องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 643

ฮูหยินรองเงยหน้าขึ้นมามองราชครูจวินเพื่อไม่เป็นการน้อยหน้า "ท่านอ๋องเย่และพระชายาเย่ต่างก็ไม่รู้สึกรำคาญข้า ข้าอยู่ที่นี่อย่างสุขสบาย แต่ท่านกลับต้องการให้ข้ากลับไป ข้าไม่กลับไปหรอก"

ราชครูจวินโมโหจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ฉีเฟยอวิ๋นจึงหัวเราะขบขันขึ้นมา

"ท่านราชครู ข้าเห็นว่าเช่นนี้ดีหรือไม่ ท่านก็สร้างบ้านขึ้นมาใกล้กับจวนท่านอ๋อง จวนของท่านราชครูข้าก็เคยไปมาแล้วและมีคนจำนวนไม่น้อยเลย คนเยอะเช่นนั้นมันก็ไม่สะดวกสบายจริงๆ

หากจะสร้างบ้านขึ้นมาก็ไม่ต้องสร้างใหญ่มาก จัดคนติดตามฮูหยินสักจำนวนหนึ่ง หากจะมาที่จวนท่านอ๋องเย่ก็สะดวก เด็กๆ พวกนี้ก็สามารถไปเล่นด้วยได้ ข้าเห็นว่าเช่นนี้เหมาะสมดี

และแน่นอนจะสร้างหรือไม่สร้างบ้านขึ้นมานั้นก็สุดแล้วแต่ท่านราชครู

แต่เท่าที่ข้ารู้ การสร้างบ้านขึ้นมานอกจวนนั้นไม่ใช่ว่าไม่สามารถทำได้"

ฮูหยินรองรู้สึกสนใจ ราชครูจวินเอามือไพล่หลังเป็นเวลานานก่อนจะพูดขึ้นมา "เรื่องเงินนั้นไม่เป็นปัญหาเลย ข้ายังพอมีเงินตำลึงอยู่บ้าง แต่หากสร้างบ้านขึ้นมาข้างนอกนั้น คนเหล่านั้นจะทำให้เจ้าปลอดภัยได้หรือ พวกเขาอยากจะหาเจ้าเจอจนทนไม่ไหว ทุกวันเอาแต่ถามเจ้าไม่หยุด ถึงตอนนั้นจะยิ่งลำบากเอา"

ราชครูจวินพูดขึ้นมาจึงทำให้ฮูหยินรองนึกขึ้นมาได้ อันที่จริงมันก็เป็นเช่นนั้น

หากนางไปอยู่จริง เช่นนั้นคนของตระกูลจวินจะต้องไปหานางอย่างแน่นอน

ฮูหยินรองไม่ต้องการจะสนใจใครที่ไหนทั้งนั้น

เอาจวินซือซือเป็นตัวอย่าง นางไม่ต้องการสนใจใคร นางก็เลยไม่สนใจ

ไม่ใช่ว่าห่วงหรือไม่เป็นห่วง แต่บางครั้งก็ถูกกดดันจนถึงขั้นนั้น

ฉีเฟยอวิ๋นกลับคิดไม่ถึง

ว่ามันจะยากเช่นนี้

ฮูหยินรองไม่กลับไป แต่ราชครูจวินต้องการจะพากลับไปให้ได้

ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "หรือเอาเช่นนี้ หากฮูหยินรองไม่รังเกียจ เช่นนั้นก็รับข้าเป็นลูกสาว ไม่รู้ว่าฮูหยินรองมีลูกสาวหรือไม่? รังเกียจข้าหรือไม่?"

ราชครูจวินมีสีหน้าเคร่งเครียด "เช่นนี้ไม่เหมาะสม ฝ่าบาทไม่ชอบการกระทำเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวเช่นนี้ นี่มัน......"

"ข้าไม่มีลูกสาว" ฮูหยินรองไม่รอให้ราชครูจวินพูดจบนางก็ตอบฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงเดินเข้าไป

"เช่นนั้นข้าก็จะก้มศีรษะให้กับท่าน!" ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมที่จะคุกเข่านั่งลง ฮูหยินรองก็เตรียมรับไว้อย่างดี คนหนึ่งคนเมื่อคิดอยากจะทำอะไรก็มักไม่สนใจฟังใครที่ไหนอีก เธอก็คิดเช่นนั้น

ราชครูจวินดึงฉีเฟยอวิ๋นไว้ "ช้าก่อนพระชายาเย่"

ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไปและยืนอยู่ตรงนั้น "ท่านราชครู ข้าตกลงแล้ว ฮูหยินรองก็ตกลงเช่นกัน ท่านราชครูคิดว่ามีตรงไหนไม่เหมาะสมหรือ?"

"ในชีวิตนี้ข้าเกลียดความสัมพันธ์ที่ทำเพื่อประโยชน์ของตัวเองที่สุด ฝ่าบาทก็ไม่ชอบ เรื่องนี้......"

"เช่นนั้นหากเป็นท่านอาจารย์หญิงล่ะ?" ฉีเฟยอวิ๋นถาม ราชครูจวินจึงครุ่นคิด

"ช่างมันเถอะ ข้าเห็นว่าข้ากลับไปก็ได้" ฮูหยินรองรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย มีชีวิตมาจนถึงตอนนี้ สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้ชีวิตตามความต้องการของตัวเอง

ปากก็พูดว่าทำเพื่อนาง แต่ไม่เคยเลยสักครั้ง

สำหรับผู้ชายคนนี้ ฮูหยินรองมีเพียงคำว่าผิดหวังมอบให้

ราชครูจวินกล่าวว่า "หากจะนับจากท่านอ๋องเย่ละก็ ท่านควรจะเรียกข้าว่าท่านอาจารย์ ท่านอ๋องเย่ก็เป็นลูกศิษย์ของข้า เพียงแต่เขาเป็นลูกศิษย์ที่ดื้อรั้นและไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตาของเขาเลยก็เท่านั้น"

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ฮูหยินรอง ฮูหยินรองกล่าวว่า "ตามใจเถอะ"

ฮูหยินรองลุกขึ้นและเตรียมตัวจะกลับไป ราชครูจวินดีใจราวกับได้ของถูกลดราคา จากนั้นจึงเดินตามฮูหยินรองออกไป

คนอื่นที่อยู่ข้างนอกที่ตามเขามาก็พากันกลับออกไป

ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามไปส่งที่หน้าประตู อวิ๋นหลัวฉวนมองเห็นว่ามีคนเดินออกไปแล้ว เมื่อนางเดินออกไปก็พบว่าฮูหยินรองได้เดินจากไปแล้ว

"เกิดอะไรขึ้นหรือ?" อวิ๋นหลัวฮวนถามขึ้นมาข้างๆ ฉีเฟยอวิ๋นมองเห็นรถม้าของจวนท่านอ๋องตวนจึงรู้ว่าอวิ๋นหลัวฉวนมาหา ฉะนั้นจึงไม่รู้สึกแปลก