NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 6

บทที่ 6 ตู้เฟยที่ชั่วร้าย

หลี่ฝางพูดจบ เสียงในห้องอิมพีเรียลเงียบลง

ทุกคนในห้อง ต่างก็จ้องมองหลี่ฝาง

“หลี่ฝาง ฉันว่านายบ้าไปแล้วเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงพูดขึ้นมาทำลายความเงียบนั้น

“หลี่ฝางต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถ้าเอาอย่างที่เขาพูด อาหารมื้อนี้คงต้องมีค่าใช้จ่ายเป็นแสน ถึงจะหารกันคนละครึ่ง เขาก็ต้องรับผิดชอบบิลอย่างน้อยห้าหมื่นขึ้นไป”

“แต่เขาถูกรางวัลแค่สองหมื่นเองไม่ใช่เหรอ? ”

ระหว่างทางที่มา พวกตู้เฟยคิดจะปอกลอกหลี่ฝางยังไง แต่วันนี้ไปๆ มาๆ พวกเขากลัวขึ้นมาแล้ว

สีหน้าตู้เฟยเขียวไปเลยทีเดียว บนตัวเขามีแค่สองหมื่นกว่า ถ้าสั่งไวน์สี่ขวดจริงๆ ไม่เพียงแค่หลี่ฝางจะถูกคุมตัวไว้ แม้แต่เขาก็ต้องโดนไปด้วย

แต่ในขณะนั้นพนักงานพยายามช่วยพูดขึ้นมาว่า: “เถ้าแก่น้อย ท่านล้อเล่นเก่งจริงๆ เดี๋ยวผมแนะนำไวน์ยี่ห้ออื่นๆ ให้นะครับ”

“ใช่ หลี่ฝางกำลังล้อเล่นกับคุณ” ตู้เฟยรีบพูด

แต่หลี่ฝางกลับยิ้มนิดๆ : “ใครล้อเล่น ผมพูดจริงๆ ”

“พี่เฟย นายจ่ายไม่ไหวเหรอ? ” หลี่ฝางหรี่ตาลงเล็กๆ จ้องมองหน้าตู้เฟยอย่างเยาะเย้ย

หลี่ฝางพูดแล้วก็หยิบเอาเงินในกระเป๋าออกมายื่นให้พนักงาน: “เพื่อพิสูจน์ว่าผมไม่ได้ล้อเล่น ผมจ่ายค่ามัดจำก่อนก็ได้”

“ได้ครับ เถ้าแก่” ที่จริงพนักงานก็กลัว กลัวว่าสุดท้ายแล้วหลี่ฝางและเพื่อนๆ จะจ่ายไม่ไหว ตอนนี้หลี่ฝางจ่ายค่ามัดจำไปสองหมื่น เขาจึงไม่ต้องกลัวจะเกิดปัญหาอีก

“พี่เฟย ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็ให้พนักงานเสิร์ฟอาหารได้เลย ปรึกษากันนานมากแล้ว ผมว่าทุกคนหัวแย่แล้ว” หลี่ฝางพูด

ตู้เฟยถึงกับพูดอะไรไม่ออก

เขาไม่กล้าตอบตกลง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้

ถ้าเขาปฏิเสธ ก็แสดงว่าเขายอมแพ้ ยอมก้มหัวให้หลี่ฝางแล้ว

“ไม่พูดแสดงว่ายอมรับ ดูแล้วพี่เฟยไม่มีปัญหาอะไร” หลี่ฝางพูด: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็เสิร์ฟอาหารเสิร์ฟเหล้ามา”

พนักงานเดินออกจากห้องรับรองแล้ว ตู้เฟยพูดขึ้นมาว่า: “เดี๋ยวนายจ่ายของนายก่อน ถ้าจ่ายไม่ไหว นายก็อยู่ที่นี่แหล่ะ”

หลี่ฝางยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร

ไม่นาน อาหารและเหล้าเสิร์ฟพร้อมแล้ว กับข้าวเยอะเกินไป จนโต๊ะไม่พอวาง

ทุกคนต่างหยิบมือถือออกมาถ่ายรูป โพสต์ในเฟสบุ๊ค อินสตาร์แกรมและเว็บต่างๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้มอย่างได้ใจ

ผ่านไปสักพักใหญ่ ทุกคนต่างก็ปล่อยวางได้แล้ว

ดื่มไปแค่ไม่กี่แก้ว หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็เอามือนวดขมับ แกล้งทำเป็นมึนเมาและพูดว่า: “พี่ฝาง ฉันเหมือนจะเมามากแล้ว ขอยืมไหล่ของนายพิงหน่อยได้ไหม”

หลี่ฝางหันไปมองทางเซี่ยลู่ แต่กลับเห็นเซี่ยลู่เมาและซบอยู่ในอกของตู้เฟยแต่เช้าแล้ว หลี่ฝางเห็นแล้วหงุดหงิดกรอกเหล้าเหมาไถลงไปอึกหนึ่ง

ที่จริงแล้วหลี่ฝางได้ตายใจจากเซี่ยลู่ตั้งนานแล้ว แค่ว่ามองดูเซี่ยลู่กับตู้เฟยอยู่ด้วยกัน ในใจของเขาก็ยังรู้สึกโมโห

“หลี่ฝาง มา ขอชนแก้วขอบใจนายสักแก้ว” หลิวเฉียวเฉียวมาอยู่ข้างๆ ของหลี่ฝาง

“ถ้าไม่ใช่นาย ชีวิตนี้ฉันคงไม่มีโอกาสได้ดื่มไวน์ดีๆ แบบนี้”

“ฉันเคยได้ยินมาว่า ไวน์ต้องค่อยๆ ชิม แต่ดื่มหมดไปขวดหนึ่งแล้ว ฉันยังดื่มไม่ออกเลยว่ามันรสชาติยังไง” หลิวเฉียวเฉียวกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เบิกบาน

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ : “ตอนที่เธอดื่มลงไป ไม่ได้รสชาติของแบงค์พันเหรอ? ”

ฮาๆๆ หลิวเฉียวเฉียวถูกหลี่ฝางหยอกจนหัวเราะเสียงดังออกมา

“นายอารมณ์ดีจริงๆ เลย เมื่อก่อนทำไมไม่สังเกตเห็นนะ” หลิวเฉียวเฉียวกำมือทุบที่หน้าอกของหลี่ฝางเบาๆ

หลี่ฝางหัวเราะอย่างขมขื่นในใจ ก็เพราะเมื่อก่อนมันจนไงล่ะ

หลิวเฉียวเฉียวเดินไปแล้ว จางเชี่ยนก็เดินมาคุยดีกับหลี่ฝางเหมือนกัน ทำให้หลี่เสี่ยวเสี่ยวหงุดหงิดโมโห ด่าสองคนนั้นตลอดว่าเป็นนางมารสุนัขจิ้งจอก

จนสุดท้ายกินข้าวไม่ลง ดื่มก็ดื่มไม่ลงแล้ว จึงคุยกันว่าจะกลับบ้านกัน

ตอนที่เช็คบิล จางเสี่ยวเฟิงและเกาเสิ้งหัวเราะเยาะอยู่ตลอดเวลา

“ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ? ” หลี่ฝางและตู้เฟยเดินไปที่เคาน์เตอร์เช็คบิล เซี่ยลู่และคนอื่นๆ ต่างก็พากันไปด้วย

“สวัสดีค่ะ ค่าใช้จ่ายห้องอิมพีเรียลทั้งหมดหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นสองพันหยวน ส่วนค่าใช้จ่ายห้องวีไอพีอีกสามห้องทั้งหมดสองหมื่นสองพันหยวนค่ะ” พนักงานบัญชีที่เคาน์เตอร์สีหน้าก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

“ผมขอสอบถามหน่อย ห้องอื่นอีกสามห้อง เป็นมาตรฐานสามพันแปดร้อยแปดสอบไม่ใช่เหรอครับ? ทำไมค่าใช้จ่ายถึงตั้งสองหมื่นสอง? คิดผิดหรือเปล่าครับ” หลี่ฝางขมวดคิ้วถาม

“คุณผู้ชายสวัสดีค่ะ สามห้องนั้นได้สั่งเหล้าข้าวทุกห้อง และยังเหมือนห้องอิมพีเรียลของพวกคุณด้วย เหล้าเหมาไถเหมือนกัน ทั้งหมดดื่มไปแปดขวด”

สีหน้าของหลี่ฝางบึ้งและเข้าใจอะไรบางอย่างทันที