหวาดกลัว เมื่อไม่นานมานี้อ๋องเย่ปฏิบัติต่อลูกดีขึ้นมาบ้างจริง แต่ลูกก็ถูกเขาโยนเข้าไปในเรือนที่ทรุดโทรมและลูกก็หิวจนเป็นลมไปเลย