องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 602

ไม่รู้ว่าลูกๆมาอยู่ในรถม้าได้อย่างไร ฉีเฟยอวิ๋นรีบขึ้นรถม้า ทั้งยังอุ้มเจ้าเสือน้อยไว้ด้วย

ไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือว่าเด็ก ครอบครัวของเธอก็ปานหนีภัยไม่มีผิดเพี้ยน พวกเธอขึ้นรถม้ากลับไปยังจวนอ๋องเย่

ภายในรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นอยากให้หนานกงเย่หายเร็วไว จึงอยากให้ดื่มโลหิตตนสักหน่อย ทว่าเขาทักท้วง เขาไม่อยากให้ฉีเฟยอวิ๋นเฉือนข้อมือตัวเอง

แม้นเธอจะหายได้เอง ทว่าเมื่อมีดลงข้อมือก็ยังคงรู้สึกเจ็บมากอยู่ดี

คนนอกอาจไม่ใส่ใจจุดนี้ ทว่าเขาไม่ใช่ ใครใช้ให้เป็นสตรีของเขากันล่ะ

เขาไม่ทะนุถนอมแล้วใครจะทำ?

ฉีเฟยอวิ๋นเถียงหนานกงเย่ไม่ไหว ได้แต่เชื่อฟังคำพูดของหนานกงเย่

และทำแผลบนศีรษะให้เขาแบบง่ายๆ

"เจ็บหรือไม่เพคะ?" ฉีเฟยอวิ๋นมองใบหน้าของหนานกงเย่ที่เต็มไปด้วยคราบเลือดก็อดสงสารไม่ได้อย่างแปลกประหลาด

หนานกงเย่กุมมือฉีเฟยอวิ๋นมาไว้ในอ้อมอก พลางพิงหลังที่ผนังรถม้า บรรดาบุตรชายที่ก่อนหน้านี้กำลังส่งเสียงร้องไห้ ยามนี้ไม่ร้องแล้ว

หนานกงเย่โอบกอดฉีเฟยอวิ๋นไว้ พร้อมกับลูบแหวนนิ้วหัวแม่มือเล่น พอฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองเขาอีกที เขาก็ผล็อยหลับไปเสียแล้ว

"ท่านอ๋องจำเป็นต้องเอาให้ถึงตายเชียวหรือเพคะ? ฝ่าบาทปกป้องฮองเฮาด้วยความรัก ส่วนทำปกป้องพระพันปีด้วยความกตัญญู อันที่จริงก็ไม่ได้แตกต่างกันนะเพคะ ฝ่าบาทแทรกอยู่ตรงกลาง จะทำใจลำบากนะเพคะ นับแต่โบราณกาล สายสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้เป็นหลุมที่ยากจะก้าวผ่านพ้น ทว่ายามนี้เกิดขึ้นมารั้ววัง จึงเกิดการนองเลือดเล็กน้อยเพคะ

ท่านไม่ยุ่ง ฝ่าบาทก็คงไม่นิ่งนอนใจแน่เพคะ

ยิ่งไปกว่านั้น คนร้ายเมื่อคืนไม่ใช่เสียชีวิตแล้วหรือเพคะ แต่ท่านดันบอกว่าเป็นฝีมือฮองเฮา ท่านกำลังทำให้ฝ่าบาททำตัวไม่ถูกนะเพคะ"

หนานกงเย่กระชั้นมือ "นางมีบุตร ไม่ถึงกับตายหรอก แต่ข้าก็ไม่ใช่คนดี แม้นภรรยาของข้ามีเมตตาไม่เข้ายุ่ง แต่อวิ๋นอวิ๋น เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าคนอื่นจะเป็นเช่นเจ้า?"

ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดจา เธอคิดไม่ตก จึงไม่คิดให้ปวดหัว

อวิ๋นจิ่นทราบข่าวก็มารอหน้าประตูจวนอ๋องเย่แต่เช้า ส่วนแม่ทัพฉีเดินวนไปวนมาด้วยความกลัดกลุ้ม เดินไปพลาง ถามไปพลาง "ยามไหนแล้ว ไยจึงไม่กลับมาเสียที?"

"ยามอู่เจ้าค่ะ ใกล้จะกลับมาแล้วเจ้าค่ะ" อวิ๋นจิ่นก็กลุ้มใจเช่นกัน ได้ยินว่ามีคนลอบทำร้ายองค์ชายเล็ก ไม่รู้ว่าตอนนี้องค์ชายเล็กเป็นเช่นไรบ้าง

แม่ทัพฉีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "ข้าว่าวันหล้งไม่ต้องเข้าวังแล้ว ที่นั่นไม่เหมาะกับพวกเขา"

อวิ๋นจิ่นไม่ตอบ ทว่าอวิ๋นจิ่นก็คิดเหมือนท่านแม่ทัพฉี ต้องบอกนายเหนือหัวว่าอย่าพาเข้าวังอีกเลย

ทันทีที่รถม้าจอดหน้าประตูจวนอ๋องเย่ แม่ทัพฉีก็รีบเดินผลุนผลันไปหา อาอวี่กระโดดลงจากรถม้าพลันแหวกม่านรถม้าออก

ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มบุตรคนหนึ่งให้แม่ทัพฉี อวิ๋นจิ่นก็เดินเข้ามาสมทบ วันนี้มากันพร้อมหน้าพร้อมตาเชียว

หวังฮวายอันและสวีกงกงก็อยู่ด้วย ทุกคนทำหน้าที่อุ้มลูกคนละหนึ่งคน โดยอุ้มไปยังลานเรือนจวินจื่อ

หนานกงเย่มีเลือดเต็มตัว บริเวณศีรษะก็ใช่ ทว่าทุกคนสนใจแต่ลูกๆ คล้ายกับไม่มีคนสนใจไยดีกับความเป็นตายร้ายดีของหนานกงเย่เลย ฉีเฟยอวิ๋นประคองหนานกงเย่เข้าไปด้วยห้วงอารมณ์จนปัญญา

พวกแม่ทัพฉีอุ้มเด็กๆเข้าเรือนจวินจื่อ อวิ๋นจิ่นสั่งให้สาวใช้เตรียมน้ำอุ่นและถังน้ำมา เพื่ออาบน้ำให้กับเด็กๆทั้งห้าคน ทั้งยังแช่อ้ายเยี่ยเพื่อปัดรังควาน เผื่อว่าจะมีสิ่งอัปมงคลติดร่างกายกลับมา

เด็กๆสวมเสื้อผ้าด้วยเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน กระทั่งเจ้าเสือน้อยก็ยังต้องอาบน้ำ และเจ้าอีกาน้อยจึงไม่ได้รับการยกเว้นเช่นกัน

เจ้าเสือน้อยเชื่อฟังกว่า ยอมแช่อยู่ในน้ำแต่โดยดี แม่ทัพฉีอาบน้ำให้เจ้าเสือน้อยอย่างไม่เต็มใจ เพราะคนอื่นไม่กล้าลงมืออาบให้ มีเพียงแม่ทัพฉีที่ไม่ครั่นคร้าม ซึ่งเจ้าเสือน้อยก็เชื่อฟังแม่ทัพฉีมาก

ในสายตาแม่ทัพฉี อย่าว่าแต่เสือตัวน้อยๆเลย กระทั่งเสือตัวใหญ่ แม่ทัพฉีก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา แค่เขาปล่อยหมัดเดียวก็ตายแล้ว

เจ้าเสือน้อยอาบน้ำเสร็จก็นอนกลิ้งบนผ้าผื้นใหญ่ที่สะอาดเอี่ยม เพื่อเช็ดตัวให้แห้ง

แม่ทัพฉีเช็ดตัวให้เจ้าเสือน้อย หลังมองอวิ๋นจิ่นปราดหนึ่งแล้วก็ออกไปด้านนอก

ฉีเฟยอวิ๋นกับหนานกงเย่ไปที่สระกำมะถัน เธออาบน้ำและทำแผลให้เขาในเวลาเดียวกัน

แม่ทัพฉีมายืนหน้าประตูแล้วเตรียมจะเอาไป อาอวี่รีบขัดขวาง "ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านอ๋องกำลังทำแผลอยู่ขอรับ"