NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 28

บทที่28 ศัตรูของหลินชิงชิง

“ฉันว่านะตาเฒ่า คุณจะหลบเขาทำไม？หรือว่าคุณไม่อยากลงทุนตงไห่？” หลังจากออกมาจากโรงเรียน เมี๋ยวชุ่ยถาม

หลี่ต๋าคางส่ายหน้า： “ตอนนี้ไม่ใช่โอกาส ยังไม่สนิทเลยนี่”

“ผมจากตงไห่สามปีแล้ว สามปีนี้ ตงไห่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างกับพลิกฟ้าพลิกดิน ก่อนเจอสวีจื่อโห้ ผมต้องเตรียมตัวหน่อย” หลี่ต๋าคางพูด

“แต่เขามาตรงหน้าพวกเราแล้วนะ พวกเราจะหนีไปไม่เจอไม่ได้ เขาเพิ่งช่วยลูกชายเราด้วย” เมี๋ยวชุ่ยเกรงใจหน่อยๆ ： “พูดยังไง ก็ควรทักทายเขาหน่อย บอกขอบคุณอะไรก็ว่าไป”

หลี่ต๋าคางได้ยินก็หงุดหงิดหน่อยๆ เขาเกลียดการพูดแบบสุภาพที่สุด

เดิมทีหลี่ฝางแปลกใจมาก ทำไมจู่ๆ ครูใหญ่ก็ช่วยตัวเอง ตอนนี้ดูแล้ว ที่แท้เพราะว่าสวีจื่อโห้

แน่นอน จากตัวตนครูใหญ่มัธยมตงไห่ แน่นอนว่าไม่มีทางติดต่อสวีจื่อโห้ตรงแน่ จะต้องเป็นสวีจื่อโห้ที่โทรหาทางฝ่ายสำนักงานการศึกษาก่อน จากนั้นฝ่ายสำนักงานการศึกษาก็โทรหาครูใหญ่อีกครั้ง

พอหลี่ฝางเข้าใจแล้ว ก็ดีใจมาก มีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ต่อไปที่ตงไห่ ยังจะกลัวอะไรอีก

“ไม่กลับบ้านมาหลายปี ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน” หลี่ต๋าคางมองเมืองที่ทั้งแปลกตาและคุ้นเคยนี้

“พ่อ ผมซื้อห้องไว้เรียบร้อยแล้ว ตกแต่งอย่างหรูหรา พ่อกับแม่ไปอยู่เถอะ” หลี่ฝางเอากุญแจห้องที่ซื้อแล้วยื่นให้

“หยุนหูหรูมากเลยนะ ไม่เหมาะกับพวกเรา พวกเราเตรียมกลับบ้านนอกเถอะ” หลี่ต๋าคางส่ายหน้า

“พ่อ พ่อรู้ได้ไงว่าผมซื้อห้องที่หยุนหู？” หลี่ฝางยังไม่ทันพูด

เมี๋ยวชุ่ยยิ้ม： “ลูกคิดว่าลิงดื้ออย่างลูก จะหนีเงื้อมมือฝ่ามือพ่อของลูกพ้นเหรอ ห้องนั้นที่จริงซื้อมาเพื่อลูก พักที่นี่ คนเยอะแล้วก็วุ่นวาย สภาพก็แย่มาก พวกเราไม่วางใจ”

หลี่ฝางตอบอ้อไป แล้วถาม： “ใช่สิ Recalling the pastนั้นพ่อกับแม่เปิดเหรอ？”

หลี่ต๋าคางส่ายหน้า

“พ่อแม่ไม่ได้เปิด？” หลี่ฝางตะลึง คิดไม่ถึงเล็กน้อย หรือว่าพ่อแม่ตัวเองไม่ใช่คนที่รวยลึกลับที่ทุกคนพูดกัน？

แต่เมี๋ยวชุ่ยพูดตามติดๆ ： “นั่นเป็นของลูก เสี่ยวฝาง”

“ลูกเป็นถึงเถ้าแก่ที่นั่น ผับร้านนั้น ก็เป็นชื่อลูก” เมี๋ยวชุ่ยยิ้มออกมาอีกครั้ง

“ผม？” หลี่ฝางเอานิ้วชี้ชี้ไปที่จมูกตัวเอง ไม่ค่อยเชื่อเล็กน้อย

“พอเถอะ พวกเรากลับบ้านเถอะ ลูกอยู่ที่นี่แหละ ถ้ามีคนมารังแกลูก ก็โทรหาเบอร์นี้ เขาจะช่วยลูกจัดการเรื่องทุกอย่าง” เมี๋ยวชุ่ยทิ้งนามบัตรใบหนึ่งให้หลี่ฝาง แล้วขึ้นรถเมล์

“งกเกินไปแล้ว มีเงินขนาดนั้น ทำไมไม่เรียกรถล่ะ” หลี่ฝางมองพ่อแม่ตัวเอง ส่ายหน้ายิ้มอย่างฝืนๆ

ถ้าไม่ใช่ว่าในบัตรมีเงินให้ใช้มากกว่าแปดล้านหยวน ตีให้ตายหลี่ฝางก็ไม่เชื่อว่าพ่อแม่ตัวเองเป็นคนรวย

คนรวยที่ไหนนั่งรถเมล์！

“ที่แท้Recalling the pastเป็นผับของตัวเอง”

เลิกเรียน หลี่ฝางโทรหาหลี่เสี่ยวเสี่ยว นัดเธอออกมา ในเมื่อเป็นผับตัวเอง ก็ต้องไปสนุกสักหน่อย

คิดแล้ว หลี่ฝางก็โทรหาหลินชิงชิง： “พี่ ตอนดึกว่างไหม？”

“พี่จับตาดูคนอยู่ที่สนามบิน จับตาดูมาสองวันแล้ว ก็ไม่ได้อะไรเลย น่าโมโหจริงๆ” หลินชิงชิงที่อยู่ปลายสายโมโห

“พี่ ผมอยู่ที่Recalling the past มาดื่มเหล้าไหม？” หลี่ฝางพูดอย่างยั่วยวน

“ดื่มเหล้า？ได้สิ ครั้งที่แล้วเจอพวกโง่พวกนั้น ไม่ได้ดื่มอะไรนัก ครั้งนี้พี่สาวจะดื่มเป็นเพื่อนคุณเอง” หลินชิงชิงได้ยินว่าดื่มเหล้า ก็ดีใจทันที

วางสาย หลินชิงชิงก็ตบไหล่เจ้าหัวแบน： “เสี่ยวโจวตื่น เตรียมไปได้แล้ว”

“เศรษฐีนั่นออกมาแล้ว？” ลืมตา เจ้าหัวแบนมองทั่วสนามบิน

“ออกมาบ้าอะไร ไม่ดูแล้ว พวกเราไปดื่มเถอะ” หลินชิงชิงพูดอย่างไม่แคร์

“งั้นลูกพี่หลินถามขึ้นมาจะทำไง？” เจ้าหัวแบนส่ายหน้า： “ผมจะถูกว่าได้”

“กลัวอะไร พ่อฉัน ฉันจัดกันเอง” หลินชิงชิงดึงเนกไทเจ้าหัวแบน พูดพร้อมลากเขาขึ้นรถ จากนั้นขับรถไปRecalling the past

……