องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 389

เสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่นอยู่ตรงหน้าอาอวี่ และทำให้อาอวี่ตกใจจนหน้าซีด

ความจริงแล้วแม่ทัพฉีกังวลใจมาก จึงรีบพาคนตามออกมาจากในเมือง

เมื่อมาถึงก็เห็นซากปรักหักพังที่อยู่หน้า แม่ทัพฉีร้อนใจ จึงสั่งให้คนรีบเข้าไป

และแม่ทัพฉีก็รีบเข้าไปในบ้านที่ถล่มลงมาด้วยเช่นกัน

ไม่ง่ายเลยที่จะพบสถานที่ที่เกิดเหตุรุนแรงเช่นนี้ แม่ทัพฉีให้คนมายกซากปรักหักพังออกไป ฉีเฟยอวิ๋นนั่งอยู่ในนั้นโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ นอกจากนางแล้ว รอบ ๆ ก็ล้วนแต่เป็นซากปรักหักพัง เมื่อเห็นแม่ทัพฉี นางก็ลุกขึ้นยืนท่ามกลางซากปรักหักพัง นางมองไปรอบ ๆ และชี้ไปที่ที่หนึ่ง：“ท่านพ่อ คนร้ายอยู่ข้างใน ตอนนี้เขาถูกพิษของข้า ข้าเชื่อว่าไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บ รีบหาให้พบเถอะเจ้าค่ะ”

“หา！” สีหน้าของแม่ทัพฉีดูตกใจ นี่คือบุตรสาวอันเป็นที่รักของเขา！

“เร็วเข้า หาคนให้พบ” แม่ทัพฉีสั่ง และตัวเขาเองก็เดินไปยืนอยู่ข้างหน้าฉีเฟยอวิ๋น

เมื่อมองดูแล้วก็แน่ใจว่าฉีเฟยอวิ๋นไม่เป็นอะไร แม่ทัพฉีจึงพาฉีเฟยอวิ๋นออกไป

“ท่านพ่อ เฉินอวิ๋นเจี๋ยอยู่ด้านนอก ท่านพ่อให้คนพาเขาออกมาด้วยนะเจ้าคะ” ฉีเฟยอวิ๋นชี้ไปที่ยังด้านนอก

“ไปหาคนให้พบ” แม่ทัพฉีสั่ง ฉีเฟยอวิ๋นเดินออกจากซากปรักหักพัง และนางก็เริ่มมองหาเจ้าอีกาน้อย

แต่หลังจากที่หาอยู่นานก็หาไม่พบ และทำให้แม่ทัพฉีตกใจไม่น้อย แม่ทัพฉีเกลี้ยกล่อมให้ฉีเฟยอวิ๋นออกไปก่อน แต่ฉีเฟยอวิ๋นปฏิเสธ

“ไม่ได้เจ้าค่ะ เจ้าอีกาน้อยหายไป ข้าต้องหามันให้พบ”

“เจ้าหาในตอนนี้ก็คงจะไม่พบ ท้องฟ้ามืดครึ้มและลมพัดเย็น ฝนใกล้จะตกแล้ว หากหาต่อก็คงจะเป็นอันตราย รอให้ฟ้าสว่างก่อนแล้วค่อยหาเถอะ” แม่ทัพฉีพูดเกลี้ยกล่อม ฉีเฟยอวิ๋นจีงยอมถอยออกไป

พบเฉินอวิ๋นเจี๋ยและนักดีดพิณคนนั้นแล้ว มีเพียงเจ้าอีกาน้อยเท่านั้นที่ยังหาไม่พบ

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ไปและยืนอยู่ข้างนอก

แม่ทัพฉีไม่วางใจ จึงยืนอยู่ข้าง ๆ เป็นเพื่อนฉีเฟยอวิ๋นด้วยความกลัดกลุ้ม และสั่งให้คนไปค้นหาเจ้าอีกาน้อย

เมื่อฟ้าสว่างแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ถือพิณกลับขึ้นไปบนรถม้าและนั่งรออยู่ในรถม้า

และข้างนอกก็ฝนตก

ในตอนแรกฝนตกเบา ๆ และต่อมาฝนก็ตกหนัก

แม่ทัพฉีสั่งให้คนปักหลักตั้งค่าย แพราะตอนที่ออกมานำกระโจมมาด้วย จึงสะดวก

ฉีเฟยอวิ๋นถูกคุ้มกันให้ขึ้นไปอยู่ในรถม้าและมองออกมาข้างนอก จิ้งจอกหางสั้นเอนกายลงในอ้อมแขนของนางและเฝ้ามองนาง

ฉีเฟยอวิ๋นลูบจิ้งจอกหางสั้น：“รอจนถึงเย็นนี้ หากยังไม่กลับมา พวกเราจะกลับไป ผู้คนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง สัตว์ก็เช่นกัน”

จิ้งจอกหางสั้นส่งเสียงแหลม ดูเหมือนว่ามันจะเศร้าใจ

ฉีเฟยอวิ๋นพักผ่อนสักครู่ ฝนหยุดในตอนเที่ยง ฉีเฟยอวิ๋นจึงลงมาจากรถม้าและไปตามหาเจ้าอีกาน้อย

คนอื่น ๆ รออยู่ข้างนอก มีเพียงฉีเฟยอวิ๋นเท่านั้นที่อุ้มจิ้งจอกหางสั้นออกไปตามหา

แม่ทัพฉีเดินตามนางด้วยท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูก ในบางครั้งเจ้าเด็กคนนี้ก็ดูโง่เขลาไปหน่อย！

เฉินอวิ๋นเจี๋ยได้รับการถอนพิษและไม่เป็นไรแล้ว และในเวลานี้นักดีดพิณหนุ่มผู้นั้นก็ฟื้นแล้ว แต่เป็นเพราะฤทธิ์ยา เขาจึงทำได้แค่มองฉีเฟยอวิ๋นและคนอื่นๆ เขาถูกมันอยู่ในกรงและไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ฉีเฟยอวิ๋นตามหาอยู่เป็นเวลานาน แต่ก็ไม่พบ นางจึงหยุดและมองหาด้วยตา

จิ้งจอกหางสั้นออกไปจากอ้อมแขนของนาง และเดินไปมาอยู่ในซากปรักหักพัง

ในที่สุดก็พบที่ที่หนึ่งและเริ่มขุดลงไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงเดินเข้าไปหาจิ้งจอกหางสั้น และไม่นานจิ้งจอกหางสั้นก็ออกมา ในปากของมันคาบเจ้าอีกาน้อยที่กำลังใกล้ตาย

ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบรับเจ้าอีกาน้อยไป จิ้งจอกหางสั้นถูกพิษและล้มลง ฉีเฟยอวิ๋นรีบอุ้มมันขึ้นมาและทำการช่วยชีวิต

เมื่อกลับมาที่รถม้า ฉีเฟยอวิ๋นก็เอาม่านบนรถม้าลง จากนั้นก็นำมีดมาปล่อยเลือดให้จิ้งจอกหางสั้นและเจ้าอีกาน้อย

ไม่นานทั้งสองตัวก็ดีขึ้น

แม่ทัพกระวนกระวายใจอยู่ข้างนอกและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในรถม้า