องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 62

“พระชายา” ลูกกระเดือกของอาอวี่ขยับ เสียงของเขาแหบจนแทบจะขาดหาย

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบกุญแจที่ห้อยอยู่ด้านข้างขึ้นมาในทันที และปลดล็อกโซ่ตรวนของอาอวี่ แต่อาอวี่ไม่ยอมไป：“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ข้าไปไม่ได้ ข้าไม่สามารถทิ้งอาซิวไว้อย่างไม่สนใจไยดีได้”

ฉีเฟยอวิ๋นมองคนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา แต่เขากลับจ้องมองไปที่นางด้วยความโกรธ

“ข้ากับท่านอ๋องเพียงแค่จะช่วยเจ้า ถึงอย่างไรเจ้าก็ไม่ใช่ผู้สมรู้ร่วมคิด ท่านอ๋องทรงรับปากว่าจะปล่อยเจ้าและจะไม่ถือสาหาความ แต่ถ้าจะช่วยอาซิว ข้าคงต้องคิดดูก่อน หากเจ้าไม่ออกไปกับข้า การที่จะช่วยพวกเจ้าทั้งสองคนพร้อมกันคงเป็นเรื่องยากสำหรับข้า ข้าคงช่วยได้แค่ทีละคน”

ฉีเฟยอวิ๋นช่วยพยุงอาอวี่ที่ยืนไม่อยู่ อาอวี่ถามว่า：“พระชายาคงไม่ได้หลอกข้า จะทรงช่วยอาซิวจริง ๆ ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ？”

“ไม่ต้องห่วง ถ้าข้าสามารถช่วยเขาได้ ข้าจะช่วยเขาอย่างแน่นอน”

อาอวี่มองไปที่อาซิว：“ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นอะไรไปแน่ ข้าจะขอให้ท่านอ๋องละเว้นเจ้า”

ดูเหมือนว่าอาซิวจะไม่ได้ฟัง เขามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยสายตาที่ดุร้าย ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจดีว่าความโกรธแค้นที่ฆ่าภรรยาของเขานั้น ไม่อาจอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันได้ และนางก็ไม่ขอให้อาซิวยกโทษให้นาง

ฉีเฟยอวิ๋นช่วยพยุงอาอวี่ออกไป และเมื่อออกไปข้างนอกแล้ว นางก็ส่งอาอวี่ไปให้พ่อบ้าน และพ่อบ้านก็เรียกให้คนมาพาอาอวี่กลับไปในทันที ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปนำยามาให้พ่อบ้าน จากนั้นก็กลับไปพักผ่อน

วันรุ่งขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาเตรียมยาให้จักรพรรดิอวี้ตี้แต่เช้า ทันทีที่ลุกขึ้นมา นางก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันอยู่ข้างนอก เมื่อมองผ่านรอยแยกของประตู นางก็เห็นอาอวี่กำลังคุกเข่าอยู่ที่ลานบ้าน

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นเพราะอาซิว

พ่อบ้านและทังเหอก็อยู่ที่นั่นด้วย ทั้งสองกำลังพูดโน้มน้าวให้อาอวี่ลุกขึ้น

อาอวี่ดื้อรั้น ตราบใดที่หนานกงเย่ไม่รับปากว่าจะปล่อยอาอวี่ เขาก็จะคุกเข่าอยู่อย่างนี้

เรื่องนี้นางก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ไข่มุกราตรีหนึ่งเม็ด ไม่สามารถแลกชีวิตของคนสองคนได้ ยิ่งไปกว่านั้นอาซิวกับอาอวี่นั้นไม่เหมือนกัน

อาอวี่ไม่ได้ทรยศหักหลังหนานกงเย่ แต่อาซิวกลับทำเช่นนั้น

ตั้งแต่แรกที่อาซิวตัดสินใจจะฆ่านาง ก็ถือว่าเขาได้ทรยศต่อหนานกงเย่แล้ว

การทรยศแสดงให้เห็นถึงความไม่ภักดี

ในกฎทหารของนาง การทรยศเท่ากับการขายชาติ

อาซิวทำผิดกฎ ไม่สามารถให้อภัยได้

อาอวี่คุกเข่าไปก็เปล่าประโยชน์

ฉีเฟยอวิ๋นออกมาตั้งแต่เช้า และในที่สุดก็เตรียมยาให้จักรพรรดิอวี้ตี้เสร็จเรียบร้อย

เมื่อออกมาจากห้อง ฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปที่อาอวี่ที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น หิมะในฤดูหนาวปลิวตามกระแสลม ร่างกายของอาอวี่ถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็ง ใบหน้าของเขากลายเป็นสีม่วงคล้ำ น้ำค้างแข็งบาง ๆ ปกคลุมใบหน้าของอาอวี่ และเมื่อมองอย่างละเอียดขนตามผิวหนังของเขาก็ถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งเช่นกัน!

พ่อบ้านยืนอยู่ข้าง ๆ อาอวี่ และแม้ว่าจะสวมเสื้อหนา ๆ แต่ก็ยังหนาวเย็นมาก

ทังเหอที่อยู่ที่ประตูก็เช่นกัน

อาอวี่ได้รับบาดเจ็บ เห็นได้ชัดว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว ถ้ายังไม่ลุกขึ้นเขาต้องตายแน่！

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ประตูของหนานกงเย่ ถ้าเขาอยากจะเปิดประตูก็คงเปิดนานแล้ว

“ต่อให้เจ้าหนาวตาย เขาก็ไม่เปิดประตูให้เจ้าหรอก เจ้าลุกขึ้นเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นก้มลงไปพยุงอาอวี่ แต่ร่างกายของอาอวี่แข็งไม่ทั้งตัวแล้ว

“พ่อบ้าน ช่วยพยุงอาอวี่ขึ้นมา เขาทนไม่ไหวแล้ว”

พ่อบ้านรีบเข้าไปช่วยพยุงอาอวี่ และทังเหอก็รีบเข้ามาช่วยเช่นกัน อาอวี่แข็งไปทั้งตัว ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่าจะกลับมาไม่ทัน ดังนั้นนางจึงให้ทังเหอพาเขาไปที่ห้องของนาง

เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ให้เขาผิงไฟในทันที

“คุณชายทัง ท่านช่วยขยับมือและเท้าให้เขาหน่อย พ่อบ้านข้าต้องใช้แอลกอฮอล์มาเช็ดร่างกายให้อาอวี่” ฉีเฟยอวิ๋นกำลังยุ่งอยู่กับการช่วยให้อาอวี่ฟื้นขึ้นมา

ฉีเฟยอวิ๋นผสมขี้ผึ้งแล้วยื่นให้ทังเหอ：“คุณชายทัง ท่านช่วยทาให้ทั่วร่างกายของอาอวี่หน่อย ข้าจะออกไปก่อน”

ฉีเฟยอวิ๋นวางขี้ผึ้งลงแล้วหันหลังเดินออกไป

ทังเหอรีบทาขี้ผึ้งให้อาอวี่ และคิดในใจว่าฉีเฟยอวิ๋นแตกต่างจากเมื่อก่อนมากจริง ๆ

หลังจากที่ทาขี้ผึ้งแล้วทังเหอก็นั่งลง：“เรื่องนี้ท่านอ๋องทรงมีเมตตามากแล้ว เจ้าอย่าดื้อดึงอีกเลย”

อาอวี่ไม่รับปาก และอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า：“อาซิวทำเพื่อข้า เดิมทีเรื่องนี้ข้าต้องเป็นคนทำ แต่ข้าไม่ได้ต้องการจะฆ่าพระชายา อาซิวปรึกษาหารือกับข้า แต่ข้าลังเลใจ และอยากให้อาซิวปล่อยวาง เขาเข้าตาจนจึงต้องยอมเสี่ยง เป็นข้าที่ทำร้ายอาซิว หากวันนั้นข้าเข้าไปในวังกับท่านอ๋อง เรื่องนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น”