NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 5

บทที่ 5 ไม่ขาดเงิน

หลี่ฝางหัวเราะฮาๆๆ พูด: “ก็ได้ เราสองคนหารกัน”

“ในเมื่อหารครึ่งกันแล้ว งั้นเราสั่งกุ้งมังกรออสเตรเลียสองตัวใหญ่ได้ไหม ผมเคยได้ยินมาว่าที่Lotusเพิ่งนำเข้ากุ้งมังกรออสเตรเลีย สดใหม่มาก” ตู้เฟยถาม

“ได้สิ แต่ว่าพวกเราคนเยอะขนาดนี้ สองตัวจะพออะไร? ไม่อย่างนั้นมาสักสิบตัวดีกว่า” หลี่ฝางยืดอกพูดอย่างใจกว้าง

สีหน้าตู้เฟยเปลี่ยนไปทันที ไม่พูดจาอยู่ตั้งนาน

“ทำไม ไม่มีปัญญากินเหรอ? ” หลี่ฝางจ้องมองตู้เฟยและพูดด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน

“หลี่ฝาง มึงอย่ามาแสดงอีกเลยได้ไหม มึงรู้ไหมกุ้งออสเตรเลียราคาตัวละเท่าไหร่? ” ตู้เฟยรู้สึกทนไม่ไหว ไม่อยากพูด

ตอนนี้หลี่ฝางขี้เกียจจะไปถามราคาแล้วจริงๆ เป็นถึงหลานมหาเศรษฐีดูไบ อยากกินอะไรก็ต้องสั่งอะไรไม่ใช่เหรอ?

แต่เขาก็ยังร่วมมือโต้ตอบกับตู้เฟย: “ตัวละเท่าไหร่? ”

“ตัวละพันกว่า” ตู้เฟยบอก

“งั้นสิบตัวก็ต้องหมื่นกว่าเลยเหรอ? ” หลี่เสี่ยวเสี่ยวตกใจจนเอามืออุบปากไว้

“กุ้งมังกรสิบตัวก็ตั้งหมื่นกว่าแล้ว คืนนี้พวกเราจะกินแต่กุ้งมังกรอย่างเดียวหรือไง? ” ตู้เฟยหัวเราะด้วยเสียงที่เย็นชา

ตอนแรกตู้เฟยนึกว่าหลี่ฝางได้ยินราคาของกุ้งมังกรแล้วจะกลัวจนกลับใจ แต่นึกไม่ถึงหลี่ฝางยกมือขึ้นเรียกพนักงานมาและบอก: “เอากุ้งมังกรสิบตัวมาก่อน”

“ได้ครับ คุณยังต้องการสั่งอะไรเพิ่มอีกไหมครับ? ” พนักงานยื่นเมนูอาหารให้หลี่ฝาง

หลี่ฝางรับมาด้วยสองมือ มองดูสีหน้าของตู้เฟยสักพัก: “พี่เฟย นายจะสั่งก่อนไหม? ”

ตู้เฟยส่ายหัวและพูด: “นายสั่งเถอะ ผมไปล้างมือที่ห้องน้ำก่อน เดี๋ยวกลับมา”

ตอนที่ตู้เฟยเดินออกไป ได้ส่งสายตาเรียกเกาเสิ้งและจางเสี่ยวเฟิงให้ออกไปด้วยกัน

“หลี่ฝาง ไม่ต้องสั่งแล้ว กุ้งมังกรสิบตัวก็พอกินแล้ว” โจวหยางพูดด้วยความรู้สึกเสียดาย

“ไม่เป็นไร ผมสั่งของที่ชอบกิน” หลี่ฝางเปิดออกมาดูหนึ่งรอบ

“ผัดมันฝรั่ง มะเขือเทศผัดไข่ไก่ เต้าหู้พื้นบ้าน ยำแตงกวา......” หลี่ฝางยังอ่านไม่จบก็ถูกเซี่ยลู่พูดแทรกขึ้นมา

“เซ็งจริงๆ มาถึงภัตตาคารหรูระดับห้าดาวกินกับข้าวพวกนี้” เซี่ยลู่ขมวดคิ้วพูด

“กับข้าวพวกนี้ธรรมดาบ้านๆ สั่งอย่างอื่นบ้างได้ไหม? ”

“มีแต่ผักเจ อย่างน้อยก็ต้องมีเนื้อๆ บ้าง”

หลิวเฉียวเฉียวและจางเชี่ยนก็เริ่มพูดจาส่อเสียดกับหลี่ฝาง

“อาหารเจทำไมเหรอ มีสารอาหารวิตามินเยอะแยะ เดี๋ยวนี้คนยิ่งรวยก็ยิ่งกินอาหารเจ ไม่รู้กันรึไง” หลี่ฝางไม่พูดอะไร แต่หลี่เสี่ยวเสี่ยวยืดตัวออกมารับแทนและช่วยเขาโต้ตอบกลับ

“หลี่เสี่ยวเสี่ยว เธอนี่อะไรก็กินลงจริงๆ เลยนะ คนจนๆ อย่างหลี่ฝางยังกล้าเอา”

“ดูๆ ผิวมือไอ้ยาจกนั่นทั้งด้านทั้งหนา เอาไปแปลงรองเท้ายังได้เลย เธอให้เขาจับหน้าล่ะก็ จะทำให้หน้าเธอเสียโฉมแน่ๆ ”

“มันก็ไม่แน่หรอก หน้าเสี่ยวเสี่ยวยังหนายังด้านอยู่นะ หนากว่ากำแพงอีก”

หลี่เสี่ยวเสี่ยวคนเดียว ไม่ใช่คู่ต่อสู้พวกเค้าสามคนอยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่โกรธ แต่กลับตอบกลับไปว่า: “ถึงจะเสียโฉม ฉันก็ยอม”

พูดแล้ว หลี่เสี่ยวเสี่ยวเอามือของหลี่ฝางมาวางไว้บนเอวของเธอ แต่หลี่ฝางรีบดึงมือกลับมาทันที

หลายปีแล้วที่ไม่ได้แตะต้องตัวผู้หญิง เมื่อสักครู่หลี่ฝางไม่เพียงแค่รู้สึกตื่นเต้น อีกทั้งยังกลัวๆ เพราะในห้องมีเพื่อนๆ เยอะแยะขนาดนั้น

“หลี่เสี่ยวเสี่ยว หลี่ฝางเหมือนจะไม่ชอบแกนะ! ”

“เห้อ เทียบกับลู่ลู่แล้ว แกก็น่าสงสารนะ ช่วงก่อนแกก็ตามจีบตู้เฟย แต่สุดท้ายตู้เฟยกลายเป็นแฟนของลู่ลู่

ตอนนี้ก็มาจีบหลี่ฝางอีก แกไม่รู้ว่าเขาเป็นแฟนเก่าของลู่ลู่เหรอ? ” จางเชี่ยนมองหลี่เสี่ยวเสี่ยวและพูดเยาะเย้ย

“จางเชี่ยน อย่าพูดมั่วนะ ฉันกับหลี่ฝางเมื่อก่อนก็แค่เพื่อนธรรมดาเท่านั้น” เซี่ยลู่พูดปฏิเสธ

เมื่อกี้ที่หลี่ฝางดึงมือกลับ ทำให้หลี่เสี่ยวเสี่ยวอายมาก

ถึงแม้หลี่เสี่ยวเสี่ยวโมโหเซี่ยลู่ แต่โมโหหลี่ฝางมากกว่า เธออุตส่าห์เอามือหลี่ฝางมาวางที่เอวตนเองแล้ว นายยังจะดึงกลับไปอีก?

หลี่เสี่ยวเสี่ยวโมโหอย่างมาก มีคนเยอะแยะมากมายอยากจะเข้าใกล้เอาเปรียบเธอ แต่เธอหลบหนี แต่มาวันนี้ตนเองยอมเป็นฝ่ายรุกเอง ยังถูกปฏิเสธอีก

ในขณะนี้ พวกตู้เฟยกลับมาพอดี

บนใบหน้าของเกาเสิ้งและจางเสี่ยวเฟิงมีรอยยิ้มที่ไม่ชอบมาพากล หลี่ฝางเดา พวกเขาออกไปคราวนี้ ต้องไม่ทำอะไรดีๆ แน่

“ผมดูหน่อยสั่งอะไรไปบ้าง! ” ตู้เฟยหยิบเมนูบนมือของพนักงานมาดู

“ผัดมันฝรั่ง มะเขือเทศผัดไข่ เต้าหู้พื้นบ้าน ยำแตงกวา......ฮาฮา ผมต้องหัวเราะจนตายเลยจริงๆ ” ตู้เฟยจับท้องแล้วหัวเราะไม่หยุด

“หลี่ฝาง นายนี่เจ๋งจริงๆ เปิดห้องอิมพีเรียลแต่กินของพวกนี้......”

“บ้านพี่เฟยทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ มีทรัพย์สินมูลค่าเป็นหมื่นล้าน ฉันเตือนนายเป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ” เซี่ยลู่บอก

ถึงแม้ตู้เฟยจะเสียดายจะตาย แต่ก็ฝืนทนยิ้มและพูด: “ผมไม่มีปัญหาอะไร ผมกลัวนายจะมีปัญหามากกว่า”

“งั้นพนักงานเสิร์ฟอาหารได้เลย”

หลี่ฝางพยักหน้าทีหนึ่ง พนักงานกำลังจะออกจากประตู จางเสี่ยวเฟิงก็ไปขวางเขาไว้

“ดังคำที่กล่าวไว้ว่าอาหารจานเด็ดต้องเข้ากับเหล้าไวน์ดีๆ ในเมื่อเพื่อนหลี่ฝางสั่งอาหารเยอะขนาดนั้น พวกเรากินอาหารอย่างเดียวไม่ได้มั้ง? ” จางเสี่ยวเฟิงพูด

เกาเสิ้งรีบพูดเพิ่มเติม: “ใช่ พวกเราต้องดื่มสักหน่อย ฉลองที่หลี่ฝางถูกรางวัลใหญ่”

ตู้เฟยทำยักหน้าทีหนึ่ง

“ดี”

หลี่ฝางพยักหน้าและพูด: “งั้นอย่างนี้ละกัน พวกเราหนุ่มๆ ก็ดื่มเหล้าเหมาไถ สาวๆ ดื่มอะไรดี? ”

“พวกเราไม่ดื่มเหล้าขาว ไวน์พอได้อยู่” เซี่ยลู่บอก

หลี่ฝางยื่นเมนูอาหารให้พวกเซี่ยลู่: “ไวน์ผมไม่เคยดื่ม พวกเธอสั่งเองเถอะ”

“สั่งอะไรก็ได้? ” เซี่ยลู่จ้องหน้าหลี่ฝาง

“ใช่สิ ผมไม่เป็นไร แต่ผมแนะนำนะ ยิ่งแพงยิ่งดี” หลี่ฝางพูดและหัวเราะ

“ผมแค่กลัวพี่เฟยจะมีปัญหา เพราะเราสองคนจ่ายด้วยกัน”

“เหี้ย มึงดูถูกใครเหรอ? ” ตู้เฟยตบโต๊ะทีหนึ่ง เขาทนหลี่ฝางมานานแล้ว แต่หลี่ฝางก็ยังท้าทายเยาะเย้ยเขาหลายครั้ง

“ลู่ลู่ สั่งไวน์ที่แพงที่สุด!” ตู้เฟยกัดฟันพูดออกมา

“ไวน์ที่แพงที่สุดเหมือนราคาหนึ่งหมื่นแปดพันแปด” เซี่ยลู่เห็นราคาบนเมนูอาหารแล้วตกใจ

ได้ยินราคาแล้ว ตู้เฟยหน้าชาไปเลย

หลี่ฝางกลับบอกว่า: “เอามาสองขวด”

ตู้เฟยมองหน้าหลี่ฝาง ตาจะพุ่งไฟออกมาแล้ว: “ไอ้ควาย มึงฟังไม่ชัดหรือไง ไวน์หนึ่งขวดราคาหนึ่งหมื่นแปดพันแปดร้อย นายแน่ใจว่าจะเอาสองขวด? ”

หลี่ฝางขมวดคิ้ว: “ใช่ ผู้หญิงสี่คน สองขวดเหมือนไม่ค่อยพอนะ งั้นเอาสี่ขวด คนละขวด คืนนี้ไม่เมาไม่เลิก”