องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 46

ทันใดนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ตาพร่ามัว นางอยากบอกให้หนานกงเย่ปล่อยมือ แต่ดูเหมือนว่าจะสายเกินไปแล้ว นางหายใจติดขัด และไร้ซึ่งการตอบสนอง

หลังจากที่หนานกงเย่ปล่อยมือ ร่างของนางก็ล้มลงไปที่พื้น

เขายื่นมือออกไปและโน้มตัวลงไปอุ้มนางขึ้นมา เขารีบเดินไปที่เตียงแล้ววางนางลง จากนั้นก็นั่งลงแล้วกล่าวว่า：“อย่าแสร้งทำเป็นตาย ข้าไม่ได้หลอกง่ายเช่นนั้น！”

สิ่งที่ตอบกลับมาคือบรรยากาศที่เย็นยะเยือก

หัวใจของหนานกงเย่สั่นระรัว

และอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปทดสอบ ไม่มีลมหายใจแล้ว！

จากนั้นก็ทดสอบชีพจรอีกครั้ง ไม่มีชีพจรหายแล้ว！

“ทังเหอ！”

หนานกงเย่ตะโกนเสียงดัง และทังเหอที่อยู่หน้าประตูก็รีบตอบ：“ท่านอ๋อง”

“หมอหลวง”

ทังเหอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลานี้ หมอหลวงจึงประจำอยู่ตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นอาจเกิดเรื่องขึ้นได้

เมื่อหมอหลวงเข้ามาก็รีบเดินไปหาหนานกงเย่：“ท่านอ๋อง”

“ลองตรวจดูหน่อย”

หนานกงเย่ลุกขึ้นเดินไปข้าง ๆ ในเวลานี้เขาสงบลง และใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น

เขาโมโหเพียงแค่ชั่วขณะ ไม่คิดว่าจะลงมือจริง ๆ……เพียงแต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงต้องยั่วโมโหเขาทุกครั้ง？

“ท่านอ๋อง พระชายาสิ้นพระชนม์แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงรายงาน และเห็นว่ามีรอยนิ้วมือที่คอของฉีเฟยอวิ๋น เขารู้ว่าท่านอ๋องไม่ชอบพระชายาและอยากให้พระชายาสิ้นพระชนม์ตั้งแต่วันแต่งงานแล้ว แต่ในตอนนี้ก็ใช้ชีวิตอยู่ร่วม ท่านอ๋องคงจะเห็นพระชายาทุกวันจนรู้สึกขวางหูขวางตา เกรงว่าจะทนไม่ไหว ถึงได้ลงมืออย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้

หมอหลวงไม่สนใจการตายของฉีเฟยอวิ๋น ในเวลานี้อ๋องเย่ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ถึงอย่างไรก็เป็นเชื้อพระวงศ์ ฝ่าบาทคงจะไม่ประหาร？

ท่านอ๋องต้องการชีวิตของพระชายามานานแล้ว ตายแล้วก็คือตายแล้ว อย่างมากท่านอ๋องก็แค่ช่วยให้คุณหนูเฉินเป็นพระชายาเอก เช่นนั้นก็จะเป็นผลดีต่อจวนอ๋องเย่

“ข้าไม่เชื่อ”

หนานกงเย่มองไปด้วยแววตาที่เป็นประกายเหมือนคบเพลิง：“นางไม่มีทางตายได้ง่าย ๆ นางยังติดค้างข้า”

พ่อบ้านและหมอหลวงต่างตกใจกลัวจนตัวสั่น ต้องเกลียดชังกันขนาดไหน คนตายไปแล้วก็ยังไม่ละเว้น และยังรอศพที่แข็งทื่อ

หลังจากที่พูดจบแล้ว หนานกงเย่ก็โบกมือ：“ออกไปเถอะ”

พ่อบ้านมองไปที่หนานกงเย่อย่างไม่รู้สาเหตุ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ออกไปก่อน

เมื่อประตูปิดแล้ว หนานกงเย่ก็เดินไปนั่งลงข้าง ๆ และจ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น

ผู้หญิงที่สมควรตาย เขายังไม่ได้ให้นางตาย แต่นางกล้าที่จะตายไปเสียก่อน

“ฉีเฟยอวิ๋น เจ้าลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ละเว้นเจ้า！” หนานกงเย่กำหมัดแน่น ไม่มีเหตุผลใด ๆ เขาร้อนรุ่มในใจ ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ ตายไปแล้วก็ยังจะทำให้เขาจิตใจไม่สงบ

หลังจากนั้นไม่นานหนานกงเย่ก็ยืนขึ้น เขาเดินไปตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น และมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างละเอียด ยิ่งมองก็ยิ่งกระวนกระวายใจ เขากัดฟัน：“ข้ารู้ว่าเจ้าเสแสร้ง ลุกขึ้นมาเถอะ！”

ในที่สุดเก็รอคำตอบของฉีเฟยอวิ๋นไม่ไหว หัวใจของหนานกงเย่จมลง เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่นิ่งสงบของฉีเฟยอวิ๋น ไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงรู้สึกเจ็บปวดใจ

ไม่ควรเลย！

หนานกงเย่จับหัวใจของตัวเอง บางสิ่งบางอย่างก็น่าตลกเสียจริง

ในวันนั้นนางบีบบังคับให้แต่งงาน เขาก็เจ็บปวด แต่ไม่ใช่เพื่อนาง แต่เพื่อคนคนนั้นที่ร้องไห้！

หนานกงเย่ค่อย ๆ นั่งลงบนเตียง และพบว่าตำแหน่งข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋นนั้นเป็นเตียงที่กว้างขวางมาก แต่นางนอนอยู่ขอบเตียง เขาจึงนั่งลงอย่างเบียด ๆ

เมื่อมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นที่นอนอยู่บนเตียง หนานกงเย่ก็ยังคงวุ่นวายใจและยังรู้สึกเจ็บปวดใจ และใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าก็ค่อย ๆ สลายไป

เขายิ้ม และเสียดสีเล็กน้อย：“เห็นได้ชัดว่าเจ้าทำร้ายข้า หรือว่าข้าจะเจ็บปวดใจเพราะเจ้า？”

หนานกงเย่ค่อย ๆ คลายมือและเหลือบมองไปที่หน้าต่าง ราวกับว่าหันไปเห็นรอยยิ้มนั้นของจวินฉูฉู่ น้ำตาของเขาหยดด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

นับตั้งแต่วันนั้น หัวใจของเขาก็ไม่เคยเจ็บปวดอีก

แต่ทำไมมันถึงกลับมาเจ็บปวดอีกครั้ง？

เมื่อมองดูคนที่นอนอยู่บนเตียง หนานกงเย่ก็ใจลอย และเห็นได้ชัดว่านางน่าเกลียดมาก วัน ๆ ส่งเสียงดังแต่ว่าข้าสวย แต่ในตอนนี้กลับไม่เอะอะโวยวาย ริมฝีปากก็ยังแข็งอยู่เลย หากไม่รนหาที่ตาย จะนอนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร

ร่างกายของเขาเพิ่งจะหายดี ราวกับว่าเขามีความแข็งแกร่งที่ไม่รู้จักจบสิ้น เดิมคิดว่าทำให้ตกใจกลัว แต่ใครอยากจะใช้กำลังเพียงน้อยนิด นางก็เป็นเช่นนั้น

เปล่าประโยชน์จริง ๆ วันธรรมดาไม่ค่อยดีนัก วันนี้เกิดอะไรขึ้น？

หนานกงเย่หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ฉีเฟยอวิ๋น：“ตายแล้วก็ดีข้าจะไม่ต้อง……”

คำว่าเจ็บปวดใจไม่ได้พูดออกมา หนานกงเย่มองไปที่ใบหน้าที่นิ่งสงบของฉีเฟยอวิ๋นและกัดฟัน：“ข้าเจ็บปวดใจได้อย่างไร？”

หลังจากที่พูดจบก็ปล่อยมือ หนานกงเย่กำมือแน่นและนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋น เขานั่งอยู่เช่นนี้เป็นเวลาสองชั่วยาม

หลังจากผ่านไปสองชั่วยาม ฉีเฟยอวิ๋นก็ค่อย ๆ ขยับตัว และลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ นางลุกขึ้นนั่ง และถอนหายใจยาว ๆ นางมองมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ข้าไม่เป็นไร？” แต่นางจำได้ชัดเจนว่านางขาดใจตาย หรือว่านางเป็นอมตะ？

ในขณะที่กำลังงุนงงก็รู้สึกว่ามีคนยืนอยู่ข้างหน้า และปิดกั้นการมองเห็นของฉีเฟยอวิ๋น นางเงยหน้าขึ้นและเห็นหนานกงเย่กำลังมองนางอย่างเย็นชาอยู่ตรงหน้า

“ที่แท้เจ้าก็หลอกข้า”

ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออก และนางก็ไม่อยากพูดซี้ซั้ว ร่างกายของผู้ชายคนนี้ฟื้นฟูได้ดีกว่าที่คิดไว้ เป็นเพียงยาไม่กี่ชนิดที่เพิ่มเลือดของนางที่สามารถทำได้เช่นนี้ ตอนที่เขาลงมือก่อนหน้านี้ เดิมทีนางไม่ทันได้คิด ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป นางคงตายในมือผู้ชายคนนี้ได้ง่าย ๆ สู้ไม่พูดจะดีกว่า

คนเราต้องรู้จักประเมินตนเอง เมื่อมาในที่ที่วุ่นวายเช่นนี้ นางไม่มีฝีมือเท่าคนอื่น และไม่ตรงไปตรงมา เกรงว่าไม่ช้าก็เร็วคงต้องตาย