องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 164

จิ้งจอกหางสั้นเข้าประตูมาชุนหงก็เป็นลมไปซะแล้ว กลอกตาแล้วจึงล้มไปเลย

หนานกงเหยี่ยนเหลือบมองแล้วก็ตามไปยังเรือนที่ชุนหงอยู่

เมื่อคนมาครบจิ้งจอกหางสั้นก็ไปตรงที่เตียงใช้กรงเล็บเขี่ยผ้าห่มออกไปเลยและด้านล่างมีตู้ลับที่มองไม่ค่อยออก ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไปดูแล้วชี้: "อ๋องตวน เชิญสิ”

หนานกงเหยี่ยนหาคนมาคนหนึ่งเนื่องจากเขาไม่แตะต้องสิ่งของเหล่านี้

คนใช้เปิดออกพบถุงผ้าอยู่ข้างในนำมามอบให้กับหนานกงเหยี่ยน จมูกฉีเฟยอวิ๋นแพ้ง่ายและสิ่งของจำพวกนี้คือตัวยาสมุนไพรฉะนั้นพอได้กลิ่นจึงเดินเข้าไปดู

เมื่อดมดูแล้วฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า: "เป็นยาจำพวกหนึ่งซึ่งทำให้สติเลอะเลือน"

"......" หนานกงเหยี่ยนไม่ได้กล่าวสิ่งใดและมองไปยังจิ้งจอกหางสั้นบนพื้น

ฉีเฟยอวิ๋นออกจากประตูไปด้านนอก เหลือบมองชุนหงซึ่งเป็นลมไปแล้วอยู่ในลานและเดินออกไปโดยตรงเลย

คราวนี้จิ้งจอกหางสั้นกลับมายังเรือนเซี่ยวเฟิง และหลังจากเข้าไปไม่นานก็พบเบาะแสในเรือนของอวิ๋นหลัวฉวน

จิ้งจอกหางสิ้นใช้กรงเล็บกุยกายอยู่ใต้โต๊ะในห้องนอนและเงยศีรษะขึ้นมองไปยังฉีเฟยอวิ๋นด้วยดวงตากลมโตสีดำสนิท

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งย่อตัวลงหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ติดตัวแล้วเช็ดไปบนพื้นและดมๆกลิ่น

"เป็นสิ่งเดียวกัน?"

ฉีเฟยอวิ๋นหันศีรษะของเหลือบมองไปยังหนานกงเหยี่ยน: "อ๋องตวน ท่านลองดมดู"

อ๋องตวนหยิบผ้าเช็ดหน้าไปดมแล้วส่งผ้าเช็ดหน้าคืนให้ฉีเฟยอวิ๋น

ในที่สุดก็ทนไม่ไหว: "แล้วเช่นไรเล่า พิสูจน์ไม่ได้ว่าพระชายาเป็นผู้กระทำ?"

ฉีเฟยอวิ๋นจนปัญญาแล้วปัดมือออก: “หากท่านสามารถกล่าวเช่นนี้ได้โดยไม่รู้สึกถึงผิดชอบชั่วดีข้าก็ไม่มีสิ่งใดจะกล่าวอีก แต่ข้าไม่ได้บอกว่าเรื่องนี้พระชายาเป็นผู้กระทำ เพียงแค่ถามอ๋องตวนว่าของสองสิ่งนี้เหมือนกันหรือไม่"

หนานกงเหยี่ยนกุมมือไว้ข้างหลัง: "บางครั้งฉูฉู่ก็เอาแต่ใจข้าก็ประมาทด้วย เรื่องนี้ข้ายินดีที่จะเป็นผู้รับผิดชอบ"

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายศีรษะ: "อ๋องตวนช่างโปรดปรานภรรยายิ่งนัก"

ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากที่พักของอวิ๋นหลัวฉวน ออกจากประตูแล้วก็นำปากกา หมึก กระดาษ หินฝนหมึกและของอื่นๆมารอชุนหงตื่นขึ้นมา

เมื่อตงเอ๋อร์และอาอวี่กลับมาฉีเฟยอวิ๋นให้คนสาดน้ำให้ชุนหงตื่นและถามนางเรื่องยา

ชุนหงไม่บอกฉีเฟยอวิ๋นเลยกล่าวว่า:"เจ้ไม่บอกก็ส่งเจ้าให้กับศาลพิเศษกลาง เจ้ารู้ถึงผลที่ตามมาอยู่แล้วและอ๋องตวนก็ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้

"ข้ามีหน้าที่สืบสวนเรื่องนี้หาก เจ้าไม่พูดแล้วไม่เกิดสิ่งใดเลยจะมีข้าไว้ทำอันใด? "

ชุนหงก้มลงร้องไห้น้ำตานองทั่วทั้งใบหน้า

ไม่ใช่ว่านางภักดีต่อจวินฉูฉู่แต่นางรู้ดีว่าจวินฉูฉู่เป็นคนเช่นไร

หากว่าพูดออกมาทั้งครอบครัวก็ต้องตาย

เรื่องนี้นางหนีไม่พ้นซะแล้ว

แม้ว่าจะไม่มีจวินฉูฉู่ตระกูลจวินก็ไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน

แม้แต่ชุนหงก็ไม่พูดฉีเฟยอวิ๋นเลยหยิบปากกามา: "ข้าจะเขียนเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาเจ้าดูนะ"

ฉีเฟยอวิ๋นบันทึกยาและเบาะแสที่พบบนพื้นแล้วนำมาให้ชุนหงดู ชุนหงไม่ได้พูดอะไรฉีเฟยอวิ๋นเลยถามว่า "เจ้ายอมรับสิ่งเหล่านี้หรือไม่?"

ชุนหงมองไปยังกระดาษสีขาวอักษรสีดำด้วยความงุนงงแต่ไม่ได้พูดสิ่งใด

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและวางกระดาษเปล่าลง: "อ๋องตวน เชิญ นางไม่ยอมรับก็เถอะสุดท้ายท่านก็ได้เห็นแล้ว"

หนานกงเหยี่ยนปฏิเสธแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวอย่างจนใจว่า: "เรื่องนี้ขุนนางอาวุโสแห่งเมืองต้าเหลียงทั้งหมดได้ออกหน้ามาแล้ว อ๋องตวนยังคิดว่าจะผ่านไปง่ายๆหรือ?

มีดที่แทงลงมาแต่ไม่เห็นเลือดอาบคอก็ต้องลอกหนังออกชั้นหนึ่งอีกด้วย"

"......" หนานกวเหยี่ยนเงยหน้าขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋นและใช้เวลานานจึงได้ใช้ปากกาเขียนชื่อชื่อหนึ่ง

ฉีเฟนอวิ๋นก็เขียนชื่อด้วยตามด้วยชื่อของหนานกงเย่

ตงเอ๋อร์สะอื้นไห้: "ในใจจวิ้นจู่เพียงแค่ต้องการเป็นพระชายารองให้ดีเท่านั้นแต่ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะใจดำเช่นนี้!"

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปเจ้านายเป็นเช่นไรบ่าวก็เป็นเช่นนั้นช่างสมคำร่ำลือจริงๆ แม้แต่สาวใช้ยังกล้ายอกย้อนท่านอ๋อง

แต่ก็แสดงให้เห็นอย่างหนึ่งว่าท่านอ๋องผู้นี้ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ

ฉีเฟยอวิ๋นรับหลักฐานแล้วเก็บไว้เป็นอย่างดีจากนั้นเรียกอาอวี่: "มัดไว้"

อาอวี่ทำตามจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและบอกให้ตงเอ๋อร์นั่งลงด้วย ตงเอ๋อร์สูดลมหายใจเข้าแล้วเดินไปนั่งด้านข้างของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นจับชีพจรให้นางและเริ่มตรวจดูอาการของร่างกายนาง

“กล่าวถึงพระชายารองหลังจากเกิดเรื่องขึ้นแล้วในเรือนเซี่ยวเฟิงมีผู้ใดมาบ้าง?”

ตงเอ๋อร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “ที่พวกข้านี่ไม่มีผู้ใดมาเลย ขาดสิ่งใดหรือสื่งใดน้อยไปข้าเป็นคนไปหาทั้งสิ้น พ่อบ้านไม่ค่อยสนใจพวกข้าคนในเรือนเซี่ยวเฟิ่ง

ข้าเป็นผู้ที่ติดตามเจ้าสาวมาของจวิ้นจู่แต่ในลานของพวกข้ามีเพียงข้ากับจวิ้นจู่ สาวใช้ชราซึ่งคอยรับใช้เดิมมีหกคน แต่หลังจากจวิ้นจู่ไปทานข้าวที่จวนแม่ทัพกลับมาก็แยกย้ายทุกคนในลานไปทั้งหมด

ที่ลานมีเพียงแค่พวกข้า วันนั้นข้าออกไปตักน้ำคนอื่นๆไม่มีใครมาเลย กับข้าวข้าก็เป็นคนไปเอามา"

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังหนานกงเหยี่ยน: "อ๋องตวน ดูเหมือนว่าจวนอ๋องที่นี่ของท่านช่างข้นแค้นยิ่งนัก แม้แต่สาวใช้สาวสาวใช้ชราก็ไม่มีมารับใช้เลย"

ตงเอ๋อร์ยิ่งปวดใจแล้วปาดน้ำตา: "ข้าจำไม่ได้ว่ามีผู้ใดมา หากข้าไม่อยู่แล้วมีคนมาจวิ้นจู่ก็บอกข้า"

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายศีรษะ: "ไม่มีผู้ใดมา พวกเจ้านายบ่าวเกิดเรื่องเพราะเจ้าตักน้ำข้างนอกจนเกิดปัญหา เจ้าตักน้ำมาจากที่ใด？"

“ในบ่อน้ำเล็กๆนอกประตูไม่ไกลจากที่นี่ ไปกลับใช้เวลาแค่ครึ่งก้านธูปครึ่ง จวนอ๋องที่นี่ของพวกเราดื่มน้ำในบ่อน้ำที่มีอยู่ของแต่ละลาน บ้างอยู่ที่ลานหลังเรือน บ้างที่หน้าประตู ของพวกเราอยู่หน้าประตูที่นั่นยังมีต้นไม้อยู่ต้นหนึ่ง"

“ข้าจะไปดู”

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นแล้วออกไปข้างนอกในขณะที่ตงเอ๋อร์รีบวิ่งไปอย่างเร็ว

ฉีเฟยอวิ๋นให้อาอวี่ตักน้ำขึ้นมาแล้วดม

"น้ำเจือจางแล้วไม่น่าจะมาจากน้ำในบ่อ"

หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดก็พบว่าไม่มีถังน้ำอยู่ด้วย