องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 230

ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มการผ่าตัด หมอประจำจวนวางท่ามาก พวกเขามีประสบการณ์ และผ่าท้องอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง

ไม่นานฉีเฟยอวิ๋นก็ผ่าตัดเอาถุงน้ำดีออกมา จากนั้นก็นำเข้าไปและเย็บใหม่อีกครั้ง

หลังจากสองชั่วยามผ่านไป ฉีเฟยอวิ๋นก็ผ่าตัดเสร็จ นางสั่นจนเกือบจะล้มลง หนานกงเย่ยืนรออยู่ข้าง ๆ นาง และกอดนางไว้ในทันที

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเหนื่อย หนานกงเย่จึงก้มตัวลงไปอุ้มขึ้นมาและนั่งลงข้าง ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง นางไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ

“หมอประจำจวน จัดการทำความสะอาดด้วย”

หมอประจำจวนรีบเร่งทำความสะอาด และไม่นานก็ทำความสะอาดเตียงผ่าตัดเสร็จ

ฉีเฟยอวิ๋นพักผ่อนสักครู่ และเปลี่ยนยาให้ฮูหยินเสนาบดี

“ในตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เคลื่อนย้ายไปที่เตียง แล้วข้าจะอยู่เฝ้าเอง ในช่วงสามวันที่นี้ห้ามให้ใครเข้ามาที่นี่ ผู้ป่วยต้องการพักผ่อนอย่างสงบ และห้ามใครเอะอะเสียงดัง”

ทุกคนล้วนแต่ให้ความร่วมมือ และเฉินอวิ๋นชูก็ออกไปข้างนอกด้วยเช่นกัน

ในห้องเหลือเพียงแค่เฉินอวิ๋นเจี๋ยและหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นให้หมอประจำจวนอีกสองคนอยู่ช่วยดูแลที่จวนอ๋องเย่ จากนั้นนางก็ออกไปสั่งให้หมอประจำจวนตามอาอวี่ไปที่จวนอ๋องเย่ เพื่อนำยาปฏิชีวนะที่เหลืออยู่มา

ในช่วงพลบค่ำ ฮูหยินเสนาบดีก็ฟื้นขึ้นมา

ฮูหยินเฉินลืมตาขึ้นและอ้าปาก：“ท่าน……”

“ท่านแม่……” เมื่อเฉินอวิ๋นเจี๋ยเห็นว่าฮูหยินเสนาบดีฟื้นแล้ว เขาก็ลุกขึ้นไปดู

แม่ลูกน้ำตาเอ่อล้นเบ้าตา ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกโล่งใจ

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว เราไปพักผ่อนกันเถอะเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นเดินเซและไม่สามารถควบคุมขาของนางได้ นางกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูก แต่ก็ทนไม่ได้ที่เห็นคนกำลังจะตายแล้วไม่ช่วย

ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นชีวิตของคนคนหนึ่ง

หนานกงเย่เดินไปที่ข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋นและก้มลงอุ้มนางขึ้นมา จากนั้นก็ออกไปหาห้องพักผ่อน

จักรพรรดิอวี้ตี้บังเอิญออกมาจากอีกห้องหนึ่ง และเมื่อเห็นหนานกงเย่ เขาก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น

ป้าซีรีบเล่าเรื่องที่เกิดอะไรขึ้นอีกครั้ง จากนั้นจักรพรรดิอวี้ตี้ก็รู้เรื่องการผ่าตัดของฮูหยินเสนาบดี

เฉินอวิ๋นชูทำอะไรไม่ถูกอยู่ที่ลานบ้าน จักรพรรดิอวี้ตี้จึงเดินไปหานาง และสังเกตเห็นว่านางหันกลับไปเช็ดน้ำตา：“ฝ่าบาท”

“ในเมื่อพระชายาเย่ได้ทำการรักษาแล้วก็แสดงว่าไม่เป็นอะไรแล้ว อย่าเสียใจไปเลย？” จักรพรรดิอวี้ตี้ดึงฮองเฮาเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

เฉินอวิ๋นชูพยักหน้าและหยุดร้องไห้

ฉีเฟยอวิ๋นหลับไปทั้งวันและตื่นขึ้นมากลางดึก

เมื่อตื่นขึ้นมาแล้ว นางก็ไปดูฮูหยินเสนาบดี

ฮูหยินเสนาบดีฟื้นแล้ว แต่นางรู้สึกปวดมากจนอยากจะร้องไห้

ฉีเฟยอวิ๋นจึงฝังเข็มให้นาง จากนั้นนางก็หลับไป

เสนาบดีเฉินซาบซึ้งใจจนพูดไม่ออก：“ท่านอ๋อง ข้าเป็นหนี้ชีวิตท่าน”

“อวิ๋นอวิ๋นจิตใจดี ขอเพียงแค่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว พวกท่านไม่โทษพวกเราก็พอ” หนานกงเย่ไม่แสดงความเมตตาใด ๆ แม้แต่เสนาบดีเฉินก็เช่นกัน

เป็นเพราะฮองเฮา จึงต้องช่วยชีวิตคนไว้ หากเกิดอะไรขึ้นกับจวนเสนาบดีก็จะเกิดเรื่องขึ้นกับฮองเฮาเช่นกัน และพระองค์ก็เป็นกังวลเรื่องเด็กในท้องของเฉินอวิ๋นชู

แต่ฉีเฟยอวิ๋นไม่คิดอย่างนั้น นางเข้าไปดูฮูหยินเสนาบดี และถามอาการของนางอยู่บ่อย ๆ

ฮูหยินเสนาบดีรู้สึกซาบซึ้งใจมาก เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเข้าไป ฮูหยินเสนาบดีก็ให้คนไปเชิญเฉินอวิ๋นชู

เฉินอวิ๋นชูรออยู่ที่หน้าประตูนานแล้ว เมื่อเข้าไปและเห็นว่าท่านแม่ฟื้นแล้ว นางก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้

“ท่านแม่” เฉินอวิ๋นชูรีบเดินไปหาฮูหยินเสนาบดีที่เตียง

“ช้า ๆ หน่อย เจ้าใกล้จะคลอดแล้ว” ฮูหยินเสนาบดีพยายามที่จะพูด และเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดของบุตรสาว นางก็รู้สึกไม่สบายใจ

ฮูหยินเสนาบดีมองดูคนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้อง และใช้สายตาบอกใบ้ให้ทุกคนออกไป

การพบกับหน้าบุตรสาวอันเป็นที่รักยิ่ง ฮูหยินเสนาบดีหวังเพียงว่าเฉินอวิ๋นชูจะสามารถคลอดบุตรออกมาได้อย่างปลอดภัย

หลังจากที่ทุกคนออกจากแล้ว เฉินอวิ๋นชูก็เช็ดน้ำตา：“เป็นเพราะลูกไม่ดีเองเจ้าค่ะ ท่านแม่ถึงได้เป็นเช่นนี้”

ฮูหยินเสนาบดีส่ายหัว：“แม่รู้ว่าเจ้าเข้าไปอยู่ในวังก็ต้องลำบาก แต่นี่คือชีวิตของเจ้า แม่เพียงหวังว่าเจ้าจะประพฤติตนอย่างเหมาะสม