องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 672

หลังจากพักผ่อนมาทั้งคืน ฉีเฟยอวิ๋นก็กังวลตลอดทั้งคืน เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า นางก็เห็นเจ้าห้านั่งอยู่บนเตียงมังกรของพระพันปี และกำลังเล่นสร้อยไข่มุกของพระพันปีอยู่

ดูเหมือนเขาจะชอบสร้อยไข่มุกเส้นนั้นมาก ดังนั้นจึงไม่ยอมปล่อยมือเลย

พระพันปีหยอกล้อเจ้าห้า และเจ้าห้าก็จ้องมองไปที่พระพันปี

พระพันปีมีความสุขมาก

“เจ้าห้าเก่งจริง ๆ เลย！” พระพันปีอุ้มเจ้าห้า และเจ้าห้าก็เอาหัวเล็ก ๆ ไปซบไหล่ของพระพันปีในทันที ราวกับว่าเขาเหนื่อยจนไม่อยากขยับ

“เจ้าห้าเหนื่อยแล้วหรือ？” พระพันปีถามเจ้าห้า เจ้าห้าห็หันกลับไปนอนบนไหล่ของพระพันปีแล้วหลับตาลง

ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ข้าง ๆ และรู้สึกแปลก ๆ กับเด็กคนนี้

หากเป็นเพราะระบบของการตั้งครรภ์ เป็นไปได้ที่อาจมีความแตกต่างบางประการ

แต่เด็กเช่นนี้ฉลาดกว่ามาก

“เสด็จแม่เพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัว และพระพันปีก็มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น

“ดูเหมือนว่าเจ้าห้าจะไม่เป็นไรแล้ว ข้าต้องการให้เขาอยู่ในวังกับข้าสักสองสามวัน”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย เกิดในตระกูลสวรรค์ ยากที่จะหลีกเลี่ยงการเข้าออกในวัง แต่บุตรของนางยังเด็กเกินไป และนางก็ไม่สามารถตัดใจได้จริง ๆ

“เสด็จแม่เพคะ เจ้าห้าไม่คุ้นเคยกับการอยู่ในวัง เขายังเด็ก หากจะให้เขาอยู่ในวัง เขาคงไม่ยอม และอาจจะทำให้เขาป่วย”

หลังจากที่หนานกงเย่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินออกมาจากทางด้านข้าง

สีหน้าของพระพันปีดูไม่สบอารมณ์：“เจ้ามีหลายสิ่งที่ต้องทำ ไม่ใช่ว่าข้าไม่ได้ถามเจ้า”

“เรื่องที่อวิ๋นอวิ๋นพูดไม่สำคัญหรอกพ่ะย่ะค่ะ！” หนานกงเย่เดินไปข้างหน้าพระพันปี แล้วแย่งเจ้าห้าไปส่งให้ฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเลื่อมใส คนหนึ่งไม่ให้อีกคนหนึ่งก็จะเอา

แน่นอนว่าพระพันปีไม่พอใจ

อย่างไรก็ตามหนานกงเย่ยืนอยู่ข้างหน้า ฉีเฟยอวิ๋นและเจ้าห้า เขาขวางพระพันปีไว้

“เสด็จแม่ ลูกทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากที่หนานกงเย่พูดจบ เขาก็หันกลับไปอุ้มเจ้าห้าและจากไป ทำให้ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จะอยู่หรือไป

พระพันปีไม่ต้องการฉีเฟยอวิ๋น นางสะบัดแขนเสื้อ：“เจ้ายืนอยู่ทำอะไรอยู่？ออกไปเถอะ！”

“เพคะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นต้องการที่จะจากไป และในที่สุดนางก็มีโอกาส

ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัวและถอยออกไป

พระพันปีมองที่หน้าประตูและกลับไปพักผ่อน

เมื่อออกมาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นหนานกงเย่อุ้มบุตรชายรอนางอยู่ และเดินไปข้างหน้าทั้งสองคน ฉีเฟยอวิ๋นจึงเห็นว่าในมือของเจ้าห้ายังคงถือสร้อยไข่มุกของพระพันปีอยู่

ไข่มุกมีขนาดใหญ่ และเป็นไข่มุกชั้นเยี่ยม มีลักษณะกลมและสว่าง

เจ้าห้ายกมือเล็ก ๆ ทั้งสองของเขาขึ้น และจะสวมสร้อยให้ฉีเฟยอวิ๋น

“นี่เป็นของเสด็จย่า” แต่เดิมฉีเฟยอวิ๋นตั้งใจจะปฏิเสธ แต่หนานกงเย่ช่วยและสวมสร้อยให้ฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นก้มหน้าลง และเจ้าห้าก็ยื่นมือออกไป ฉีเฟยอวิ๋นรีบอุ้มเจ้าห้ามา

“ขอบคุณนะเจ้าห้า แม่ชอบมาก！”

เจ้าห้านอนอย่างสบายอยู่ในอ้อมแขนของฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นคลุมศีรษะและออกไปจากในวังด้วยกัน

เจ้าห้าเผลอหลับไปบนรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นมองสร้อยไข่มุกที่อยู่บนคอของนางอย่างละเอียด วางท่าเย่อหยิ่ง！

หนานกงเย่เอนตัวลงด้านข้าง เขานำบุตรชายมาอุ้มและปล่อยให้บุตรชายนอนบนตักของเขา และโยกตัวตามรถม้า

ฉีเฟยอวิ๋นมองดูบุตรชายอย่างสุดใจ หนานกงเย่ไม่ค่อยมีความสุขมากนัก：“เจ้าช่างไม่มีคุณธรรมเสียจริง เมื่อใดก็ตามที่เจ้าเห็นเจ้าห้า เจ้าก็จะลืมข้าจนหมดสิ้น”

“ท่านอ๋องทรงมีอาวุธวิเศษที่ใช้ปกป้องตนเองแล้วมิใช่หรือเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นก้มลงจูบบุตรชาย

หนานกงเย่เลิกคิ้ว：“อาวุธวิเศษที่ใช้ปกป้องตนเอง？”