องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 952

หนานกงอวี้เหรินถามว่า: “มีถ้ำหรือกระท่อมร้างหรือไม่ พาข้าไปหน่อย”

ในฐานะองค์รัชทายาทเพิ่งมาถึงในหมู่บ้านก็ได้รับบาดเจ็บช่างน่าอายยิ่งนัก

จวินเมิ่งชำเลืองมองไปสถานที่ไม่ไกลนัก: "มีกระท่อมร้างเดิมทีมีขอทานอาศัยอยู่ เจ้าไปที่นั่นได้ ข้าไปส่งเจ้าเอง!"

“เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?” หนานกงอวี้เหรินสงสัย คนผู้นี้โง่เขลาใช่หรือไม่?

บุรุษผู้หนึ่ง นางเป็นหญิงผู้หนึ่งซึ่งไม่คุ้นเคยกันเช่นนี้ไม่กลัวถูกทำมิดีมิร้ายหรือ

จวินเมิ่งกล่าวว่า: “ในเมื่อเจ้ายื่นมือช่วยเหลือเหตุใดข้าถึงต้องกลัวเจ้าด้วย หากเจ้าเป็นดังเช่นพวกเขาแล้วเหตุใดจึงต้องเสียสละชีวิตเพื่อช่วยเหลือด้วย?”

หนานกงอวี้เหรินยิ้ม: "ใช่สินะ งั้นเจ้าพาข้าไปสิ"

ทั้งสองจากไปด้วยกัน จวินเมิ่งไม่ได้เห็นชัดเจนว่าหนานกงอวี้เหรินหน้าตาเป็นเช่นไร แต่เขายังเด็กนักซึ่งนางนั้นรู้อยู่แล้ว

สำหรับจวินเมิ่งภายใต้แสงจันทราก็พอเห็นอยู่บ้างแต่บอกว่างดงามเท่าใดนั้นหนานกงอวี้เหรินไม่ได้เห็นชัดเจนนัก

ทั้งสองคนเดินไปถึงยังด้านนอกกระท่อมร้างแล้วจวินเมิ่งหยุดลงแล้วกล่าวว่า: "เจ้าเข้าไปสิ ในเรือนสกปรกเจ้าเก็บกวาดด้วย"

“เจ้าพาข้าเข้าไป”

กล่าวจบหนานกงอวี้เหรินก็เดินเข้าไป จวินเมิ่งลังเลอยู่ด้านหลังครู่หนึ่งแล้วจึงได้ตามเข้าไป

ในเรือนจุดโคมไฟขึ้น จวินเมิ่งไปเก็บกวาดแต่หนานกงอวี้เหรินกลับง่วงนอนเล็กน้อย จากนั้นนั่งลงบนพื้นแล้วพิงอยู่พร้อมกับมองไปยังหญิงสาวที่ถือโคมไฟอยู่ตรงหน้า

ในเวลานี้หนานกงอวี้เหรินจึงได้สังเกตเห็นความงดงามของหญิงสาว

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสนใจหญิงผู้หนึ่ง

"เจ้าชื่ออะไร?"

หนานกงอวี้เหรินถาม จวินเมิ่งจึงกล่าวว่า: "จวินเมิ่ง"

“จวินที่หมายถึงจักรพรรดิหรือ?”

"อืม"

"ตระกูลนี้มีไม่มากนัก" หนานกงอวี้เหรินนึกถึงราชครูจวินที่เสด็จแม่กล่าวถึง

ราชครูจวินเพื่อเมืองต้าเหลียงของพวกเขาแล้วยอมเสียสละชีวิตตนเอง

ผู้คนภายนอกไม่รู้จึงได้เข้าใจท่านราชครูผิดมาโดยตลอด แต่เขารู้ว่านั่นเป็นแค่เพียงกลอุบายหนึ่งเท่านั้น

หนานกงอวี้เหรินปลดเสื้อผ้าบนกายของเขาร่างกายที่สะอาดสะอ้านและแข็งแรงก็เผยให้เห็นอย่างไม่ต้องสงสัย จวินเมิ่งเห็นเขาก็ตะลึงครู่หนึ่งจากนั้นใบหน้าก็แดงขึ้นทันที

หนานกงอวี้เหรินกล่าวว่า: "เจ้าแต่งงานหรือยัง?"

จวินเมิ่งส่ายศีรษะ: “ยัง”

“เจ้ามานี่ช่วยข้าพันแผลหน่อย รอให้ข้าหายดีแล้วจะสู่ขอเจ้า”

“……”

จวินเมิ่งตะลึง: “ไม่ควร”

"เหตุใดถึงไม่ควร?"

“การแต่งงานเป็นคำสั่งของพ่อแม่ซึ่งมีแม่สื่อกล่าวคำชักจูง ข้าไม่สามารถหมั้นหมายเป็นการส่วนตัวได้”

“แล้วเจ้าเห็นข้าเต็มใจหรือ?” หนานกงอวี้เหรินต้องการหยอกล้อจวินเมิ่งแต่จวินเมิ่งมองหนานกงอวี้เหรินอย่างหดหู่ใจ เป็นเติงถูจื่อสินะ

หนานกงอวี้เหรินกล่าวว่า: "ช่วยข้าดูหน่อยเถอะพร้อมทั้งดูว่าข้ามีหน้าตาเช่นไรด้วย"

จวินเมิ่งอยากจะกลับไปเร็วหน่อย หยิบโคมไฟแล้วเดินไปนั่งย่อลงยังตรงหน้าหนานกงอวี้เหรินและเห็นชัดแล้วว่าเขามีหน้าตาเช่นไร

จวินเมิ่งตะลึงครู่หนึ่ง เหตุใดเขาถึงเป็นบุรุษหน้าตางดงาม!

จวินเมิ่งสูดลมหายใจเข้าลึกและเตรียมตัวลุกขึ้นหนานกงอวี้เหรินดึงจวินเมิ่งทีหนึ่งจากนั้นพลิกตัวแล้วกดคนลงใต้ร่าง

จวินเมิ่งกรีดร้องขึ้นด้วยความตกใจ หนานกงอวี้เหรินปิดปากของจวินเมิ่งทันที: "ตอนนี้กลัวแล้วใช่ไหม?"

จวินเมิ่งจ้องไปยังหนานกงอวี้เหรินอย่างเย็นชา: "คิดว่าเจ้าเป็นผู้ที่มีจิตใจดีมีเมตตา คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นคนเช่นนี้ เจ้าทำเช่นนี้ข้าก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้แล้ว ข้าทำได้เพียงแค่ตาย......"

จวินเมิ่งนำมีดขึ้นมา คิดที่จะตายอยู่ตรงหน้าหนานกงอวี้เหริน

หนานกงอวี้เหรินตกใจจนหน้าซีด จากนั้นลุกออกจากจวินเมิ่งและแย่งมีดไป

จวินเมิ่งผลักหนานกงอวี้เหรินออกไปแล้วหันหลังวิ่งหนีไป