องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 307

ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากฟังพวกเขาถกเถียงกัน จึงหมุนกายเดินไปก่อน

หนานกงเย่เห็นฉีเฟยอวิ๋นไปก็คิดจะเดินตามไปด้วย ทว่าถูกมู่เหมียนรั้งตัวไว้

มู่เหมียนตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราด "หนานกงเย่ ท่านต้องช่วยข้าทำที่นี่ให้กลับสู่สภาพเดิมก่อน มิฉะนั้นข้าไม่ละเว้นท่านแน่ พรุ่งนี้ข้าจะขอเข้าเฝ้าเสด็จป้า แล้วใช้ความตายของตนบีบให้เสด็จป้าพระราชทานสมรสระหว่างท่านกับข้า

ท่านไม่ใช่ไม่อยากแต่งงานกับข้าหรอกหรือ?

แต่ข้าจะแต่งกับท่านให้ได้?"

ฉีเฟยอวิ๋นไปรอตรงจุดที่ไม่ไกลมากนัก หนานกงเย่ทุบมู่เหมียนจนสลบอีกครั้ง จากนั้นก็ตามหาฉีเฟยอวิ๋นจนเจอ

พอเดินมาอยู่ข้างกายฉีเฟยอวิ๋นแล้ว หนานกงเย่ก็สั่งให้คนที่อยู่ในที่ลับออกมา ก่อนจะสั่งให้พวกเขาจัดแจงสุสานให้กลับสู่สภาพเดิม จากนั้นก็พาตัวมู่เหมียนกับเฉินอวิ๋นเจี๋ยกลับจวนอ๋องเย่

ส่วนฉีเฟยอวิ๋นกับหนานกงเย่ใช้เท้าเดินกลับไป

ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้สึกเหนื่อยกับการเดินเลยสักนิด เพราะเธอกำลังนึกถึงเรื่องไป๋ซู่ซู่ ซึ่งก็ไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นเลย เธอหวังอยากให้นางยังมีชีวิตอยู่เท่านั้น

กลับถึงจวนก็ดึกแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นทิ้งตัวลงเตียง พอหัวถึงหมอนก็หลับทันที

เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อบ้านมาปลุกฉีเฟยอวิ๋นที่สวนดอกกล้วยไม้ด้วยความเร่งรีบ หนานกงเย่จึงลุกขึ้นสวมอาภรณ์แล้วเดินออกไป

พอฉีเฟยอวิ๋นออกจากห้องก็เห็นหนานกงเย่ออกไปแล้ว เธอถามพ่อบ้านจึงรู้ความว่า เมื่อคืนเกิดเรื่องที่จวนอ๋องเซี่ยวจวิ้น ซึ่งเรื่องมีอยู่ว่า อ๋องเซี่ยวจวิ้นทุบตีอนุจนเสียชีวิต

"อะไรที่เรียกว่าทุบตีจนเสียชีวิต?" ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจ

พ่อบ้านอาวุโสส่ายศีรษะ ทว่าก็ยังตอบว่า "ทุบตีจนเสียชีวิตก็ตีจนตาย แต่กระหม่อมไม่ทราบรายละเอียดพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่คุณชายทังวิ่งกลับมา บอกว่าเห็นแล้วสยองขวัญมากพ่ะย่ะค่ะ"

ฉีเฟยอวิ๋นลังเลชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า "หากท่านอ๋องกลับมาแล้วให้มาแจ้งข้าด้วย"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อพ่อบ้านถอยออกไป ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปกินข้าวเช้า

มู่เหมียนตื่นแต่เช้าแล้ว ครั้นฉีเฟยอวิ๋นหย่อนกายนั่งลงพลันเห็นมู่เหมียนนั่งลงแล้วหยิบตะเกียบกินข้าวอย่างไม่เกรงใจ

นางกินอย่างสง่าผ่าเผยคล้ายกับฉีเฟยอวิ๋นติดหนี้สินแล้วไม่ยอมคืนเสียอย่างนั้น

ฉีเฟยอวิ๋นไม่อินังขังขอบมู่เหมียน อาจเป็นเพราะปลงแล้วก็ว่าได้

ทว่าพ่อบ้านทนดูต่อไปไม่ได้ ถึงแม้จะผิดต่อนาง จนนางกลายเป็นสตรีทึนทึกแต่งไม่ออก ทว่าก็ไม่มีเหตุผลมาปั่นในจวนอ๋องเย่เลย

ฉีเฟยอวิ๋นถาม "แม่ทัพน้อยของตระกูลเฉินยังอยู่ไหม?"

เนื่องจากเมื่อคืนกลับมาด้วยกัน

พ่อบ้านรีบตอบว่า "เช้านี้พอท่านแม่ทัพน้อยตื่นมาก็คิดจะเดินออกมา พอถึงหน้าประตูก็เกือบล้มจนต้องกลับไปนอนอีกครั้ง กระหม่อมส่งคนไปดูแลตามที่ท่านอ๋องสั่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ คาดว่าคงทานข้าวแล้ว"

ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจยิ่งนัก หนานกงเย่ส่งคนไปปรนนิบัติพัดวีอีกฝ่ายเป็นด้วยหรือ

"ดูแลเขาดีๆ ประเดี๋ยวข้าจะไปดู"

ฉีเฟยอวิ๋นทานข้าวเสร็จก็ไปดูเฉินอวิ๋นเจี๋ย เป็นอย่างที่คาดการณ์ เขายังคงนอนบนเตียงอย่างอ่อนแอ

ฉีเฟยอวิ๋นตรวจอาการให้เขา ร่างกายถือว่ายังใช้ได้ แค่อ่อนแอเล็กน้อย ซึ่งเป็นผลมาจากการโดนยาพิษนั่นเอง

เห็นสภาพเฉินอวิ๋นเจี๋ยแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกโชคดีเหลือแสน หากไม่ใช่เฉินอวิ๋นเจี๋ยมืออยู่ไม่เป็นสุข อยากช่วยเธอติดปิ่นปักผม หากหนานกงเย่ก็เหมือนเขา คนที่นอนติดเตียงตอนนี้ต้องเป็นหนานกงเย่แน่แท้

ฉีเฟยอวิ๋นนำยาเม็ดให้เฉินอวิ๋นเจี๋ย หลังจากเขากินลงไปก็เริ่มมองฉีเฟยอวิ๋น

"ร่างกายข้าไม่แข็งแรง เลยกลับไปไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะเกิดความยุ่งยากได้ ข้าต้องกลับชายแดนในไม่กี่วันข้างหน้าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องขับไสไล่ส่งข้ายามนี้หรอก"

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกฉงนสนเท่ห์ หย่อนกายนั่งลงพร้อมกับถามว่า "เจ้าจะไปไหน?"

"ไปชายแดน หน้าที่ข้าคือเฝ้าประจำการที่ชายแดน ในเมืองหลวงไม่เคยขาดแคลนแม่ทัพเลย มีแม่ทัพทุกที่" เฉินอวิ๋นเจี๋ยอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้คุยกับเขาต่อ

หลังฉีเฟยอวิ๋นเยี่ยมแขกในจวนเสร็จก็ออกไปด้านนอก

พ่อบ้านถามฉีเฟยอวิ๋นว่า "พระชายา เฉินอวิ๋นเจี๋ยจะไปชายแดนเหรอพ่ะย่ะค่ะ?"