องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 888

“หากว่าไม่มาจะรู้ได้เช่นไรว่าอวิ๋นอวิ๋นมีใจเช่นนี้ต่อข้า?” หนานกงเย่ก้าวเข้ามาในประตู ฉีเฟยอวิ๋นยืนแล้วลุกขึ้นมา คิดถึงสิ่งที่นางกล่าวเมื่อครู่นี้ในใจก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

หนานกงเย่เข้ามาใกล้โดยเดินมาถึงยังตรงหน้าของฉีเฟยอวิ๋นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เอื้อมมือไปกอดฉีเฟยอวิ๋นไว้ในอ้อมแขนแล้วทั้งสองคนก็กอดกันเอาไว้

ซูมู่ไห่หน้าตาซีดเซียวโดยไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนอง

หนานกงเย่จากออกจากนั้นก็จูบฉีเฟยอวิ๋นทีหนึ่ง

ฉีเฟยอวิ๋นจากไปพร้อมอุ้มจื่อฮว่าไปและจูบไปยังใบหน้าสีชมพูของจื่อฮวาแล้วโยกไปมา: “ไม่เจอกันสองสามวันจื่อฮวาอ้วนขึ้นซะแล้ว?”

จื่อฮว่าลืมตาด้วยดวงตาอันงดงามซึ่งฉีเฟยอวิ๋นมองดูแล้วก็อดชื่นชอบไม่ได้ เติบใหญ่แล้วจะต้องงดงามมากเป็นแน่ ฉีเฟยอวิ๋นไม่กล้าคิดเลยว่าดวงตาคู่นี้ต่อไปภายหน้าจะดึงเอาวิญญาณของผู้คนไปมากมายเท่าใด! "

จื่อฮว่าส่ายศีรษะแล้วพิงอยู่ในอ้อมอกของฉีเฟยอวิ๋น นางเกลียดพวกเขาเสียแล้วและนางก็ไม่ชอบหนานกงเย่

ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มแล้วจูบอีกครั้ง: "จื่อฮว่าเป็นเด็กดี!"

เจ้าห้าลงจากร่างเสือแล้วเดินไปตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นจึงย่อตัวนั่งแล้วจูบลูกชายทันที: "เจ้าห้าก็แข็งแกร่งแล้ว"

เจ้าห้าเม้มปาก: “ท่านแม่ พวกเรามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่เข้าไม่ได้ วันนี้ท่านพ่อไม่พอใจก็เลยต่อสู้กันเข้ามาเลยโดยตรง”

ในเวลานี้เจ้าห้ายังเป็นเด็ก พูดจาก็ยังอ่อนเบาอยู่บ้างที่จริงแล้วก็พูดได้ไม่เลว เทียบกับเด็กในวัยเดียวกันแล้วนัันพูดได้มากกว่ามาก

แต่ก็ยังไม่ชัดเจนขนาดนั้นและก็มีเพียงแค่เมื่อจิตสำนึกทางวิญญาณถูกเปิดออกอย่างเต็มที่เท่านั้นจึงจะเหมือนราวกับผู้ใหญ่

“แม่รู้แล้ว เจ้าห้าลำบากแล้ว!” ฉีเฟยอวิ๋นจูบเจ้าห้าทีหนึ่งซึ่งเจ้าห้าหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยแต่แสร้งทำเป็นว่าเขาปกติ มือเล็กๆข้างหนึ่งไขว้อยู่ที่หลัง อีกมือหนึ่งจับกระโปรงของฉีเฟยอวิ๋นเอาไว้ เช่นนี้ก็เหมือนกันกับจื่อฮว่าแล้ว แม้จะไม่ได้อุ้มอยู่ก็อยู่ด้วยกันกับท่านแม่

ตอนนี้เจ้าห้าโศกเศร้าเสียใจยิ่งนัก จื่อฮว่าให้ท่านแม่อุ้มจื่อฮว่าตลอดเช่นนั้นก็ไม่มีที่ให้เขาเสียแล้ว

โชคดีที่ยังมีท่านพ่อ

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังซูมู่ไห่: "ท่านอ๋อง ตามหลักแล้วองค์ชายสี่เป็นพี่ชายของข้า ดังนั้นจึงเป็นพี่ชายของภรรยาท่านอ๋อง"

ซูมู่ไห่กล่าวอย่างเย็นชาว่า："ข้าไม่นับญาติกับคนผู้นี้!"

หนานกงเย่หน้าตาเย็นชา เลิกคิ้วแล้วเหลือบมองซูมู่ไห่ เดิมทีหนานกงเย่ก็ไม่พอใจอยู่แล้ว เมื่อซูมู่ไห่เปิดปากเขาก็เตะเข้าไปที่เขา ซูมู่ไห่ไม่ได้คิดถึงว่าหนานกงเย่จะหยาบกระด้างเช่นนี้ เตะครั้งหนึ่งลงบนร่างของเขาโดยที่เขานั้นล้มลงบนเตียงไปเลยโดยตรงแล้วกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงอย่างเจ็บปวด

มุมปากของฉีเฟยอวิ๋นกระตุก: "ข้าเพิ่งรักษาอาการป่วยให้เขาท่านก็ถีบเขาตายแล้วผู้ใดจะมาเป็นจักรพรรดิแห่งปีกใต้!"

หนานกงเย่ชะงักครู่หนึ่ง จู่ๆก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ หันไปมองฉีเฟยอวิ๋นแล้วจึงได้กล่าวว่า: "ข้าลืมไป!"

“ห้ามมีครั้งหน้า!” คราวนี้ฉีเฟยอวิ๋นอารมณ์ดีนักและให้อภัยหนานกงเย่

“อืม!” หนานกงเย่รับปากจากนั้นหันหน้าเข้าหาฉีเฟยอวิ๋นแล้วมองโดยละเอียดหลายครั้งๆ มองดูแล้วฉีเฟยอวิ๋นออกไป

เจ้าเสือน้อยคำรามเสียงหนึ่งแล้วนอนหมอบอยู่ข้างๆกายเจ้าห้า เจ้าห้าควบขึ้นไปเจ้าเสือน้อยก็ลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก หางอันหนาและแข็งแรงกระดิกไปมา

ฉีเฟยอวิ๋นตามหนานกงเย่ออกประตูไปก็เห็นเซวียนเหอยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามโดยที่ในมือนั้นถือดาบอันแหลมคมเอาไว้ มือข้างหนึ่งอยู่ด้านหลังและอีกข้างหนึ่งถือดาบชี้ไปยังบนพื้น

ฉีเฟยอวิ๋นทำสิ่งใดไม่ถูกครู่หนึ่ง เอาจริงนะเนี่ย?

คิดว่าดื่มเลือดไปชามหนึ่งจะกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งจริงๆหรือ?

“ท่านอ๋อง เมื่อวานเขาดื่มเลือดของข้าไปหนึ่งชาม” ฉีเฟยอวิ๋นเตือนหนานกงเย่โดยที่หนานกงเย่ไม่ได้สนใจเลยทว่าคิ้วของเขากระตุกครั้งหนึ่งแล้วหันมองไปทางด้านของฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเศร้าสร้อย: "หากว่าซูมู่ไห่ตายไปปีกใต้ก็เป็นของข้า ข้าเพียงแค่ต้องการช่วยคนจึงได้ถูกเขาเอาเปรียบ!"

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ใช่นักบุญเซวียนเหอเอาเปรียบใช่ว่านางจะไม่ตอบสนองและไม่ได้ไม่สนใจ ปกติก็ช่างแต่ตอนนี้นางตั้งครรภ์แล้วใช่ว่าเซวียนเหอจะไม่รู้ จุดประสงค์ของการกระทำเช่นนั้นกล่าวได้ยากว่าดีหรือไม่ดี

แค่การกระทำดื่มเลือดของเขาก็ต้มตุ๋นนางเสียแล้ว

ในเมื่อเซวียนเหอต้มตุ๋นนางก่อน เช่นนั้นนางก็ต้มตุ๋นคืน