องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 487

เฉินอวิ๋นชูตกตะลึง จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นและตกอยู่ในห้วงความคิด

“พระชายาเย่ ไม่รู้ว่าวันนี้เจ้าจะอยู่เป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่？” เฉินอวิ๋นชูรู้สึกตัวกลับมาและรีบถามในทันที

“ไม่ทราบว่าฝ่าบาททรงคิดเห็นอย่างไรเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่จักรพรรดิอวี้ตี้

“ข้าก็อยากฟังเช่นกัน เจ้าอยู่ต่อเถอะ” จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปรอบ ๆ เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นต้องการให้จักรพรรดิอวี้ตี้ออกไป แต่ในเมื่อเขาไม่ไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องจำใจพูดคุยกับเฉินอวิ๋นชู

เฉินอวิ๋นชูมีปัญหามากมาย ฉีเฟยอวิ๋นดูไม่ออกว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม

ฉีเฟยอวิ๋นคุยเป็นเพื่อนเฉินอวิ๋นชูเกือบทั้งคืน และง่วงจนฟุบหลับไปบนโต๊ะ

จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่เฉินอวิ๋นชู：“ข้ารู้ว่ามันทำร้ายจิตใจของฮองเฮา แต่ข้าหวังว่าฮองเฮาจะกลับมามีความสุขในเร็ววัน”

เฉินอวิ๋นชูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“ฝ่าบาทควรพักผ่อนได้แล้วเพคะ ดึกมากแล้ว หม่อมฉันจะปรนนิบัติฝ่าบาทให้พักผ่อนเอง”

ทันใดนั้นจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ยิ้มและลุกขึ้นยืน เขากางแขนออก และรอให้เฉินอวิ๋นชูเดินเข้ามา

เฉินอวิ๋นชูเดินไปข้างหน้าจักรพรรดิอวี้ตี้ และเริ่มถอดเสื้อผ้าให้เขา

จักรพรรดิอวี้ตี้จับมือของเฉินอวิ๋นชู：“ข้ารู้สึกละอายใจต่อฮองเฮา และยินดีที่จะปรับปรุง！”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันก็ผิดเพคะ และหม่อมฉันจะปรับปรุง！”

จักรพรรดิอวี้ตี้พยักหน้าและปล่อยมือของเฉินอวิ๋นชู จากนั้นเฉินอวิ๋นชูก็ถอดเสื้อคลุมให้เขา

จักรพรรดิอวี้ตี้นอนลง และเฉินอวิ๋นชูก็หยิบชุดของนางไปห่มให้ฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็กลับมานอนบนลงเตียง

จักรพรรดิอวี้ตี้พูดถึงช่วงเวลาที่ทั้งสองได้พบกันครั้งแรก เฉินอวิ๋นชูฟังเขาพูดอยู่ตลอด นและเมื่อฟ้าใกล้สว่างแล้ว เฉินอวิ๋นชูก็ล่าวว่า：“ฝ่าบาท เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะเพคะ หม่อมฉัน……จะปรนนิบัติรับใช้ฝ่าบาทเป็นอย่างดี！”

ร่างกายของจักรพรรดิอวี้ตี้ชะงักเล็กน้อย เดิมทีเขาเตรียมที่จะเข้านอนแล้ว แต่ก็ลืมตาขึ้นมามองเฉินอวิ๋นชู：“เช่นนั้นก็ให้กำเนิดลูกแก่ข้าด้วยเถิด？”

“……” เฉินอวิ๋นชูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“ฝ่าบาททรงมีพระสนมเอกเซียวอยู่แล้วมิใช่หรือเพคะ……”

“จะเหมือนกันได้อย่างไร？หรือว่าข้าไม่พูดเจ้าก็ไม่เข้าใจ？ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฮองเฮาไม่ได้รักข้า……” จักรพรรดิอวี้ตี้ยังพูดไม่ทันจบ เฉินอวิ๋นชูหน้าแดงและจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

จากนั้นก็ดึงคนเข้ามากอดไว้：“อันที่จริงข้ารู้สึกเสียใจที่ต้องเริ่มต้นใหม่ แต่ท้ายที่สุดนางก็แค่ต้องการจะบรรเทาความเหนื่อยล้าของข้า จะเปรียบเทียบกับเจ้าได้อย่างไร？”

“ฝ่าบาทควรจะปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันนะเพคะ หม่อมฉันคิดว่าแม้แต่มู่เหมียนก็ต้องจัดการให้ดี หม่อมฉันเพิกเฉยต่อวังหลังที่ว่างเปล่าของฝ่าบาทมาตลอดหลายปี เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง

วังหลังยังไม่มีผู้สืบสกุล ทั้งหมดเป็นเพราะหม่อมฉัน หม่อมฉันรู้สึกเสียใจที่ทำเรื่องที่ผิดต่อฝ่าบาท ฝ่าบาทเสียเวลาเพราะหม่อมฉันมาหลายปีแล้ว หม่อมฉัน……”

เฉินอวิ๋นชูร้องไห้ จักรพรรดิอวี้ตี้จึงลุกขึ้นจากเตียงในทันที

“ทั้งหมดเป็นเพราะข้าเองที่ไม่ดีเอง อย่าร้องไห้เลย เวลาที่เจ้าร้องไห้ ข้ารู้สึกกระวนกระวายใจ เป็นข้าที่ทำผิดต่อเจ้า……” จักรพรรดิอวี้ตี้โน้มตัวเข้าไปจูบฮองเฮา และฮองเฮาก็รีบหลบเลี่ยง

“ทรงอย่าทำเช่นนี้เลยเพคะ พระชายาเย่……”

จักรพรรดิอวี้ตี้ลุกขึ้นและลงจากเตียง ใบหน้าของเฉินอวิ๋นชูดูงุนงง จักรพรรดิอวี้ตี้โน้มตัวลงไปอุ้มเฉินอวิ๋นชูแล้วออกไปข้างนอก

เวลารุ่งสาง ในตำหนักเฟิ่งอี๋มีขันทีน้อยและนางกำนัลที่คอยรับใช้เฉินอวิ๋นชูอยู่ตลอดทั้งคืน และพวกเขาก็เห็นว่าฮองเฮาถูกจักรพรรดิอวี้ตี้อุ้มออกมา จึงพากันคุกเข่า

จักรพรรดิอวี้ตี้เดินเข้าไปในห้องรับรองด้านข้าง หลังจากที่เข้าไปแล้วก็ไปที่เตียง

เฉินอวิ๋นชูรู้สึกประหม่าเล็กน้อย จักรพรรดิอวี้ตี้นั่งลงและเชยคางของเฉินอวิ๋นชูขึ้น：“ข้าไม่ได้รู้สึกต้องการฮองเฮาอย่างร้อนรนเช่นนี้มานานแล้ว ฮองเฮาจะเต็มใจหรือไม่？”

เฉินอวิ๋นชูไม่ตอบ จักรพรรดิอวี้ตี้จึงกล่าวว่า：“เช่นนั้นจะถือว่าฮองเฮารับปากเรื่องที่จะให้กำเนิดบุตรแก่ข้าแล้วนะ หรือว่าหลอกลวงข้า？”

“ไม่ใช่นะเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่……”

จักรพรรดิอวี้ตี้ไม่รอให้เฉินอวิ๋นชูพูดจบ เขาก็เปลื้องเสื้อผ้าออก เฉินอวิ๋นชูหันหน้าหนีและตัวแดงไปทั้งตัว

จักรพรรดิอวี้ตี้เหลือบมองแสงจันทร์นอกหน้าต่าง และมองดูแสงจันทร์อย่างพินิจพิจารณา：“ข้ารู้ว่าเวลาที่ฮองเฮาเกิดอารมณ์จะตัวแดง……”