องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 287

ฉีเฟยอวิ๋นไปเรียกยังหน้าประตูแล้วคนจากจวนท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นก็ออกมาดูและถามผู้ที่มาให้ชัดเจน จากนั้นหันหลังกลับไปและไม่นานท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นก็เดินออกมาจากด้านใน

ช่วงเวลาก่อนหน้านี้หนานกงเย่ได้จับผู้กระทำไป เขาถึงได้รอดจากภยันตราย วันนี้มีคนมานางจึงรู้สึกหวาดกลัวมากเป็นธรรมดา

รีบออกมาจากจวนท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นเพื่อพบหนานกงเย่คู่สามีภรรยา

“อ๋องเย่ พระชายาเย่ พี่ชายขอคำนับตรงนี้” ท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นเป็นผู้ที่มีวิธีเอาใจเข้ากับผู้อื่นได้ ฉีเฟยอวิ๋นเคยเห็นสิ่งที่เขาปฏิบัติต่อไป๋ซู่ซู่มาก่อน ในเวลานี้เขาใส่ใจเช่นนี้จึงดูแคลนเขาเป็นธรรมดา

แต่วันนี้ที่มานั้นมีเรื่องสำคัญ ฉีเฟยอวิ๋นไม่ต้องการทำให้เสียเรื่องจึงมิได้กล่าวสิ่งใด

“พระชายาเสด็จผ่านมาที่นี้และได้กล่าวถึงเรื่องที่เมื่อวานส่งคนมา นางบอกว่าเป็นพระชายาในจวนของท่าน ข้าจึงได้วนกลับมาดู นางบอกว่าการเคลื่อนตัวของครรภ์พระชายานั้นผิดปกติจึงตั้งใจมาเพื่อถามไถ่"

หนานกงเย่กล่าวอย่างไม่รีบร้อนแล้วท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นก็ตกใจ: “หือ?”

เมื่อนึกถึงหญิงสารเลวไป๋ซู่ซู่ สีหน้าของท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นก็หม่นหมองลง มีแต่จะสร้างปัญหา

“อย่าได้ฟังนางกล่าวเรื่องไร้สาระ ข้าไม่เคยเชื่อในกลอุบายเหล่านั้นของนาง กลับไปข้าจะต้องสั่งสอนบทเรียนให้แก่นางเป็นแน่”

เพื่อปัดความสัมพันธ์และปกป้องตนเอง ท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นก็เทหมดหน้าตักซะแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นนั้นไม่ปล่อยเขาไป: "แต่เมื่อวานขณะที่ข้าส่งพระชายาอ๋องเซี่ยวจวิ้นกลับมานั้น นางก็ปวดท้องอย่างรุนแรง เป็นนางที่สอนวิธีนั้นให้กับข้าซึ่งทำให้ข้าดีขึ้นมากแล้ว วันนี้ข้าตั้งใจมาที่นี่เพื่อขอบคุณผู้มีพระคุณ ท่านยังจะสั่งสอนผู้มีพระคุณของข้า ใช้ได้ที่ใดกัน?”

ฉีเฟยอวิ๋นแสดงใบหน้าไม่พอใจและท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นได้ฟังจึงรู้ว่าเข้าใจผิด นับว่าหญิงสารเลวผู้นั้นมีประโยชน์อยู่บ้าง ยังสามารถดึงพระชายาเย่มาเป็นพวกได้

“ข้าสับสนงุนงงแล้ว ท่านดูข้าสิ ขอพระชายาเย่อย่าได้ขุ่นเคือง เชิญเร็วเข้า ข้าจะบอกให้พระชายาออกมาเดี๋ยวนี้ ข้าเพียงแค่เป็นห่วงนางไปชั่วขณะ”

ท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นกล่าวแล้วเชิญให้เข้าไปด้านใน ฉีเฟยอวิ๋นยังสังเกตเห็นว่าท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นเป็นผู้ที่ต่อหน้าอย่างหนึ่งลับหลังอีกอย่างหนึ่ง

มู่เหมียนเป็นคนตรง ตอนนั้นต้องมองสิ่งใดออกถึงได้ไม่ตอบตกลงท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้น

หนานกงเย่ขมวดคิ้ว: “เช่นนั้นก็ให้พระชายาอ๋องเซี่ยวจวิ้นมาเถอะ ข้าก็มีเรื่องจะถามพอดี”

“ข้าจะไปเรียกมาเดี๋ยวนี้ อ๋องเย่ พระชายาเย่เชิญ”

ฉีเฟยอวิ๋นตามหนานกงเย่เข้าประตูไป จวนท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นนับว่าเป็นสถานที่อันโอ่อ่า ทุกที่ในลานจวนแสดงแแกถึงฐานันดรศักดิ์และความสูงส่งของเจ้าของ

เข้าไปด้านในฉีเฟยอวิ๋นตามไปยังห้องโถงด้านหน้า เข้าประตูมาก็มีผู้ยกชาให้

เวลาออกไปด้านนอกหนานกงเย่จะไม่ดื่มน้ำหรือเหล้า

ทั้งสองคนนั่งลงแล้วหนานกงเย่ก็หยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาเป่า มองไปแล้วราวกับว่าเขาดื่มเข้าไปแต่จริงๆแล้วเพียงแค่มองดูแล้ววางถ้วยน้ำชาลง

เป็นท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นที่กล่าวคำทักทายด้วยคำพูดมากมาย

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งอยู่ฝั่งหนึ่งและสงบนิ่งลงมากแล้ว กระทั่งกระโปรงสีสันราบเรียบและไป๋ซู่ซู่ในเสื้อลายดอกไป๋ฮัวอันงดงามมาถึงยังห้องโถงด้านหน้า ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่านางสบายดีถึงได้โล่งใจขึ้นมา

“คารวะอ๋องเย่ คารวะพระชายาเย่” ไป๋ซู่ซู่ก้าวไปข้างหน้าย่อกายถวายความเคารพ ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าเท้าของนางไม่เป็นไรแล้ว

หนานกงเย่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดฉีเฟยอวิ๋นจึงได้กล่าวขึ้นว่า: "ผู้มีพระคุณเกรงใจไปแล้ว ข้าต้องขอบคุณท่านถึงจะถูก"

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวเช่นนี้เพียงเพื่อให้ไป๋ซู่ซู่มีฐานะอันถูกขอบคุณต่อหน้าท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นเพื่อมิให้ถูกรังแกได้

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวพร้อมลุกขึ้นแล้วเดินไปยังตรงหน้าของไป๋ซู่ซู่ จูงมือของไป๋ซู่ซู่แล้วเดินไปยังอีกด้านหนึ่งและนั่งลงเสมือนพี่สาวน้องสาวที่ดีต่อกัน

“เจ้าคือพระชายาอ๋องเซี่ยวจวิ้นจริงๆ ข้าคิดว่าเจ้าโกหกข้า”

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวโดยเจตนาและไป๋ซู่ซู่ก็ยิ้ม: "ข้าไม่เคยโกหกผู้ใด แต่เจ้าสิ ชื่นชอบ......"

“……”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขวยเขิน กล่าวออกมาก็ไม่จำเป็นต้องตรงเช่นนี้

ท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นไม่ค่อยพอใจอยู่บ้าง หญิงสารเลวผู้นี้ตั้งใจหรือ?

“ช่วงนี้พระชายาสุขภาพไม่ดีบางครั้งก็กล่าวสิ่งใดได้ไม่ชัดเจนนัก นางเองก็ไม่รู้ว่านางได้กล่าวสิ่งใดไป พระชายาเย่อย่าได้กล่าวโทษเลย”

ท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นช่วยพูดแต่ไป๋ซู่ซู่ไม่มีสิ่งใดที่ต้องการกล่าว

ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้กล่าวขึ้นว่า “ท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้น สตรีพูดคุยกันท่านอย่าได้ขัดจังหวะเลยนะ”

สำหรับท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นนั้นฉีเฟยอวิ๋นไม่ชอบเลยจริงๆ คำพูดนั้นช่างหยาบคายไปสักเล็กน้อย

ใช่ว่าท่านอ๋องเซี่ยวจวิ้นจะฟังไม่ออก แต่ฐานะของหนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋นนั้นสูงส่ง เขาไม่กล่าวสิ่งใดค่อยไปจัดการกับไป๋ซู่ซู่ทีหลังก็พอแล้ว ปัญหานี้ถูกไป๋ซู่ซู่นำมาจึงต้องระบายความโกรธกับนาง

ไป๋ซู่ซู่ไม่ได้เห็นด้วยแต่กลับถามกลับว่า: "เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอันใดหรือ?"