องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 874

หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น โดยไม่พูดอะไรสักคำ

ฉีเฟยอวิ๋นมองเขาและกล่าวว่า：“พระองค์คงไม่ได้ไม่พาคนมาด้วยใช่หรือไม่？”

“เจ้าพาที่อยู่ในท้องมาด้วยอีกคน ฆ่าคนมากมาย แต่ก็ไม่กลัว……”

“ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยคน และไม่กลัว！” ฉีเฟยอวิ๋นมองหนานกงเย่อย่างโกรธเคือง จากนั้นหนานกงเย่ก็ไปเรียกคนมา

เมื่อคนมาถึงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“ไปเตรียมตุ่มใบใหญ่มาให้ข้า ข้าจะใส่คนผู้นี้เข้าไป”

ไม่นานก็มีคนเตรียมตุ่มใบใหญ่มา ฉีเฟยอวิ๋นห้ามเลือดให้หลี่ถิงก่อน และทำให้อาการของเขาดีขึ้น จากนั้นก็ใส่เขาลงในตุ่มและวางเขาไว้ในรถส่งตัวนักโทษ จากนั้นก็ปิดตาด้วยผ้าสีดำ

หนานกงเย่งงงวย：“ในเมื่อกลัวว่าเขาจะมองเห็น เช่นนั้นก็ควักลูกตาของเขาออกมาจะไม่ดีกว่าหรือ？”

“เขาจะตายตอนนี้ไม่ได้ ข้าจะรักษาเขาให้หาย และทำให้เขามีชีวิตรอด” อันที่จริงแล้วฉีเฟยอวิ๋นลำบากมากในการพาคนคนหนึ่งมาด้วย แต่นางไม่มีทางเลือกอื่น หากนางต้องการซื้อเวลาให้ซูมู่หรง นางก็ต้องทำเช่นนี้

หนานกงเย่เหลือบมองตุ่มที่ถูกเคลื่อนย้ายไปบนรถม้าและมองไปรอบ ๆ：“จะหาได้อย่างไร？”

“จิ้งจอกหางสั้น เจ้าไปตามหา”

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นสั่ง จิ้งจอกหางสั้นก็ไปตามหาเบาะแสในทันที และฉวยโอกาสตอนมืดให้ทหารเกราะเหล็กตามไป และไม่นานก็พบหมู่บ้านหนึ่ง มีคนเฝ้าอยู่นอกหมู่บ้าน ฉีเฟยอวิ๋นวางยาพิษในน้ำ และแอบเฝ้าดูอยู่สองวัน หลังจากผ่านไปสองวัน ผู้คนในหมู่บ้านก็ตายจนเกือบหมด ดังนั้น ฉีเฟยอวิ๋นจึงตามหนานกงเย่เข้าไปในหมู่บ้าน

ในหมู่บ้านยังมีผู้คนที่กำลังจะตายอีกไม่กี่คน มีหญิงท้องโตคนหนึ่ง อีกฝ่ายกำลังคลานมาขอร้องให้ฉีเฟยอวิ๋นช่วย ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หญิงผู้นั้น：“เจ้าตั้งครรภ์ได้อย่างไร？”

หญิงผู้นั้นร้องไห้ด้วยความตื่นตระหนก：“ข้าไม่รู้ พวกเขาน่ากลัวมาก ข้ากลัว！”

หนานกงเย่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่：“เมื่อนางเกิดออกมาแล้วไม่ใช่คน พระองค์ก็จะไม่พูดเช่นนี้”

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบกระบี่ออกมาจากเอวของหนานกงเย่ และแทงเข้าไปที่หญิงผู้นั้น นางกรีดร้องอย่างน่าเวทนาและตาย

ฉีเฟยอวิ๋นส่งเจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมแขนให้หนานกงเย่ จากนั้นนางก็ถือกระบี่ที่อยู่ในมือเข้าไปค้นหาในหมู่บ้าน และฆ่าทุกคนที่พบเจอ

ดวงตาทั้งคู่ของนางแดงก่ำและใบหน้าซีดเซียว หนานกงเย่เดินตามหลังนางไป โดยไม่พูดอะไรสักคำ และมองดูความกระหายเลือดและความน่ากลัวของนาง！

ฉีเฟยอวิ๋นค้นหาจนทั่วทั้งหมู่บ้าน และพบห้องที่อยู่ในถ้ำ เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็มีคนตายอยู่ข้างใน และบางคนถูกชำแหละ

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นเห็นแล้ว นางก็จุดไฟและเผาทั้งหมู่บ้าน

ฉีเฟยอวิ๋นค้นหาโดยรอบในระยะห้ากิโลเมตร และแน่ใจว่าไม่มีใครหนีรอดไปได้ นางจึงวางใจ

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้จากไปในตอนกลางคืน และตั้งค่ายอยู่ที่นอกหมู่บ้าน พอตกดึกฉีเฟยอวิ๋นก็ออกตามหา นางกลัวว่าจะมีใครหนีรอดไปได้

ฉีเฟยอวิ๋นพบหนูสองสามตัวที่นอกหมู่บ้าน และไม่ปล่อยพวกมันไป

หนานกงเย่อุ้มเจ้าห้าและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“เจ้ากังวลมากเกินไปแล้ว！”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่：“หากการมาที่นี่ของหม่อมฉัน สามารถเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ได้ เช่นนั้นการมาที่นี่ของคนกลุ่มนี้ ผลตามาคืออะไร？

คนในอนาคตจะมียีนของหนู งู และลิงอุรังอุตังอยู่ในร่างกาย นั่นมันคืออะไร？”

หนานกงเย่ไม่พูดอะไร ฉีเฟยอวิ๋นมองขึ้นไปบนฟ้า：“ครูฝึกเหมือนกับข้า สามารถอยู่ต่อได้เพื่อความรัก โดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด แต่เพื่อมนุษยชาติก็สามารถละทิ้งความรักได้เช่นกัน！

ท่านอ๋องเข้าใจหรือไม่？”

หนานกงเย่ส่งเสียงอืม ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“พระองค์ไม่เข้าใจ แน่นอนว่าคนเราสามารถพัฒนาได้ แม้ว่าต่อไปจะต้องไปว่ายน้ำอยู่ในทะเลก็ไม่สามารถใช้วิธีนี้ได้”

“ข้าเพียงแค่คิดว่ามันไม่มีอะไร”

“เช่นนั้นพรุ่งนี้ท่านอ๋องก็ไปหาหมูมาสักตัว เพื่อให้มาคลอดลูก และเป็นพระชายาของพระองค์！”

หนานกงเย่พูดไม่ออกและหน้าแดง

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองรอบ ๆ อย่างโกรธเคืองและไปค้นหา