องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 371

ฉีเฟยอวิ๋นจัดแจงอาภรณ์ของตนเอง “เชิญฮูหยินใหญ่กลับเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเอง เพียงแต่ว่าวันนี้ดึกแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะไปหาให้”

“ก็ได้ เช่นนั้นข้าลาละ” ฮูหยินกั๋วกงลุกขึ้นและเดินจากไป

หลังจากพักผ่อนเต็มที่ตลอดทั้งคืน ฉีเฟยอวิ๋นก็ลุกออกไปในตอนเช้า

อาอวี่ถามว่า “พระชายาจะไม่เข้าวังด้วยเรื่องนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“นางไม่ได้อยู่ในวัง เข้าวังไปก็ไม่มีประโยชน์”

“ไม่ได้อยู่ในวัง?” อาอวี่ประหลาดใจ

“บางทีพระมเหสีหวาอาจจะรู้ว่านางอยู่ที่ไหน แต่ไม่ใช่พระนางที่ซ่อนนางไว้อย่างแน่นอน”

“เช่นนั้น...”

“อาอวี่ เจ้าคิดว่าใครเป็นคนพานางออกไป” ฉีเฟยอวิ๋นขัดจังหวะอาอวี่

“ท่านอ๋องตวนหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม นับว่าเรียนรู้ได้ดีขึ้นนี่”

“เช่นนั้นท่านอ๋องตวนก็ปลอมแปลงพระราชโองการ?”

“พระมเหสีหวาไม่ใช่องค์จักรพรรดิ ไม่ถือว่าเป็นพระราชโองการปลอม ยิ่งไปกว่านั้นนอกจากท่านพ่อของข้าแล้ว มีใครเคยเห็นแม่นมเว่ยบ้าง มีใครที่เห็นพระราชโองการบ้าง”

“...พระชายา เช่นนั้นท่านอ๋องตวน ไม่ใช่ว่าท่านอ๋องตวนทำร้ายท่านแม่ทัพหรอกหรือ ท่านแม่ทัพ...” อาอวี่ลังเล เพื่อแก้ไขความอยุติธรรมของท่านแม่ทัพฉี เห็นชัดว่าคนเหล่านี้กำลังกลั่นแกล้ง

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ตอบ บิดาของนางดูเป็นคนซื่อตรงไร้เล่ห์เหลี่ยม แต่คนที่ฆ่าศัตรูได้นับหมื่นนับพันคน บุรุษผู้ครอบครองตำแหน่งในพระทัยของจักรพรรดิอวี้ตี้ เกรงว่าจะไม่ง่ายดายขนาดนั้น

เพียงแต่ว่าไม่เคยมีใครรู้ซึ้งถึงความฉลาดเฉียบแหลมของบิดานาง

ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงหน้าประตูจวนอ๋องตวน ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้ามอง “เคาะประตู”

อาอวี่เดินไปเคาะประตู ไม่นานก็มีคนออกมา

ทันทีที่เห็นว่าเป็นอาอวี่ พ่อบ้านก็ชะงักไปนิดหนึ่ง เมื่อมองออกไปและเห็นฉีเฟยอวิ๋น พ่อบ้านอาวุโสก็เป็นกังวลขึ้นมา

ฉีเฟยอวิ๋นมีบุญคุณต่อเขา แต่เขาก็ทรยศต่อท่านอ๋องไม่ได้

ฉีเฟยอวิ๋นมองออกว่าพ่อบ้านกำลังลังเลใจ

“ข้ามาหาท่านอ๋องตวน ท่านพ่อบ้านไม่ต้องร้อนใจไป เรื่องของฮูหยินก็ส่วนเรื่องของฮูหยิน เรื่องของท่านอ๋องตวนก็ส่วนเรื่องของท่านอ๋องตวน”

พ่อบ้านพยักหน้า “เช่นนั้นบ่าวจะไปถามท่านอ๋องให้พ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบใจมากท่านพ่อบ้าน”

พ่อบ้านกลับไปเข้ารายงานหนานกงเหยี่ยน ฉีเฟยอวิ๋นรออยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่ง ไม่นานนักพ่อบ้านก็ออกมาและเชิญฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปข้างใน

ฉีเฟยอวิ๋นถูกเชิญให้ไปรอที่โถงด้านหน้า แต่พอเข้าไปแล้วกลับไม่มีใครมาต้อนรับขับสู้

พ่อบ้านเองก็ไม่กล้าลอยชายอยู่ที่นี่และรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

อาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างไม่พอใจ “จวนอ๋องตวนใหญ่โตขนาดนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าพอพระชายามาถึง พวกเขาจะทิ้งให้รออยู่เช่นนี้”

ฉีเฟยอวิ๋นใช้สองมือประคองถ้วยชาขึ้นมาเป่า “แต่ก็ยังมีชาให้ดื่มมิใช่หรือ”

“มีน่ะมีพ่ะย่ะค่ะ แต่เรามีบุญคุณต่อพวกเขา พวกเขากลับทำกับเราเช่นนี้ รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย”

ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้ามองอาอวี่และนึกอยากจะหัวเราะ “เราอาจจะไม่ได้มีบุญคุณต่อพวกเขาก็ได้ ในสายตาของท่านอ๋องตวน เราอาจจะเป็นหลุมที่ถมไม่เต็ม และไม่มีวันเติมให้เต็มตลอดไปเลยก็ได้”

เมื่อนึกถึงเงินสีขาวเรือง ฉีเฟยอวิ๋นก็อยากจะหัวเราะ!

อาอวี่หัวเราะออกมา “ที่พระชายาพูดก็ถูก”

หลังจากคิดอีกทีอาอวี่ก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี “เป็นจวนอ๋องเหมือนกัน เมื่อท่านอ๋องตวนไปที่จวนอ๋องเย่เราไม่ได้ทำอะไรเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นพระชายายังมีพระคุณต่อพ่อบ้านอาวุโสอีกด้วย”

“อาอวี่ ช่วงหลังนี้นับวันเจ้าจะยิ่งพูดตรงไปตรงมาขึ้นเรื่อยๆ อะไรไม่ควรพูดก็พูดเสียหมด”

“ข้าน้อย...”

“แต่เมื่อมองดูเจ้า ข้าก็เหมือนมองเห็นตัวเอง บางครั้งข้าก็เหมือนกับเจ้าที่พูดอย่างตรงไปตรงมา อย่างน้อยเจ้าก็เข้าใจหลักการข้อหนึ่งของข้า สิ่งร้ายใดๆ ที่หลุดออกมาจากปากแล้วไม่มีทางหยุดไว้ได้”

อาอวี่หน้าแดงก่ำ “พระชายา ท่านประชดข้าน้อยหรือ”

“ช่างมันเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นวางถ้วยชาลง “พ่อบ้านอาวุโสก็มีความลำบากใจในแบบของเขา ลองคิดกลับกันดู ถ้าท่านอ๋องตวนช่วยชีวิตเจ้า เจ้าจะทรยศท่านอ๋องได้หรือ”

“ไม่มีทางพ่ะย่ะค่ะ อาอวี่สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อท่านอ๋อง”