องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 68

เฉินอวิ๋นเจี๋ยยืนอยู่ข้างหน้ารถม้า และจ้องไปที่ฉีเฟยอวิ๋นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ จากนั้นก็ตะโกนว่า：“มานี่！”

ฉีเฟยอวิ๋นแปลกใจ คนคนนี้บ้าหรือเปล่า？

ทำไมตระกูลเฉินถึงมีแต่คนบ้า？

ระหว่างนั้นมีรถม้าคันหนึ่งขับผ่านมา ฉีเฟยอวิ๋นจึงร้องตะโกน：“ระวัง！”

เฉินอวิ๋นเจี๋ยหันหลังกลับไปอย่างกะทันกัน ฉีเฟยอวิ๋นฝีเท้าเร็ว นางหายตัวไปในชั่วพริบตาเดียว

เฉินอวิ๋นเจี๋ยพบว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง จึงหันกลับมาในทันที และพบว่านางหายไปแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นเดินอย่างรวดเร็ว และไม่นานนางก็กลับมาถึงจวนอ๋องเย่ เมื่อเข้ามาแล้ว นางก็รีบวิ่งกลับไปที่สวนดอกกล้วยไม้

ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในห้องและรีบปิดประตู นางปลอดภัยแล้ว

ถูกคนในตระกูลเฉินทำให้ตกใจกลัวเช่นนี้ ฉีเฟยอวิ๋นจึงสบประมาทตัวเองในขณะที่อาบน้ำ

เดิมทีก็คิดว่าไม่มีอะไรแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าเฉินอวิ๋นเจี๋ยจะหาจวนอ๋องเย่พบ

พ่อบ้านรีบวิ่งมาจากด้านนอกและเคาะประตู：“พระชายา มีคนมาหาพระองค์พ่ะย่ะค่ะ！”

เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากลุกขึ้น นางจึงนอนลง แต่ไม่รู้ว่าใครกันที่มาหานางและนางก็ไม่รู้จัก

นางจึงลุกออกไปดู

ฉีเฟยอวิ๋นกระวนกระวายใจ นางดึงเสื้อคลุมที่อยู่บนฉากกั้นห้องมาสวม ซึ่งมันเป็นสีแดงสด

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากห้อง นางก็ถามว่า：“ใคร？”

“พระชายาเสด็จออกมาดูสิพ่ะย่ะค่ะ”

สีหน้าของพ่อบ้านดูลำบากใจ ได้ยินมานานแล้วว่าคุณชายสามของตระกูลเฉินชอบบุตรสาวของท่านแม่ทัพฉี และทั้งสองก็มีข่าวลือที่ไม่ค่อยดีนัก

ต่อมาเสนาบดีเฉินทูลขอให้ฝ่าบาททรงส่งตัวไปรับราชการที่อื่น โดยให้เฉินอวิ๋นเจี๋ยไปฝึกซ้อมที่ด่านชายแดนกับเฉินอวิ๋นเลี่ยบุตรชายคนโตของเขา ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เขามีความดีความชอบในการรบหลายครั้งหลายครา และกลายเป็นแม่ทัพที่ศัตรูได้ยินชื่อก็ต่างหวาดกลัว

ตระกูลเฉินเป็นขุนนาง และได้เป็นผู้บัญชาการทหารถึงสองคน ซึ่งล้วนแต่เป็นท่านแม่ทัพที่เป็นที่สรรเสริญของต้าเหลียง

เพียงแต่คุณชายสามของตระกูลเฉินก็เป็นคนที่ไม่ได้เรื่องได้ราว และเรื่องเหลวไหลในอดีตก็ไม่ได้น้อยหน้าพระชายาเลย

ในตอนแรกที่ทั้งสองคนอยู่ในเมืองหลวงก็เหมือนเป็นการประลองฝีมือ เมื่อพระชายาทำเรื่องที่ผิด คุณชายสามของตระกูลเฉินก็จะไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง นี่เป็นเรื่องที่ทำให้คนจำนวนไม่น้อยรู้สึกขบขัน

คุณชายสามของตระกูลเฉินเคยประกาศว่าจะแต่งงานกับพระชายาด้วย

แต่ไม่มีใครสนใจเรื่องนี้ และในตอนนี้คนผู้นี้ก็ปรากฏตัวขึ้น ช่างน่าปวดหัวเสียจริง

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปที่หน้าประตู และเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้า นางก็รู้สึกประหลาดใจ

ตามมาถึงจวนเลยหรือนี่

“ฉีเฟยอวิ๋น เจ้ากลัวข้าขนาดนั้นเลยหรือ？” เฉินอวิ๋นเจี๋ยเข้ามาใกล้พร้อมกับถามด้วยท่าทีที่แข็งกร้าว

ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมเข็มเงินขึ้นมาสองเล่ม หากอีกฝ่ายไม่เกรงใจ นางก็ทำได้เพียงฉีกหน้าอีกฝ่าย

แต่ฉีเฟยอวิ๋นคิดผิด คำพูดของเฉินอวิ๋นเจี๋ยนั้นเฉียบคม แต่แววตาของเขาที่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นในตอนนี้นั้นกลับอ่อนโยนมาก

ทันใดนั้นเฉินอวิ๋นเจี๋ยก็ยิ้มและถามว่า：“เขาทำเสื้อคลุมนี้ให้เจ้าหรือ？”

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งพบว่านางสวมชุดสีแดง นางก้มลงมองและไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรพิเศษ ก็แค่เป็นสีแดงเท่านั้น

แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดเช่นนั้น ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร นางจึงเงยหน้าขึ้นมองไปที่อีกฝ่าย และคาดว่าเจ้าของร่างเดิมคงก่อเรื่องไว้อีกแล้ว

เมื่อเฉินอวิ๋นเจี๋ยเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นไม่พูด เขาจึงพูดว่า：“ถ้าหากเขาปฏิบัติไม่ดีต่อเจ้า เจ้าก็มาหาข้า คนอื่นอาจจะกลัว และข้าเฉินอวิ๋นเจี๋ยไม่กลัว！”

หลังจากพูดจบ เฉินอวิ๋นเจี๋ยก็โยนของบางอย่างลงตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นหยิบขึ้นมาดูตามสัญชาตญาณ มันคือปิ่นปักผมสีทอง

“เห็นมันก็เหมือนเห็นเจ้า เก็บไว้แล้วจะมีประโยชน์อะไร”

เสียงของเฉินอวิ๋นเจี๋ยดังมาจากรถม้าที่เพิ่งออกไป เมื่อฉีเฟยอวิ๋นมองไป รถม้าก็จากไปอย่างรวดเร็ว

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ปิ่นปักผมในมือ แต่นางก็จำไม่ได้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร นางเอามือเกาหัวและหันหลังจะจากไป แต่เมื่อนางหันหลังกลับมา นางก็เห็นหนานกงเย่ยืนมองอยู่ไม่ไกล

ฉีเฟยอวิ๋นใจคอห่อเหี่ยวและหยุดชะงัก เมื่อเผชิญหน้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาหนานกงเย่แล้ว นางก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร