องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 554

ไม่นานคนที่ไปที่จวนของอาลักษณ์ราชสำนักฉินก็กลับมา และเข้ามารายงานว่าอาลักษณ์ราชสำนักฉินป่วยหนักจนไม่สามารถมาได้

จวินซือซือตกตะลึง และหันกลับมามองผู้ที่มารายงาน：“ท่านแม่กับท่านลุงของข้าล่ะ？”

“……” ผู้ที่มารายงานไม่ตอบ ฉีเฟยอวิ๋นไม่แปลกใจเลย อาลักษณ์ราชสำนักฉินไม่ได้ป่วย เพียงแต่ไม่มา เขาจะไม่ยอมปล่อยให้บุตรชายหรือบุตรสาวคนไหนมาทั้งนั้น

ดังนั้นจวินซือซือจึงน่าสงสารจริง ๆ

แต่เมื่อมองไปที่จวินซือซือ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่าการเกิดในที่แห่งนี้ เดิมทีผู้หญิงมีไว้เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์บางอย่าง

จวินซือซือไม่เต็มใจ และหันกลับมามองผู้ที่มารายงาน และตวาดอย่างโกรธเคืองว่า：“ไปหาท่านแม่ของข้า แล้วบอกว่าข้าจะตายแล้ว”

จวินซือซือยังคงเล่นหมากรุกอย่างไม่สนใจ

เวยฉือเหลือบมองไปที่ผู้ที่มารายงานและตั้งใจจะไป

ผู้ที่มารายงานหันหลังวิ่งกลับไป และไม่นานก็กลับมา เพื่อจะได้ไม่ต้องวิ่งไปอีกครั้ง เขาจึงถามท่านแม่และท่านลุงของจวินซือซือโดยตรง

“แม่ของเจ้าไม่กินข้าวไม่กินน้ำมาหลายวันแล้ว คงจะออกไปไหนไม่ไหว ท่านลุงของเจ้าไม่ได้อยู่ที่จวนและจากไปไกลแล้ว”

จะว่าไปแล้วก็มาไม่ได้

จวินซือซือกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“ท่านยายของข้าล่ะ？”

โชคดีที่ผู้ที่มารายงานคิดอย่างรอบคอบและตอบว่า：“ท่านยายของท่านก็ไม่อยู่ และไปที่บ้านบุตรสาวแล้ว"

จวินซือซือดูผ่อนคลาย วันก่อนนางไปหาท่านยายที่นั่น เห็นได้ชัดว่าสบายดี แต่ทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้”

น้ำตาของจวินซือซือร่วงหล่นลงมา และคิดว่านางคงต้องตาย

นางเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างไม่เต็มใจ และคลานไปหาท่านราชครู

ในเวลานี้จวินเจิ้งหนานก็เข้ามาพร้อมกับฮูหยินของคุณชายรอง จวินเจิ้งหนานอยากพูดแต่ไม่กล้าพูด และได้ยินมาว่าจวินซือซือบุตรสาวของเขากำลังตามหาเขา และนางก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดี ตั้งแต่จวินซือซือแต่งงานออกไป จวินเจิ้งหนานก็ไม่เคยได้พบบุตรสาวเลย ในใจของเขาเป็นกังวลเรื่องบุตรสาว แต่เขาไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังราชครูจวิน ดังนั้นเมื่ออยู่ในจวน เขาจึงสงบเสงี่ยมมาโดยตลอด

วันนี้เขามาอย่างหวาดกลัว และเดินไปหาฮูหยินของคุณชายรอง ฮูหยินของคุณชายรองก็จนปัญญา และทำได้เพียงตามมา

เมื่อราชครูจวินเห็นว่าฮูหยินของคุณชายรองมา ก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองสามีภรรยาเดินไปตรงหน้าราชครูจวินและคำนับ

จวินซือซือไม่ได้ชอบฮูหยินรองคนใหม่มากนัก นางรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้แย่งพ่อของนางไป และเดิมทีก็เป็นเพียงแค่ภรรยาน้อยในจวน จวินซือซือไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตา และในตอนนี้ก็เหยียบย่ำหัวนาง สั่งให้คนมาโบยนาง นางเกลียดชังฮูหยินของคุณชายรองคนนี้

ราชครูจวินเหลือบมองบุตรชาย：“เจ้าให้กำเนิดปีศาจร้าย นางบอกว่าท่านอ๋องเย่ทำให้นางต้องด่างพร้อย และในตอนนี้ท่านอ๋องเย่ก็นอนหมดสติอยู่ข้างใน เรื่องนี้จะทำอย่างไร？”

เมื่อจวินเจิ้งหนานได้ยินเช่นนั้น เขาก็รีบคุกเข่าลง：“ท่านพ่อมองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ลูกไม่รู้เรื่องนี้เลย”

ฮูหยินของคุณชายรองก็คุกเข่าลงและกล่าวว่า：“เป็นลูกสะใภ้ที่อบรมไม่ดี บุตรสาวถึงได้ทำเรื่องที่ขัดต่อขนบธรรมเนียมเช่นนี้ เป็นเรื่องน่าละอายจริง ๆ นางรู้สึกละอายต่อพระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทที่ทำให้ท่านอ๋องเย่และพระชายาเย่ต้องเสียหาย

ราชครูจวินค่อนข้างพอใจกับลูกสะใภ้รอง ซึ่งลูกสะใภ้โดยทั่วไปจะไม่กล้าเรียกตัวเองว่าลูกสะใภ้ แต่นางแตกต่างออกไป

และไม่เพียงแต่จะปฏิบัติกับฮูหยินของคุณชายรองทุกคนอย่างเป็นกลาง แต่ยังกตัญญูกตเวทีต่อฮูหยินรองอีกด้วย

แววตาของราชครูจวินเป็นประกาย และแน่นอนว่าเห็นทุกอย่าง

จวนราชครูต้องการคนสนับสนุนที่จะออกหน้าแทน

ราชครูจวินกล่าวว่า：“ได้ไปเชิญแม่สามีของเจ้าแล้ว แม่สามีของเจ้าอยู่ที่จวนอ๋องเย่และยังไม่กลับไป เจ้ายังไม่ไปคุยกับพระชายาเย่อีก”

ฮูหยินของคุณชายรองรีบลุกขึ้นและเดินไปตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็คุกเข่าให้ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกไม่สบายใจ

นางก้มมองลงไปที่ฮูหยินของคุณชายรอง และยังคงต้องควบคุมสถานการณ์ไว้: “ฮูหยินลุกขึ้นเถอะ ตอนนี้ฮูหยินใหญ่อยู่ที่จวนอ๋องเย่ และยังไม่สามารถกลับจวนได้ ร่างกายของนางมีบางอย่างที่ต้องการการรักษาที่ดี ไว้ข้าจะบอกเรื่องนี้กับท่านราชครูในภายหลัง”

ฮูหยินของคุณชายรองไม่ขอร้องและกล่าวว่า：“ขอบพระทัยพระชายาเย่ที่ทรงช่วยรักษาเพคะ หม่อมฉันจะไปรับแม่สามีกลับมา”