องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 95

หลังออกจากจวนอ๋องเย่ จวินฉูฉู่พลันคลี่ยิ้มอย่างหาได้ยาก ท่านอ๋องตวนก็รับรู้ถึงความรู้สึกในแง่ลบ

ฉูฉู่ทราบข่าวว่าพระชายาเย่ไม่อาจมีบุตรได้ก็ทำหน้าระรื่นปานนี้

ซึ่งเป็นสิ่งที่ท่านอ๋องตวนไม่อยากประสบพบเจอ

ฉุกคิดถึงถ้อยคำของเสด็จแม่ ท่านอ๋องตวนกล่าวด้วยความจนปัญญา "ฉูฉู่ยังจำรับสั่งของเสด็จแม่ได้หรือไม่"

จวินฉูฉู่เบนสายตามายังท่านอ๋องตวน ผ่านไปเนิ่นนานกว่าจะกล่าวว่า "จำได้เพคะ"

"เสด็จแม่ให้ข้าเลือกพระสนม เจ้าคิดดีหรือยัง?" ท่านอ๋องตวนกล่าวด้วยความอับจนหนทาง เดิมทีเขาไม่อยากรับปากเลยสักนิด แต่เป็นฉูฉู่ที่รับปากเอง

เขาไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือร้าย ถึงแม้จะไม่โต้เถียง ทว่าก็ไม่ควรผลันสามีใหม่ของตัวเองออกไปเช่นนี้

เขามีนางสนม นางไม่อิจฉาริษยาเลยหรือ?

ท่านอ๋องตวนไม่สบอารมณ์ ยากจะข่มอารมณ์ไว้ ทว่าก็ไม่อาจแสดงออกมา จึงได้แต่โยกย้ายทำการเคลื่อนไหวของรถม้า

จวินฉูฉู่กล่าวเพื่อแสดงความใจกว้าง เป็นคนมีคุณธรรม "ท่านอ๋องไม่ต้องกังวลหรอกเพคะ ฉูฉู่ทำเพื่อส่งเสริมท่านอ๋อง อนาคตท่านอ๋องก็ไม่ใช่จะมีเพียงหม่อมฉันคนเดียว เรื่องแต่งตั้งสนมคือหนทางที่จำเป็นต้องเดินเพคะ หากฉูฉู่ใส่ใจท่านก็ควรคำนึกถึงท่านเพคะ"

หัวใจท่านอ๋องตวนเจ็บแปลบถึงขีดสุด ทว่าไม่ได้พูดกระไร ผงกศีรษะกล่าวชื่นชมว่า "ฉูฉู่ช่างดีเหลือเกิน ข้าปลื้มใจยิ่งนัก"

จวินฉูฉู่แอบขำอยู่ในใจ ใครใช้ให้ท่านตามตัวติดกับข้าทั้งวี่ทั้งวันล่ะ?

เป็นบุรุษเพศแท้ๆ แต่กลับไม่ทำการทำงาน มัวแต่าคลอเคลียกับสตรี ช่างไม่เอาไหนเสียจริง

สำหรับเรื่องแต่งตั้งสนม นางเคยใส่ใจที่ไหน?

ขอเพียงไม่ใช่บุตรสาวสกุลจวิน นางเคยกลัวใครซะเมื่อไหร่?

ฉีเฟยอวิ๋นรับปากพระพันปีว่าจะทำของถวายสามสิ่ง บัดนี้ส่งถวายแล้วสองสิ่ง อย่างที่สามนั้นง่ายกว่ามากมาย และไม่จำเป็นต้องรีบทำ

กว่าจะมีเวลาว่างนั้นไม่ง่ายเลย ฉีเฟยอวิ๋นคิดจะกลับไปพักที่จวนแม่ทัพสักระยะหนึ่ง

จะได้คลายความตึงเครียดของนางได้บ้าง

หลังเก็บของเสร็จสรรพ ฉีเฟยอวิ๋นก็อุ้มจิ้งจอกหางสั้นออกจากห้อง เตรียมออกจากจวน

เมื่อเดินมาถึงประตูสวนดอกกล้วยไม้ก็ถูกหนานกงเย่ขัดกั้น

เห็นนางแบกกล่องยาพร้อมกับอุ้มจิ้งจอกหางสั้น หนานกงเย่พลันรู้สึกฉงนสนเท่ห์ "เวลานี้แล้วยังคิดออกไปหรือ?"

"ทูลท่านอ๋อง หม่อมฉันอยากกลับบ้านเพื่อดูสักหน่อยเพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้กล่าวความจริง หนานกงเย่ก็ไม่ได้คิดมาก นึกว่าฉีเฟยอวิ๋นกลับบ้านเฉกเช่นทุกครั้ง พอเอาสมุนไพรแล้วก็จะกลับจวนอ๋องเย่

หนานกงเย่โพล่งว่า "ให้อาอวี่ไปส่งเจ้า"

"ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มจิ้งจอกหางสั้นเดินอ้อมไป จากนั้นก็ออกจากจวนอ๋องเย่

ช่วงนี้แม่ทัพฉีชอบมาชะเง้อมองที่หน้าประตูจวน เขาเป็นทาสบุตรสาว เขาจะแยกห่างจากบุตรสาวก็ต่อเมื่อนำทหารสู้รบต่างแดน ยามปกติหากไม่เจอหน้าสามวันก็จะทุกข์ทนมาก

ครั้งนี้ไม่เจอกันกว่าครึ่งเดือน แม่ทัพฉีกินไม่ได้นอนไม่หลับ ทำให้พ่อบ้านเป็นห่วงเขายิ่งนัก

หากฉีเฟยอวิ๋นยังไม่กลับมา พ่อบ้านก็คิดจะส่งคนไปที่จวนอ๋องเย่ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าสุขภาพของท่านแม่ทัพคงไม่ไหว

รถม้าจวนอ๋องเย่ปรากฏขึ้น แม่ทัพฉีก็รีบก้าวเท้าไปเบื้องหน้าหลายก้าว พลางเบิกตากว้างมองพิเคราะห์ อาอวี่ไม่ใช่สารถี แล้วจะเป็นใคร?

"อวิ๋นอวิ๋น" แม่ทัพฉีร้องเรียกราวกับเด็กอยู่นอกรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินพลันแหวกผ้าม่านรถม้าออก เมื่อรถม้าหยุด ฉีเฟยอวิ๋นก็กระโดดลงไปทันที

แม่ทัพฉีรีบประคองบุตรสาว ต้องอยู่กับความวิตกกังวลมาสักพัก ทำให้เขาเกือบร้องไห้ฟูมฟายออกมา

สิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นกลัวที่สุดก็คือแม่ทัพฉีร้องไห้ นางรีบส่งจิ้งจอกหางสั้นให้แม่ทัพฉี "ท่านพ่อเจ้าค่ะ ข้าหาเจอที่เนินเขาสิบลี้เจ้าค่ะ ท่านดูสิ สนุกมากเลยนะเจ้าค่ะ"

ฉีเฟยอวิ๋นปลอบคนเก่ง ฉีเฟยอวิ๋นก็ไว้หน้านาง อุ้มจิ้งจอกหางสั้นมาลูบจับ "จิ้งจอกนี่ดีจริงแท้"

"อาอวี่ เจ้ากลับก่อนเถอะ บอกท่านอ๋องว่าข้าพักช่วงหนึ่งแล้วจะกลับไป"

ฉีเฟยอวิ๋นโบกมือ สั่งการเสร็จก็เข้าจวนแม่ทัพทันที

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มไม่หยุดหย่อน สั่งให้ข้ารับใช้รีบเตรียมอาหารอร่อยให้ฉีเฟยอวิ๋น สองพ่อลูกเดินเข้าประตูพูดคุยกัน

อาอวี่ลังเลอยู่ด้านนอกสักพัก จากนั้นก็รีบขับรถม้าไปรายงานหนานกงเย่