องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 221

พ่อบ้านดูไม่ออก และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้แสดงออกอะไรเลย พ่อบ้านเพียงแค่เรียกหญิงสาวด้วยความโกรธแค้น

หญิงสาวผู้นั้นแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดา ๆ เมื่อเเข้ามาแล้วนางก็สังเกตอย่างละเอียด และตรงไปรอที่ห้องยาของฉีเฟยอวิ๋น

หงเทาและลี่ว์หลิ่วมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า นางหน้าตางดงาม ไม่รู้ว่าพระชายาทรงคิดอย่างไรถึงได้พาหญิงงามเช่นนี้เข้ามาในจวน

และไม่กลัวว่านานไปแล้ว ท่านอ๋องจะมีความคิดอื่น？

ตอนนี้บางคนในจวนกำลังคิดถึงสาวงามคนนี้อยู่ทั้งวัน

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ คนมาแล้ว” พ่อบ้านรายงาน และฉีเฟยอวิ๋นก็เรียกให้นางเข้าไปข้างใน

พ่อบ้านเปิดประตูและนางก็เดินตามเข้าไป

หลังจากที่ประตูปิดลง หญิงสาวก็สังเกตไปรอบ ๆ ในห้อง

ฉีเฟยอวิ๋นไปที่ตู้ยาและถามว่า：“เจ้าชื่ออะไร？”

“อดีตผ่านไปแล้ว และไม่ต้องการชื่ออีกต่อไป พระชายาได้โปรดตั้งชื่อให้ด้วยเจ้าค่ะ” หญิงสาวที่เย็นชาและสุขุมเช่นนี้

ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“อวิ๋นจิ่นก็แล้วกัน”

“อวิ๋นจิ่น！”

อวิ๋นจิ่นเงยหน้าขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมา：“ลอยไปลายมา สุดท้ายก็ไหลผ่านไปเหมือนกระแสน้ำ หวังว่ากาลเวลาจะไม่ทำให้เจ้าทำในสิ่งที่ไม่จำเป็น ขอให้เจ้าสามารถเข้ากับผู้คนที่นี่ได้ และไม่เสียแรงที่ข้ากับเจ้าได้รู้จักกัน”

“อวิ๋นจิ่นเต็มใจที่จะลุยไฟลุยน้ำเพื่อนายท่าน และไม่ปฏิเสธแม้จะตายเป็นหมื่น ๆ ครั้ง” อวิ๋นจิ่นยกกระโปรงขึ้นและคุกเข่าลง ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อวิ๋นจิ่นอยู่ครู่หนึ่ง นางเป็นคนที่ฉลาดและรอบคอบ

อวิ๋นจิ่นรู้ว่านางเป็นพระชายา แต่เรียกนางว่านายท่าน

เห็นได้ชัดว่าอวิ๋นจิ่นอวิ๋นจิ่นเห็นว่านางเป็นเจ้านาย และไม่ได้สนใจบรรดาศักดิ์ใด ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“เจ้าไม่ต้องคุกเข่า มีอะไรก็พูดมาได้เลย ข้าไม่ชอบคุกเข่าให้ใคร และไม่ชอบให้ใครมาคุกเข่าให้ช้า อีกอย่างข้าก็ยังมีเรื่องสำคัญมากที่ต้องทำให้เจ้าไปทำ และถือว่าเป็นการทดสอบความสามารถของเจ้าด้วย”

“เจ้าค่ะ อวิ๋นจิ่นน้อมรับคำสั่ง” อวิ๋นจิ่นลุกขึ้นจากพื้นแล้วมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ พวกนางไม่รู้จักกัน แต่แววตาดูเหมือนผูกพันซึ่งกันและกันมานานแล้ว

“เจ้ารู้จักจวนอ๋องเจ็ดหรือไม่？” ฉีเฟยอวิ๋นพูดอย่างรวบรัดและถามตรง ๆ

อวิ๋นจิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“รู้เจ้าค่ะ”

“อืม จวนอ๋องเจ็ดกับข้ามีเรื่องบาดหมางกัน ข้าจะไม่สามารถอธิบายอย่างละเอียด ในจวนอ๋องเจ็ดมีเด็กคนหนึ่ง เขาอายุหกขวบ เขาเป็นพระโอรสของอ๋องเจ็ดที่เกิดจากนางสนม และไม่รู้ว่ายังเด็กมากหรือไม่ เจ้าลองไปดูว่าสามารถนำเด็กคนนี้ออกมาได้หรือไม่”

ฉีเฟยอวิ๋นออกคำสั่ง และอวิ๋นจิ่นก็รับคำสั่งในทันที

“อวิ๋นจิ่นจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ นายท่านรอสักครู่”

“เจ้ากับฉันไม่มีเวลามากนัก ข้ามีเวลาแค่วันเดียว หากทำไม่ได้ก็รีบกลับมาในทันที แล้วค่อยวางแผนกันใหม่”

“อวิ๋นจิ่นรับทราบเจ้าค่ะ”

อวิ๋นจิ่นหันหลังจากไป ฉีเฟยอวิ๋นรอให้นางจากไป จากนั้นก็หันกลับมาทำงานต่อ

ไม่รู้ว่าทำไม นางถึงคิดว่าอวิ๋นจิ่นสามารถทำได้

อวิ๋นจิ่นออกจากลานดอกกล้วยไม้ หงเถาและลี่ว์หลิ่วประหลาดใจมาก หรือว่าจะถูกขับไล่ออกไปรวดเร็วเช่นนี้เลยหรือ？

พระชายาคงเข้าใจว่าหญิงงามเช่นนี้จะเก็บเอาไว้ในจวนได้อย่างไร

พ่อบ้านถอนหายใจด้วยความโล่งอก และไปส่งอวิ๋นจิ่นที่หน้าประตู จนกระทั่งอวิ๋นจิ่นจากไป

ภายในจวนเงียบสงบ และไม่นานอวิ๋นจิ่นก็มาจวนอ๋องเจ็ด

แต่ไม่ได้เข้าไปอย่างรวดเร็ว อวิ๋นจิ่นรออยู่นอกประตูกว่าหนึ่งชั่วยาม

และภายในหนึ่งชั่วยามนี้ มีคนเข้าออกจำนวนมาก และอวิ๋นจิ่นก็สังเกตเห็นคนคนหนึ่ง

หนานกงเซวียนเยี่ย พระโอรสคนที่สองของท่านอ๋องเจ็ด เป็นพระโอรสที่เกิดจากภรรยาเอก มารดาของเขาเป็นผู้สูงศักดิ์มาก เขาเข้าออกอย่างเร่งรีบ และอายุก็ยังไม่มาก ดูเหมือนเขาจะอายุยี่สิบต้น ๆ

หลังจากที่แน่ใจแล้ว อวิ๋นจิ่นห้หาโอกาสเข้าไป

สีหน้าของนางดูตื่นตะลึง เมื่อชนกับคนที่เดินผ่านไป

หนานกงเซวียนเยี่ยหันกลับมามองนาง：“คุณหนูท่านนี้！”

อวิ๋นจิ่นไม่ตอบและยังคงเดินไปข้างหน้า ดวงตาของนางดูเหม่อลอย

หนานกงเซวียนเยี่ยยังไม่ได้แต่งงาน และมีคนพูดถึงการแต่งงาน แต่เขามองการณ์ไกล และไม่สนใจผู้หญิงธรรมดา ๆ จนทำให้ท่านอ๋องเจ็ดต้องปวดหัว

เมื่อใดที่หนานกงเซวียนเยี่ยถูกหญิงสาวเมินเฉย ถึงอย่างไรตระกูลของเขาก็เป็นหรงชิน และเขาก็เป็นคนที่สง่าผ่าเผย แน่นอนว่ามีหญิงสาวนับไม่ถ้วนที่ชื่นชมเขา