องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 672

หลังจากพักผ่อนมาทั้งคืน ฉีเฟยอวิ๋นก็กังวลตลอดทั้งคืน เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า นางก็เห็นเจ้าห้านั่งอยู่บนเตียงมังกรของพระพันปี และกำลังเล่นสร้อยไข่มุกของพระพันปีอยู่

ดูเหมือนเขาจะชอบสร้อยไข่มุกเส้นนั้นมาก ดังนั้นจึงไม่ยอมปล่อยมือเลย

พระพันปีหยอกล้อเจ้าห้า และเจ้าห้าก็จ้องมองไปที่พระพันปี

พระพันปีมีความสุขมาก

“เจ้าห้าเก่งจริง ๆ เลย！” พระพันปีอุ้มเจ้าห้า และเจ้าห้าก็เอาหัวเล็ก ๆ ไปซบไหล่ของพระพันปีในทันที ราวกับว่าเขาเหนื่อยจนไม่อยากขยับ

“เจ้าห้าเหนื่อยแล้วหรือ？” พระพันปีถามเจ้าห้า เจ้าห้าห็หันกลับไปนอนบนไหล่ของพระพันปีแล้วหลับตาลง

ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ข้าง ๆ และรู้สึกแปลก ๆ กับเด็กคนนี้

หากเป็นเพราะระบบของการตั้งครรภ์ เป็นไปได้ที่อาจมีความแตกต่างบางประการ

แต่เด็กเช่นนี้ฉลาดกว่ามาก

“เสด็จแม่เพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัว และพระพันปีก็มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น

“ดูเหมือนว่าเจ้าห้าจะไม่เป็นไรแล้ว ข้าต้องการให้เขาอยู่ในวังกับข้าสักสองสามวัน”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย เกิดในตระกูลสวรรค์ ยากที่จะหลีกเลี่ยงการเข้าออกในวัง แต่บุตรของนางยังเด็กเกินไป และนางก็ไม่สามารถตัดใจได้จริง ๆ

“เสด็จแม่เพคะ เจ้าห้าไม่คุ้นเคยกับการอยู่ในวัง เขายังเด็ก หากจะให้เขาอยู่ในวัง เขาคงไม่ยอม และอาจจะทำให้เขาป่วย”

หลังจากที่หนานกงเย่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินออกมาจากทางด้านข้าง

สีหน้าของพระพันปีดูไม่สบอารมณ์：“เจ้ามีหลายสิ่งที่ต้องทำ ไม่ใช่ว่าข้าไม่ได้ถามเจ้า”

“เรื่องที่อวิ๋นอวิ๋นพูดไม่สำคัญหรอกพ่ะย่ะค่ะ！” หนานกงเย่เดินไปข้างหน้าพระพันปี แล้วแย่งเจ้าห้าไปส่งให้ฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเลื่อมใส คนหนึ่งไม่ให้อีกคนหนึ่งก็จะเอา

แน่นอนว่าพระพันปีไม่พอใจ

อย่างไรก็ตามหนานกงเย่ยืนอยู่ข้างหน้า ฉีเฟยอวิ๋นและเจ้าห้า เขาขวางพระพันปีไว้

“เสด็จแม่ ลูกทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากที่หนานกงเย่พูดจบ เขาก็หันกลับไปอุ้มเจ้าห้าและจากไป ทำให้ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จะอยู่หรือไป

พระพันปีไม่ต้องการฉีเฟยอวิ๋น นางสะบัดแขนเสื้อ：“เจ้ายืนอยู่ทำอะไรอยู่？ออกไปเถอะ！”

“เพคะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นต้องการที่จะจากไป และในที่สุดนางก็มีโอกาส

ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัวและถอยออกไป

พระพันปีมองที่หน้าประตูและกลับไปพักผ่อน

เมื่อออกมาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นหนานกงเย่อุ้มบุตรชายรอนางอยู่ และเดินไปข้างหน้าทั้งสองคน ฉีเฟยอวิ๋นจึงเห็นว่าในมือของเจ้าห้ายังคงถือสร้อยไข่มุกของพระพันปีอยู่

ไข่มุกมีขนาดใหญ่ และเป็นไข่มุกชั้นเยี่ยม มีลักษณะกลมและสว่าง

เจ้าห้ายกมือเล็ก ๆ ทั้งสองของเขาขึ้น และจะสวมสร้อยให้ฉีเฟยอวิ๋น

“นี่เป็นของเสด็จย่า” แต่เดิมฉีเฟยอวิ๋นตั้งใจจะปฏิเสธ แต่หนานกงเย่ช่วยและสวมสร้อยให้ฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นก้มหน้าลง และเจ้าห้าก็ยื่นมือออกไป ฉีเฟยอวิ๋นรีบอุ้มเจ้าห้ามา

“ขอบคุณนะเจ้าห้า แม่ชอบมาก！”

เจ้าห้านอนอย่างสบายอยู่ในอ้อมแขนของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นคลุมศีรษะและออกไปจากในวังด้วยกัน

เจ้าห้าเผลอหลับไปบนรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นมองสร้อยไข่มุกที่อยู่บนคอของนางอย่างละเอียด วางท่าเย่อหยิ่ง！

หนานกงเย่เอนตัวลงด้านข้าง เขานำบุตรชายมาอุ้มและปล่อยให้บุตรชายนอนบนตักของเขา และโยกตัวตามรถม้า

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูบุตรชายอย่างสุดใจ หนานกงเย่ไม่ค่อยมีความสุขมากนัก：“เจ้าช่างไม่มีคุณธรรมเสียจริง เมื่อใดก็ตามที่เจ้าเห็นเจ้าห้า เจ้าก็จะลืมข้าจนหมดสิ้น”

“ท่านอ๋องทรงมีอาวุธวิเศษที่ใช้ปกป้องตนเองแล้วมิใช่หรือเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นก้มลงจูบบุตรชาย

หนานกงเย่เลิกคิ้ว：“อาวุธวิเศษที่ใช้ปกป้องตนเอง？”

หลังจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“ไม่เหมาะสม”

หวาชิงหันหลังเดินเข้าไปในจวนอ๋องเย่ และฉีเฟยอวิ๋นก็สั่งว่า：“ท่านแม่ทัพน้อยไม่อยากกลับไปก็ไม่เป็นไร เป็นเรื่องปกติที่จวนอ๋องเย่จะมีแขกมารวมตัวกัน”

เมื่อกลับมาถึงสวนดอกกล้วยไม้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปพักผ่อนก่อน และจากนั้นก็ไปดูเด็ก ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบสร้อยไข่มุกออกมาจากคอแล้วมอบให้เสี่ยวเฉียว：“แม่ไม่ค่อยชอบ เสี่ยวเฉียวสวมเถอะ”

เสี่ยวเฉียวมองไปที่สร้อยไข่มุกบนคอของนางและกล่าวขอบคุณ

เดิมทีเสี่ยวเฉียวต้องการจะเก็บมันไว้ แต่ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ของบางอย่างเจ้าไม่สามารถเก็บไว้ได้ และตอนนี้แม่ก็เพิ่งจะเข้าใจเหตุผลนี้

เจ้ารับไว้ แล้วมันจะบ่งบอกสถานะของเจ้า แม้ว่าเจ้าจะรู้สึกว่ามันหนัก ก็ควรจะสวมติดตัวไปก่อน รอให้เจ้ามีของใหม่แล้วค่อยเก็บไว้

เมื่อเจ้ามีสถานะในจวนอ๋องเย่แล้ว ทุกคนก็รู้ว่าเจ้าเป็นบุตรของแม่ เจ้าจึงจะสามารถขจัดสิ่งที่ยุ่งยากออกไปจากเจ้าได้

เช่นนี้แล้วคนในจวนจะได้รู้ว่าเจ้าเป็นใคร？”

เสี่ยวเฉีนวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“แต่ข้าเป็นบุตรสาวของท่านแม่ พวกเขาไม่รู้หรือเจ้าคะ？”

“พวกเขาไม่รู้ พวกเขารู้ว่าเจ้าเป็นเด็กที่แม่ชอบ แม่ไม่ได้เป็นผู้ให้กำเนิดเจ้า คนที่นี่ให้ความสำคัญกับภูมิหลังมาก จึงต้องหาโอกาสแสดงสถานะของเจ้า เมื่อคนในจวนรู้สถานะของเจ้าแล้วก็จะปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดี และให้ความเคารพเจ้า แต่บางคน ยกตัวอย่างเช่นเด็กบางคนในวัยเดียวกันกับเจ้า พวกเขาจะรู้ว่าเจ้าถูกเก็บมาเลี้ยง และพวกเขาก็จะพูดว่าเจ้าถูกเก็บมาเลี้ยง ไม่เพียงแค่นั้น พวกเขายังจะใส่ร้ายเจ้าด้วยว่าเป็นเพราะแม่ต้องการให้เจ้ามาดูแลน้อง ๆ ถึงได้เก็บเจ้ากลับมา”

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งยอง ๆ และมองไปที่เสี่ยวเฉียว เสี่ยวเฉียวกล่าวว่า：“เป็นเพราะท่านแม่ชอบข้า ถึงได้พาข้ากลับมา มีเด็กมากมายเช่นนั้น แต่ท่านแม่กลับพาข้ากลับมา”

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม：“เสี่ยวเฉียวฉลาดที่สุดเลย แม่จะบอกเจ้าว่าแม่เห็นว่าเจ้ากล้าหาญ เจ้าหนักแน่น และเจ้าก็ฉลาดที่สุดในบรรดาเด็กเหล่านั้น แต่เจ้ากล้าหาญและจิตใจดี

แม่ไม่อยากให้เจ้าเป็นเด็กไม่ดี เจ้าไม่ลืมว่ายังมีเหล่าตู้ และยังไม่ทอดทิ้งเด็ก ๆ เหล่านั้นด้วย แม่ชอบเจ้ามาก

เจ้างดงาม แต่การมีชีวิตรอดในที่แห่งนี้ ไม่สามารถมีเพียงความงดงามได้ ดังนั้นเจ้าจึงต้องฉลาดและเมตตาต่อผู้อื่น เพื่อปูทางให้ตนเองอยู่ให้ได้ มีชีวิตที่ดีในวันข้างหน้า มีความสุข และสามารถปกป้องความเป็นสตรีของตนเองได้！”

เสี่ยวเฉียวพยักหน้า：“ข้าจะทำให้ได้ ข้าต้องมีชีวิตที่ดี มีความสุข สามารถปกป้องความเป็นสตรีของตนเองได้ และเป็นสตรีที่สามารถปกป้องท่านแม่ ปกป้องน้อง ๆ และเหล่าตู้ได้ด้วย

“อืม！”

ฉีเฟยอวิ๋นกอดเสี่ยวเฉียว：“แม่รู้ว่าเจ้าไม่ได้เข้าใจมากนัก แต่ที่นี่เป็นสถานที่กลืนกินสตรี แม่จึงอดไม่ได้ที่จะบอกความคิดของผู้อื่นกับเจ้า！”

หนานกงเย่ถอนหายใจและรู้สึกไม่หนักแน่น หญิงผู้นี้ไม่ชอบที่นี่ และรู้สึกนางจับพลัดจับผลูได้มาพบกับเขา และเป็นไปได้ว่านางจะหนีไป！