องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 884

ฉีเฟยอวิ๋นนอนลงและดึงผ้าห่ม เซวียนเหอนั่งลงและมองเธอ "เจ้าโมโหหรือ?"

"ไม่ได้โมโห ข้าต้องการพักผ่อน ประเดี๋ยวเจ้าเรียนให้คนไปต้มยาและนำไปให้ซูมู่ไห่ดื่มเสีย"

"ทำไมเจ้าถึงไม่บ่นเลยสักนิด?"

"เจ้าก็ดื่มไปแล้ว ข้าบ่นไปก็ไม่มีประโยชน์ ครั้งหน้าข้าจะระมัดระวังเจ้าไว้" ฉีเฟยอวิ๋นหลับตาลง เซวียนเหอลุกขึ้นและห่มผ้าให้กับฉีเฟยอวิ๋น

"ข้าอยากจะครอบครองเจ้าเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย!"

ฉีเฟยอวิ๋นลืมตาขึ้น "เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำได้หรือ?"

"......" เซวียนเหอออกไป "เพราะรู้ว่าทำไม่ได้ ฉะนั้นข้าจึงไม่คิดทำเช่นนั้น หากจะเปรียบเทียบกับการได้ครอบครองเจ้าและสูญเสียเจ้า ข้ายอมที่จะมองเจ้าอยู่เช่นนี้"

"ข้าไม่เข้าใจความรู้สึกของเจ้าเช่นนี้ แต่ข้าก็สามารถเข้าใจเจ้าได้" ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่ประตู

เซวียนเหอก็เหลือบมองไปดู จากนั้นจึงหันมามองฉีเฟยอวิ๋น "ข้ารู้ว่าเขามาแล้ว แต่เขาจะไม่เข้ามาในเร็วๆ นี้"

"เจ้าออกไปก่อนเถอะ" ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าเซวียนเหอและหนานกงเย่ไม่เจอหน้ากันจะดีเสียกว่า

"......นอนเถอะ"

เซวียนเหอลุกขึ้นและเดินจากไป ฉีเฟยอวิ๋นหลับตาลงและนอนพักผ่อน

หลังจากพักผ่อนไปหนึ่งคืน ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาและลุกไปดูอาการของซูมู่ไห่ ซูมู่ไห่ไม่เป็นอะไรแล้วและกำลังมองดูภาพวาดในห้อง ฉีเฟยอวิ๋นเคาะประตูห้องจากนั้นจึงเดินเข้าไป ซูมู่ไห่หันกลับมามองฉีเฟยอวิ๋นและครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็ไม่พูดอะไร

ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปและเหลือบมองถ้วยยาบนโต๊ะ ภายในถ้วยนั้นว่างเปล่า แสดงว่าเขากินยาไปแล้ว

แต่ตอนนี้เป็นเวลาเช้า เช่นนั้นเขาน่าจะกินยาไปตั้งแต่เมื่อวานตอนกลางคืน

เมื่อเดินไปตรงหน้าของซูมู่ไห่ ฉีเฟยอวิ๋นยื่นมือออกไปตรวจวัดชีพจรให้กับซูมู่ไห่ ร่างกายของเขาดีขึ้นแล้ว

"ตั้งแต่วันนี้ไปเจ้าต้องกินยาตามเวลา กินวันละหนึ่งครั้งทุกวัน กินเจ็ดวันก่อน หลังจากเจ็ดวันข้าจะมาตรวจอาการให้กับเจ้าอีกครั้ง ซึ่งเจ้าน่าจะหายดีแล้ว หากมีอะไร ข้าจะออกยารักษาอาการให้กับเจ้า"

ฉีเฟยอวิ๋นวางมือของซูมู่ไห่ลง ซูมู่ไห่หรี่ตาลงและถาม "เจ้ารู้ความสัมพันธ์ของพวกข้าตั้งแต่ตอนแรก ทำไมเจ้าถึงไม่บอกข้า?"

"เจ้าเคยถามหรือ?" ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปนั่งลง

ซูมู่ไห่หันกลับไปและเดินไปนั่งลง "ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นน้องสาวของข้า แต่ข้าก็ไม่ได้คิดเสียดาย เจ้าก็รู้ถึงความไร้จิตใจของตระกูลจักรพรรดิ เสด็จอาและเสด็จพ่อเป็นศัตรูกัน ทำไมเจ้าถึงดีต่อข้า เจ้ามีจุดประสงค์อะไร?"

"ตอนนี้ปีกใต้ก็เหลือเพียงเจ้าคนเดียวที่เป็นองค์ชาย ข้าเป็นมกุฏราชกุมารี หากไม่มีใครเป็นองค์รัชทายาทของปีกใต้ เช่นนั้นในอนาคตข้าจะต้องเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งจักรพรรดิ ข้าไม่อยากเป็นจักรพรรดิ เหตุผลนี้เจ้าคิดว่าฟังขึ้นหรือไม่?"

"อะไรนะ? ข้าคนเดียว?"

ซูมู่ไห่รู้สึกแปลกใจ แม้ว่าองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองจะถูกปลดออกจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังมีองค์ชายสามนั่นก็คือซูมู่หรง แต่ทำไมถึงบอกว่ามีเพียงเขาคนเดียว?

"ซูมู่หรงไม่อยู่แล้ว เขาตายไปได้อย่างไรนั้น ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้ แต่เขาได้ตายไปแล้วจริงๆ และเสด็จพ่อที่เป็นจักรพรรดิปีกใต้นั้น ตอนนี้เขาอยู่ในจวนของท่านอ๋องเย่ เรื่องของซูมู่หรงนั้นข้าจะเป็นคนพูดกับเขา ส่วนเจ้า......อยากเป็นจักรพรรดิของปีกใต้ในอนาคตหรือไม่?"

"ทำไมเจ้าถึงคิดอยากให้ใครเป็นจักรพรรดิหรือไม่เป็นจักรพรรดิก็ได้" ใบหน้าของซูมู่ไห่มืดมน อาณาจักรปีกใต้เป็นอาณาจักรที่แข็งแกร่ง แต่ฉีเฟยอวิ๋นพูดเช่นนี้ ราวกับเป็นอาณาจักรเล็กๆ ที่เธอสามารถทำอะไรก็ได้

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า "ข้าเป็นมกุฏราชกุมารี ถ้าข้าไม่สละตำแหน่งให้ผู้มีความสามารถ เช่นนั้นอนาคตปีกใต้ก็จะเป็นของข้า ข้าจะจัดการอย่างไรก็เป็นเรื่องของข้า

เจ้าไม่รับตำแหน่งนี้ เช่นนั้นข้าจะให้ลูกชายของข้าเป็นแทน อนาคตอาณาจักรโดยรอบนี้ก็จะเป็นของข้า ข้ามีลูกชายเยอะเสียด้วย"

"ได้ยินมาว่าเจ้ามีลูกชายห้าคนเลยหรือ?" ซูมู่หรงคิดมาทั้งคืน เขาเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้รู้สึกเขินอาย "เป็นเช่นนั้น"

"เจ้าช่างเป็นตัวประหลาดจริงๆ เสียด้วย" ซูมู่ไห่ไม่เคยได้ยินเลยว่าคนคนหนึ่งสามารถให้กำเนิดลูกออกมาได้เยอะเช่นนี้ อีกทั้งเธอก็ยังดูอายุน้อย

ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจ "หากเจ้าไม่ตกลงก็ไม่เป็นไร แต่หากเจ้าตอบตกลง หลังจากที่ข้ากลับไปข้าจะพูดกับเสด็จพ่อของเจ้า"

"......" ซูมู่ไห่ไม่ได้ตอบในทันที ฉีเฟยอวิ๋นจึงคิดเสียว่าเขาได้ตอบตกลงไปแล้ว

จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงลุกขึ้นและเดินจากไป ซูมู่ไห่หันกลับไปมอง "รอเดี๋ยว"

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไป "อะไรหรือ?"

"เจ้าเคยชอบข้าหรือไม่?" ซูมู่ไห่อยากรู้

ฉีเฟยอวิ๋นจ้องมองซูมู่ไห่อยู่ครู่หนึ่ง "ในฐานะจักรพรรดิ เจ้าจะต้องมีผู้หญิงจำนวนมาก และเจ้าจะต้องชอบใครต่อใครไปเรื่อยๆ น้อยนักที่จักรพรรดิจะรักเดียวใจเดียว ข้าไม่เชื่อว่าทุกคนที่ข้าได้พบเจอนั้นจะเป็นคนรักเดียวใจเดียว แต่จนถึงตอนนี้คนที่ข้าได้พบเจอนับว่าเป็นคนรักเดียวใจเดียว ซึ่งเป็นสิ่งที่สามารถล้มล้างความคิดของข้าได้