องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 44

เมื่อเห็นว่านางกลัว จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ระงับความโกรธลง แล้วหันกลับไปถามว่า：“ข้าถามเจ้า ข่าวลือจากภายนอกกับเจ้าในเวลานี้แตกต่างราวกับเป็นคนละคน แต่ก็แสร้งทำได้？”

ฉีเฟยอวิ๋นใจสั่น ไม่ได้ใจดีอย่างที่คิดไว้เลย เมื่อครู่ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เกรงว่าเพื่อที่จะซักถามนาง และเพื่อที่จะให้นางรับมือไม่ทัน

หลังจากที่คิดแล้วคิดอีก ฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงลังเล

ถ้าหากยอมรับแล้ว ก็จะมีผลลัพธ์สองอย่าง คือได้รับหน้าที่สำคัญจากจักรพรรดิอวี้ตี้ หรือไม่ก็ถูกลากออกไปประหาร

ฉีเฟยอวิ๋นพูดในใจ ใจของจักรพรรดิยากที่จะคาดเดาได้ นางไม่มีทางรู้ได้เลยว่าจักรพรรดิอวี้ตี้ทรงคิดอย่างไร ถึงอย่างไรเขาก็เป็นองค์จักรพรรดิ หากไม่เจ้าแผนการก็คงจะนั่งในตำแหน่งนี้ไม่ได้

“ข้าตามใจเจ้ามากเกินไปแล้ว” จักรพรรดิอวี้ตี้เดินไปหาฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นทำได้เพียงคุกเข่าลง

“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่กล้าพูดเพคะ”

ถึงตอนนี้แล้ว คงจำใจต้องทำ

จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นที่อยู่บนพื้นดิน：“เหตุใดเจ้าถึงไม่กล้าพูด？ข้าอยากลองฟังดูว่าท่านแม่ทัพใหญ่ของข้าให้กำเนิดบุตรสาวแบบไหนกัน？”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกหมดหนทาง เอะอะก็ยกเรื่องท่านพ่อมาพูด ความยิ่งใหญ่ของฝ่าบาทนั้นไร้ค่ามาก ยอมรับเลยจริง ๆ ผู้ชายแต่ละคนในสมัยโบราณทำไมถึงได้น่ารังเกียจเช่นนี้ น้องชายเป็นเช่นนี้ พี่ชายก็เป็นเช่นนี้！

“กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันเพียงแต่กลัวท่านอ๋องเย่เพคะ” หนานกงเย่ไร้ความปรานี ต้องเป็นคนไม่ชอบธรรม และผลักมันไปให้หนานกงเย่

“อ๋องเย่ก็รู้เรื่องนี้ด้วยหรือ？” เสียงของจักรพรรดิอวี้ตี้ดูไม่แปรปรวนเลย และฉีเฟยอวิ๋นก็ดูสีหน้าของเขาไม่ออก นางก้มหน้าลงไปที่พื้น แต่ก็รู้สึกได้ว่าจักรพรรดิอวี้ตี้หลีกเลี่ยงเรื่องนี้เป็นอย่างมาก

อาจเป็นเพราะตำแหน่งหน้าที่ หรืออาจเป็นเพราะไม่ต้องการให้หนานกงเย่มีส่วนร่วมในเรื่องนี้ เขาเป็นพี่ชาย จึงไม่ต้องการให้คนที่ไว้ใจที่สุดเข้าร่วมในเรื่องนี้ สรุปได้ว่าฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกได้ว่าจักรพรรดิอวี้ตี้ไม่พอใจ

“หม่อมฉันมีใจรักเพียงแค่ท่านอ๋องเย่ แม้ว่าพระองค์จะแต่งงานกับหม่อมฉัน แต่กลับอยากให้ม่อมฉันตาย ๆ ไปซะ ในคืนวันแต่งงาน หม่อมฉันจึงตั้งใจที่จะกินยาให้มัวเมา เดิมทีหม่อมฉันคิดว่าจะได้รับความรักจากท่านอ๋องเย่ แต่พระองค์กลับมองดูชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย และม่อมฉันเกือบตายต่อหน้าต่อตาพระองค์”

“เช่นนั้นเจ้ากับอ๋องเย่ก็ยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริง ๆ หรือ？” จักรพรรดิอวี้ตี้รู้สึกขบขัน และความเยือกเย็นบนร่างกายของเขาก็หายไป ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องยอมรับ

“กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนี้ แต่ในวันนั้นฝ่าบาทไม่ทรงอยู่ที่นั่น ท่านอ๋องเย่มองดูหม่อมฉันที่ไม่สามารถร้องขอความตายได้ และไม่เคยที่จะมีความเมตตาเลย หม่อมฉันมีความคิดที่โง่เขลา และทันใดนั้นก็เข้าใจเหตุผล การบีบบังคับไม่ทำให้มีความสุข หม่อมฉันสาบานเลยว่าจะไม่รักเขาอีกต่อไป และหากสามารถรอดไปได้ จะเป็นคนดีอย่างแน่นอน

บางทีอาจเป็นความเมตตาจากสวรรค์ หม่อมฉันถึงได้ยังมีชีวิตอยู่”

ฉีเฟยอวิ๋นพูดจบในลมหายใจเดียว ช่างน่าประทับใจมาก มันไม่ง่ายเลยที่นางจะสามารถแก้ตัวได้เช่นนี้

จักรพรรดิอวี้ตี้เดินอย่างช้า ๆ ในขณะที่เดินก็ถามว่า：“จะว่าไปเจ้ากับอ๋องเย่ก็ดูเหมือนจะสนิทสนมกันดี？”

ฉีเฟยอวิ๋นกลุ้มใจมาก ควรจะตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ดี นางเข้ามาในวังเพราะเรื่องการคัดเลือกนางสนมของฝ่าบาท แต่ในเวลานี้กลับพูดถึงเรื่องของนาง

“ฝ่าบาทเพคะ ในเมื่อหม่อมฉันกับท่านอ๋องเย่ไม่มีวาสนาได้เป็นสามีภรรยากัน หม่อมฉันก็อยากที่จะหย่ากับท่านอ๋องเย่เพคะ เรื่องนี้ฝ่าบาทก็ทรงทราบดี เพียงแต่ท่านอ๋องเย่ยังยืนกรานที่จะไม่ยอมหย่า หม่อมฉันคิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่ท่านอ๋องเย่ไม่อยากหย่ากับหม่อมฉัน

แต่หากพูดว่าดูเหมือนจะสนิทสนมกันดีคงจะไม่ใช่ เดิมทีเราก็เข้ากันไม่ได้ สามีภรรยาที่ไม่ปรองดองกัน ยากที่จะไปกันได้

“มีการพัฒนา แต่ยังไม่ฉลาดขนาดนั้น พระชายาเย่ไม่ใช่หญิงธรรมดาทั่วไป จะไม่พิจารณาจริง ๆ หรือ？” จักรพรรดิอวี้ตี้คิดว่าการที่ฉีเฟยอวิ๋นอยู่เคียงข้างหนานกงเย่นั้นเป็นเรื่องดี

ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก：“ฝ่าบาททรงพระปรีชาเพคะ”

จักรพรรดิอวี้ตี้อดหัวเราะไม่ได้：“ข้าทรงพระปรีชา ข้าพูดอะไรหรือ？”

“ท่านอ๋องเย่ทรงไม่ชอบหม่อมฉัน หม่อมฉันเคยทำเรื่องไร้สาระมากมายในอดีต แน่นอนว่าฝ่าบาทต้องดูความคิดท่านอ๋องเย่ออก หม่อมฉันต้องการหย่า ท่านอ๋องเย่ก็ต้องที่จะหย่ากับหม่อมฉัน” ในขณะที่พูดฉีเฟยอวิ๋นก็ก้มหน้าลง

จักรพรรดิอวี้ตี้ถอนหายใจ：“น้องชายของข้า ทำไมข้าจะไม่เข้าใจ？เจ้าเคยทำเรื่องไร้สาระมากมายในอดีต แต่ในตอนนี้เจ้าฉลาด จะไม่ทำให้เขาสนใจเจ้าเลยหรือ！”

“หม่อมฉันเพียงแค่ต้องการหย่าเพคะ！” ฉีเฟยอวิ๋นแสร้งทำเป็นยืนกราน

“การแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญ จะทำเป็นเล่นได้อย่างไร อีกอย่างเจ้าก็เป็นสะใภ้ของตระกูลสวรรค์ อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย！” สีหน้าของจักรพรรดิอวี้ตี้ดูจริงจัง

ฉีเฟยอวิ๋นสามารถหยั่งความคิดของจักรพรรดิอวี้ตี้ได้แล้ว นางบรรลุเป้าหมาย และไม่ต้องพัวพันกับเรื่องหย่าร้างอีก

แม้ว่านางจะดูออกและต้องการที่จะหย่า เว้นแต่หนานกงเย่จะเห็นด้วย ไม่เช่นนั้นก็จะไม่มีใครสนใจเรื่องนี้

แน่นอนว่าเขาสามารถปฏิเสธต่อหน้าฝ่าบาทได้ แต่เหตุใดเขาถึงไม่ทำ

ฉีเฟยอวิ๋นไม่คิดเรื่องหย่าอีกต่อไป

ไม่ช้าก็เร็ววันหนึ่งหนานกงเย่ก็ต้องพูดออกมาเอง หนานกงเย่ไม่รีบร้อน นากก็ไม่รีบร้อนเช่นกัน

“ลุกขึ้นเถอะ ข้ายังเรื่องจะคุยกับเจ้า”

ฉีเฟยอวิ๋นจึงลุกขึ้น และรอคอยเรื่องจะเกิดอะไรขึ้นอย่างใจคอห่อเหี่ยว แม้ว่าจักรพรรดิอวี้ตี้จะโล่งใจแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่ายังต้องการอะไรอีก

หากไม่พูดถึงเรื่องคุณหนูรองตระกูลจวินคงจะไม่ได้