NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 19

บทที่ 19 ซื้อบ้าน

“สมบัติอะไรกัน มีค่ามากกว่า 100000 รึเปล่า?” หลินชิงชิงเสียดายเงินหนึ่งแสนหยวนของหลี่ฝาง

หลี่ฝางหยิบปากกาบันทึกเสียงออกมา "ยังไงผมก็ถือว่าคุ้มค่า"

“เล่นอะไรน่ะ ให้ฉันดูหน่อย” หลินชิงชิงยังมองไม่ออกและคว้ามันมาดู

“นี่คือเครื่องอัดเสียงปากกาใช่ไหม เจ้าเด็กน้อย ดูเหมือนนายจะเตรียมตัวป้องกันพวกเขาเอาไว้ก่อนแล้ว” เจ้าหัวแบนเอ่ยเสียงเรียบ แค่เหลือบมองก็เข้าใจทั้งหมดทันที

“แน่นอนสิ ถ้าไม่ทันระวัง มีหรือจะโทรหาพวกคุณเอาไว้ล่วงหน้า” หลี่ฝางยิ้มเจ้าเล่ห์

ก่อนที่เขาจะไปหาเซี่ยลู่ หลี่ฝางสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติดังนั้นเขาจึงไม่เพียงแต่เตรียมปากกาบันทึกเสียงเอาไว้ล่วงหน้า แต่ยังบอกกล่าวหลินชิงชิงเอาไว้ ให้พวกเขาซุ่มอยู่นอกโรงแรม

หลังเปิดไปฟังวรรคหนึ่ง หลินชิงชิงก็มีสีหน้าตื่นเต้น "น้องชาย นายฉลาดเกินไปแล้ว ถึงคิดได้ขนาดนี้"”

หลี่ฝางหัวเราะเบา ๆ "พี่สาว คุณคิดว่าสิ่งนี้มีค่าถึง 100000 หยวนหรือไม่? "

“แน่นอนว่าคุ้มค่า ถ้าของนี้ส่งไปถึงตำรวจ พวกนั้นจะต้องรับโทษทั้งหมด น้องชาย นายต้องการให้ฉันแนะนำเจ้าหน้าที่ตำรวจให้ไหม?” หลินชิงชิงส่งปากกาบันทึกเสียงคืนให้หลี่ฝาง

หลี่ฝางครุ่นคิดสักครู่ "ทำแบบนั้นออกจะเหี้ยมไปหน่อยมั้ง"

“นายใจอ่อนเกินไป ฉันจะบอกนายให้ บนสังคมนี้ปลาใหญ่กินปลาเล็ก หากนายยังใจอ่อนแบบนี้ต่อไป จะต้องทุกข์ทรมานยิ่งกว่านี้มากแน่ๆ " หลินชิงชิงเอ่ยแนะนำหลี่ฝาง

หลี่ฝางลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเอ่ย "ผมจะคิดเรื่องนี้อีกครั้ง"

“ถ้าพวกเขายังไม่ปล่อยผมไป และหาเรื่องผมอยู่ ผมจะเอาบันทึกเสียงนี้ส่งให้แก่ตำรวจ” หลี่ฝาง กล่าว

“ได้ อย่างนั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเราไปก่อน ได้ข่าวว่าอีกไม่กี่วันนี้ เศรษฐีลึกลับกำลังจะกลับมาตงไห่แล้ว พ่อให้พวกฉันไปรอที่สนามบิน” สีหน้าของหลินชิงชิงดูหดหู่เล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการทำงานนี้

“ว่าไปแล้ว พี่ พี่รู้ไหมว่าเศรษฐีลึกลับคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร" หลี่ฝางเมื่อได้ยินก็รู้สึกตื่นเต้น เขาแน่ใจเกือบ 100% "แล้วว่าเศรษฐีลึกลับก็คือพ่อของเขา

“ไม่รู้สิ"”

“ไม่รู้แล้วพวกกี่ไปทำไมกัน”

“เรื่องนี้มันไม่ง่ายขนาดนั้น พวกคนรวยก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือ? มีรถหรูรับส่ง ด้านหลังตามด้วยกลุ่มบอดี้การ์ด เมื่อเขาออกจากสนามบิน คิดจะไม่รู้ยังยากเลย” หลินชิงชิงกลอกตา

“ฮ่าฮ่า อย่างนั้นพวกพี่ไปเถอะ ขอให้พวกพี่โชคดี จับเขาได้ล่วงหน้า" หลี่ฝางพูดจบ ก็คิดว่าตนจะต้องโทรหาพ่อแม่ของเขาสักหน่อยหรือไม่ เพื่อบอกพวกเขาล่วงหน้าว่าอย่าได้ไปแสดงอะไรใหญ่โตที่สนามบิน

กว่าจะต่อสายถึงหลี่ต๋าคางผู้รับโทรศัพท์หรือก็คือพ่อของหลี่ฝางนั้นไม่ง่ายเลย

“ลูก ทำไมจู่ๆ ถึงโทรหาพ่อล่ะ เงินหมดเหรอ"” หลี่ต๋าคางถามขึ้น

“พ่อ ยังกล้าพูดอีก ผมโทรหาพ่อทุกวัน จนกระทั่งตอนนี้เพิ่งจะต่อสายติด”

“ก็สัญญาณจากต่างประเทศไม่ค่อยดีนี่ ตอนนี้ฉันเพิ่งกลับถึงประเทศ”

หลี่ฝางรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย "พ่อกลับมาแล้ว"?”

“ใช่"

“อย่างนั้นผมจะบอกอะไรให้ ตอนมาถึงพ่ออย่าได้ทำโอ้อวดเกินไป อีกทั้งอย่าได้ใช้พวกบอดี้การ์ดหรือรถหรู มีผู้คนมากมายในสนามบินกำลังจับตามองพ่ออยู่”

“ฮ่าฮ่า พ่อนำเงินลงทุนหลายหมื่นล้านกลับมา พวกเขาจะไม่จับตาดูได้หรือ! ” หลี่ต๋าคางหัวเราะ และไม่สนคำห้ามของหลี่ฝาง

“แต่ว่าลูกไม่ต้องกังวล พ่อเพิ่งมาถึงกวางตุ้ง ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองวันเพื่อไปยังตงไห่” หลี่ต๋าคางเอ่ย

“ทำไมถึงได้ช้าขนาดนั้น?”

“ก็พ่อนั่งรถไฟกลับไปนี่ ตั๋วรถไฟถูกจะตาย ลูกว่าไหม? เด็กบื้อ” หลี่ต๋าคางพูดจบ หลี่ฝางก็พูดไม่ออก เขาเอาเงินหลายหมื่นล้านกลับบ้านเกิด แต่กลับไม่มีเงินจะซื้อตั๋วเครื่องบินหรือไง?

“อ้อใช่ บ้านที่ตงไห่ราคาเท่าไหร่ พ่อกับแม่ของลูกกลับไปคราวนี้ ยังไม่มีที่พัก ลูกไปช่วยพวกเราซื้อบ้านมาหน่อย”

หลี่ต๋าคางครุ่นคิดอยู่ครู่และเอ่ย “สิบล้านพอรึเปล่า?” "

“พอแล้ว พอแล้ว” หลี่ฝางเหงื่อตก จนแทบจะไหลเป็นน้ำตก เขาไม่รู้แล้วว่าสรุปพ่อของตนรวยหรือจนกันแน่ ด้านหนึ่งแม้เครื่องบินยังไม่นั่ง แต่อีกด้านกลับซื้อบ้านราคาสิบล้านหยวน

“ราคาบ้านในตงไห่นี่ถูกจริงๆ เลยนะ" เมื่อวางสายหลี่ต๋าคางก็ถอนหายใจอย่างสบาย ๆ

หลังวางสายโทรศัพท์ หลี่ฝางก็ไปร้านซ่อมโทรศัพท์มือถือ