NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 7

บทที่ 7 เซี่ยลู่รอคนมาช่วยเหลือ

จางเชี่ยนพูดจบ หลิวเฉียวเฉียวก็รีบพูดต่ออีกว่า: “ใช่สิ พวกเราเรียกหลี่ฝางมาช่วย เขาต้องมีเงินแน่นอน”

“ฉันไม่มีทางโทรหาเขาหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะเขา พวกเราจะถูกคุมตัวไว้ที่นี่เหรอ? ” เซี่ยลู่ทำเสียงฮึ่ม พูดด้วยความโมโห

“ทั้งหมดนี้ต้องโทษไอ้โง่คนนี้คนเดียว แกล้งทำเป็นรวย ทำให้พวกเราต้องเป็นแบบนี้”

ได้ยินเช่นนี้ หลิวเฉียวเฉียวและจางเชี่ยนพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว เรื่องนี้ต้องโทษตู้เฟยชัดๆ ทำไมกลับมาโทษหลี่ฝางล่ะ?

ถึงแม้หลี่ฝางจะเสแสร้ง แต่ก็มีเงินจ่ายจริงๆ แต่ตู้เฟยล่ะ สุดท้ายจ่ายไม่ไหว ทิ้งแฟนตัวเองไว้ ตนเองกลับหนีหายหัวไป

“มือถือของตู้เฟยก็โทรไม่ติด แกลองโทรของจางเสี่ยวเฟิงกับเกาเสิ้งดูสิ บางทีโชคดีอาจจะโทรติดต่อพวกเขาได้? ” จางเชี่ยนตอนนี้รู้สึกร้อนรนเหมือนมดที่อยู่ในกระทะร้อนอย่างนั้น

“ฉันลองดู” เซี่ยลู่รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาจางเสี่ยวเฟิงและเกาเสิ้ง

“มือถือของพวกเค้าก็ปิดเครื่องแล้ว” เซี่ยลู่ขมวดคิ้วแน่นๆ รู้สึกมีอะไรผิดปกติ

โทรไม่ติดคนเดียวยังพอเข้าใจได้ว่าแบตหมด แต่โทรไม่ติดแล้วปิดเครื่องพร้อมกันทั้งสามคน แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ

“พวกสารเลว พวกมันคิดจะไม่สนใจพวกเราแล้ว!” หลิวเฉียวเฉียวกัดฟันพูด

“ลู่ลู่ แฟนแกเชื่อใจไม่ได้จริงๆ เลย”

“ใช่ รู้อย่างนี้ไม่มาแต่แรกก็ดีแล้ว ตอนนี้ทำยังไงดีอ่า”

หลิวเฉียวเฉียวและจางเชี่ยนกำลังบ่นอยู่ พนักงานบัญชีเดินมาหาพวกเธอ: “เพื่อนพวกคุณจะมาหรือไม่มาคะ นี่กี่โมงแล้ว ฉันจะเลิกงานแล้วนะ”

“ถ้ายังไม่มาอีก ฉันจะโทรแจ้งตำรวจให้มาจัดการแล้วนะ” พนักงานหญิงคนนั้นพูดอย่างเย็นชาแล้วก็เดินกลับไป

“ทำไงดีอ่า ลู่ลู่ ฉันไม่อยากติดคุกนะ ชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยติดคุกเลย” หลิวเฉียวเฉียวกลัวจนตัวสั่นแล้ว

“ลู่ลู่ แกโทรหาหลี่ฝางเถอะ ตู้เฟยไม่มาช่วยพวกเราแล้วแน่ๆ ” จางเชี่ยนพูดขึ้นมาเร่งรัดเธอ

“ก็ได้”

เซี่ยลู่ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ได้แต่เลือกขอความช่วยเหลือจากหลี่ฝาง

ตอนนั้นหลี่ฝางกำลังจะนอนหลับแล้ว เห็นสายของเซี่ยลู่โทรเข้ามา เขาลังเลอยู่สักพัก

นึกถึงภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ในใจของหลี่ฝางรู้สึกสะอิดสะเอียน เคยนอนกับตู้เฟยมาแล้ว ยังจะติดต่อทำห่าอะไร

“ไอ้ตาบ้านี่กล้าวางสายของฉัน? ” เซี่ยลู่โมโหจนกัดฟันแน่นๆ

“ก็แค่ถูกรางวัลลอตเตอรี่เท่านั้นเอง มีอะไรดีนักหนา? ” เซี่ยลู่ออกเสียงฮึ่ม พูดด้วยความโมโหมาก

“ใช่สิ พวกเธอว่าหลี่ฝางถูกรางวัลเท่าไหร่กันแน่ เมื่อกี้กินข้าวแค่มื้อเดียวก็ใช้ไปตั้งเจ็ดแปดหมื่น แต่ตอนที่เขารูดบัตร ตายังไม่กะพริบเลยสักครั้ง หรือเขาจะถูกห้าล้านจริงๆ? ”

“ห้าล้านห่าอะไรกัน ถ้ามีคนถูกห้าล้าน ร้านขายลอตเตอรี่แถวนี้คงจุดประทัดตั้งนานแล้ว พวกเราจะไม่รู้ได้ไง”

“อีกอย่างรางวัลใหญ่ห้าล้าน ต้องไปรับรางวัลที่ตัวเมือง อย่างมากเขาคงถูกรางวัลแค่ไม่กี่แสน”

“ไม่กี่แสนก็กล้าใช้เงินขนาดนี้ เหมือนไอ้ยาจกได้เงินสามสลึงจริงๆ ” เซี่ยลู่พูดจาดูถูกเป็นชุดใหญ่

หลิวเฉียวเฉียวเหลือบไปจ้องหน้าเซี่ยลู่: “พวกเราอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้ว ยังมีกะจิตกะใจมาหัวเราะเยาะเขาอีกเหรอ”

“ลู่ลู่ แกโทรหาหลี่ฝางอีกทีสิ”

“ยังจะโทรอีก? ” เซี่ยลู่ไม่ค่อยเต็มใจ

“หรืออยากจะติดคุกจริงๆ? ” หลิวเฉียวเฉียวพูดด้วยความโมโห

เซี่ยลู่ถอนหายใจ แล้วก็โทรไปหาหลี่ฝางอีกครั้ง ครั้งนี้โทรติดแล้ว แต่พอรับสายหลี่ฝางก็ด่าขึ้นมาทันที: “แม่งเอ้ย จะให้คนนอนไหมเนี่ย!”

“หลี่ฝาง นายด่าใคร? ” เซี่ยลู่ก็ตะโกนในโทรศัพท์

“เซี่ยลู่ ทำไมเป็นเธออีกแล้ว ดึกๆ ดื่นๆ เธอโทรมาก่อกวนทำไม” หลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงที่รำคาญ

หลิวเฉียวเฉียวกลัวว่าเซี่ยลู่กับหลี่ฝางจะทะเลาะกันขึ้นมา รีบแย่งมือถือจากเซี่ยลู่มา วิ่งไปมุมมุมหนึ่งและพูด: “หลี่ฝาง พวกเราถูกคุมทิ้งไว้ที่Lutus”

“ทำไมเหรอ? ” ได้ยินเสียงหลิวเฉียวเฉียว หลี่ฝางใจเย็นลงมากกว่าเดิม

หลิวเฉียวเฉียวบอกเรื่องราวทั้งหมดให้หลี่ฝางฟัง หลังจากที่หลี่ฝางฟังจบแล้ว ขมวดคิ้วพูดขึ้นมา: “ตู้เฟยไอ้สารเลว ไม่ใช่คนจริงๆ แม้กระทั่งพวกเธอยังทิ้งลงคอไม่สนใจไยดี!”

“ใช่แล้ว นายรีบๆ มาช่วยพวกเราเถอะนะ ถ้ายังไม่รีบจ่ายอีก พนักงานจะโทรเรียกตำรวจแล้ว” หลิวเฉียวเฉียวพูดด้วยความรีบร้อนใจ

ขณะที่หลี่ฝางคิดจะตอบตกลงนั้น เขาเปลี่ยนใจกะทันหัน