องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 611

อวิ๋นหลัวฉวนกุมมือของท่านอ๋องตวนไว้แน่นด้วยสายตาที่เย็นชาและแหลมคม

จงชินอ๋องกล่าวว่า "เมื่อคืนนี้ดอกไม้เบ่งบานเต็มสวนไปหมด คืนนี้ก็มีหิมะตกลงมาจากบนท้องฟ้า หากได้พลอดรักกับคนรักก็คงไม่เสียดายหากต้องตายไป!"

ดวงตาของอวิ๋นหลัวฉวนเยือกเย็นขึ้น ฝ่ามือก็ยิ่งออกแรง ท่านอ๋องตวนตะโกนออกมา "ลงมือ!"

อวิ๋นหลัวฉวนมองไปที่ท่านอ๋องตวนและยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน แต่รอยยิ้มนั้นกลับทิ่มแทงเข้ามาในใจของท่านอ๋องตวน

"ลงมือได้!"

ท่านอ๋องตวนยังคงเคร่งขรึมและมีสีหน้าเย็นชา

องครักษ์ที่แอบซ่อนอยู่เริ่มลงมือปฏิบัติการโดยค่อยๆ ล้อมรอบเข้ามา พวกเขาโยนโซ่เหล็กในมือทิ้งไปเพื่อทำการกักกุมโดยเฉพาะ

เสียงที่ดังกรีดร้องออกมานั่นคือหมายถึงจำนวนศีรษะที่ถูกตัด

หวังฮวายอันขมวดคิ้ว "เจ้าไปเอาวิธีการนี้มาจากที่ไหน ทำไมสายลับของข้าไม่มีเช่นนี้?"

ในขณะนี้หวังฮวายอันกำลังเพลิดเพลินอยู่กับความตื่นเต้นตรงหน้าโดยไม่มีข้อสงสัย ท่านอ๋องตวนกลับอดทนกับความเจ็บปวด "พระชายาเย่วาดขึ้นมา ท่านอ๋องเย่เป็นคนคิดขึ้น ข้ามีอยู่ห้าร้อยอัน หากท่านต้องการ ข้าจะมอบให้ท่านสิบอัน มันมีชื่อว่าหยดเลือด"

"ตระหนี่เกินไปหน่า สิบอันข้าไม่เอาหรอก" หวังฮวายอันคิดว่าตอนนี้เขาอยู่ในตำแหน่งสูงแล้ว ฉะนั้นจึงไม่จำเป็นต้องสนใจ เขายืนอยู่ข้างท่านอ๋องตวนและเหลือบไปมองเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน เขารู้สึกสงบและผ่อนคลายขึ้นมาก แต่กลับคิดถึงแต่เรื่องว่าท่านอ๋องตวนจะรอถึงวันที่จงชินอ๋องตายได้หรือไม่

เฟิงอู๋ชิงและจงชินอ๋องต่อสู้กัน จงชินอ๋องเริ่มจะสู้ไม่ไหว เฟิงอู๋ชิงยกดาบขึ้นเฉือนเข้าไปที่ไหล่ของจงชินอ๋อง จงชินอ๋องถอยกลับไปยืนอยู่อีกฝั่ง จงชินอ๋องเงยหน้าขึ้นมองอวิ๋นหลัวฉวน อวิ๋นหลัวฉวนเก็บกดความเจ็บปวดเอาไว้และจ้องมองจงชินอ๋องโดยไม่พูดอะไร

เฟิงอู๋ชิงเร่งจังหวะการเคลื่อนไหวของเขาอย่างไร้ความปรานี ร่างกายของเขาม้วนพลิ้วไหวราวกับลมพายุ จงชินอ๋องยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างจดจ่อและยังคงจ้องมองไปที่อวิ๋นหลัวฉวน

อวิ๋นจิ่นกล่าวว่า "ท่านอ๋องตวน ท่านอย่าตกเป็นเหยื่อของเขานพเพคะ เขาต้องการทำให้ท่านโมโห"

ท่านอ๋องตวนกล่าว "ข้ารู้ ขอบคุณแม่นางอวิ๋นจิ่นที่ตักเตือนข้า"

"เขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น"

อวิ๋นหลัวฉวนพูดด้วยเสียงเบา นางดูออกว่าจงชินอ๋องเจ็บปวดอย่างมาก เขาต้องการจะตายตอนนี้ด้วยซ้ำ

อวิ๋นหลัวฉวนไม่เข้าใจ ครั้งที่แล้วเขาก็ตัดสินใจแน่วแน่เช่นนี้ ทำไมถึงยังมาเจอกันอีก เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว

ราวกับท่านอ๋องตวนได้ยินอะไรบางอย่าง เขาออกแรงที่มือของเขา "เจ้าจะคิดถึงเขาไม่ได้"

อวิ๋นหลัวฉวนพยักหน้า "เพคะ"

เฟิงอู๋ชิงต้องการจะสังหารหนานกงเซวียนเหอ เขาต้องการที่จะตัดศีรษะของหนานกงเซวียนเหอ หนานกงเซวียนเหอถอยหลังแต่ก็ไม่สามารถหลบพ้นดาบของเฟิงอู๋ชิงไปได้ เพียงแต่ครั้งนี้มีคนออกมารับดาบนั้นแทนเขา

ผู้หญิงในชุดสีแดงกระโดดลงมาจากนั้นเรียกเขาว่านายท่าน และกระโดดเข้าไปที่ร่างกายของหนานกงเซวียนเหอ ดาบของเฟิงอู๋ชิงจึงมาตกอยู่ที่หญิงสาวคนนั้นแทน

หญิงสาวคนนั้นสวมชุดสีแดงที่แปลกประหลาด เป็นสีแดงสด

นางกัดฟันกรอดและไม่รู้ว่าโยนอะไรออกมา ตรงหน้ามีควันสีดำฟุ้งไปทั่ว เฟิงอู๋ชิงเป็นคนที่รักความสะอาดที่สุด จากนั้นจึงถอยออกมาและกระโดดขึ้นข้างบนเพื่อปกป้องหวังฮวายอันและเจ้าห้าไว้ เจ้าห้าก็รักความสะอาดจึงขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเฟิงอู๋ชิง

เฟิงอู๋ชิงกระโดดลงมาราวกับใบไม้ใบหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เป็นอะไรเลย

เขาก้มหน้ามองเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมแขน เจ้าห้าขยับตัวอย่างขี้เกียจเล็กน้อย และกลับไปสู่การนอนหงายเหมือนเมื่อครู่ เจ้าห้าลืมตาขึ้นมามองดูเฟิงอู๋ชิง จากนั้นจึงหลับตาพักผ่อน

เฟิงอู๋ชิงยิ้ม "ดูเหมือนว่าเจ้าและข้าจะมีวาสนาในการเป็นอาจารย์และศิษย์ต่อกันนะ นิสัยที่เย็นชาของเจ้าเช่นนี้ข้าชอบนัก รอเมื่อเจ้าคุกเข่าได้แล้ว วันนั้นเจ้าก็จะเป็นลูกศิษย์ของข้า"

อวิ๋นจิ่นหัวเราะชอบใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเก็บซ่อนรอยยิ้มนั้นไว้และหันไปมองจงชินอ๋องที่หายตัวไปแล้ว

คนของเขาตายไปแล้ว มีเพียงจงชินอ๋องที่หนีไปได้

ท่านอ๋องตวนออกคำสั่ง "เขาหนีไปได้ไม่ไกล ออกไปค้นหาบริเวณโดยรอบของจวนท่านอ๋องเย่ ปิดล้อมเมืองหลวงไว้ทั้งหมดและปกป้องวังหลวงให้หนาแน่น"

อวิ๋นหลัวฉวนหันกลับไปมองท่านอ๋องตวน ใบหน้าของท่านอ๋องตวนซีดเซียวและมีเลือดไหลกบปาก ดวงตาดูหมองคล้ำ จากนั้นเขาก็เป็นลมหมดสติไป อวิ๋นหลัวฉวนรีบเข้าไปประคองท่านอ๋องตวน แต่ท่านอ๋องตวนก็ได้ล้มลงบนพื้นหิมะเรียบร้อยแล้ว

ขณะนี้ราชครูจวินเพิ่งจะออกมาจากเรือนของฮูหยินรอง จากนั้นจึงมองไปที่ท่านอ๋องตวนและกล่าวว่า "รีบไปตามหมอประจำจวน"

แม่ทัพฉีมองออกไป จากนั้นจึงหันหลังกลับและเดินกลับเข้าไปในเรือน เด็กไม่สามารถอยู่ข้างนอกนานๆ ได้