องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 606

เสนาบดีเฉินได้จัดเตรียมสถานที่ให้แก่ฉีเฟยอวิ๋นและเฉินอวิ๋นเจี๋ยผู้มีอารมณ์แปรปรวนได้ถูกควบคุมตัวไปซึ่งแม่นมในจวนรับผิดชอบดูแล

ไม่นานอาอวี่ก็กลับมาโดยอุ้มจิ้งจอกหางสั้นมาและนำหีบยามาด้วย

หลีกเลี่ยงสถานการณ์อันไม่ดีของเฉินอวิ๋นเจี๋ย ฉีเฟยอวิ๋นฉีดยาระงับประสาทให้แก่เฉินอวิ๋นเจี๋ยซะก่อน

เฉินอวิ๋นเจี๋ยฉีดยาแล้วก็เริ่มง่วงเล็กน้อย ฉีเฟยอวิ๋นให้อาอวี่ช่วยประคองเฉินอวิ๋นเจี๋ยไปนอนโดยที่นางได้อยู่ดูแลเฉินอวิ๋นเจี๋ย

เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงออกมาจากห้องเก็บฟืนได้ เมื่อหาฉีเฟยอวิ๋นพบก็ต้องการลอบสังหารฉีเฟยอวิ๋น อาอวี่ขึ้นไปเตะเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ทีหนึ่งทำให้เฉินอวิ๋นเอ๋อร์บินกระเด็นออกไปจากในห้อง เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ลุกขึ้นจากพื้นแล้วอาเจียนออกมาเป็นเลือดโดยตกใจจนหน้าซีดเผือดจากนั้นตะโกนเรียกหมอประจวนเลยโดยตรง

เสนาบดีเฉินโมโหจนเรียกให้คนลากเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ลงไปแล้วก็ขออภัยต่อฉีเฟยอวิ๋น

“ท่านเสนาบดีไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้” ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองเฉินอวิ๋นเจี๋ยแล้วนั่งลงกล่าวว่า: “ข้าต้องการรอให้แม่ทัพน้อยเฉินฟื้นก่อนแล้วค่อยจากไป หวังว่าคงจะไม่เป็นการรบกวนท่านเสนาบดี"

“ไม่รบกวน ข้าจะให้คนดูแลลูกสาวอย่างเข้มงวด ขอพระชายาเย่ได้โปรดวางใจนางจะไม่สามารถออกมาสร้างปัญหาได้อีก”

"ดี"

ฉีเฟยอวิ๋นตอบรับจากนั้นเสนาบดีเฉินก็ถอยออกไปแล้วปิดประตูลงเรียบร้อยและหาคนสองสามคนคอยดูแลอยู่ด้านนอก

อาอวี่รู้สึกผิดปกติจึงหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น: "พระชายา พวกเขา......"

"ทั้งหมดก็เป็นการหวังดีกับเราไม่ต้องสนใจ" ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังจิ้งจอกหางสั้นแล้วสัมผัสขนของจิ้งจอกหางสั้น จิ้งจอกหางสั้นนั้นเดินออกไปจากทางด้านหน้าต่าง

ตกดึกเฉินอวิ๋นเจี๋ยก็ฟื้นขึ้นมาและในเวลานี้จิ้งจอกหางสั้นก็ได้กลับเข้ามาในอ้อมแขนของ ฉีเฟยอวิ๋นแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น: "แม่ทัพน้อยเฉิน หักห้ามใจด้วย"

เฉินอวิ๋นเจี๋ยไม่ตอบและนั่งอยู่บนเตียงอย่างเหม่อลอย

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองอาอวี่: "อาอวี่เจ้าออกไปเตรียมตัวก่อนพวกเราจะกลับไปกันแล้ว"

อาอวี่ออกไปเตรียมรถม้าและพบว่ามีใครบางคนแอบตามอยู่ ฉีเฟยอวิ๋นมอบจิ้งจอกหางสั้นในอ้อมแขนให้กับเฉินอวิ๋นเจี๋ย: "หลีกเลี่ยงท่านมีเรื่องใดแล้วไม่มีทางหาข้าได้ จิ้งจอกน้อยจะคอยอยู่กับท่านรอจนกว่าท่านไม่เป็นไรแล้วค่อยคืนให้ข้า”

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวจบก็จากไป เฉินอวิ๋นเจี๋ยมองไปยังจิ้งจอกหางสั้นในอ้อมแขนอย่างเหม่อลอยโดยไม่กล่าวสิ่งใดเลยราวกับเป็นคนโง่เขลาผู้หนึ่ง

กลับมาที่รถม้าฉีเฟยอวิ๋นก็ถึงยังจวนอ๋องเย่อย่างรวดเร็ว ออกจากรถม้าก็ตรงไปยังสวนดอกกล้วยไม้

เข้าประตูไปก็เห็นว่าหนานกงเย่กำลังนอนพักผ่อนอยู่

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปนั่งลงเช่นไรก็ดึกมากแล้ว

“ท่านอ๋อง หลับแล้วหรือ?”

มือของหนานกงเย่คว้ามือของฉีเฟยอวิ๋นอย่างโกรธเคือง: "ข้าบอกว่าต้องการพักผ่อนสักสองสามวัน ไม่ใช่ต้องการการพักผ่อนสองสามวันเพียงลำพัง เช่นไรอวิ๋นอวิ๋นก็ต้องพักผ่อนด้วย?"

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขำ: "ก็ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องหรอกหรือ เช่นไรก็ไม่สามารถไม่สนใจเฉินอวิ๋นเจี๋ยได้?"

“เช่นนั้นก็สามารถไม่สนใจข้าได้หรือ? ความเป็นความตายของข้าสำคัญหรือว่าความเป็นความตายของเฉินอวิ๋นเจี๋ยสำคัญ?”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขันมากยิ่งขึ้น: "นั่นมันไม่เหมือนกัน เฉินอวิ๋นเจี๋ยสูญเสียท่านแม่ส่วนท่านอ๋องนี่ก็ยังสบายดีอยู่ไม่ใช่หรือ?"

“หืม เจ้ายังรังเกียจที่เสด็จแม่ของข้ายัวสบายดีอยู่หรือ？”

“เช่นนั้นมิกล้า ท่านอ๋องอย่าได้พูดจาไร้สาระ คำพูดนี้หากว่าไปถึงหูของไทเฮาข้าแบกรับ ผลที่ตามมาไม่ไหว!”

ฉีเฟยอวิ๋นพูดติดตลกแล้วก้มศีรษะจูบปากหนานกงเย่ทีหนึ่งแล้วห่างออกและถามว่า: "เช่นนี้ได้แล้ว?"

หนานกงเย่ถึงได้ลืมตา: "อวิ๋นอวิ๋นรู้ได้เช่นไรว่าเฉินอวิ๋นเจี๋ยสูญเสียท่านแม่ของเขา?"

“......ท่านอ๋องรู้ได้เช่นไร?” ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงแต่ในไม่ช้านางก็กลับมาเป็นปกติ

นางรู้ดีว่าแม้หนานกงเย่จะนอนอยู่ที่นี่ไม่ได้ทำสิ่งใดก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สิ่งใดเลย เขาสามารถได้ข่าวสารจากทั่วทุกสารทิศ อยู่ในเมืองหลวงกลับควบคุมดูแลเรื่องราวน้อยใหญ่ในชายแดนเห็นได้ชัดว่าเขามีแหล่งข่าวเสมือนใยแมงมุม สิบสองชั่วยามในทุกๆวันจะมีคนมารายงานเขาถึงเรื่องราวต่างๆในสถานที่ต่างๆ

เขามีสายตาทุกที่และรู้ทุกอย่าง ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงเมืองหลวงของเมืองต้าเหลียง