องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 871

เป็นเวลานานซูมู่หรงถึงได้ยิ้มฝืนแข็งทื่อออกมา จากนั้นกล่าวว่า“เป็นคุณที่อยากจะฆ่าผม หรือว่าเขา?”

ฉีเฟยอวิ๋นมาถึงบริเวณริมน้ำ เธอลงมาจากทางด้านข้างของเฟยอิง จับที่ไหล่ของเฟยอิงแน่น จากนั้นอุ้มเจ้าห้าลงไป

ขาทั้งสองข้างถึงพื้น ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองซูมู่หรงแล้วกล่าวว่า“ตอนที่คุณมาฉันมีความสุข คล้ายดั่งว่าฉันได้เจอญาติสนิทมิตรสหาย ต่อมาคุณมักจะออกมาทำเรื่องทำลาย ฉันก็เลยนึกเรื่องที่จะฆ่าคุณซะ แต่ตอนคุณป่วยฉันรู้สึกทุกข์ใจ คุณไปแล้ว แม้แต่ญาติพี่น้องฉันก็ไม่มี พูดก็พูดนะ สิบปีคุณเหมือนทำร้ายทารุณฉัน แต่ทว่าฉันกลับรักคุณเหมือนสิบปี

คุณเห็นฉันเป็นแม่เลี้ยงที่เลี้ยงลูก แต่ทว่าฉันกลับเห็นคุณเป็นพ่อแท้ๆ คิดๆแล้วฉันก็รักคุณ แต่เป็นความรักที่รักเหมือนพ่อ!”

“เชอะ พูดน่าฟังดี!”ซูมู่หรงกล่าวด้วยความโมโห

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มกล่าวว่า“ต่อให้ตอนนี้ฉันกลับไปกับคุณ ครูฝึกเคยคิดไหมว่าคุณเป็นไม้ใกล้ฝั่งแล้ว ฉันยังอายุน้อย ระหว่างคุณกับฉันได้ทำขัดต่อจริยธรรมมนุษย์ และฉันก็ไม่เคยรักคุณนี่เป็นสิ่งสำคัญ คุณว่าไหมคะ?”

“นี่เป็นสิ่งสำคัญอยู่เหรอ สิ่งที่สำคัญคือใจของคุณอยู่ที่เขา ผมทำอะไรมากมายล้วนเป็นส่วนเกิน ”ซูมู่หรงปลดเชือกออกแล้วลงจากขอนไม้ไป ฉีเฟยอวิ๋นกลับไม่เห็นด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองด้านหน้า บริเวณโดยรอบตอนนี้เป็นสวนดอกท้อ

สวนดอกท้อเป็นกลายเป็นป่าขนาดใหญ่ ฉีเฟยอวิ๋นมองดูบริเวณโดยรอบ มองเฟยอิงแล้วกล่าวว่า“เฟยอิง ที่นี่น่าจะเป็นสถานที่ที่หมอผีอยู่ อีกสักครู่เจ้าอย่าเดินไปมั่วนะ ต้องเดินตามข้า หมอผีล้วนใช้สิ่งไม่ดีไม่เป็นมงคล พวกเขาสามารถเรียกทำให้คนสับสน สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก็หลงได้

ครูฝึกเป็นคนที่ตายแล้ว คาดว่าไม่เป็นไร แต่เจ้านั้นแตกต่าง”

“อืม”เฟยอิงตอบตกลง ฉีเฟยอวิ๋นเลยมุ่งเดินไปทางด้านหน้า ซูมู่หรงเดินตามไปก่อน

ท้ังสามเข้าไปในป่าท้อ หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ด้านใน เห็นทั้งสามคนเลยกล่าวอย่างพินิจพิเคราะห์ว่า“พวกเจ้ามาทำอะไรที่แห่งนี้หรือ?”

“ดวงวิญญาณในร่างกายท่านอาจารย์ของข้าได้ไปแล้ว ข้าอยากเรียกวิญญาณคืนกลับมา ได้ยินมาว่าหมอผีสามารถเรียกวิญญาณได้ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่?”

“ช่วงนี้สุขภาพร่างกายของหมอผีแย่มาก เชิญพวกเจ้ากลับเถิด”หญิงสาวที่สวมใส่ชุดสีชมพูเข็มแบบสีลูกท้อกล่าวด้วยน้ำเสียงสุขุมนุ่มลึก

ฉีเฟยอวิ๋นมองพิจารณาหญิงคนนี้ จากนั้นกล่าวว่า“ในเมื่อข้ามาถึงที่แห่งนี้แล้ว ก็จะไม่กลับไปง่ายๆหรอก หากว่าช่วยท่านอาจารย์ของข้า ข้าก็จะกลับไปและซาบซึ้งในน้ำใจ แต่หากว่าไม่สามารถช่วยได้ เช่นนั้นข้าจะเผาที่แห่งนี้เสีย”

หญิงสาวหลุบตาขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋นแววตามีความเหี้ยมโหดพาดผ่านชั่วพริบตา กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ที่นี่ยังอยู่ห่างจากท่านแม่เฒ่าเพียงไม่กี่ร้อยเมตร หากเจ้าสามารถเดินได้ภายในไม่กี่ร้อยเมตร แสดงว่าเจ้ายังมีโอกาส”

หญิงสาวหมุนตัวจากไป ฉีเฟยอวิ๋นมองภาพที่นางเดินไป แล้วเอาเจ้าห้าให้กับเฟยอิง และเอาฉินฝูโยวให้ซูมู่หรง จากนั้นนำกระเป๋าพกวางไว้ในอ้อมกอดของเจ้าห้า

ฉีเฟยอวิ๋นเอาเพียงห่อเข็มเงินที่อยู่ระหว่างเอวไป

ฉีเฟยอวิ๋นก้าวเดินไปข้างหน้า เฟยอิงจึงรั้งไว้ ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า“ไม่มีทางเป็นอะไรหรอก”

เฟยอิงเลยทำได้แค่มองฉีเฟยอวิ๋นก้าวเดินไปข้างหน้า

ฉีเฟยอวิ๋นเดินพร้อมกับสังเกตภายในป่าต้นท้อและพบว่ามีบางคนอยู่ใต้ป่าต้นท้อด้วย และคนเหล่านั้นดูเหมือนคนที่หยุดพวกเขาเมื่อก่อนหน้านี้ ฉีเฟยอวิ๋นแปลกใจ ขณะเดินได้หยุดมองดูหนึ่งในพวกเขา หันเดินไปทางด้านนั้น

หญ้าบนพื้นเย็นยะเยือก ฉีเฟยอวิ๋นหยุดและมองไปที่คนผู้นั้นที่ไร้ซึ่งอารมณ์ ดวงตาของเขาตั้งตรงและใบหน้าของเขาซีดเผือด

ฉีเฟยอวิ๋นห่างจากคนผู้นั้นอยู่ช่วงหนึ่ง เธอเอื้อมมือไปสัมผัสร่างกายของคนผู้นั้น คนผู้นั้นไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนอง อีกทั้งร่างกายของเธอแข็งเป็นน้ำแข็ง

ฉีเฟยอวิ๋นสูดหายใจเข้าลึกๆ ดึงมือออกแล้วหมุนตัวมองคนที่อยู่ในป่าท้อ จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นได้เดินไปทางด้านนั้น

เธอเดินไปถึงห้องทางด้านนั้นแล้วหยุดลง หญิงสาววัยรุ่นตื่นตะลึงมาก กล่าวว่า“เป็นไปได้อย่างไร?”

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า“ข้าเข้าไปได้หรือยัง?”

หญิงสาววัยรุ่นไม่กล้าพูดมาก เลยปล่อยฉีเฟยอวิ๋นเข้าไป

ฉีเฟยอวิ๋นผลักประตูไม้เข้าไป เข้าไปแล้วได้เหลือบมอง ห้องกว้างมาก แต่ไม่มีอุปกรณ์ตกแต่ง มีแค่โต๊ะ เก้าอี้ และเตียงวางอยู่บนพื้น