องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 210

ครั้นฉีเฟยอวิ๋นมาถึงศาลพิเศษกลางก็ลงจากรถม้าทันที เว่ยหลินชวนยืนอยู่หน้าประตูพอดี เขาไม่ได้รอฉีเฟยอวิ๋น แต่เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงต้องอยู่ตรงนี้

ตั้งแต่ที่ฉีเฟยอวิ๋นจากไปวันนั้น เว่ยหลินชวนก็ออกมายืนทุกวัน

เขารู้สึกขบขันกับวิธีการของตนเองเช่นกัน รอคนที่ไม่สมควรรอ ช่างโง่เขลายิ่งนัก

แต่เขาจะทำอะไร ใครเล่าจะรู้

ครั้นเห็นฉีเฟยอวิ๋น เว่ยหลินชวนก็ชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นก็ตามมากล่าวทักทาย : “พระชายาเย่”

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า : “จั่วจงเจิ้ง”

“พระชายาเย่เสด็จมาถึงที่นี่มีพระราชโองการใช่หรือไม่?” สำหรับเว่ยหลินชวน ครั้นมาถึงที่นี่ จะต้องถือพระราชโองการจากในวังมาด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นขบขัน เว่ยหลินชวนหมายความว่าอย่างไร?

มาดักรอตรงนี้ตั้งแต่เช้าตรู่ มาขัดขวางไม่ให้นางเข้าพบหนานกงเย่เช่นนั้นหรือ?

ต่างบอกว่าผู้หญิงใจแคบ นางว่าผู้ชายใจแคบยิ่งกว่า

อวิ๋นหลัวฉวนลงมาจากรถม้า พร้อมทั้งประคองหนานกงเหยี่ยน มือของหนานกงเหยี่ยนกุมมือของอวิ๋นหลัวฉวนไว้แน่น เวลานี้อวิ๋นหลัวฉวนชื่นชมหนานกงเหยี่ยนอย่างมาก รู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง

“ท่านอ๋องระวังเจ้าค่ะ!”

อวิ๋นหลัวฉวนปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะเกิดเรื่อง

ท่านอ๋องตวนมองไปทางนางแวบหนึ่ง หลายวันมานี้นางซูบผอมลงมาก

ความเจ้าเนื้อเฉกเช่นเมื่อก่อน คงจะกลับไปเป็นเช่นนั้นไม่ได้อีกแล้ว

ครั้นเป็นเช่นนี้จึงได้ตำหนิตนเองในใจ

ก่อนที่จวิ้นจู่ของจวนกั๋วกงจะมาเยือนยังจวนอ๋องตวนทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี หลังจากมาถึงล้วนกลายเป็นเช่นนี้

“ข้ารู้”

ท่านอ๋องตวนมองไปยังประตูของศาลพิเศษกลาง ครั้นเห็นเว่ยหลินชวนจึงกล่าวทักทาย : “จั่วจงเจิ้ง”

เว่ยหลินชวนคาดไม่ถึงว่าท่านอ๋องตวนจะมาด้วย จึงกล่าวทักทาย : “ท่านอ๋องตวน”

“ที่ข้ามาก็เพื่อมาเยี่ยมท่านอ๋องเย่ ได้ยินว่าอีกไม่กี่วันเขาจะต้องเข้าคุกแล้ว ข้าไม่ชอบไปคุก จึงมาเยี่ยมเขาที่นี่”

ท่านอ๋องตวนเดินลงบันไดจากรถม้า เตรียมจะเข้าไป เว่ยหลินชวนออกมาขวางไว้

ท่านอ๋องตวนไม่สนใจ ดื้อดึงจะเข้าไปให้ได้

เว่ยหลินชวนรีบรุดขึ้นหน้าทันที : “ท่านอ๋องตวน ไม่มีพระราชโองการ กระหม่อมคงให้ท่านเข้าไปไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องตวนไม่สนใจยังหัวรั้นจะเข้าไป เว่ยหลินชวนจึงได้ยกมือขึ้นมาห้าม เขาแค่อยากขัดขวาง ไม่ได้จะแตะต้อง

สีหน้าของท่านอ๋องตวนเคร่งขรึมลง ก้มหน้าลงมองหน้าอก เว่ยหลินชวนรีบดึงมือกลับไปทันที : “กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องตวนเดินขึ้นหน้าต่อ เว่ยหลินชวนคิดจะเรียกคนอื่น อวิ๋นหลัวฉวนยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาเตะออกไป เว่ยหลินชวนไม่ทันตั้งตัวสักนิด เจ้าตัวจึงล้มลงไปตรงหน้าประตูเหมือนกับกระสอบทรายที่ถูกโยนออกไป

คนของศาลพิเศษกลางออกมาบางส่วน พร้อมกับกระบองในมือ พุ่งไปยังอวิ๋นหลัวฉวน

อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวขึ้น : “ท่านพี่เสียนเฟย ท่านพาท่านอ๋องตวนเข้าไปเถอะ ข้าจัดการพวกเขาเอง”

ฉีเฟยอวิ๋นสีหน้าหม่นหมองลง คิดว่าสองสามีภรรยาจะต้องปรึกษากันแล้วอย่างแน่นอน ภาพตรงหน้าเหมือนกับจัดฉากอย่างไรอย่างนั้น

ท่านอ๋องตวนร่างกายอ่อนแอ ครั้นผละออกจากการประคองของอวิ๋นหลัวฉวนจึงโซเซเล็กน้อย

ฉีเฟยอวิ๋นรีบเดินเข้ามาหาท่านอ๋องตวนและกุมมือเขาไว้ ท่านอ๋องตวนจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “ไปเถอะ!”

เดิมทีเขาไม่ให้โอกาสฉีเฟยอวิ๋นปฏิเสธ ฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องเดินตามท่านอ๋องตวนเข้าไป

เมื่อก่อน ฉีเฟยอวิ๋นเคยเห็นแต่ความเย่อหยิ่งของหนานกงเย่ แต่ในเวลานี้ ท่านอ๋องตวนไม่ได้ดูอ่อนแอมากเพียงนั้น

อวิ๋นหลัวฉวนกำลังรับมืออยู่ด้านหน้า ท่านอ๋องตวนพาฉีเฟยอวิ๋นเดินจากไป

ทั้งสองคนเดินข้ามระเบียงทางเดินไป ท่านอ๋องตวนมองไปยังคนที่กำลังสู้อยู่กับอวิ๋นหลัวฉวนแวบหนึ่ง แววตาของเขาเย็นยะเยือก : “ใครทำให้พระชายารองของข้าบาดเจ็บ ข้าจะให้เขาประหารทั้งโคตร”