องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 263

ครั้นฉีเฟยอวิ๋นกับหนานกงเย่ออกจากพระราชวังก็ไปพักค้างคืนยัที่จวนแม่ทัพหนึ่งคืน พอวันรุ่งขึ้นก็ออกไปท่องเที่ยวนอกเมืองหลวง

จวินฉูฉู่ทราบข่าวอวิ๋นหลัวฉวนตั้งครรภ์ นางเสมือนโดนฟ้าผ่า เอาแต่นั่งอยู่บนเตียงไม่ลุกไปไหนทั้งวัน และไม่ยอมกินข้าวด้วย

ท่านอ๋องตวนอธิบายกับนางสักพักใหญ่ๆ ทว่านางก็ยังอดร้องไห้ฟูมฟายไม่ได้

ซึ่งไม่ใช่ความเสียใจ หากแต่เป็นการร้องไห้จากความเคียดแค้นชิงชัง

ท่านอ๋องตวนไม่มีประโยชน์ ทั้งยังกล้าอยู่กับอวิ๋นหลัวฉวนลับหลังนางอีก

นางจะทนความอัปยศอดสูนี้ได้เยี่ยงไร นางกลายเป็นตัวตลกในเมืองหลวงไปแล้ว

หลังจากเกลี้ยกล่อมมาสองวัน จวินฉูฉู่ก็ยอมกินโจ๊กเล็กน้อย และเสนอให้ท่านอ๋องตวนปลดนางออกจากการเป็นพระชายาเอก

ยามนี้อารมณ์ต่างๆประเดประดังเข้าหาหนานกงเหยี่ยน เมื่อเขานึกถึงเรื่องหกหมื่นตำลึง เขาก็ไม่อาจเผชิญหน้ากับจวินฉูฉู่

เขาไม่ถือสาเรื่องก่อนแต่งงาน ทว่าหลังแต่งงานกันยังเกิดเรื่องเช่นนี้ เขาควรทำเยี่ยงไร?

จวินฉูฉู่ร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลจนเป็นลมเป็นแล้งไป ท่านอ๋องตวนอุ้มนางไปไว้ที่เตียง แล้วสั่งให้สาวใช้ดูแลนาง จากนั้นก็เดินทางไปที่จวนกั๋วกง

วันนี้สีหน้าอวิ๋นหลัวฉวนไม่สู้ดีนัก กินอะไรไม่ลง พอกินเข้าไปก็มีแต่อ้วกออกมา

เมื่อท่านอ๋องตวนไปถึงพลันเห็นคนทั้งจวนกั๋วกงยุ่งจนหัวหมุน สภาพอลหม่านยิ่ง ฮูหยินกั๋วกงร้อนรุ่มกลุ้มใจจนเดินวนไปเวียนมา

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ต้องอ้วกจนเสียสุขภาพแน่

กินอะไรก็ไม่ตกถึงท้อง อ้วกออกท่าเดียว

แม่นมเว่ยไม่เคยเห็นคนแพ้ท้องหนักปานนี้ แม้นจะมีประสบการณ์ ทว่าอ้วกกระทั่งน้ำที่ดื่มเข้าไปนั้นมีน้อยมาก

ไม่ได้กินอะไรทั้งวัน ท้องที่ว่างเปล่ากลับสามารถอ้วกน้ำออกมา ช่างแปลกประหลาดยิ่ง

ท่านอ๋องตวนเข้าไปก็เห็นอวิ๋นหลัวฉวนอาเจียนอยู่บนเตียง ทำให้เขาอกสั่นขวัญแขวนเหลือแสน "เป็นกระไรไป?"

แม่นมเว่ยรีบย่อกายคำนับ จากนั้นก็หมุนกายไปดูแลอวิ๋นหลัวฉวนต่อ

"แพ้ท้องเพคะ แต่หม่อมฉันไม่ค่อยได้เห็นคนแพ้หนักขนาดนี้เพคะ อาเจียนตั้งแต่เช้ายันค่ำ ดื่มไม่ได้แม้แต่น้ำอึกเดียวเพคะ"

แม่นมเว่ยก็ร้อนใจ หมอหลวงจากพระราชวังก็เคยมากันแล้ว คนในจวนกั๋วกงทุกคนต่างพากันขวัญหนีดีฝ่อกันหมด

หนานกงเหยี่ยนก้าวไปหลายก้าวพลันอยู่ตรงหน้าอวิ๋นหลัวฉวน นั่งลงแล้วช่วยนางลูบหลัง เขาเห็นนางน้ำตาคลอเบ้า ความหงุดหงิดก็ผุดขึ้นกลางใจ "ไยมีลูกจึงลำบากเช่นนี้?"

คนในห้องล้วนจับจ้องมาที่หนานกงเหยี่ยน อวิ๋นหลัวฉวนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

"ข้าก็ไม่รู้เพคะ" อวิ๋นหลัวฉวนเบะปาก นางรู้สึกทรมานเหลือเกิน

หนางกงเหยี่ยนหน้าดำคล้ำเครียด "ไปเชิญพระชายาเย่ที่จวนอ๋องเย่มา นางต้องมีวิธีแน่"

แม่นมเว่ยอึ้ง นางลืมบุคคลนี้ไปได้เยี่ยงไร

หลังจากส่งคนไปยังจวนอ๋องเย่แล้วก็ชลมุนกันต่อ สุดท้ายการเชิญพระชายาเย่มีอันต้องคว้าน้ำเหลว

ข้ารับใช้กลับมารายงานแม่นมเว่ยว่า พระชายาเย่ไม่อยู่ในจวน พระองค์ออกไปท่องเที่ยวนอกเมืองหลวงกับท่านอ๋องเย่แล้ว

ท่านอ๋องตวนรู้สึกเดือดดาล "นางไม่อยู่บำรุงครรภ์ในจวน กลับออกไปเที่ยว? นางมีเจตนาอันใดกันแน่ รู้ทั้งรู้ว่าฉวนเอ๋อร์เป็นเยี่ยงนี้ พวกเขาพึ่งออกไปหรือไม่?"

หนานกงเหยี่ยนร้อนอกร้อนใจ เห็นอวิ๋นหลัวฉวนอาเจียนหนักปานนี้ เขาเสียใจมากที่เก็บเด็กในท้องคนนี้ไว้

จวนกั๋วกงอันจนหนทาง ไฉนต้องออกไปท่องเที่ยวเพลานี้ด้วยเล่า?

เมื่อร้อนใจก็จะว้าวุ่น แม่นมเว่ยจึงไม่บันยะบันยัง

"ท่านอ๋องเพคะ ตอนนี้ควรทำเช่นไรดีเพคะ?" แม่นมเว่ยได้แต่ซักถามท่านอ๋องตวน

ท่านอ๋องตวนตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราด "ออกไปหานอกเมือง"

จวินฉูฉู่รู้ข่าวที่ท่านอ๋องตวนส่งคนไปตามหาด้วย