องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 865

หนานกงเย่เข้ามาจากด้านนอกประตูแล้วชะงักอยู่ตรงหน้าประตูครู่หนึ่งจากนั้นก็ไปนั่งลงที่โต๊ะแล้วมองไปยังซูมู่หรง รถที่อยู่บนพื้นนั้นทำจากไม้ทั้งสิ้นแต่ว่าขัดได้เรียบเนียนยิ่งนัก

หนานกงเย่มองไปยังฉีเฟยอวิ๋นส่วนฉีเฟยอวิ๋นมองดูท่าทางของเขาด้วยความแปลกใจเล็กน้อย: "เป็นกังวลหรือ?"

“คนของจงชินทางโน้นหนีไปแล้ว อ๋องทั้งหลายก็เต็มใจร่วมมือกับข้าและเต็มใจที่จะละทิ้งความเกลียดชังเก่าก่อนและปล่อยวางอคติทิ้งไปแล้วกลับไปจำนนกับเมืองต้าเหลียงของเรา เพียงแค่จวิ้นจู่วัยเยาว์ไม่กี่คนที่ไม่ยอมจำนนและได้เริ่มก่อการกบฏแล้ว!

เบื้องหลังของชายผู้นั้นยังมีพี่ชายสองคน พวกเขาเป็นบุตรชายของท่านอ๋องรอง ท่านอ๋องรองนั้นไม่ยินยอมทำตามท่านอ๋องทั้งหลายมานานแล้ว ตอนนั้นที่ภายในของพวกเขาเลือกบุตรชายของท่านอ๋องห้า หนานกงเซวียนเหอซึ่งเป็นผู้นำถูกท่านอ๋องรองตั้งใจโค่นล้มแต่ว่าเขานั้นเพื่อที่จะปกปิดลูกชายทั้งสามของตนจึงใช้เวลาในการเลือกผู้นำจากในนั้นและก็เพื่อเป็นตัวแทนคุ้มกันให้แก่กองกำลังสำคัญแทนที่ท่านอ๋องห้า

ครานี้ราชสำนักแต่งตั้งตำแหน่งจงชินใหม่ทำให้เหล่าจงชินมองเห็นความหวัง รวมถึงลูกชายคนสุดท้องของเขาายด้วยน้ำมือของข้าก็เป็นการเร่งความเร็วให้กับการก่อการกบฏของเขา

ในช่วงสองสามวันนี้เขาก็จะเริ่มลงมือ ผู้คนที่ได้รับเลือกเข้าราชสำนักได้ถูกเขาข่มขู่ทั้งสิ้น

ข้าได้รับรายงานจากจงชินมาบ้างแล้ว! "

“กล่าวเช่นนี้ตอนนี้ท่านอ๋องก็จะยุ่งเสียแล้วหรือ?”

"อืม!"

หนานกงเย่หยิบตะเกียบและเริ่มทานอาหาร

จักรพรรดิปีกใต้เลิกคิ้วแล้วเหลือบมองหนานกงเย่โดยที่ยิ่งมองก็ยิ่งไม่ชอบและเกลียดชังเช่นเดียวกับซูอู๋ซิน!

หนานกงเย่ทานข้าวเรียบร้อยก็ลุกขึ้นจากไปและฝากฝังกับฉีเฟยอวิ๋นว่า: “อย่าได้ออกจากจวนอ๋อง คืนนี้ข้ามีเรื่องยุ่งอาจจะกลับมาค่ำมืด!”

“เช่นนั้นท่านอ๋องโปรดระวังตัวด้วย!

“อืม!” หนานกงเย่หันหลังจากไปจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปทางด้านของซูมู่หรง

เด็กๆทั้งหลายหิวเสียแล้วจึงรีบวิ่งไปทานอาหาร ฉีเฟยอวิ๋นให้ลี่ว์หลิ่วดูแลพวกเด็กๆแล้วไปดูซูมู่หรง

“ท่านรีบร้อนเช่นนี้ทำไมกัน?” ฉีเฟยอวิ๋นถามอยู่ตรงฝั่งหนึ่ง

“คืนนี้ต้องจัดการพวกนี้ให้เรียบร้อย ถือซะว่าให้เป็นของขวัญแก่พวกเขา”

“ท่านให้ของขวัญพวกเขามากมายแล้วท่านจำไม่ได้แล้วหรือ ขณะที่พวกเขาเกิดท่านได้ให้สิ่งของแก่ข้าเอาไว้มากมาย!”

“นั่นมันเมื่อก่อนซึ่งพวกเขายังไม่เคยเห็นข้า ตอนนี้เจอแล้วแน่นอนว่าไม่เหมือนกัน”

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องรีบร้อน ข้ากำลังหาวิธีอยู่......”

“หากว่ามีวิธีเจ้าคงไม่ยืนพูดจาเรื่องไร้สาระอยู่ที่นี่แล้ว!” ซูมู่หรงขัดจังหวะการพูดของฉีเฟยอวิ๋นแล้วลุกยืนขึ้น

ฉีเฟยอวิ๋นหายใจไม่ทั่วท้อง จากนั้นมองไปทางฝั่งที่ซูมู่หรงเดินไป

ซูมู่หรงปัดมือแล้วเดินตามไป ฉีเฟยอวิ๋นเข้าประตูไปดูเด็กๆทั้งหลาย วันนี้หวังฮวายอันก็ออกจากจวนไปแล้วคาดว่าเนื่องด้วยเรื่องของตระกูลจงชิน

เข้าประตูไปฉีเฟยอวิ๋นก็นั่งลงโดยที่เด็กๆทั้งหลาายได้อาบน้ำผัดเปลี่ยนสวมชุดนอนที่สะอาดนอนลงแล้ว เมื่อเห็นท่านแม่บังเกิดเกล้าก็รีบลุกขึ้นมาและเดินไปหาอย่างตื่นเต้น

“ได้เวลาพักผ่อนแล้ว วันนี้พวกเจ้าก็เหน็ดเหนื่อยกันทั้งสิ้นแล้วพรุ่งนี้ยังจะต้องไปเล่าเรียนกับท่านอาจารย์ หากว่าพรุ่งนี้ตื่นสายดูซิว่าพวกเจ้าจะทำเช่นไร?”

เด็กๆทั้งหลายวิ่งกลับไปนอนเป็นอย่างดีในทันทีเพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาทั้งหมดเชื่อฟังจึงได้เข้าไปมุดอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วหลับตา แต่ละคนดูราวกับเกี๊ยวเนื้อทั้งนั้นซึ่งนอนหลับกันได้อย่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังซูมู่หรง: "เจ้าก็นั่งลงเถอะ สักครู่เจ้ายังจะต้องไปอยู่เป็นเพื่อนจักรพรรดิปีกใต้อีก"