องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 450

พระมเหสีหวาอิจฉาริษยา นางวิจารณ์ความไม่เอาไหนของท่านอ๋องตวนอย่างไม่สบอารมณ์ ผ่านมานานเช่นนี้ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว

ท่านอ๋องตวนจึงกล่าวว่า : “ใครบอกว่าข้าไม่มีการเคลื่อนไหว เห็น ๆ อยู่ว่าฉวนเอ๋อร์ไม่ชมชอบไม่สนใจข้า”

“ฉวนเอ๋อร์....” พระมเหสีหวากำลังจะกล่าวบางอย่าง เด็กน้อยทั้งห้ากำลังเล่นสนุกสนานอยู่บนเตียง ก็พลันหยุดนิ่งทันใด พระพันปีก็ตกใจไม่แพ้กัน ไม่รู้ว่าเจ้าเด็ก ๆ เหล่านี้เป็นอะไร ถึงได้หยุดนิ่งไม่ไหวติ่งกันเช่นนี้

หนานกงเย่อุ้มใครบางคนเข้ามา เด็ก ๆ เหล่านั้นก็พากันร้องไห้โยเยทันที กระทั่งกรีดร้องโวยวาย สร้างความตกใจให้แก่พระพันปีจนทำอะไรไม่ถูก พระมเหสีก็ตื่นตกใจไม่น้อยเช่นกัน!

“เป็นอะไรกัน?” พระมเหสีแปลกใจอย่างมาก นางยังไม่ได้ทำสิ่งใดทั้งสิ้น!

เมื่อหนานกงเย่เข้ามาพระพันปีถึงกับผงะไปทันที : “นี่คือ?”

“......” หนานกงเย่วางฉีเฟยอวิ๋นลงบนเตียง เด็ก ๆ เหล่านั้นพากันร้องห่มร้องไห้ ราวกับรู้ว่าท่านแม่ของพวกเขาทำร้าย

ฉีเฟยอวิ๋นรีบลุกขึ้นมานั่ง เวลานี้อวิ๋นหลัวฉวนก็ตกใจเช่นกัน : “ใบหน้าของท่านพี่เสียนเฟย!”

พระพันปีมองออกไป : “นี่มันอะไรกัน? มู่เหมียนทำร้ายเจ้ารึ?”

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหน้า เด็ก ๆ เหล่านั้นพากันร้องไห้ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด พระพันปีเองก็ไม่สบายใจ : “หยุดร้องไห้ได้แล้ว ย่าจะจัดการให้ท่านแม่ของพวกเจ้าเอง”

เด็กน้อยเหล่านั้นถึงหยุดร้องไห้ทันที พระมเหสีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ : “เด็กพวกนี้เป็นเทพหรือว่าเป็นอะไรกันแน่?”

เวลานี้พระพันปีกลับรู้สึกว่า เด็กพวกนี้ก็คือปีศาจ เห็นยังเด็กเช่นนี้ แต่ล้วนเข้าใจทุกอย่าง

ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังสะอึกสะอื้น เด็กน้อยเหล่านั้นมองไปทางฉีเฟยอวิ๋นด้วยแววตาไม่ได้รับความเป็นธรรม มันน่าแปลกใจมากทีเดียว

หนานกงเย่ตะโกนออกไปด้วยความขุ่นเคือง : “เฉินอวิ๋นชู ข้ากับเจ้ายังมีเรื่องต้องสะสาง!”

ในขณะที่ตะโกนนั้นสวีกงกงก็ได้เดินเข้ามาอยู่เป็นข้างกายของเฉินอวิ๋นชู

สายตาของพระพันปีนั้นเคร่งเครียดลงเล็กน้อย กระทั่งเห็นหลังมือของสวีกงกง

หลังมือของเขานั้นทั้งแดงทั้งบวม

สวีกงกงรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล โชคดีที่ฮองเฮาได้ทรงส่งจดหมายให้กับฝ่าบาทแล้ว

สวีกงกงขยิบตาหนึ่งครั้ง คนที่อยู่ในตำหนักเฉาเฟิ่งก็พากันถอยออกไปอย่างเงียบ ๆ

พระพันปีเห็นเฉินอวิ๋นชูคุกเข่าลง : “หม่อมฉันขอคารวะเสด็จแม่เพคะ”

พระพันปีแปลกใจมาก : “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

“ทูลรายงานเสด็จแม่ หม่อมฉันเห็นพระชายาเย่วิ่งออกมาจากตำหนักหรงเต๋อ สวีกงกงเองก็ตื่นตกใจเช่นกัน จึงได้เดินเข้าไปดู จึงเห็นท่านอ๋องเย่เสด็จมา เขากล่าวโทษหม่อมฉัน หาว่าหม่อมฉันจะลงมือทำร้ายพระชายาเย่ แต่หม่อมฉันโดนปรักปรำนะเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นคาดไม่ถึง ว่าจนถึงตอนนี้เฉินอวิ๋นชูก็ยังเล่นลิ้นไม่เลิก

พระพันปีแปลกใจเช่นกัน : “ใช่หรือ?”

นางถามหนานกงเย่

สายตาของหนานกงเย่เย็นยะเยือก : “กล่าวเช่นนี้ก็แสดงว่าข้าคงมองผิดไป ฮองเฮาไม่ใช่หรือที่ทำร้ายอวิ๋นอวิ๋นและไม่ใช่เพราะฮองเฮาหรือที่ทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือที่บวมแดงของสวีกงกงก็ไม่ใช่เพราะท่านเหยียบเองหรอกหรือ?”

“ท่านอ๋องเย่ แล้วข้าจะทำเช่นนั้นด้วยเหตุใด สวีกงกงอยู่ที่นี่ด้วย ถูกหรือผิดก็ถามเขาไปตรง ๆ เลยสิเจ้าคะ”

สวีกงกงคุกเข่าลงบนพื้น ด้วยสีหน้าซีดเซียว

เขาไม่รู้ว่าควรจะต้องทำอย่างไร แต่ก็ไม่ได้ชักช้า จากนั้นก็คำนับโขกศีรษะสามครั้ง ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง จึงลุกขึ้นและพุ่งออกไป แต่ต่อให้พุ่งออกไปตอนนี้ก็คงไม่ทันการณ์แล้ว สวีกงกงกระแทกกับเสา จนหัวล้างข้างแตก

ฉีเฟยอวิ๋นตะโกนออกไป : “สวีกงกง สวีกงกง...”

จักรพรรดิอวี้ตี้เข้ามาเห็นภาพนี้พอดี สวีกงกงค่อย ๆ หันไปมองฉีเฟยอวิ๋น ก่อนจะหายใจเฮือกหนึ่ง : “ข้าน้อยละอายต่อฝ่าบาท ละอายต่อไทเฮา และละอายต่อเหล่านายท่าน ข้าน้อยทำได้แค่ชดใช้ความผิดด้วยความตายเท่านั้น!”

“ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ทุกอย่างจะผ่านไป ไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้ ไม่มีผู้ใดทำร้ายข้า ข้าเองที่ไม่ระวังเดินชนกำแพง”

สวีกงกงซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก : “ข้าน้อย.....”

ฉีเฟยอวิ๋นรีบกล่าวขึ้น : “กงกง ท่านอย่าเพิ่งไปสิ ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน ในวันที่ป้าซีลาจากโลกนี้ไป ข้ายังพูด......”

สวีกงกงหายใจเฮือกหนึ่งอีกครั้ง พลางมองไปทางฉีเฟยอวิ๋น : “จริงหรือ....”

“จริงสิ!” ฉีเฟยอวิ๋นกวาดตามองออกไป นางกวาดตาสำรวจร่างกายของสวีกงกง ศีรษะเขาได้รับความกระทบกระเทือน ความดันในศีรษะจึงเพิ่มสูงขึ้น โชคดีที่เส้นเลือกยังไม่แตก

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น : “ประคองสวีกงกงไปนอน ท่านอ๋อง ท่านช่วยเรียกหมอประจำจวนให้นำกล่องยาของหม่อมฉันมาที่นี่ด้วย หม่อมฉันต้องใช้สายน้ำเกลือ”