องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 444

หลังจากใช้เวลาทั้งคืนฉีเฟยอวิ๋นก็หมดแรงและหนานกงเย่ก็พอใจมากเช่นกัน

ในตอนเช้าฉีเฟยอวิ๋นลุกจากเตียงแล้วไปส่องดูตรงหน้ากระจก นางนอนอยู่เป็นเวลาเจ็ดสิบวันบนร่างกายนั้นราวกับถูกกรีดเลือดกรีดเนื้อยังไงยังงั้น ฟื้นตัวได้ราวกับไม่มีส่วนเกินเลยสักนิด

แล้วก็ขอบคุณที่ไป๋ซู่ซู่มา หากไม่ใช่ไป๋ซู่ซู่ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่รู้ว่าตอนนี้จะกลับมาได้หรือไม่ ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงว่าทั้งครอบครัวอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

คิดถึงเรื่องการไปเยี่ยมมู่เหมียน และคิดถึงลูกหลายคนที่ต้องให้ความคุ้มครอง ฉีเฟยอวิ๋นต้องร่างภาพเอาไว้ซะก่อน

อาศัยช่วงเวลาที่หนานกงเย่ยังไม่ตื่น ฉีเฟยอวิ๋นได้วาดภาพร่างลานหลังจวนอ๋องเย่ใบหนึ่ง

นางเตรียมสร้างลานหลังจวนขึ้นใหม่และจะสร้างกำแพงทองแดงกับกำแพงเหล็กเพื่อให้คนของจงชินมาแล้วกลับไปไม่ได้ และให้ลูกชายทั้งหลายของนางเติบโตอย่างปลอดภัย!

หนานกงเย่ตื่นขึ้นมาจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็นำภาพร่างในมือมามอบให้หนานกงเย่ แม้ว่าหนานกงเย่จะแปลกใจอยู่บ้างแต่เห็นด้วยกับวิธีการของฉีเฟยอวิ๋น

หลังจากอาหารเช้าแล้วก็ให้ผู้คนเตรียมการ ในไม่ช้าช่างฝีมือและวัสดุก็พร้อม จวนอ๋องเย่มีช่างฝีมือสามพันคน พวกเขาสร้างมันทั้งวันทั้งคืน ใช้เวลาไม่นานก็สร้างจนแล้วเสร็จ ฉีเฟยอวิ๋นรีบเร่งสร้างเรือนชั้นๆให้เสร็จทันก่อนฤดูหนาวมาถึงซึ่งย่อมต้องใช้เงินจำนวนมาก

ฉีเฟยอวิ๋นเปิดลิ้นชักหยิบสัญญากู้ยืมของอ๋องตวนออกมา มอบให้อาอวี่ให้เขาไปหาอ๋องตวนเพื่อรับเงิน

อาอวี่ไปที่นั่นและกลับมาอย่างรวดเร็วแต่ว่ากลับไม่มีเงินเลย

ไม่ใช่ว่าไม่ให้แต่ไม่มีให้ในตอนนี้

“อ๋องตวนกล่าวว่าเช่นไร?” อย่างไรก็ต้องถามอยู่ดี

อาอวี่บอกว่า: "เงินนั้นไม่มี รออีกสักพัก"

"นานเท่าใด?"

“อันนี้ไม่ได้บอกไว้”

"ไปถาม"

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เชื่อว่าอ๋องตวนจะไม่มีเงิน

อ๋องตวนไม่ให้เงิน ฉีเฟยอวิ๋นต้องการตามหนานกงเย่เข้าวัง นางเข้าวังก่อนดีกว่า

“ท่านอ๋อง ไทเฮาและฝ่าบาทได้พบกับพวกเจ้าใหญ่แล้วใช่หรือไม่?” ฉีเฟยอวิ๋นถาม

“พบนี่พบแล้วแต่เพียงแคครั้งเดียว เสด็จแม่ทรงมีพระราชโองการให้อุ้มเข้ามาในวังแต่ข้าไม่ได้รับปาก”

“เหตุใดหล่ะ?” ฉีเฟยอวิ๋นงุนงง

หนานกงเย่มองไปยังฉีเฟยอวิ๋นอย่างเย็นชา: "ข้าอุ้มพวกเขาทั้งห้าคนแล้วก็อุ้มเจ้าด้วย?"

“……”เข้าใจแล้ว!

ไม่ต้องการให้พวกเขาแม่ลูกแยกจากกันและยิ่งไม่ต้องการแยกจากนาง

ฉีเฟยอวิ๋นนั้นเพื่อแสดงถึงความรู้สึกซาบซึ้งใจจึงได้จุมพิตหนานกงเย่หนึ่งครั้ง หนานกงเย่กำลังจ้องมองที่ลูกชายแล้วตะลึงครู่หนึ่ง

“หากอยากจุมพิตก็จุมพิตอีกหลายจูบหน่อย!” หนานกงเย่เบือนหน้าออกแล้วริเริ่มตอบสนอง ฉีเฟยอวิ๋นมองด้วยความโมโหจากนั้นเปิดแขนเสื้อออกให้หนานกงเย่ดู

“ท่านดูสิ ท่านกัดแขนของข้าทำไม?” ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้โมโหเพียงแค่เรื่องเดียว หากว่าเขากัดตรงหน้าอกและปากสักสองครั้งก็ช่างเถอะแต่กลับไม่ใช่ เขาวิปริตหรือกัดบริเวณที่แปลกๆโดยเฉพาะ ต้นขาและแขน เขานี่มีพฤติกรรมวิปริตอะไรเช่นนี้?

หนานกงเย่เหลือบมองยังแขนเป็นจ้ำๆดังลูกสตรอเบอร์รี่ของฉีเฟยอวิ๋นแล้วก้มศีรษะลงจูบจุ๊บหนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นสั่นสะท้านแล้วหนานกงเย่ก็เลิกคิ้วมองนาง: "เจ้าทำให้ข้าพึงใจ ผู้ใดบอกให้เจ้าเกิดอารมณ์ที่นี่?"

"ท่าน……"

ฉีเฟยอวิ๋นหน้าแดงแล้วเบือนหน้าออกมองไปยังหนานกงเย่

ไร้ยางอาย!

หนานกงเย่วางลูกชายลง ลุกขึ้นแล้วอุ้มฉีเฟยอวิ๋นขึ้นจากฝั่งหนึ่งทำให้ฉีเฟยอวิ๋นตกใจ: "ท่าน......"

“ข้าคิดเรื่องอย่างหนึ่งขึ้นได้เลยอยากจะลองดู......”

“ท่านจะลองสิ่งใด? คืนนี้......คืนนี่......” ฉีเฟยอวิ๋นไม่ทันได้รอให้กล่าวจบคนก็ถูกวางไว้ด้านในของเตียงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นหน้าแดงราวกับเลือดไหลแล้วรีบเรียกเขา: “ท่านให้ข้าลุกขึ้นมานะ ให้ลูกชายเห็นเข้าสมควรที่ใด?"