NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 27

บทที่27 ปัญหาที่รุมเร้ามาสามปี

“ฝันหรือไงไอ้ห่า” ตู้เฟยไม่โง่ เขาเข้าใจว่าหลี่ฝางหมายความว่าไง

“มา เรามาคุยกัน” หลี่ฝางไปโอบไหล่ตู้เฟย ออกจากห้องพักครูกับเขา

หลังจากออกไป ตู้เฟยก็สะบัดไล่ออกจากหลี่ฝาง： “อยู่อย่าใกล้ผมมากนัก แค่เห็นก็รำคาญแล้ว”

“งั้นก็ดี ตอนนี้ผมจะโทรหาตำรวจ ให้พวกเขากลับมา” หลี่ฝางยิ้ม เอาเครื่องบันทึกเสียงในกระเป๋าออกมา： “คุณฟังดูว่านี่อะไร”

แค่เปิดช่วงเล็กๆ ช่วงหนึ่ง สีหน้าของตู้เฟยก็เปลี่ยนโดยสิ้นเชิง

“ไอ้ห่ามีบันทึกเสียงด้วยจริงๆ ！” สีหน้าตู้เฟยมองหลี่ฝางอย่างดุร้าย ยื่นมือไปแย่งเครื่องอัดเสียง

หลี่ฝางไม่โต้ตอบใดๆ แป๊บเดียวเครื่องอัดเสียงก็อยู่ในมือตู้เฟย

ตู้เฟยเอาเครื่องอัดเสียงเขวี้ยงไปที่พื้นแรงๆ แล้วใช้เท้าเหยียบจนแตก

“คุณทำลายความส่วนตัวของผม นี่ถือว่าทำผิดไหม？” มองตู้เฟยที่พาลโกรธ หลี่ฝางอยากจะขำเสียจริง

ตู้เฟยในตอนนี้ เหมือนคนบ้า แทบจะเสียสติไป

“ก็แค่เครื่องอัดเสียงไม่ใช่เหรอ งั้นชดใช้อันใหม่ให้คุณเอง” ตู้เฟยหยิบกระเป๋าเงิน หยิบแบงก์มาห้าใบ

“พอยัง？”

หลี่ฝางส่ายหน้า

“หนึ่งพัน นี่คงพอแล้วสินะ” ตู้เฟยกัดฟัน แล้วก็หยิบมาห้าใบ

“ไอ้ห่า เครื่องนี้อย่างมากก็ไม่กี่ร้อย ผมให้คุณหนึ่งพันก็ไม่เอา？” ตู้เฟยด่าหลี่ฝาง

“ผมไม่ต้องการเงิน ผมต้องการปอร์เช่ของคุณ” หลี่ฝางพูดนิ่งๆ ： “ตอนเช้าคุณไม่ได้พูดเหรอ ปอร์เช่นี้เป็นเพราะผมส่วนหนึ่งด้วย？”

“ผมจะบอกคุณให้นะ ตู้เฟย ที่อัดเสียงเมื่อกี๊ ผมเก็บสำรองไว้อีกอัน ดังนั้นคุณทำลายเครื่องอัดเสียงไป ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ผมไปแจ้งความที่สถานีตำรวจได้ตลอดเวลา ฟ้องว่าคุณแบล็กเมล์ แล้วยังมีเรื่องที่คุณกับจางเสี่ยวเฟิงใส่ร้ายผม”

หลี่ฝางพูด จู่ๆ ก็คิดขึ้นได้： “ใช่สิ นาฬิกาเรือนนั้นของคุณแพงมากใช่ไหม”

ถึงแม้หลี่ฝางไม่เข้าใจนาฬิกา แต่Rolexชื่อนี้ ใครบ้างไม่เคยได้ยิน ก็เหมือนกับรถโรลส์รอยสแหละ ถึงแม้หลี่ฝางไม่เข้าใจว่ามันดีตรงไหน แต่หลี่ฝางรู้มาเล็กน้อยว่า ว่านาฬิกานั้นแพงมาก

“ในเมื่อคุณเอามาใส่ในโต๊ะผมก่อนเอง งั้นก็หมายความว่าให้ผม？” หลี่ฝางยิ้มอย่างน่ากลัว

“นั่นเป็นของขวัญวันเกิดที่พ่อผมให้ผม ผมจะให้คุณได้ไง” ตู้เฟยจ้องหลี่ฝาง

“ไม่ได้จะให้ผม งั้นก็เตรียมจะใส่ร้ายผม ความผิดใส่ร้ายนี่ ไม่รู้ว่าถูกตัดสินกี่ปีเนอะ” หลี่ฝางเบะปาก หยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมแจ้งความ： “ผมก็ไม่รู้กฎหมาย ไม่งั้น พวกเราก็ถามลุงตำรวจไหม？”

ตู้เฟยกลับไปที่ห้องออฟฟิศ เอาRolexคืนมาจากมือครูประจำชั้น： “Rolexเอาคืนคุณไป พอใจไหม”

“ไม่โอเคแน่นอน Rolexนี้คือคุณใช้คืนที่ใส่ร้ายผม คุณยังแบล็กเมล์ผมอีกครั้ง เรายังไม่คิดบัญชีเรื่องนี้” หลี่ฝางพูดจบ ก็เดินไปข้างหน้าต่าง

“เห้อ ปอร์เช่คุณคันนั้นยิ่งดูก็ยิ่งสวยเสียจริง อย่างครอบครัวผมแบบนี้ กลัวว่าชาตินี้ก็คงขับรถดีขนาดนี้ไม่ได้” หลี่ฝางส่ายหน้า ถอนหายใจ

“คุณคิดดู ปอร์เช่นี้ผมให้คุณไม่ได้เด็ดขาด” ตู้เฟยกัดฟันพูด

“ผมรู้ว่าคุณทำใจไม่ได้ ดังนั้นผมเลยได้แต่มองอย่างอ้อนวอน” หลี่ฝางพูด

“ก็แค่ ถึงผมไม่มีทางได้มันมา แต่ผมอยากให้ต่อไปคุณไม่มีโอกาสขับ เพราะว่าพรุ่งนี้ผมจะเตรียมไปโรงพัก เอาเรื่องที่คุณกับเซี่ยลู่แบล็กเมล์แจ้งความลุงตำรวจ” หลี่ฝางยิ้มออกมา เผยให้เห็นฟันขาวใหญ่

“คุณมีเวลาคิดหนึ่งคืน คิดดีแล้ว โทรบอกผม” หลี่ฝางหยิบกระดาษออกมา เขียนเบอร์ตัวเองลงไป จากนั้นก็พ่นน้ำลายลง แล้วแนบไปที่หน้าอกตู้เฟย

ตู้เฟยในตอนนี้ พ่ายแพ้หลี่ฝางโดยสิ้นเชิง

เขาพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

“ใช่สิ ตู้เฟย ที่จริงผมอยากถามคุณหนึ่งคำถามมาก” หลี่ฝางเตรียมจะออกไปจู่ๆ ก็หยุดลง

“ที่จริงคำถามนี้ ผมเก็บไว้มานานมากแล้ว”

ตู้เฟยหมุนตัว มองไปที่หลี่ฝาง： “คุณอยากถามอะไร？”

หลี่ฝางยืนอยู่หลังพ่อแม่ตัวเอง ได้ยินพวกเขาพูดกัน ก็กลืนน้ำลายอย่างทนไม่ไหว

“พ่อ แม่ พวกคุณมีเงินเท่าไหร่กันแน่ รถราคายี่สิบกว่าล้าน บอกว่าซื้อก็ซื้อ？” หลี่ฝางเดินไป มองพ่อแม่ของตัวเองพูดไม่ออกแล้วจริงๆ

ดีที่ตรงนี้ไม่มีใคร ถ้ามีคนอยู่ ได้ยินพ่อแม่ตัวเองพูดแบบนี้ จะต้องคิดว่าพวกเขาบ้าแน่นอน

“พ่อแม่กำลังล้อเล่นน่ะ”

เมี๋ยวชุ่ยเห็นลูกตัวเอง ก็ยิ้มแห้งใส่： “ปู่ลูกบอกแล้ว เด็กผู้ชาย ต้องเลี้ยงลำบาก ไม่งั้นจะแย่ได้ง่าย”

“แต่เลี้ยงมาลำบากสามปีแล้ว ก็น่าจะพอแล้ว” เมี๋ยวชุ่ยพูด

“ไอ้แก่ พูดสิ คุณลืมเหรอว่าตอนที่พวกเรามาพูดยังไง？” เมี๋ยวชุ่ยจ้องหลี่ต๋าคาง

“จำได้แน่นอน งั้นก็ดูว่าเจ้าเด็กนี่มีความสามารถนี้ไหม” หลี่ต๋าคางลังเลเล็กน้อย พูด： “ไม่งั้นพวกเราก็ลองเรียนรู้ตามเหล่าหวางของว่านต้าให้ลูกเขาห้าร้อยล้าน ให้เขาไปลองดู？”

“พ่อแม่ อย่าล้อผมเล่นอีกเลยครับ” หลี่ฝางหัวเราะอย่างทนไม่ไหว

“พ่อกับแม่นั่งรถไฟมาทั้งวันก็เหนื่อยแล้ว เดี๋ยวผมพาพ่อกับแม่ไปกินข้าวพักผ่อนก่อนละกัน” หลี่ฝางพูด

เพิ่งเดินถึงหน้าโรงเรียน จู่ๆ หลี่ต๋าคางก็หยุดลง ถาม： “เสี่ยวฝาง โรงเรียนพวกคุณมีประตูหลังไหม”

“มีป่าเล็กๆ ที่หนึ่ง จากตรงนั้นออกไปได้ครับ”

“งั้นพวกเราเดินจากป่าเล็กนี่ละกัน” หลี่ต๋าคางหันไป เดินไปทางป่าเล็ก

“ทำไมล่ะ？”

“เห็นชายกลางคนหัวล้านคนนั้นไหม？เขาคือสวีจื่อโห้ คนที่หนึ่งของตงไห่ เขาโทรหาผมทุกวัน อยากนัดผมทานข้าว จนผมเริ่มจะรำคาญแล้ว” หลี่ต๋าคางพูดด้วยใบหน้าไม่ชอบใจ

หลี่ฝางมองสวีจื่อโห้อย่างตะลึง ลืมหายใจกลับเยือกเย็น

แต่สวีจื่อโห้คนนี้เจ๋งแค่ไหน ดูเหมือนเทียบกับพ่อตัวเองแล้ว ก็ยังแย่หน่อย