องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 442

ฉีเฟยอวิ๋นตัวสั่นไปทั้งตัว และทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้น

มีห้องสว่างอยู่ข้างหน้าเธอและมีคนกำลังเดินอยู่ในห้อง ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าเธอตื่นแล้วและร่างกายของเธอก็เจ็บไปทั้งตัว

"ท่านอ๋อง......"

ฉีเฟยอวิ๋นนอนลงไปสักพักและเมื่อเริ่มรู้สึกมีสติแล้วจึงเรียกคนเข้ามา

อวิ๋นจิ่นเกือบจะโยนเด็กที่อุ้มอยู่ในอ้อมแขนออกไปและหันไปหาฉีเฟยอวิ๋น "นายท่านเจ้าคะ?"

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นจากเตียง อวิ๋นจิ่นตื่นตระหนก "นายท่านฟื้นแล้ว รีบไปรายงานท่านอ๋อง"

อาอวี่รีบเดินออกไปรายงานให้ท่านอ๋องเย่ทราบ ขณะนี้หนานกงเย่กำลังลูกชายคนโตฟังไป่ซู่ซู่พูดอยู่ภายในเรือนด้านหน้า

เขาไม่ได้ดูรีบร้อนเลยสักนิด ออกมาได้สักพักหนึ่งแล้วก็ยังพูดไม่จบ อากาศเย็นเช่นนี้!

อาอวี่ตะโกนออกไป หนานกงเย่อุ้มลูกชายคนโตกลับเข้ามาในเวลารวดเร็ว เมื่อเด็กกลับมาก็มีฝูงนกติดตามมาข้างหลัง ทำให้ภายในเรือนราวกับมีว่าวขนาดใหญ่ปกคลุมอยู่ จากนั้นจึงเดินกลับเข้าไปในเรือนสวนดอกกล้วยไม้

"อวิ๋นอวิ๋น"

เมื่อเข้าประตูมาหนานกงเย่ตะโกนเรียกฉีเฟยอวิ๋น เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นนั่งอยู่บนเตียง ดวงตาของหนานกงเย่ก็เป็นประกายและเดินเข้ามาตรงหน้าของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นมองดูลูกชายของเธออยู่ในภวังค์

เมื่อก้มหน้าลง ฉีเฟยอวิ๋นก็ถูกหนานกงเย่กอดไว้ในอ้อมแขน ฉีเฟยอวิ๋นจ้องมองลูกของเธออย่างปลาบปลื้ม

เมื่อเด็กน้อยเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็อ้าปากยิ้ม ใบหน้าของเขาน่ารักอย่างมาก ฉีเฟยอวิ๋นถาม "นี่คือลูกของเราหรือเพคะ?"

หนานกงเย่ปล่อยฉีเฟยอวิ๋น "จะไม่ใช่ได้อย่างไร"

"ใหญ่เช่นนี้เลยหรือเพคะ? ทำไมดูเหมือนสามสี่เดือนเลยเพคะ?"

"เจ้าหลับไปสองเดือนแล้ว ใหญ่เช่นนี้จะแปลกอะไร น้ำนมของแม่นมทั้งหลายในจวนของเราดี ต้องขาวๆ อ้วนๆ เช่นนี้แหละ"

หนานกงเย่อดไม่ได้ที่จะจูบฉีเฟยอวิ๋นสองครั้ง ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองหนานกงเย่ "หม่อมฉันนอนไปนานแค่ไหนหรือเพคะ?"

"เจ็ดสิบวัน" หนานกงเย่พูดถึงเจ็ดสิบวันก็รู้สึกกัดฟันกรอด เช่นนี้ต้องมีความสัมพันธ์กับซูมู่หรงนานขนาดไหน เขารู้สึกโกรธมาก

ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิด "ทำไมหม่อมฉันถึงไม่รู้เลย เวลาของพวกเราและของพวกเขาปรับคำนวณได้อย่างไรกัน ทำไมถึงมีการเปลี่ยนแปลงทุกครั้ง หัวหน้ากล่าวว่า ครั้งนี้ที่หม่อมฉันกลับไปคือไม่ได้กลับมาห้าปีแล้ว"

"พวกเจ้าได้พบเจอกันจริงๆ ด้วย" หนานกงเย่โกรธจนกัดฟันกรอด

ฉีเฟยอวิ๋นหมดคำพูด "หัวหน้าได้รับบาดเจ็บและเกือบตาย ถึงแม้ที่นี่จะผ่านไปแล้วเจ็ดสิบวัน แต่ที่หม่อมฉันประสบพบเจอมาก็เพียงแค่เจ็ดวันเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเลยในเจ็ดวัน เพียงแค่ฉีดยาและรักษาอาการป่วยให้กับคนที่ใกล้จะตาย"

"จริงหรือ?" หนานกงเย่ยังคงสงสัย

ฉีเฟยอวิ๋นจูบลงที่ปากของเขาเบาๆ จากนั้นอาการโกรธของเขาก็หายไป

หนานกงเย่จึงไว้ชีวิตเธอและกอดแขนของเธอไว้แน่น "ข้าคิดหาวิธีนับไม่ถ้วนเพื่อที่ต้องการจะไปหาเจ้า แต่ข้าก็หาไม่พบ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าร้อนใจเพียงใด ข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่ต้องการข้าแล้ว ข้าเกือบจะเอาหัวไปกระแทกกับเสาเพื่อตายไป!"

ฉีเฟยอวิ๋นเกือบจะหัวเราะออกมา แต่เมื่อเห็นใบหน้าของลูกชายที่ยิ้มแย้มอย่างร่าเริง ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกสบายใจขึ้นมามาก

"ท่านอ๋องเพคะ เกิดออกมากี่คนหรือเพคะ?" ขณะนี้เธอเพิ่งจะนึกขึ้นได้และถามออกมา

หนานกงเย่รู้สึกหดหู่ ถึงแม้จะอยากตีเธอ มีลูกชายแล้วก็ลืมสามีเลยใช่ไหม?

"ท่านอ๋องเพคะ" เมื่อไม่ได้คำตอบจากหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามซ้ำ

หนานกงเย่จึงพูดขึ้นมา "เจ้านับเองไม่เป็นหรือ?"

ฉีเฟยอวิ๋นจึงปล่อยหนานกงเย่ออก และนับจำนวนที่อยู่ในห้อง ข้างหน้ามีเปลอยู่สามอัน ฉีเฟยอวิ๋นอยากรู้ว่าใช่สามคนหรือไม่ แต่เมื่อดูอย่างละเอียดทางนั้นยังมีเปลอีกสองอัน ฉีเฟยอวิ๋นก็เริ่มอยู่ไม่นิ่ง ห้าคน?

หนึ่งคอก?

"ท่านอ๋องเพคะ มีกี่คนกันแน่เพคะ?" ฉีเฟยอวิ๋นเกือบจะร้องไห้ออกมา อวิ๋นจิ่นอุ้มหนึ่งคนเข้ามาและวางลงให้กับฉีเฟยอวิ๋น

"พระชายาเจ้าคะ ทั้งหมดมีห้าคนเจ้าค่ะ"